Yard Act - The Overload (2022)

The overload is alvast heel erg lekker!

De EP van begin dit jaar was al een een staaltje van briljant stekelige postpunk-grooves,
nieuwe singel is nu al bewijs dat ze klaar zijn voor een heel album., waar ik nu al heel erg naar uitkijk.
Live te testen 4 februari te Paradiso-Up. Dus zal ik er waarschijnlijk wel zijn .....

The Lathums, Chubby and the gang, Squid, Dry cleaning, the Clockworks, Inhaler.... er zijn altijd wel weer nieuwe bandjes van de andere kant van de Noordzee die schreeuwend in de markt worden gezet als THE NEXT BIG THING. Zo ook Yard act. Driekwart hiervan zijn we waarschijnlijk over een paar jaar wel weer vergeten, zo gaat dat.
Ik sluit niet uit dat ook Yard act weer snel in de vergetelheid zal raken maar ik hoop van harte van niet. De eerste lading singles was allemaal erg tof, ook mijn kaarten voor Paradiso zijn binnen. Maar is deze groovy ratelmuziek en z'n studentikoze zanger met z'n schepre observaties uiteindelijk wel radiovriendelijk genoeg om bij een groot publiek aan te slaan? Geen idee. Maar goed, Island records lijkt wel werk van de release te maken met showcases op zo ongeveer elk groot festival dat je je kan bedenken en een single in FIFA22 . Dus het zal me benieuwen.

Land of the blind is net uit, die is behoorlijk... anders. Ik moet nog wat wennen, maar wel groovy.

Tja, de zoveelste Britse postpunkband met een praatzanger (denk aan iets tussen Sleaford Mods en The Cool Greenhouse)... maar wel weer lekker.

Albumrelease is twee weken uitgesteld schrijft de band op twitter. https://twitter.com/YardActBand/status/1478325453698084866?t=j9YTFCmFMAc3b202FcE10A&s=19

De vinyl release on 21st January ... natuurlijk door permante achterstand bij de Vinyl persen.
Hopelijk blijft de Steaming release gewoon staan op 7 januari 0:00.

Helaas alleen n nieuwe single vandaag. Rich.

Uitstel is wel balen. Wel een toffe video overigens.

Inmiddels te beluisteren. Ze komen letterlijk van hier om de hoek (woon net buiten Leeds), maar heb nog nooit iets van ze gehoord. Vandaag maar eens verandering in brengen.

Eerste singletjes wekte mijn interesse, benieuwd hoe het geheel bij elkaar komt.

Ik heb er zin in! Op zaterdag ga ik ze zien in de 100 Club in Londen, en dan signeren ze ook mijn LP!

"Ga ze zien @ The 100Club" (greendog)
Vraag ze dan ook even of de shows @ Trix, Antwerpen en @ Paradiso-Up nog doorgaan, dwars door de covid-restrictions.
Want ze staan nog steeds in de februari agenda's, en ik heb barcodes voor Entree en C-check.
Hoe top zou het zijn dat er gewoon gespeeld wordt.

De singles maken zeker benieuwd. Ik vind het wel een vraag of de praatzang uiteindelijk beklijft. Voorlopig het voordeel van de twijfel.

Bij Backwoods Maze moest ik toch sterk aan tijdgenoten Cuby & the Blizzards denken.

Da's een spookhuis.

Klinkt goed! Doet denken aan Minutemen maar dan alles uitgewerkt tot popliedje

De instrumentatie is niet onaardig - reisje terug naar de 80's - maar wel te veel van hetzelfde. De licht schreeuwerige praatzang laat het doek uiteindelijk toch vallen.

Prima album, zowel muzikaal als tekstueel. Vooral tall poppies en 100% endurance springen er voor mij uit in de eerste luisterbeurt. Over de zinloosheid van het bestaan, maar toch..... It's all so pointless, uh, but it's not though is it?

Lekkere plaat. Staan heel erg goede nummers op, mss is de ‘zang’ een heel album lang wel een beetje vermoeiend.
Eerste plaat van 2022 voor mij, en meteen een heel erg goede.

Dead Horse, Quarantaine the sticks en Witness zijn toch echt wel geweldig!

Moet zeggen dat de stem van de zanger het geheel juist kloppend maakt. Het past gewoon goed bij elkaar. Was lang wachten na de initiële singles maar wat een sterk debuut is het geworden.

