Brad Marino zet er vaart achter. Ieder jaar een solo album, nadat zijn samenwerking met Geoff Palmer in ieder geval voorlopig is gestopt. Marino weet hoe je een goede rock and roll song in elkaar zet en krijgt alle elementen op de juiste plaats. Goede refreinen, korte puntige intro's en solo's, een goede hook. Voor de meeste van zijn songs weet hij er altijd een aantal te vinden die opvallen en de songs de juiste swing en impact geven.
Vanaf Chuck Berry gemeten weet hij invloeden uit het verleden op de juiste manieren in zijn eigen werk te versmelten. Veel liedjes zijn daarom op een prettige manier een feest der herkenning, zonder ze te ondermijnen. Daarvoor is het enthousiasme, spelplezier en kwaliteit te hoog. Brad Marino is geen supertalent, maar een zeer degelijke songsmith die precies weet welk effect hij kan en wil bereiken. Zeg maar de Ron Sexsmith van de moderne(re) rock en roll. Looking For Fun was eigenlijk een betere naam voor het album geweest. Al zijn er mensen voor wie dat hetzelfde is natuurlijk.
Het bovenstaande is een bewerking van een Engelstalige post op
WoNoBloG.