Dry Cleaning - New Long Leg (2021)

Scratchcard Lanyard is echt een heerlijk nummer.

Met de aankondiging van dit album is er ook gelijk een nieuwe single uit; Dry Cleaning - Strong Feelings (Official Video) - YouTube

Strong Feelings is inmiddels ook uit. Die bevalt me beter dan Scratchcard Lanyard.

oehhh, twee weken nog maar. Zoveel zin in. Ik ben zelf amuzikaal geboren, maar als ik in een band zou mogen spelen, dan zou ik graag meedoen bij Dry Cleaning. Muziek is helemaal mijn straatje en kruist alle vakjes aan: postpunk, catchy, spoken word, leadzangeres. De twee uitgebrachte singles zijn top, net als alle EP's, dus kom maar door met dit album en veeg me op...

Ik vind het tot nu toe ook goed klinken. Ik ben meestal niet zo weg van spoken word maar van deze dame kan ik het prima hebben.

Waarom wordt er nu pas gereageerd op deze band? Er liggen al twee prima EP's in de schappen. Magic of Meghan en Spoils zijn sowieso twee heerlijke tracks!

Spoken word is op zichzelf mooi maar bij deze band werkt het duidelijk averechts..

Heel erg Sonic Youth, maar wel heel fijn dit.

Is Dry Cleaning het gehoopte daadkrachtige antwoord op het toeslaande heersende postpunk mannengeweld? Het begint er wel op te lijken. In ieder geval is het gezelschap rondom vrouwelijk sleutelfiguur Florence Shaw er helemaal klaar voor om het langverwachte debuutalbum New Long Leg af te leveren. Tom Dowse verdiept zich al eerder in de muzikale achtergrond van het postpunk genre en gaat op de Sweet Princes EP aan de slag om een zo identiek mogelijk jaren tachtig geluid uit zijn gitaar tevoorschijn te halen. Het pruttelt nog heerlijk na op het stevigere Boundary Road Snacks and Drinks waar ook Lewis Maynard zijn definitieve basvorm gevonden heeft en het steady ritme van Nick Buxton de band al tot noemenswaardige eindresultaten dwingt. Kan het nog beter worden, of hebben ze in dit vroege stadium hun kruit al geheel verspeeld om narokend onzichtbaar de geschiedenisboeken in te verdwijnen?

Gelukkig weten ze die veelbelovende start op New Long Leg te continueren en sluiten de Londenaren zich aan bij die steeds maar groter wordende groep aan brutaal jong talent welke ondertussen een net zo bepalende rol speelt als die eerste punkgolf in de jaren zeventig. De poëtische praatzang op New Long Leg zal niet bij iedereen in goede aard vallen, maar het geeft wel mooi die kijk op de wankele positie van het ooit zo welvarende Groot Brittannië neer. Een gigantische tuimelaar welke neerbuigend zwikt voor de Brexit keuze en die zich amper staande houdt tegen het nog steeds niet onder controle zijnde corona pandemie.

De teksten van Florence Shaw zijn lekker onnavolgbaar en als er ergens al cryptische omschrijvingen zijn waar te nemen worden deze in de vage zinnen wel ontkracht. Het is de waanzin waarin we ons dagelijks voortbewegen, de isolatie die je dwingt om opgeschreven krabbels, vergeten boodschappenlijstjes en thuis knutsel punkslogans als serieuze literatuur te betitelen. Doordat normaal communiceren in deze tijd vrijwel onmogelijk is, wordt die innerlijke gedachtegang realiteit en lijkt het erop dat Florence Shaw zich niet meer ervan bewust is dat ze op een doordrammende manier aanhoudend tegen zichzelf aan het praten is. Een ietwat manische gekte welke van haar een vervreemdende verhalenverteller maakt.