Geen verrassing maar wederom teleurstelling:
Concerten te Amsterdam & Antwerpen verplaatst naar 31 mei en 13 juni.

Tegen die tijd zijn de lyrics wel geheel ingedaald en kunnen we James helpen als hij ergens een zinnetje vergeten is.
BytheWay: Op afstand fijnste album van 2022 so far

Leuke plaat, zang doet me regelmatig aan Talking Heads denken.
Merk dat na een aantal nummers de aandacht wel verslapt.

Voorjaar '21, ze buitelden over elkaar. Shame, Viagra Boys, Sleaford Mods, Black Country, New Road, For Those I Love, Dry Cleaning en nog een krabbenmand andere acts met - don't mention the war! - allemaal ergens het etiket postpunk opgeplakt. Die bruisende bron lijkt in Engeland blijkbaar nog verre van opgedroogd. Want tal van nijdige jonge gitaarbands gaan er ook in 2022 gewoon mee door, plaatsen hun welgemikte muzikale fluim over sociaal kritieke toestanden allerhande in de wereld en Great Old Britain in het bijzonder. Wie zich hierbij, met een vernietigend debuut, bij een major platenmaatschappij dan nog, al direct flitsend op de eerste rij drummen, dat zijn die schijnbaar studentikoze, maar o zo mondige wijsneuzen van Yard Act uit Leeds, die met het zinderend lokaal Brits parlando van frontman James Smith aankomen met een yard act vol karakter en schwung. Een eerder epeetje en een aantal vooruitgeschoven, gretig klinkende singles zeiden al genoeg als kennismaking. Met bijtende, niet zomaar leuke, ook empatische vertellinkjes over altijd pijnlijke en donkere zaken, laten ze alleen maar grote indruk na en ja, het is toch wel weer iets heel anders. De trieste herkenbaarheid van hun haast politieke pamfletten maakt immers dat ze er het hart van de moedeloze John Modaal regelrecht mee weten te raken. Nu, hondsbrutaal zijn ze nu ook niet echt. Net als voorbeelden Talking Heads, Art Brut en Arctic Monkeys verkopen ze hun scherpe kicks under the ass met een zekere muzikale en theatrale galanterie, want dus, zonder enig roepen, razen en tieren.

Het loopt wel meteen los van bij ouverture 'The Overload', openende titelsong waar een aan de toog hangende, betweterige pintelierder norsweg als medium fragmenten debiteert van z'n daar afgeluisterde gesprekken en meningen en daarbij bijvoorbeeld direct ook voorstelt om die praatjesmakende dickhead Smith de band uit te kieperen. Dit alles op een manisch versnelde drum-and-basloop die energiek het élan van de band etaleert. Het grappige 'Dead Horse' daarop, met verslavend ritmische hook, is een bitse, zelfs woedende scoop op de Brexit en het nepnieuws.

Daarop volgt elektrofunksong 'Payday', een antikapitalistisch volkslied vol David Byrne-ritmes en verrassende folkfluitjes. 'Rich' dan,
minimalistisch gezongen stuk poëzie, klets recht in het gezicht van in bekrompenheid wentelend profitariaat. In 'The Incident' werpt Smith het dan tussen de druk dansende bas wel zestien keer uit, 'I'm irrelevant!', terwijl Yard Act, met z'n verbluffende woordkunst in het vaandel, in feite toch juist bezig was de vloedgolf van temperamentvolle Britse bands mee aan te trekken.
Het poppy 'Witness (Can I Get A?)', doet het ultrakortst maar schitterend met wat gitaarrock en drummachines, het is dus meer dan een 'leuk nummertje om er kant één mee af te sluiten', dixit Yard Act.

Het 'Land of the Blind', met weer niet meer dan een zware drum-and-bas-groove, andermaal cynische aanklacht tegen Brits imperialistisch gedachtengoed. En zo trefzeker rolt het er altijd allemaal uit... "Terwijl vredesverdragen worden geschonden kunnen wij zowat halfnaakt neuken op de stranden van een ver vreemd land."
Het melodieuze 'Quarantine the Sticks' zet zijn baslijnen dansend tussen verschillende toetsen en met Billy Nomates zingend in de achtergrond. Priemende aanklacht tegen de drukkende Britse bureaucratie waar, terwijl de massa probeert te overleven, gelikte bedriegers toch altijd doorheen alles weten te zwemmen.

