menu

Sam Fender - Seventeen Going Under (2021)

mijn stem
3,81 (121)
121 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Rock / Pop
Label: Polydor

  1. Seventeen Going Under (4:57)
  2. Getting Started (3:09)
  3. Aye (3:06)
  4. Get You Down (4:23)
  5. Long Way Off (3:49)
  6. Spit of You (4:33)
  7. Last to Make It Home (5:21)
  8. The Leveller (4:01)
  9. Mantra (4:16)
  10. Paradigms (3:45)
  11. The Dying Light (3:57)
  12. Better of Me * (3:48)
  13. Pretending That You're Dead * (2:58)
  14. Angel in Lothian * (4:12)
  15. Good Company * (4:47)
  16. Poltergeists * (2:32)
toon 5 bonustracks
totale tijdsduur: 45:17 (1:03:34)
zoeken in:
avatar van henrie9
4,0
Goed, cliché, maar 't leven passeert maar zelden over rozen, toch? Neem nu Sam Fender, precies zo herinnert ie zich z'n jeugdjaren. In het verarmde Engeland van het grijze North Shields, middenin z'n door politiek en media vergeten klasse verarmden. Pesten, gewelddadigheid, z'n zoektocht naar identiteit, de broeihaard van zich vormende relaties, omgang met leven, dood, verdriet, spijt, woede, faalangst, zelfhaat, zelfmoordgedachten. Familiaal dan ook nog een stroeve relatie met z'n pa, strijd van zijn ma tegen een door de overheid miskende ongeneeslijke ziekte. Helemaal eenzaam daar middenin, een hulpeloze Sam... 17 jaar, 'Seventeen Going Under'. Jeetje!

Vandaar begrijpelijk dat een laag zelfbeeld lang doorzweemde tijdens zijn groei naar volwassenheid. Zelfs het plotse grote succes leverde hem eerst slechts Impostersyndroomgevoelens. Wanneer barst die zeepbel? Wanneer volgt de ontmaskering?

Het zij zo, maar van deze tweede maakt hij met al dat ongerief, met die gitaar en die engelenstem van hem, dan toch wel een mooie, heel sterke verwerkingsplaat, meer, hij balt voor iedereen de vuist. 'Seventeen Going Under' is het afsluiten van die negatieve periode vol strijd. In de plaats nu een met empathie gevulde reikende hand, troostend voor wie de zelfkant van de gemeenschap is ingeschopt. Tegelijk volgt het aan de kaak stellen van wereldwijd onrecht, sociale hypocrisie, van walgelijke Jeffrey Epstein-sujetten ('Aye').

Zonder meer ijzersterk grijpt daarbij gitaarman Fender onmiddellijk de volle aandacht. Vanaf het openingsnummer 'Seventeen Going Under', spreidt hij, uptempo een kingsizebedje The War On Drugs, overdekt met Springsteensax. Song twee, 'Get Started' is zelfs helemaal vintage The War On Drugs. Evengoed zijn The Killers heel dichtbij. Met nu ook nog wat bevallige strijkers en tokkels piano her en der kneedt hij verder aan z'n succesvolle, hartverwarmende sound.

Kleppers zijn vanzelfsprekend de vooruitgeschoven singles. Het titelnummer, luistert als een open boek. Op een militant punkrock-ritme, 'Aye', doorleefde protestsong bij uitstek. Een stuiterend 'Get You Down', weer zeer persoonlijk. Sam's eigen favoriet, het emotionele 'Spit Of You'. Vergeet ook niet 'The Leveller', meest persoonlijke vechtlied, op sneltreinritme en prachtig Queenesk ingezongen. Of de schitterend geïmproviseerde Fender-geluidsmuur in 'Mantra', de sociopatensong. En die extatisch rushende Springsteen-rocker 'Paradigms', pleidooi voor eigenwaarde, vocaal ondersteund door een koor van niet toevallig 17 thuisvrienden. Of het ontroerende 'The Dying Light', episch overlevingslied, weer met zware Springsteen-inslag.

Onwaarschijnlijk dat onder een warm en zelfs vrolijk klinkend album als dit, met een set van hoogstaande meezingsongs, rockers en ballads, zo ambigu ook een even grote hoeveelheid confronterend gevoel en diepe menselijkheid schuilgaat. Uitmuntende muziek met aangrijpende boodschap, met een hart onder de riem, niet alleen voor zijn hometown, maar evenzeer voor de wereld. Uitbundig. Introspectief. Combattant. Rockplaat. Luisterplaat. Een weelde!

