Pink Floyd - Live at Knebworth 1990 (2021)

Op Candy Dulfer na, wat is deze (wederom dure) release van toegevoegde waarde, ten opzichte van Delicate Sound Of Thunder?

Goeie vraag. En maar zeven nummers?

Het hele optreden dus.

Tja, wat tot nog toe van Knebworth is verschenen vind ik nogal steriel. Voor mij hoeft het niet zo, zeker niet omdat er van Floyd al genoeg livewerk beschikbaar is.

Volstrekt overbodig. Tuurlijk. Behalve dan dat ik ooit een verzamelcd Knebworth heb gekocht en een gare video om maar een deel van de opnames te pakken te krijgen. Geweldige uitvoeringen en mooi document. Van mij kunnen er niet genoeg van dit soort cd's verschijnen.

Wat heel raar is, is dat de tracklist op Spotify in omgekeerde volgorde is en dat Run Like Hell ontbreekt. Dan begin je dus met Comfortably Numb wat dus volstrekt niet past in de spanningsboog van een Pink Floyd optreden. Vreemd keuze van Spotify.

De geldklopperij gaat door

Ik heb Run Like Hell wel op Spotify als opener? Zullen ze inmiddels hebben gecorrigeerd dan. Het is inderdaad wel de omgedraaide volgorde en tracktijden wijken allemaal af, zijn hierboven allen langer.

Na afloop kopen sommigen ook instant live-cd's van de PF's covergroepen... Begrijp je dan het jolijt bij de release van een volledige remix (!) als deze, met the real stuff door 3 real PF-men (excl. Waters)! Versterkt ook met  de real Gig In The Sky-lady Clare Torry, de onvolprezen Candy Dulfer én de betreurde Michael Kamen, allen ook door PF hoog ingeschat. Akkoord, zoals steeds bij perfectiezoekers als PF, hoor je misschien weinig versieverschillen, alhoewel. Wat torent coole Gilmour's gitaarspel en zang hier live toch constant meesterlijk, jankend of furieus boven alles uit. En de 120 000 juichten! Welaan, hier een prachtige weergave van de live-thuismatch van PF in 1990. Bovendien muziekhistorisch zeker even onmisbaar als bv. David Bowies lopende zes Brilliant Live Adventures-serie.

Ik vind op deze liveplaat eigenlijk vooral de eerste twee nummers erg goed. The Great Gig In The Sky bevalt me eigenlijk altijd wel, maar van Crazy Diamond is dit eigenlijk wel de beste versie die ik gehoord heb. Met alle dank aan Candy Dulfer uiteraard.

De rest is ook wel prima, maar voegt voor mij minder toe

Wat een pokkenweer daar in Engeland. Maar toch leuk om naar te kijken ( en luisteren) met Miss Dulfer als special guest. De essentiële songs van Floyd verzamelt in een uur, leuke set list maar met iets te veel man op het podium.

De 2LP versie is momenteel maar 23,50 op amazon.nl / bol.com

En die 2LP versie op 45RPM en 200 grams vinyl is natuurlijk analoog gemasterd van de mastertapes en klinkt zoals altijd bij Pink Floyd als een klok. Wat een fantastisch geluid en uitstekend concert dit Live at Knebworth!

Leuke live album van de heren, maar wel met een vraag. Wat voegt het toe aan de andere levende platen van deze jongens. Of is er hier sprake van dat de koster weer eens langs gaat bij de gelovige met de collecteschaal om de kas van de gemeente te spaken.

Hier op mume stond de link naar de (erg uitgebreide) single ipv het album. Aangepast nu.

Een aantal verrassingen; onze Candy op saxofoon,Clare Torry terug als zangeres tijdens The Great Gig In The Sky en inderdaad de inmiddels overleden Micheal Kamen die Rick Wright verving op The Wall en The Final Cut.
Maar inderdaad heel veel verandert het niet. Gilmour is duidelijk de man waar het om draait met zijn flitsende gitaarspel en vocals.
Echt heel erg kapot ben ik er nooit van geweest.
Het was toen kennelijk erg in om een leger muzikanten in te huren en het klinkt nogal vol allemaal.
Zelfs Tears For Fears, ook aanwezig op het festival, stond met veel meer musici op de bühne.
Leuk voor de verzamelaar deze toevoeging, maar tamelijk overbodig.

Ik lees dit meer hier, maar dit is toch pas echt de 4e officiële live plaat van Pink Floyd.

Ik zou zelf UmmaGumma meetellen. Minstens voor een halfje

Ja terecht. 4,5 live plaat PF dus.

Dit is een prima live uitvoering op zichzelf, maar het onderliggende algemene probleem wat uit de berichten hierboven naar voren komt is volgens mij eigenlijk dat er nogal een grote overlap is tussen de setlists van de Pink Floyd live albums en dat de variaties tussen de diverse uitvoeringen vrij beperkt zijn en tevens weinig afwijken van de studioversies. Er worden relatief weinig tracks gespeeld van de oudere albums (voor DSotM) en bijv. Animals.
Wellicht heeft dat met de 'afsplitsing' van Roger Waters en de juridische afwikkeling ervan van doen maar het blijft wel een gemis.
Roger Waters heeft natuurlijk ook zijn live albums zoals die gebaseerd op The Wall en het excellente In the Flesh met daarop ook Pink Floyd tracks, maar daarop zie je eigenlijk hetzelfde, hoewel Dogs en Pigs on the Wing I van Animals positieve uitzonderingen vormen.

Dark Side Of The Moon en Wish You Were Here zijn Gilmour's favoriete albums volgens mij. Daar heeft hij dan ook live veel uit geput.
Astronomy Domine werd tijdens de Pulse tour wel eens gespeeld en One Of These Days van Meddle was ook een zekerheidje.
Ik weet wel dat Echoes een keer gespeeld is in 1987, maar daar waren ze niet zo tevreden over.

Geldklopperij? Zal best maar je krijgt voor een tientje best waar voor je geld. Dat moeder en dochter Brown samen meedoen vind ik een dikke plus. En Candy Dulfer speelt de partijen van Dick Parry geweldig fraai. Erg fijne cd.