Weinig origineel klinkende melodieuze (nu)metal van nederlandse bodem, waarbij het heerlijke zware gitaarwerk en de aanstekelijke nummers gelukkig veel goed maken. Zanger David Pear keert zich binnenstebuiten en brult, schreeuwt en grunt zich op indrukwekkende wijze een weg door het materiaal. Herhaaldelijk is zijn zang echter wel een beetje te veel van het goede. Een onsje minder was ook goed geweest. Nu is het wel erg dik aangezet allemaal. De band gooit daarnaast met wisselend succes allerlei electronische elementen in de strijd; er komt zelfs een wat gedateerd klinkend dubstep-loopje langs. Op gegeven moment zorgt de dichtgeplamuurde productie en het wat eenvormige songmateriaal voor een verzadigd gevoel, maar tegen die tijd heeft deze nieuwe band zich toch wel redelijk bewezen. Ondanks de suffe bandnaam en anonieme albumtitel.