Heeft als songcomponist tegelijk goed geleerd van de rockgroten. Sam Fender is tijdens zijn muzikale reis, opzienbarend, ook daar een grote jongen geworden. Echte dubbelslag, dit coming of age.

avatar van erwinz
4,0
recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Sam Fender - Seventeen Going Under - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Sam Fender - Seventeen Going Under
De Britse muzikant Sam Fender maakt diepe indruk met een persoonlijk album, dat dankzij het grootse en meeslepende geluid en de gepassioneerde zang aankomt als de spreekwoordelijke mokerslag

Sam Fender debuteerde twee jaar geleden verdienstelijk, maar een album van het kaliber van Seventeen Going Under had ik toch niet van hem verwacht. Sam Fender maakt op zijn tweede album indruk met gepassioneerde vocalen, die hij combineert met een meeslepen geluid met hier en daar een vleugje E-Street Band. In muzikaal opzicht klinkt het album in eerste instantie vooral Amerikaans, maar uiteindelijk toch vooral Brits, met flink wat echo’s van de gepassioneerde muziek zoals die in de late jaren 70 en vroege jaren 80 werd gemaakt in het Engeland van Margaret Thatcher. Sam Fender was tot voor kort een belofte voor de toekomst, maar is de belofte inmiddels ver voorbij.

Twee jaar geleden verscheen Hypersonic Missiles, het debuut van de Britse muzikant Sam Fender. Het is een album dat ik, vanwege een aantal hele positieve recensies, meerdere keren heb beluisterd, maar dat uiteindelijk toch net niet voldoende indruk op mij maakte. Het debuut van de Britse muzikant was wel goed genoeg om zijn naam te onthouden, waardoor zijn tweede album deze week direct op het juiste stapeltje lag.

Daar hoort Seventeen Going Under zeker thuis, want het tweede album van Sam Fender is een erg sterk album. Het album opent geweldig met de titeltrack, die het grootste geluid van Springsteen’s E-Street Band combineert met Britse branie. Het is een combinatie die vaak terugkeert op het album.

In muzikaal opzicht leunt de muziek van Sam Fender vaak tegen de Amerikaanse rockmuziek aan. Het is de grootse rockmuziek van de band van Bruce Springsteen, zeker wanneer je luistert naar de piano en de hier en daar opduikende saxofoon, maar ik hoor minstens even veel of misschien wel meer van The Killers. Nu is dat zeker niet mijn favoriete band, maar dat ligt meer aan de songs dan aan de muziek.

De muziek van Sam Fender heeft ook nog het aanstekelijke van The Strokes, maar ondanks alle Amerikaanse voorbeelden klinkt Seventeen Going Under toch ook Brits, bijvoorbeeld door de ruwe energie van een band als The Jam, die ook zeker invloed heeft gehad op de Britse muzikant. Sam Fender combineert de behoorlijk stevig aangezette en vol klinkende instrumentatie met opvallend gepassioneerde vocalen, die nog wat extra opvallen door zijn tongval, die het Britse karakter van zijn muziek verder versterkt.

De muzikant uit het Britse North Shields had een nogal heftige jeugd en verwerkt deze in de zeer persoonlijke songs op zijn nieuwe album. Bij eerste beluistering van Seventeen Going Under vond ik de zang wel erg heftig of zelfs wat schreeuwerig, maar uiteindelijk is het deze zang waarmee Sam Fender zich weet te onderscheiden van al die andere jonge songwriters die momenteel in het Verenigd Koninkrijk rondlopen.

Het is zang die door de Britse tongval en alle emotie hier en daar herinnert aan de Britse punk, maar het combineert opvallend goed met het grootse en meeslepende geluid op Seventeen Going Under. Door de emotievolle zang en het vaak grootse geluid vond ik Seventeen Going Under bij eerste beluistering een wat heftig en ook eenvormig album, maar wanneer de zang je eenmaal bij de strot heeft gegrepen, hoor je ook hoe veelkleurig het geluid is.

Het is een geluid dat weliswaar flink wat invloeden uit het verleden verwerkt, maar Seventeen Going Under is toch vooral een album van deze tijd. Er zijn zoals gezegd momenteel heel veel jonge Britse singer-songwriters, maar van de meeste vind ik zowel de songs als de zang gekunsteld klinken. Dat is bij Sam Fender gelukkig niet het geval, want zowel de muziek als de zang op Seventeen Going Under zijn recht voor zijn raap, wat een puur en oprecht album oplevert.

Het is een album waaraan ik wel even moest wennen, maar inmiddels vind ik het een geweldig album. De luxe versie die op de streaming media is te vinden bevat maar liefst 16 songs en iets meer dan een uur muziek. Het raast af en toe als een stroomtrein over je heen, maar Sam Fender kan ook flink gas terug nemen en opeens raken aan de grote Britse bands uit de jaren 80. Uiteindelijk is één ding zeker: van Sam Fender gaan we de komende jaren nog veel plezier hebben. Erwin Zijleman

avatar van bertkruijswijk
4,5
Vandaag voor het eerst dit album geluisterd, en het klinkt top! Er zijn misschien een paar mindere nummers, maar dat weerhoudt mij er niet van om dit album een goede score te geven. Hij kan goed zingen, ik hoor het schreeuwerige er niet in (wat ik hier en daar lees), maar voor een man kan hij hoge tonen halen. De teksten zijn dik in orde en er is voldoende variatie tussen uptempo nummers en rustige nummers. Het beste lied is wat mij betreft Spit of You.

Gast
geplaatst: vandaag om 11:31 uur

geplaatst: vandaag om 11:31 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.