Edgar Froese - Pinnacles (1983)

Edgar Froese is een man die me keer op keer verbaasd. Drukke opnamesessies met zijn band Tangerine Dream, tourschema's afwerken, de pers ter woord staan en dan nog tijd vinden voor het maken van een solo album. Dit moet wel getuigen van organisatorisch talent op vele vlakken.

Het mooie van het solowerk van Edgar Froese is dat het in feite de basiscompositiie is voor iets wat bij Tangerine Dream groot wordt gemaakt, maar solo klein wordt gehouden. Daar is Pinnacles opnieuw een voorbeeld van. Het zware geschut blijft in de kast staan waardoor er subtiele fijnzinnige klankpartijen ontstaan, waarin het prima toeven is. Heerlijke soundscapes en uitgesponnen klanken overgoten met een heerlijk ritme, je zou willen dat het niet ophield. Dat zijn allemaal argumenten die voor dit album opgaan.

Is er dan geen minpuntje? Ja die is er. De productie is niet erg helder, waardoor bepaalde zaken dof klinken. Of dit te wijten is aan overzetting van mastertape naar plaat is hierbij de vraag. Als dit het geval is, dan is dit reden dat dit net geen topalbum voor mij is. Sorry herr Froese.

Maar ondanks dat een 4,5 geven, geeft toch blijk aan hoe goed je dit album vind. En terecht, want Pinnacles is een superfijn album, die heel erg doet denken aan het TD-werk ten tijde van Hyperborea.
Vrij logisch ook wel, Pinnacles is uit dezelfde periode afkomstig.

Vermijd echter de schandalige re-release, die voegt niets toe en is niet eens compleet: Pinnacles met ruim een kwartier inkorten, hoe durft ie!!!

4.

Dat is het mooie van muziek. Het bestaat uit grofweg de volgende lagen: compositie, gevoel, productie en uitvoering. Al die lagen hebben iets met elkaar, in het gunstigste geval vullen ze elkaar aan. In het geval van Pinnacles is er voor mijn gevoel iets niet lekker gegaan met de productie. De overige drie elementen zijn zeer goed te noemen vandaar dat ik 4.5 sterren voor dit album over heb.

Daarnaast heb je gelijk, dat dit een fijn album is, het haalt mij tenminste even uit de stress van iedere dag, waardoor ik even van de wereld ben.

Zwaar onderschat album van Edgar. 4 heerlijke tracks die mij nu nog steeds boeien, vooral het prachtige The Light Cone, een super nummer. Walkabout een droom nummer en de lange track Pinnacles een prachtig zweef nummer, de opener is eveneens heerlijk. Over de productie, daar is niks mis mee precies zoals Edgar het wilde hebben.
De vervormde of misvormde herbewerking uit 2005 is een misser aangaande de titel track. Edgar heeft daarvan gezegd dat het nooit de bedoeling is geweest om Pinnacles zo lang te maken alleen het eerste segment was belangrijk. Maar goed deze is gewoon ijzersterk.

Ondanks wel of geen goede productie of iets dergelijks een heerlijk album wat zijn tijd wel overleeft. De track Pinnacles is een monument op zich zelf.

Wat een vreselijk vrolijk album is dit. Waar is de tartende melancholie en de waanzinnige muzikale mistroostigheid waar Froese in de jaren 70 zo het patent op leek te hebben? Terug maar weer naar Aqua en Epsilon in Malaysian pale.

Ach zo vrolijk is het echt niet, probeer te begrijpen waar het album over gaat. En dat is niet zo moeilijk.............of toch?

Dit vrolijk??? Nee. Voor mij is dit mooi en goed in elkaar gezet album van Edgar Froese, waar ik nog erg van kan genieten na al die jaren. Als ik wat vrolijks wil gaan horen zet ik wel een cd op van BZN, die ik bij de buren dan moet lenen.

De vraag blijft staan, waar is het op gebaseerd?

Laat ik het dan zo zeggen, de track 'Pinnacles' mist een beetje de onderhuidse spanning die 'Specific gravity of smile' dan weer wel heeft. dat 'onaanraakbare'... Daar ga ik voor. Wanneer die spanning uitblijft, wordt het voor mij niet meer dan een 'leuk riedeltje'.

En wat bedoelt tangmaster met 'probeer te begrijpen waar het album over gaat.'?? Ik ben nieuwsgierig...

The 1983 studio album Pinnacles was Edgar Froese's last solo recording for the next twelve years. According to Edgar Froese, it reflected his deep love for the Australian Outback. Thus it was named after a region in Western Australia, a couple of hundred miles from Perth where bizarre stones have grown out of the desert sands thousands of years ago.

Pinnacles was stylistic like TD's White Eagle (1982) and Hyperborea (1983) using much the same instruments and digital sampling techniques. It was recorded by Edgar Froese for the first time on his own 16-track tape.

Bron: Voices in the Net

De meeste albums van Edgar gaan ergens over. Google maar eens naar Pinacles, dan weet je wat ik bedoel.http://www.toobusyto.org.uk/images/phish/2007/Australia/West%20Australia/The%20Pinnacles,%20West%20Australia.jpg

Ruim twee jaar verder en mijn waardering voor Pinnacles is iets gegroeid. Soms kan dat zomaar even duren. Soms jaren.

Voor muziek heb je immers geduld nodig net als voor democratie.

Een magistraal klassewerk van de grootmeester hemzelf.
Een rustgevend, stimulerende vakantie door een droomwereld van pracht en praal.
Veel variatie, en toch is elke noot op zijn plaats.
Een wonderschone luistertrip. Majestueus en groots van opzet, met een zacht karakter.
Een vriendelijke opgewekte sound gecombineerd met een mysterieuze sfeer.
Het klinkt futuristisch, en toch emotioneel en melangolisch.
Drugs in de vorm van audiogolven.

Naar mijn gevoel is dit een plaat van hoop, een avontuur met een zoektocht door positieve regionen, waaruit hernieuwde krachten vormen, gewoonweg betoverend 5*