John Hiatt with The Jerry Douglas Band - Leftover Feelings (2021)

John Hiatt goes bluegrass, inmiddels twee tracks gehoord, long black electric cadillac en een remake van Al the lilacs in Ohio, het speelplezier spat eraf, Jerry Douglas is natuurlijk ook niet de eerste de beste, ik kijk er naar uit.

Een nieuwe Hiatt is altijd een prettig vooruitzicht. Jerry Douglas ken ik niet. Iemand die mij wat over deze man kan vertellen?

Jerry Douglas is een gitarist, dobro speler, heeft in union station (Alison Kraus)gespeeld en is in de states vooral bekend als sessie muzikant , heeft naar verluidt op een slordige 1500 albums meegespeeld. Voornamelijk in de bluegrass/country(rock)hoek.

Het spel plezier spat er zeker vanaf zeg......we gaan het album eens op repeat zetten. Fijne combinatie van muzikanten en die stem.....herkenbaar uit duizenden en volstrekt uniek.

Man, man wat weer een fantastische plaat van deze veteraan, 10 prachtige nieuwe composities en 1 oude,opnieuw ingekleurd.

Begeleid door maestro Douglas groeit Hiatt ,in mijn ogen, tot grote hoogte, akoestisch ,zonder slagwerk, verveelt deze plaat mij geen minuut.

Toegegeven, lang niet alle fans zullen blij zijn met deze bluegrass Hiatt.

Wat moet dit een feest geweest zijn , afgelopen oktober, eindelijk mochten ze weer de studio in, mondkapjes voor, samen jammen en in 4 dagen deze plaat ingespeeld( waar hebben we dat meer gezien van Hiatt).

De gruizige stem van John Hiatt kleurt perfect bij het dobro geluid van veteraan Douglas( wat hij zelf ook is natuurlijk), wat een plezier spat van deze plaat. Ik weet dat ik alles van Hiatt door mijn gekleurde bril zie , maar hier kan ik niet anders dan de volle mep voor geven. Hoogtepunten zijn voor mij The music is hot, changes in my mind en afsluiter Sweet dream.

Het vinyl is besteld. Knap dat de man zichzelf zo kan blijven vernieuwen. Daarnaast weet hij toch iedere keer weer de juiste muzikanten te vinden om mee samen te werken. Ik zet voorlopig in op 4.0*, maar eerlijk gezegd verwacht ik dat het album groeit in waardering.
Leuk artikel in de Volkskrant trouwens.....

Singer-songwriter John Hiatt: ‘Niet te lang prutsen, dat werkt voor mij het best’ DPG Media Privacy Gate - volkskrant.nl

Na de eerste 2 draaibeurten ben ik toch al erg onder de indruk geraakt en ik mis de trommels niet eens.
De komende dagen nog maar eens flink tijd in dit album investeren en dan zal er vast een mooi sterrenaantal uitrollen.
Hiatt en bluegrass is dan ook weer niet iets nieuws, dat heeft hij wel vaker aangeraakt zoals bijvoorbeeld op Crossing Muddy Waters.

[quote=6878147.
Hiatt en bluegrass is dan ook weer niet iets nieuws, dat heeft hij wel vaker aangeraakt zoals bijvoorbeeld op Crossing Muddy Waters. [/quote]

In een interview met de volkskrant haalt hij dat album ook aan als voorbeeld voor deze samenwerking met Douglas.

Bij Light of the Burning Sun druipt de melancholie er van af, maar dat is blijkbaar ook niet zonder reden.

Eyes will well in response to “Light of the Burning Sun,” a wrenching remembrance of Hiatt's eldest brother and the life he led before committing suicide in the early 1960s.

Erg benieuwd naar deze nieuwe plaat van John Hiatt.
Hoewel ik Crossing Muddy Waters niet zijn sterkste album vind is mijn interesse wel gewekt.

Mooi interview met John in de Volkskrant.
Zie trouwens dat ik het album Crossing Muddy Waters gewoon ooit 4 sterren heb gegeven.
Tja, de lat ligt bij de gemiddelde Hiatt plaat nou eenmaal hoog.

Je ziet het wel eens vaker: artiesten hebben een bak talent en laten dat zien via een aantal mooie albums. Dan verzuipen ze in een leven van drank en/of drugs en wordt de kwaliteit veel minder.

Op latere leeftijd blijkt het verstand inderdaad met de jaren te komen en komen hun talenten weer bovendrijven. David Crosby is hier ook zo'n fraai voorbeeld van.

Zo ook bij John Hyatt. Dit levert een bijzonder fraai roots-album op. Doet qua sfeer denken aan het beter werk van Ry Cooder.

