De uit Dublin afkomstige Adrian Crowley is de laatste jaren erg spaarzaam met het uitbrengen van nieuw materiaal. De vorige plaat Dark Eyed Messenger dateert alweer uit 2017 en is een wat behoudende opvolger van zijn meesterwerken I See Three Birds Flying en Some Blue Morning. Adrian Crowley brengt het beste van de grote singer-songwriters samen in zijn prachtige verstilde songs.
Ierland ademt muziek uit, en het residu van de traditionele pub songs als Bread and Wine heeft zich zo in de poriën en het grondwater vermengt dat het onmogelijk is om de muziekbeleving en het dagelijkse bestaan los van elkaar te koppelen. Dit vormt ook de basis van de hechte familieband en is te herleiden tot Crow Song; het sleutelnummer van The Watchful Eye of the Stars, welke geheimen Adrian Crowley tekstueel al eerder vrij geeft. Hij opent zijn persoonlijke dagboek en neemt de luisteraar mee naar de vroegere jeugdherinneringen die hij deelt met zijn broer.
Crow Song is het verhaal van een pijnlijk verwonde kraai, wiens vleugel gebroken is. Het wezentje wordt na een verontrustende stormachtige nacht zwaar getroffen gered van de dreigende ondergang. Ondanks de liefdevolle verzorging, het zichtbare opknappen en het gedeelde geluksmoment van vrij laten wordt de vogel later toch nog dood onder een hek terug gevonden.
De nostalgische vertelling laat ons stil staan bij de onvoorwaardelijke broederliefde om samen iets moois op te bouwen. Maar we gaan ook terug naar die vroege jaren tachtig, de periode dat de vijftiger zijn jeugdjaren beleefde. Crow Song is een melancholische opbouwende track met een trieste ondertoon, een avondvertelling welke de songs op The Watchful Eye of the Stars centraliseert. Als een groot verhalenverteller neemt Adrian Crowly de positie in van een begeleidende gids die je door de duisternis heen leidt.
Wat zou dit een prachtige albumopener zijn geweest, maar Adrian Crowly begint bescheiden met het net zo mooie Northbound Stowaway. Een nachtelijke boottrip waarbij de zwartgrijze schaduw van de poëet observeert, consumeert en reproduceert. Het krachtige samenspel tussen de mysterieuze Crash Ensemble strijkers, het ritme van de dirigerende golven en de voorgedragen gesproken woorden, waarna de troostende echo van Nadine Khouri op de achtergrond hem bij staat. Deze zangeres is geen vreemde voor de Ierse zanger, tijdens de Dark Eyed Messenger tournee in 2018 mocht ze al voor hem openen. De andere gastrol in het woest voort wiegende startpunt is weggelegd voor de uit Wales afkomstige singer-songwriter Katell Keineg.
Het is John Parish die deze duistere zelfkant zo treffend vorm geeft in zijn productie en die schemerige zijde zo beeldend naar de oppervlakte toe trekt. Het sluit zich als een verharde tweede huid om de kwetsbare ziel van de voortreffelijke vocalist heen die zijn zware verbitterende zang afwisselt met hemelse hoge uithalen. John Parish koppelt de David Lynch achtige mystiek aan licht vibrerende eighties dreampop romantiek. Een puurheid die om gewaagde ritmische begeleiding vraagt en waarbij juist de minder gangbare instrumenten als de harp, piano, hobo, viool en cello de zachtheid en hardheid van het bestaan vertegenwoordigen, en prominenter aanwezig zijn als de ronddobberende gitaar.
The Watchful Eye of the Stars bestaat uit hedendaagse nocturnes. Een nachtelijk vaarwel voor weer een afgesloten dag welke nooit meer in die hoedanigheid terug zal keren en het verlangen om dat heimelijke gevoel in de toekomst te herbeleven. Adrian Crowley kent de draagkracht van zijn vocale vermogen en herplaatst deze sterk in die rijk vervulde sterrenhemel waarachter bij elke glinstering een berustend slaapliedje als A Shut-In’s Lament zich verschuilt.
Adrian Crowley - The Watchful Eye of the Stars | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com