De schelle blikkerige percussie van Scratchcard Lanyard wordt door midden gezaagd door de herkenbare patronen van Tom Dowse die eigenlijk niks toevoegen aan het klassieke voorwerk, maar die zich wel direct met zijn gitaarecho’s herplaatst in het muzikale slagveld van eind jaren zeventig. Het is gewoon oerbeginsel postpunk met gillende emotionele uithalen en die drang om zichzelf heerlijk voorbij te spelen. Lewis Maynard laat zijn instrument er zeurderig doorheen ronken om tijdens de eindsprint nog eventjes als naspel de ruimte op te eisen. New Long Leg is ouderwetse straatrock, onvoorspelbaar, hard, bedreven maar ook weer dromerig.

De hunkering naar stabiliteit heeft juist zijn oorsprong in de anarchistische tegenstrijdigheid. Want is die drang naar hervorming niet gewoon een schreeuw om je eigen toekomst veilig te stellen door uiteindelijk deel te nemen aan de conservatieve onveranderbare maatschappij. Het schaduwspel dat zich in de donkere voorsteden afspeelt en waarbij een track als Unsmart Lady zelfs die destructieve kant van de grunge opzoekt terwijl de hoekige wavefunk van Strong Feelings weer dat futuristische jaren tachtig sfeertje heeft. Och, ze durven ook nog flink te spotten met Come Together van The Beatles in het luchtige More Big Birds, en ze lijken zich niet druk te maken over een eventuele schadeclaim vanwege de copyrights van dat nummer. Misschien voelt Paul McCartney zich wel vereerd dat zijn baspartijen zo goed hergebruikt worden.

Want ondanks dat Dry Clean overduidelijk Brits is lukt het John Parish om die sound te verbreden. Niet gek trouwens, als je nagaat dat deze producer in het verleden zijn protegé P.J. Harvey heeft gekneed en figuurlijk uitgebeend om haar die vorm te geven waarmee ze uiteindelijk van schuchter indie meisje uitgroeit tot zelfverzekerde rockdiva. Van de nonchalante mijmerende Florence Shaw wordt min of meer geëist dat ze direct al die rol op zich neemt, en het lijkt erop dat ze die dus ook prima aankan. De onverschilligheid die juist een zwaar geëmancipeerde kant van haar laat zien, en waardoor ze zich onderscheid van de geëtiketteerde rockchicks uit de jaren negentig die veelal voorgeprogrammeerde op marketing gerichte modepoppetjes waren, waarbij de inhoud er kunstmatig ingepompt werd. Nee, Florence Shaw schuift eerder de richting op van Kim Gordon of zelfs Patti Smith, die duidelijk een langere houdbaarheidsdatum hebben.

Om uiteindelijk niet te hoog te eindigen in de eindejaar lijsten zorgen ze wel voor die commerciële zelfmoord met het in stuurloze noise uitbarstende Every Day Carry. Nog eventjes in de holst van de nacht de vuilnis buiten zetten. Waarna ratten en ander ongedierte mogen snuffelen aan de songstructuur en waarmee ze zichzelf als een in het nauw gedreven wezen hevig pijnigen en als aangevreten prooi hun kwetsbaarheid tonen. Of Dry Cleaning een blijvertje is durf ik dus niet te verzekeren, de kans is groter dat we de naam Florence Shaw in de toekomst wel vaker zullen tegenkomen. Voor nu zijn ze als bandeenheid in ieder geval verantwoordelijk voor een van de betere debuutplaten uit 2021.

Dry Cleaning - New Long Leg | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Samen met Arab Strap de plaat van het jaar voorlopig wat mij betreft.

Aidan Moffat is inderdaad een boeiend spreker.

De spoken word, die behoorlijk lethargisch klinkt (en dat zal best wel de bedoeling zijn), is goed voor 1 of 2 nummers, maar een heel album in deze stijl is voor mij van het goede teveel. De teksten van Florence Shaw zijn zeker interessant en actueel.

