menu

Amyl and the Sniffers - Comfort to Me (2021)

mijn stem
3,63 (55)
55 stemmen

Australiƫ
Punk / Rock
Label: ATO

  1. Guided by Angels (2:59)
  2. Freaks to the Front (1:41)
  3. Choices (2:20)
  4. Security (3:47)
  5. Hertz (2:33)
  6. No More Tears (2:57)
  7. Maggot (3:21)
  8. Capital (2:45)
  9. Don't Fence Me In (2:40)
  10. Knifey (3:30)
  11. Don't Need a Cunt (Like You to Love Me) (1:31)
  12. Laughing (1:44)
  13. Snakes (3:03)
totale tijdsduur: 34:51
zoeken in:
avatar van henrie9
4,5
Hier een vurig oppeppertje voor in tijden van onbetaalbare energie. Heel onlangs zette ik al 'GLOW ON' van Turnstile bij in mijn Heavy Heaven 2021. Moet daaraan al gelijk Amyl & The Sniffers worden toegevoegd. Zijn de Sex Pistols soms terug? Nee, natuurlijk niet, maar, waaw, wat een rauwe orkaankracht op de schaal van onvervalste Punk weten die Aussies hier te ontwikkelen.

Hebben duidelijk van de lockdown gebruik gemaakt om hun supercatchy stijl op te vijzelen tot perfectie. Hadden ook de tijd om stil te staan bij hun existentiële levensvragen. "I'm not looking for trouble, I'm looking for love" ('Security'). Prominent in the picture komt nu daarmee brutale frontpunkster Amy Taylor die haar wilde glassnijdende lyrics over liefde, zelfperceptie en verlangen naar vrijheid dominant declamerend overheen een uitstekend volgende band uitschreeuwt.  Actualiteit, geen platte teksten meer. Even stoer en macho schaduwboksend komt vaak haar onzekere ziel bloot, zo in 'Laughing' of bij de vrouwenhaat en persoonlijke onveiligheid in het meest 'rustige' grungy 'Knifey'.

Maar toch. Als een hete blizzard van opgekropte furiositeit razen ze vanaf sublieme openingsheadbanger 'Guided By Angels' met een zee van almaar afwisselende kolossale riffs doorheen de plaat, bitse gitaren, trashy solo's, opgejaagd rommelende drums. Dertien pretentieloze, maar wel ultradirecte oorwurmen van songs in een complexe mix van woeste punk, moshy hardcore, hiphop-zangstijl en vintage hardrock van de landgenoten AC/DC.

Een oneerlijke keuze van highlights. Naast topper 'Guided By Angels', het aanstekelijke, explosieve 'Freaks to the Front', met heerlijke AC/DC-solo. De duizelende hardcore van 'Choices', stomp in the face van misogyne dickheads. Het schuimende 'Security', dijk van een single, met joelende riffs en gitaarsolo's. Het fantastische funky, zich met melodische groove en wervelende solo opstapelende 'Hertz'. Of hun eigen pure punkrock&roll-lieveling, het meedogenloze 'Don't Need A Cunt (Like You To Love Me). Of 'Laughing', met z'n onstilbare staccato-riff.

Amyl & The Sniffers horen daarmee, met hun uit de duizend herkenbare sound, voortaan autoritair thuis bij de punkvernieuwers. Wat een talenten, wat een sensationele uitstraling, wat een charismatisch uitblinkende frontvrouw. Met een weergaloos frisse stortvloed van songs, waarvan werkelijk elk nummer juweeltje is.

'Comfort For Me', 'Troost Voor Mij'. Maar hun punk is af. Juist, supertroost voor ons.

 

avatar van johans
4,0
Waar akoestische subtiliteit veelal de natuurlijke habitat is van mijn vorige recensie stukijes (Eric DeVries en Matthews Baartmans Conspiracy) houdt Amyl And The Sniffers het liever iets directer en simpeler. Twee keer aftikken, drie halen over je electrische gitaar en knallen zonder ingewikkelde accoordenschema’s. Vurig, provocerend en grofgebekt waar menig kerkganger rode konen van zal krijgen.

Sinds de oprichting in 2016 hebben de vier Ozzies een reputatie opgebouwd als een van de wildste livebands in eigen land. Australische punkers die twee jaar geleden mijn hart veroverden met het rauwe en meedogenloze naamloze debuut. Opvolger Comfort To Me gaat op deze explosieve voet verder. Maar dan gewoon nog strakker en scherper.’Dat is wat er gebeurt als je voortdurend op tournee bent”, zegt Amy. “Je wordt hechter.”

Op het nieuwe wapenfeit verwijst ze expliciet niet naar de pandemie, maar het valt niet te missen hoe achttien maanden durende isolement deze felle live-act heeft beïnvloed.”Ik had zoveel opgekropte energie in mij, maar kon het nergens kwijt.. “Mijn brein is geëvolueerd en mijn manier van denken over de wereld is volledig veranderd.”

