Het debuutplaat van Wolfgang Van Halen heeft erg lang op zich laten wachten. Begin 2018 was het eigenlijk helemaal af maar de kloteziekte die zijn vader (Eddie Van Halen) leed gooide dusdanig roet in het eten dat de release keer op keer werd uitgesteld. 6 Oktober 2020 blies Eddie, de grootste rockgitarist aller tijden, zn laatste adem. De muziekwereld en Van halen fans waren geschokt omdat men dit helemaal niet zag aankomen.
En zo kwam een dikke maand later Wolf's eerste muziekteken uit in de vorm van het eerbetoon aan zijn vader. Een prachtig emotioneel nummer zeker als je de clip erbij ziet.
En nu is het dan zover, Mammoth WVH is uit. Wolfgang steekt zijn afkomst niet onder stoelen of banken. Zo heette Van Halen ooit eerst Mammoth, eerste track heet Mr Ed waar een typsche EVH tapping solo te horen is, worden 2 gitaarsolo's (op Mammoth en Feel) gespeelt op de roemruchte "frankenstein" gitaar van zijn paps en uiteraard wordt het album opgedragen aan zijn vader incl. aandoenlijke foto. En alles is opgenomen in de studio van Eddie.
Maar de muziek zelf heeft helemaal niets (behalve dan dat tapping stukje in Mr Ed) wat ook maar lijkt op het werk van Van Halen. Hij zegt zelf daarover dat hij zn eigen mannetje wil staan zijn, eigen geluid wil brengen, op zijn eigen benen staan dus. En dat valt alleen maar te prijzen!
Zijn geluid is te vergelijken met werk van Tremonti/ Alter Bridge, snufje Queens of the stone age en Foo Fighters. Die laatste band met name Dave Grohl inspireerde hem om het debuut helemaal zelf te doen; alle instrumenten en zang zijn van Wolfgang zelf en dat doet hij met verve!
Voor mij is het een album geworden die ik niet helemaal de hemel in ga prijzen want naast dat er een aantal zeer sterke nummers op staan, zijn er teveel nummers die niet boeiend genoeg zijn. De eerste 3 bijvoorbeeld doen mij niet al teveel, slecht zijn ze zeker niet maar echt pakken doet het ook niet. Echte knallers zijn Don't Back Down, Youre To Blame en Stone. Verder zijn Resolve, Circles en Think It Over ook hele beste tracks. Maar dan heb je het wel gehad. De productie helpt dan ook niet mee, waarschijnlijk omdat Wolf alles zelf doet zitten de nummers helemaal dicht getimmerd lijkt wel. Alles is superstrak ingespeeld en nauwelijk ruimte voor enige adem. Circles ontrekt zich hier een beetje aan.
Live ben ik dan ook heel benieuwd hoe het zal klinken. Tenslotte is Wolfs stemgeluid aangenaam om te horen, ietwat vlak misschien maar zijn vocalen kwaliteiten heeft ie in ieder geval niet te danken aan zijn vader, gelukkig maar!