Op instrumentaal vlak mocht het voor mij ook wat gepeperder zijn, nu blijf ik wat op mijn honger zitten. De aandacht verslapt hierdopr regelmatig, al moet ik zeggen dat die er tijdens het slotnummer weer helemaal bij is. Een positieve noot om mee te eindigen dus!

3 sterren

volledige recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Dry Cleaning - New Long Leg - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Dry Cleaning - New Long Leg
De Britse band Dry Cleaning gaat, net als zoveel andere bands, aan de haal met de erfenis van de postpunk, maar slaagt er ook in om anders te klinken, al is het maar door de bijzondere praatzang

Bands die zich laten beïnvloeden door de postpunk en new wave van weleer zijn er al meer dan genoeg, waardoor ik in eerste instantie vooral sceptisch was over het hypen van het debuut van Dry Cleaning. Deze hype lijkt me inmiddels terecht, want de band uit Londen doet het niet alleen beter maar vooral ook anders dan de meeste van haar concurrenten van het moment. In muzikaal opzicht blijft de band dicht bij de betere voorbeelden die je kunt bedenken en het geluid van de band is ook nog eens prachtig gevangen door topproducer John Parish. New Long Leg staat vol met sterke songs, die ook nog eens uniek klinken door de fascinerende praatzang van Florence Shaw. Een memorabel debuut wat mij betreft.

Mensen, luister vooral ook naar de juweeltjes die op de eerste twee EP's staan. Kan het niet vaak genoeg zeggen. Verder ben ik het eigenlijk wel met AOVV eens. Die naggy zangstem van Florence Shaw doet het heel lekker. Ik moest meteen aan de al eerder genoemde Kim Gordon denken en dat is natuurlijk een compliment. Maar ook moet ik toegeven dat een heel album lang die semi-verveelde manier van zingen me uiteindelijk gaat tegenstaan. Dan is het uiteindelijk gewoon niet fijn meer. Een paar nummers gaat dat prima, waarschijnlijk dat daarom die EP's me zo wisten te bekoren. Desalniettemin, ook op dit album staan weer een paar piekfijne nummers!

Ik ben team 'geen fan van spoken word, maar hier voegt het iets toe'. Het duurde bij mij even voordat single Scratchcard Lanyard landde, maar nu het kwartje gevallen is begint deze plaat een verslavende werking op mij te hebben. Ik vind de 'zang' en de muzikale ondersteuning perfect op elkaar aansluiten.

Laid-Back-Sonic Youth noem ik dit. Lekker plaatje. Staat al heel wat dagen op repeat.
Muzikaal verrassende wendingen en een fijn geluid van de zangeres maken dit nu al tot één van mijn favoriete platen van dit jaar.

Bemerkte dat ik het na een paar nummers wel heb gehad met deze band/ zangeres. Niet echt slecht maar mis de magie en spanning van de nummers. Middelmatigheid troef. Met moeite alle nummers beluisterd. Leuk als voorprogramma tzt.
Maar even snel de laatste van Arab Strap beluisteren ter compensatie.

Eind jaren zeventig postpunk (Gang of Four/Magazine) met een Sonic Youth twist, klinkt best lekker.

Ik ontdekte Dry Cleaning via Knack Focus die er een leuk gesprek mee voerden. De groep brengt op zich niets nieuws, maar toch klinkt het nieuw. Ik moet denken aan Patti Smith en Joy Division, maar dan met een geheel eigen insteek. Post-punk met spoken word als zang. En dat is in dit geval passend voor de muziek.

De band is zuinig met de klanken zodat het geen heel album gewoon scheuren met gitaren is om dan arty farty teksten te liggen parleren. (als je begrijpt wat ik bedoel) De muzikanten krijgen elk hun ruimte en het album is met 10 nummers ook lang genoeg. Er staan geen overbodige nummers op.