Vanaf de luidruchtige opener Guided By Angels gaat het tempo 35 minuten lang niet meer omlaag. Snel, puur en catchy vol rauwe overgave en manische energie. En de grootste troef blijft nog altijd Amy Taylor. De essentie van het feminisme en ook de essentie van punk.

avatar van erwinz
3,5
Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Amyl And The Sniffers - Comfort To Me - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Amyl And The Sniffers - Comfort To Me
Of Comfort To Me van Amyl And The Sniffers echt een jaarlijstjesplaat is weet ik niet, maar aangenaam, aanstekelijk en energiek zijn de punksongs van de Australische band absoluut

Werk een blik op een aantal gerespecteerde jaarlijstjes en de kans is groot dat je Comfort To Me van de Australische band Amyl And The Sniffers tegenkomt. Dat leek me op voorhand wat overdreven, want de Australische band maakt op het eerste gehoor doodgewone punk. Na een paar keer hoor je dat de band wel erg lekker strak speelt, dat het gitaarwerk dik in orde is, dat de songs stuk voor stuk aanstekelijk zijn en dat boegbeeld Amyl Taylor de punksongs van haar band nog een stukje optilt. Comfort To Me van Amyl And The Sniffers is een enorme dosis ruwe energie. Bij de eerste keer horen al bijzonder lekker, maar hierna steeds onweerstaanbaarder. Niet voor elk moment, maar op het juiste moment is dit zo raak.

Laten we 2022 maar eens lekker stevig beginnen met Comfort To Me van Amyl And The Sniffers. Het is een album dat, toch wel enigszins tot mijn verbazing, een constante is in de jaarlijstjes over 2021 en in menig jaarlijstje zelfs de top 10 wist te bereiken.

Zelf heb ik Comfort To Me eerder dit jaar vluchtig beluisterd, om al snel te concluderen dat het een leuk album is, maar dat de muziek van Amyl And The Sniffers vast veel beter tot zijn recht komt op het podium. Dat laatste valt momenteel niet te verifiëren en daarom heb ik toch nog maar eens geluisterd naar het eerder dit jaar verschenen studioalbum van de band uit Melbourne.

Mijn conclusie was in eerste instantie niet heel anders dan eerder dit jaar. Comfort To Me is een bijzonder lekker album, maar het is ook een album waar ik er al flink wat in de kast heb staan. De meeste van deze albums komen uit de tweede helft van de jaren 70, want Amyl And The Sniffers maken onvervalste punk.

Het is punk die is gemaakt volgens het inmiddels beproefde recept. Eenvoudige maar ook meedogenloze gitaarriffs, beukende drums, stuwende baslijnen en lekker ruwe zang. Met die zang weet de Australische band zich overigens wel te onderscheiden van alles dat er al is, want met Amy Taylor beschikt de band over een frontvrouw die toch anders klinkt dan al die mannelijke punkzangers uit het verleden.

Verder is Comfort To Me een album dat het in 1977 waarschijnlijk uitstekend had gedaan, maar als je er voor in de stemming bent is het ook 45 jaar later nog een album dat 35 minuten lang vermaakt en dat 35 minuten lang verschrikkelijk veel energie geeft. In die 35 minuten komen maar liefst 13 songs voorbij en het merendeel van deze songs is door Spotify voorzien van een E, wat betekent dat de teksten van de Australische band nogal expliciet zijn, wat natuurlijk ook zo hoort in dit genre.

Ik heb er ook nog maar eens wat albums van een aantal punkpioniers bij gepakt en kan alleen maar concluderen dat Amyl And The Sniffers de lat in muzikaal en productioneel opzicht net wat hoger leggen. Het klinkt allemaal lekker strak en het gitaarwerk is prima. Ook de songs van de Australische band zijn stuk voor stuk uitstekend, waardoor Comfort To Me gedurende de speelduur niet inzakt.

Het is mede de verdienste van frontvrouw Amyl die haar teksten met veel venijn uitspuugt, maar ondertussen echt niet heel veel noten mist, maar ook het af en toe richting 70s hardrock afbuigende gitaarwerk is niet te versmaden.

Het tweede album van de Australische band is hier inmiddels flink wat keren voorbij gekomen en het is al die keren goed voor een feestje en een energie boost. Ik geef direct toe dat ik lang niet altijd in de stemming ben voor dit album en ik vind het ook nog steeds geen album om heel druk over te doen. Het is daarom nog steeds geen album voor mijn jaarlijstje, maar dat maakt Comfort To Me zeker niet minder aangenaam.

Amyl And The Sniffers geven 35 minuten lang vol gas en toveren het ene na het andere memorabele punkliedje uit de speakers. Je waant je weer even in 1977 en ik heb het toen echt wel minder gehoord dan op het tweede album van de Australische band. Ook toe aan een energie boost? Er zijn 1001 middeltjes beschikbaar, maar een half uurtje Australische punk doet het ook echt prima. Erwin Zijleman

Gast
geplaatst: vandaag om 09:23 uur

geplaatst: vandaag om 09:23 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.