Sam Fender - Seventeen Going Under (2021)

Titelnummer klinkt alvast goed!

De hoes doet denken aan zowel "Appetite for Destruction" als "Chinese Democracy"

Zin in!

Seventeen Going Under typisch Sam Fender nummer. Leuke song.

Superbe single

Met een prima B-kantje: Howdon Aldi Death Queue

Magistrale single. Springsteen meets The War On Drugs…

Waanzinnige leadsingle, dit overtreft The Borders van zijn vorige plaat. Benieuwd of hij dit niveau een plaat lang kan volhouden.

Seventeen is een zeer matige ripoff van zijn sublieme hitsingle The Borders. De single is te geforceerd. The Borders was juist een verademing! Laten we hopen op meer van het debuut.

Zin in dit album! Zoals hierboven al gezegd, de cover lijkt erg op de twee covers van GUNS N ROSES. Nu over de muziek. Wat is seventeen een geweldig nummer! Alleen het lijkt misschien een beetje veel op the borders.

Seventeen Going Under. Heerlijk. Kei hard op repeat.

Grappig hoe ik in korte tijd in aanraking kom met 3 albums van redelijk grote artiesten (in de alternatieve pop) die het geluid van The Boss enorm lijken te waarderen. Voor als je daar warm van wordt: zie nieuwe album Bleachers en The Killers. Haal ze in huis om je Springsteen collectie uit te breiden

‘Aye’ is ook uit als single, wat een lekker nummer weer.

Wat kan deze gast schrijven zeg. Zeer veelbelovend talent.

Echt heerlijke singles. Kijk hier erg naar uit!

Interessant stuk ook in The Guardian met Sam Fender over dit album

Sam Fender: ‘Leftie is now a slur in working-class towns’ | Sam Fender | The Guardian - theguardian.com

Zowat zelfde stijl en ritme inderdaad. Maar ook gewoon weer anders en een ander gevoel. Beide gewoon schitterende nummers, zo mag hij nog veel “ripoffs” doen.

Get You down is ook weer lekker!

Pfoe, Get You Down is ook weer zo lekker. Nadat ik Seventeen Going Under al grijs gedraaid heb, heb ik nog meer zin in dit album.

Spit of you is ook weer prachtig. Rustig nummer maar met een heerlijke sfeer, afgemaakt met wat blazers maakt dit echt een topnummer. Wat een talent deze Sam Fender

Spit Of You is echt prachtig! Heerlijk met deze herfstmaanden. Laat maar komen!

Pfff de beste man loopt ALLEEN MAAR TE SCHREEUWEN op een bedje van monotone ritmes en geforceerde blazers en strijkers... Mij heeft hij niet aan boord. Wel jammer, want bij zijn eerste nummers een paar jaar terug had ik nog goede hoop en was mijn interesse gewekt...

Loopt alleen maar te schreeuwen? Zeker dat het over Sam Fender gaat??

Schreeuwen is inderdaad het woord niet, maar hij lijkt de hele tijd met verheven stem te werken. Als een docent die bijna overspannen is... maar kan me zo voorstellen dat anderen dat juist waarderen...

Mooi album zeg. Stem doet mij erg aan the Outfield denken.
Mantra, ook een fijn nummer!

Heerlijk album. Een stap vooruit en vond hem vorig jaar live in Keulen al erg goed. Mantra is een erg mooi nummer.

Mooi album weer! Ik vind deze na de eerste luisterbeurten beter dan het eerste album.

Had na de eerder uitgebrachte nummers meer verwacht. Hoewel seventeen going under regelmatig op staat (misschien wel mijn favoriete radiovriendelijke nummer van het jaar), is een heel album vol met vergelijkbare nummers iets teveel van het goede. Steeds diezelfde opgejaagde drums. De beste man blijft iets teveel in zijn comfortzone wat mij betreft. Zo'n album waar je de singles uitpikt (niet voor niets ook al eerder uitgebracht) maar de rest weinig toevoegt.