Dit album zal ik nog wel meer opzetten. Heerlijke muziek waar ik gaandeweg nog meer zal uithalen. Opvallend einde ook met Every Day Carry dat halverwege al lijkt te eindigen maar dan een hypnotiserende solo op je afvuurt.

3,54 gemiddeld voor dit meesterwerk lol. Lees hier zelfs reviews van 2...
Ik twijfel tussen 4,5 en 5. De eerste 3 nummers zijn werkelijk subliem, daarna wordt het mss een heel klein tikkeltje minder maar dan ben ik eigenlijk aan het muggeziften.
De zang is niet goed of slecht, is gewoon op zich niet belangrijk hier en draagt bij tot de muziek. Afwisselend, dansbaar, strakke melodieën.
Klassiekertje, benieuwd hoe het volgende album er zal uitzien.

Ik heb hem gehoord, een enkele single kan ik wel waarderen, maar een hele plaat, ne3 ik wordt dat praten met die saaie stem dan moe. Anders dan bv lewsberg, dat is minder saai, terwijl de postpunkede muzikale begeleiding wel lekker klinkt. Of gaan zingen, of een andere zanger(es) wat mij betreft.

Het regent debuten, hier een onderkoeld over vervreemding declamerende frontvrouw, met heftig stuiterende songs die zowel Pixies, Sonic Youth als Wire oproepen. En alweer die goeie gitaren. Super!

Helemaal mee eens. Heb ze ook live gezien maar ben weggelopen na een half uur.

Het kan wel, spoken word, getuige deze klassieker: Life Without Buildings - Any Other City

Spoken word platen bv van William Burroughs. Als dit spoken word is zijn sommige tracks van Kim bij SY ook spoken word, is hip hop dan ook spoken word?
Prachtige plaat, verfrissend en ik hoor saai na 3 nummers, dat heb ik dan wel bij the XX maar niet bij Dry Cleaning.
1e track erg mooi, 4e track briljant.
LP ligt hopelijk snel klaar bij de platenzaak.

Lekker hoor, op een vreemde manier werkt die combi van ijzige jaren '80 gitaren in combinatie met die gortdroge, humoristische spoken-word observaties van Florence Shaw best heel erg goed. Krijgt het begrip 'beeldend kunstenares' meteen een nieuwe dimensie, want de beschouwingen zijn best beelden. Bij mij na vier tracks geen gevoelens van 'nou ken ik het wel'. Origineel nieuw geluid.

Ik las dat zangeres Florence Shaw voor Dry Cleaning nog nooit in een band heeft gezongen en universitair docent en foto-onderzoeker is. Ze heeft een verfrissende stijl, waarbij je zeker kan horen dat dit iemand is die verhalen voor haar beroep vertelt en die boeiend moet blijven houden, ook al is het wellicht droge kost. Haar onderkoelde manier van declameren bevat stiekem behoorlijk wat dynamiek en ze weet precies waar ze extra nadruk moet leggen op woorden. Ondanks de droge manier van voordragen dwingt ze je om aandachtig te luisteren. Ik lees vergelijkingen met Sonic Youth, maar daar waar je Kim Gordon bijna kauwgom knauwend en effortlessly cool hoort vertellen, heeft Florence Shaw meer een stem die ook voor documentaires erg goed zou werken. Ik vind het in ieder geval zeer aangenaam om naar te luisteren.

O ja, de muziek is er ook nog. Die klinkt ook erg lekker, maar heeft wel echt een ondersteunende rol. Natuurlijk een hele andere stijl, maar de verhouding zang/muziek doet me denken aan The Gift van The Velvet Underground, waar de instrumentatie vooral een achtergrondsetting voor de teksten neerlegt. Deze band speelt op alle fronten heerlijk ontspannen post-punk, geen hyperactief werk hier. Toch weet de band in deze ontspannenheid en koelbloedige vocalen het constant interessant te houden. Dit is een plaat die voor mij zeker een blijver kan gaan worden door het jaar heen.