In 1982 verscheen The Nightfly en was het 1e solofeit van de ene helft van Steely Dan, Donald Fagen.
De laatste plaat Gaucho was een moeizaam tot stand gekomen album. Het duo, toch al bijna ziekelijk perfectionistisch, waren er wel even klaar mee.
Walter Becker de andere "50% Steely Dan" kampte ook nog eens met een drugsverslaving, dus de heren kozen er voorlopig ( uiteindelijk zo'n 11 jaar) voor om het even te laten voor wat het was.
The Nightfly, een conceptalbum over een radiostation -kennelijk een terugblik van Donald over hoe hij als tiener fantastische jazz ontdekte via de radio - klinkt als studioalbum om door een ringetje te halen.
Dat is nu ook net waar het een beetje wringt. Het gebodene klinkt daardoor erg klinisch en terwijl het songmateriaal heus wel deugt.
Het had in principe zo onder de Steely Dan vlag uitgebracht kunnen worden.
Veelal wat oudere artiesten/ bands kiezen er steeds vaker voor om een album uit vervlogen tijden live op de bühne te brengen, zo ook Fagen.
En dan is het live een prettigere luisterervaring in mijn optiek dan.
Het is een stuk organischer, natureler en warmer.
Het swingt her en der heel fijn en de band is uiteraard van een geweldig niveau.
Dan blijkt toch wel dat het live prima overeind blijft en The Nightfly een heel aangenaam verloop heeft.
Het neigt misschien wel eens naar keurig nette jazzy popmuziek, maar stuk voor stuk zitten de songs uitstekend in elkaar.
In deze setting waardeer ik The Nightfly een stukje hoger dan het origineel.