Goed, cliché, maar 't leven passeert maar zelden over rozen, toch? Neem nu Sam Fender, precies zo herinnert ie zich z'n jeugdjaren. In het verarmde Engeland van het grijze North Shields, middenin z'n door politiek en media vergeten klasse verarmden. Pesten, gewelddadigheid, z'n zoektocht naar identiteit, de broeihaard van zich vormende relaties, omgang met leven, dood, verdriet, spijt, woede, faalangst, zelfhaat, zelfmoordgedachten. Familiaal dan ook nog een stroeve relatie met z'n pa, strijd van zijn ma tegen een door de overheid miskende ongeneeslijke ziekte. Helemaal eenzaam daar middenin, een hulpeloze Sam... 17 jaar, 'Seventeen Going Under'. Jeetje!

Vandaar begrijpelijk dat een laag zelfbeeld lang doorzweemde tijdens zijn groei naar volwassenheid. Zelfs het plotse grote succes leverde hem eerst slechts Impostersyndroomgevoelens. Wanneer barst die zeepbel? Wanneer volgt de ontmaskering?

Het zij zo, maar van deze tweede maakt hij met al dat ongerief, met die gitaar en die engelenstem van hem, dan toch wel een mooie, heel sterke verwerkingsplaat, meer, hij balt voor iedereen de vuist. 'Seventeen Going Under' is het afsluiten van die negatieve periode vol strijd. In de plaats nu een met empathie gevulde reikende hand, troostend voor wie de zelfkant van de gemeenschap is ingeschopt. Tegelijk volgt het aan de kaak stellen van wereldwijd onrecht, sociale hypocrisie, van walgelijke Jeffrey Epstein-sujetten ('Aye').

Zonder meer ijzersterk grijpt daarbij gitaarman Fender onmiddellijk de volle aandacht. Vanaf het openingsnummer 'Seventeen Going Under', spreidt hij, uptempo een kingsizebedje The War On Drugs, overdekt met Springsteensax. Song twee, 'Get Started' is zelfs helemaal vintage The War On Drugs. Evengoed zijn The Killers heel dichtbij. Met nu ook nog wat bevallige strijkers en tokkels piano her en der kneedt hij verder aan z'n succesvolle, hartverwarmende sound.

Kleppers zijn vanzelfsprekend de vooruitgeschoven singles. Het titelnummer, luistert als een open boek. Op een militant punkrock-ritme, 'Aye', doorleefde protestsong bij uitstek. Een stuiterend 'Get You Down', weer zeer persoonlijk. Sam's eigen favoriet, het emotionele 'Spit Of You'. Vergeet ook niet 'The Leveller', meest persoonlijke vechtlied, op sneltreinritme en prachtig Queenesk ingezongen. Of de schitterend geïmproviseerde Fender-geluidsmuur in 'Mantra', de sociopatensong. En die extatisch rushende Springsteen-rocker 'Paradigms', pleidooi voor eigenwaarde, vocaal ondersteund door een koor van niet toevallig 17 thuisvrienden. Of het ontroerende 'The Dying Light', episch overlevingslied, weer met zware Springsteen-inslag.

Onwaarschijnlijk dat onder een warm en zelfs vrolijk klinkend album als dit, met een set van hoogstaande meezingsongs, rockers en ballads, zo ambigu ook een even grote hoeveelheid confronterend gevoel en diepe menselijkheid schuilgaat. Uitmuntende muziek met aangrijpende boodschap, met een hart onder de riem, niet alleen voor zijn hometown, maar evenzeer voor de wereld. Uitbundig. Introspectief. Combattant. Rockplaat. Luisterplaat. Een weelde!

Heeft als songcomponist tegelijk goed geleerd van de rockgroten. Sam Fender is tijdens zijn muzikale reis, opzienbarend, ook daar een grote jongen geworden. Echte dubbelslag, dit coming of age.

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Sam Fender - Seventeen Going Under - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Sam Fender - Seventeen Going Under
De Britse muzikant Sam Fender maakt diepe indruk met een persoonlijk album, dat dankzij het grootse en meeslepende geluid en de gepassioneerde zang aankomt als de spreekwoordelijke mokerslag

Sam Fender debuteerde twee jaar geleden verdienstelijk, maar een album van het kaliber van Seventeen Going Under had ik toch niet van hem verwacht. Sam Fender maakt op zijn tweede album indruk met gepassioneerde vocalen, die hij combineert met een meeslepen geluid met hier en daar een vleugje E-Street Band. In muzikaal opzicht klinkt het album in eerste instantie vooral Amerikaans, maar uiteindelijk toch vooral Brits, met flink wat echo’s van de gepassioneerde muziek zoals die in de late jaren 70 en vroege jaren 80 werd gemaakt in het Engeland van Margaret Thatcher. Sam Fender was tot voor kort een belofte voor de toekomst, maar is de belofte inmiddels ver voorbij.