Volledige recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: John Hiatt with The Jerry Douglas Band - Leftover Feelings - dekrentenuitdepop.blogspot.com

John Hiatt voegt, samen met snarenwonder Jerry Douglas en zijn band, nog maar eens topalbum toe aan zijn inmiddels imposante oeuvre en onderstreept wederom de topvorm van de afgelopen jaren

John Hiatt is misschien niet meer zo productief als in zijn jonge jaren, maar de afgelopen twintig jaar heeft de Amerikaanse muzikant geen slecht album gemaakt. Ook Leftover Feelings is weer een prachtalbum. Dat is deels de verdienste van John Hiatt zelf, die weer een aantal uitstekende songs heeft geschreven en deze vol gevoel vertolkt, maar ook de bijdragen van muzikant Jerry Douglas en zijn band mag niet worden onderschat. Het Amerikaanse snarenwonder en zijn band tekenen voor een prachtig geluid dat de songs van John Hiatt van nog wat extra kracht voorziet. John Hiatt behoort al vele jaren tot de smaakmakers binnen de rootsmuziek en laat nogmaals horen waarom.

John Hiatt, ik hou niet van zijn stem, het album zit boordevol roots muziek die je ook in een western movie zou verwachten, maar het gaat mij allemaal wat vervelen na een tijdje. Voor Americana verwijs ik gaarne naar Etan Huijs - The Monochrome Veil met zijn laatste plaat.Die is net wat poppier en afwisselender.

Voor John net aan een voldoende omdat het muzikaal gewoon wel goed in elkaar steekt 6

Heel fijne plaat alweer van John Hiatt, ditmaal met een aantal ervaren muzikanten onder leiding van de veelgevraagde Jerry Douglas. Je hoort de metier in elke song, en, belangrijker: het spelplezier is volop aanwezig. Hiatt gaat richting de 70, maar klinkt nog fluks en gedreven. Zijn stem vertoont ondertussen misschien wat schaafwonden, maar dat maakt het voor mij eigenlijk des te prettiger. Bovendien bevat zijn stem geregeld ook een heerlijk bluesy ondertoon.

De nummers zijn, naar verwachting, erg sterk. Het album ademt authenticiteit; een bijzonder fraai roots/americana/bluegrassplaatje!

4 sterren

Inmiddels al wat keren gedraaid. En waar bij veel albums het aanvankelijke enthousiasme later wat minder wordt is dit bij dit album niet het geval. Het wordt iedere keer wat beter!

En dat terwijl ik niet echt een grote fan van John was, en dat wil dus wat zeggen ...

Bring The Family en Slow Turning blijven zijn meesterwerken wat mij betreft. Respect voor deze oude krijger dat hij zo’n frisse plaat weet te maken, die op geen moment voelt als een herhalingsoefening. Ik draai hem vaak en graag.

In 't moderne Nashville 2021? Begin je, net zoals John Hiatt, je nieuwe toch geestig kwelend over je lange zwarte, nu elektrische Cadillac? Grapje dit dan, want inhoudelijk houdt Hiatt zich voor het overige altijd ver van voorgebakken Nashville-clichés. Getuigt de releasevideo van single 'All The Lilacs In Ohio' dan weer wel en onmiddellijk : deze gezellige plaat hier werd vooral met de grootst mogelijke gretigheid en enthousiasme door 't gezelschap ingeblikt. Ongelooflijke meezinger ook, echt live klinkend, gebracht door rotten in het vak. Hiatt, met 'n goedgesmeerd gruiziger stemgeluid en Douglas en zijn band. Nee, je hoort geen drums, enkel gitaar, dobro, lap steel, viool en contrabas, maar samen leveren ze altijd de juiste emotie, de juiste sfeer. Je hoort bluegrass, americana, countryblues en countryrock, up-temponummers en andere, met de sound van een Ry Cooder, een late Dylan, een Steve Forbert. Het gaat zoals meer over melancholie, sentimenten, gebroken harten en groter verdriet. Hiatt zelf kende in z'n jeugd ook z'n deel van de smarten. Hier brengt ie bloedstollend de zelfmoord van z'n 21-jarige broer tijdens z'n schooltijd. Het nummer is tegelijk ook uiterst representatief voor de uitgesproken muzikale chemie tussen Hiatt en de subtiel spelende Douglas. 't Is ook de sleutel van de grootsheid van de hele plaat. Wat klinkt ze vitaal en veerkrachtig! Hiatt zit nu op z'n 69ste al zeker boven de 20 platen, maar toch is de houdbaarheidsdatum van z'n songschrijverschap, zo je 't wil, op verre na niet bereikt. Hij deed het hier net iets anders dan gebruikelijk, zoals Bruce Springsteen ooit met z'n ode aan de Pete Seegersound. Maar grote talenten puren dit uit en leveren ook dan steevast iets unieks. Hier, bij John Hiatt en kompaan Jerry Douglas, is dit dus uiteraard niet anders.

Heerlijke melancholische, ongepolijste plaat waar inderdaad het plezier en muzikale universum vanaf spat.

Maar weer eens op Spotify beluisterd. De Lp was al die tijd niet leverbaar voor de plaatselijke vinyl zaak. Kreeg ik eindelijk bericht dat de plaat binnen was, bleek de winkel dicht wegens vakantie. Daar zou een verbod op moeten komen; je kunt een verslaafde niet in de steek laten.