Poles Apart schreef:
Dit concert zit, chronologisch gezien, tussen Folsom en San Quentin in? Lijkt me dus wel de moeite waard. Cash was live in topvorm destijds.
Yep. Absoluut de moeite waard, deze release. Al is het slechts om het toch markante verschil in beleving tussen een gevangeniskantine en een ballroom te ervaren. Hoewel de heren en dames die op 24 april 1968 aanwezig waren in The Carousel Ballroom - San Francisco (doorgaans meer te vinden voor The Grateful Dead of Jefferson Airplane) uiteindelijk toch behoorlijk vakkundig werden warmgemaakt door Johnny, June & The Tennessee Three.
Briljante setlist, veel beter kan je het echt niet bedenken (nou ja, een paar favorieten als
Hey Porter blijven achterwege). Twee Dylan-songs passeren de revue (Cash en Dylan waren goeie vrienden en zouden wat later nog samenwerken voor
Nashville Skyline), en naast een handvol eigen klassiekers wordt een evergreen als
Green, Green Grass of Home met erg veel karakter en overtuiging gebracht. Als je zo'n uit massief goud geboetseerde stem als Cash hebt gaat dat allemaal net wat makkelijker, natuurlijk.
Het is dan misschien allemaal wat minder wild en onbezonnen als tijdens de illustere gevangenisconcerten, Cash en zijn band brengen er bij momenten flink wat schwung in en Cash laat in een song als
Bad News (van John D. Loudermilk) horen dat hij een geboren entertainer is. June Carter komt hem meteen daarna vervoegen voor
Jackson en voegt gelijk wat peper toe aan de show. Ze komt ook, zoals ik eerder bij
At Folsom Prison reeds schreef, erg spontaan over.
En ja, met het gevangenisconcert van eerder dat jaar vallen, ondanks de verschil die ik eerder aanhaalde, wel meer parallellen te trekken. Qua live performance stond Cash aan de top van zijn kunnen, als je 't mij vraagt. In de tussentijd waren de twee in het huwelijksbootje gestapt, de liefde was innig en intens aanwezig, en dat straalt ook af op de luisteraar.
Leuk weetje trouwens: in het publiek bevond zich ook ene Gordon Lightfoot. Cash vernoemde hem aan het eind van de song
Lorena ook, maar meer dan een (nauwelijks hoorbare) repliek van Lightfoot leverde dat helaas niet op. Dat hij de band voor een song zou hebben vervoegd, had het helemaal afgemaakt!
Ter afsluiting wil ik nog zeggen dat ik erg blij ben dat deze opnames uiteindelijk zijn uitgebracht. Ikzelf heb niet echt veel last van de mix, eerlijk gezegd, al klinkt het allemaal een beetje doffer en meer ingeblikt als
At Folsom Prison en
At San Quentin. Maar goed, veel levendiger kan je 't je ook niet voorstellen!
4 sterren