Twee jaar geleden verscheen Hypersonic Missiles, het debuut van de Britse muzikant Sam Fender. Het is een album dat ik, vanwege een aantal hele positieve recensies, meerdere keren heb beluisterd, maar dat uiteindelijk toch net niet voldoende indruk op mij maakte. Het debuut van de Britse muzikant was wel goed genoeg om zijn naam te onthouden, waardoor zijn tweede album deze week direct op het juiste stapeltje lag.

Daar hoort Seventeen Going Under zeker thuis, want het tweede album van Sam Fender is een erg sterk album. Het album opent geweldig met de titeltrack, die het grootste geluid van Springsteen’s E-Street Band combineert met Britse branie. Het is een combinatie die vaak terugkeert op het album.

In muzikaal opzicht leunt de muziek van Sam Fender vaak tegen de Amerikaanse rockmuziek aan. Het is de grootse rockmuziek van de band van Bruce Springsteen, zeker wanneer je luistert naar de piano en de hier en daar opduikende saxofoon, maar ik hoor minstens even veel of misschien wel meer van The Killers. Nu is dat zeker niet mijn favoriete band, maar dat ligt meer aan de songs dan aan de muziek.

De muziek van Sam Fender heeft ook nog het aanstekelijke van The Strokes, maar ondanks alle Amerikaanse voorbeelden klinkt Seventeen Going Under toch ook Brits, bijvoorbeeld door de ruwe energie van een band als The Jam, die ook zeker invloed heeft gehad op de Britse muzikant. Sam Fender combineert de behoorlijk stevig aangezette en vol klinkende instrumentatie met opvallend gepassioneerde vocalen, die nog wat extra opvallen door zijn tongval, die het Britse karakter van zijn muziek verder versterkt.

De muzikant uit het Britse North Shields had een nogal heftige jeugd en verwerkt deze in de zeer persoonlijke songs op zijn nieuwe album. Bij eerste beluistering van Seventeen Going Under vond ik de zang wel erg heftig of zelfs wat schreeuwerig, maar uiteindelijk is het deze zang waarmee Sam Fender zich weet te onderscheiden van al die andere jonge songwriters die momenteel in het Verenigd Koninkrijk rondlopen.

Het is zang die door de Britse tongval en alle emotie hier en daar herinnert aan de Britse punk, maar het combineert opvallend goed met het grootse en meeslepende geluid op Seventeen Going Under. Door de emotievolle zang en het vaak grootse geluid vond ik Seventeen Going Under bij eerste beluistering een wat heftig en ook eenvormig album, maar wanneer de zang je eenmaal bij de strot heeft gegrepen, hoor je ook hoe veelkleurig het geluid is.

Het is een geluid dat weliswaar flink wat invloeden uit het verleden verwerkt, maar Seventeen Going Under is toch vooral een album van deze tijd. Er zijn zoals gezegd momenteel heel veel jonge Britse singer-songwriters, maar van de meeste vind ik zowel de songs als de zang gekunsteld klinken. Dat is bij Sam Fender gelukkig niet het geval, want zowel de muziek als de zang op Seventeen Going Under zijn recht voor zijn raap, wat een puur en oprecht album oplevert.

Het is een album waaraan ik wel even moest wennen, maar inmiddels vind ik het een geweldig album. De luxe versie die op de streaming media is te vinden bevat maar liefst 16 songs en iets meer dan een uur muziek. Het raast af en toe als een stroomtrein over je heen, maar Sam Fender kan ook flink gas terug nemen en opeens raken aan de grote Britse bands uit de jaren 80. Uiteindelijk is één ding zeker: van Sam Fender gaan we de komende jaren nog veel plezier hebben. Erwin Zijleman