Andere koek is 'Tall Poppies'. Extra lang punknummer met piano en elektronische beats, levenskroniek van een ex-voetballer, rake, toch welwillende karakterschets over verloren dromen. Hun maatschappijkritiek bevind zich ergens tussen de snijdende lyriek van ooit Nederlander Armand, flowerpowerman die de bekrompen middelmaat fileerde en het slinkse 'Het Leven Is Een Apekot' van de militante Belgen van Vuile Mong.
'Pour Another', door de band geclaimd als 'cover van Elton John's 'Tiny Dancer', gaat sowieso weemoedig en dansbaar naar het einde van goede tijden, naar brute confrontatie met de toekomst.

En dan komt verrassend toch nog een buitenaards, bijna teder '100% Endurance' - surrealistisch overschouwd vanuit lede ogen van een wakker wordende katerlijder! - , een hoopvolle, wijze nabeschouwing. "Geef het leven al wat je hebt, wetende dat je niks kunt meenemen. En al wat je nodig had om te bestaan heeft altijd in je gezeten." Sentimenteel? In de song nuanceren ze inderdaad plots veel, maar ze komen er grandioos mee weg. Ook in hun eigen woorden. "Alles heeft zich ooit al eens voorgedaan. Het lijkt hippy bullshit, maar waar is het wel."

Dit 'Overload'-album van Yard Act is fris, speels en catchy, maar vooral gedenkwaardig. De plaat luistert als een Jeroen Bosch-levenstableau vol huiveringwekkende woordtaferelen over een manke en hypocriete mensheid. Yard Act's sociale observaties leiden tot monologen vol wrange ideeën en duistere, sarcastische oneliners, waarbij karikaturaal leugenachtige, zakkenvullende leidinggevenden op de korrel worden genomen. Hierbij nemen ze misschien risico's, maar met die grappend en grollende Monty Pyton/'Spitting Image'-instelling maken ze hun komisch activisme tegen de meest bedenkelijke personages uiteindelijk toch met stijl verteerbaar en waar. Ze verkopen ook geen goedkope blabla. Naast het somber cynisme is er evenzeer hun zelfrelativering, nuancering en... de hoop.

Dit is een grootse, wakkere gitaarplaat waar de directe en intelligente lyrics uiteindelijk minstens even belangrijk zijn als de omnivore, muzikale omkadering. Het tekstblad dus volgend, terwijl de nummers voortgaan met knallen en rondspringen, schopt Yard Act je een portie begrip en geweten. Ideale boosterprik tegen de overbelasting van ontevredenheid, da's zeker.

Met zijn verwarde semi-psychotische uitstraling weet de praatzieke James Smith volledig de aandacht te trekken. Wie is die ontmantelbare jongeman wiens brein genadeloos als een overspannen typemachine blijft doorratelen. Onberekenbaar bereikt zijn roodgloeiende manische woordenvloed al snel een oververhit kookpunt waar de stratenmakermachine van Yard Act doodleuk overheen walst. Het uit Leeds afkomstige viertal heeft zijn stabiliteit gevonden sinds ze gitarist Sammy Robinson verruilden voor Sam Shjipstone en drummer Jay Russell de plek van George Townend inneemt.

In de paranoia van het qua ritme lichtelijk op het gelijknamige Sugababes gebaseerde titelstuk The Overload zitten alle dagelijkse angsten verwerkt, al moet je wel wat moeite doen om de cryptische beschrijvingen te ontrafelen. We gaan helemaal terug naar de vooravond van George Orwell 1984, de wereld is in paniek en komt uiteindelijk nu tot uitbarsting. Het (seksuele) machtsvergrijp, de genaaide cultuursector inclusief het misleidende haatdragende karakter van bevriende bands die zich uiteindelijk als vijanden opstellen. James Smith heeft verrekte goed door hoe die maatschappij in elkaar steekt, saboteert doordacht de boel en brengt direct al de frontaal gerichte tijdbom tot ontploffing. Bam, recht in je gezicht! De koortsige voodoo tribal slaat als een broeierige snelkookpan toe en bereikt al snel een vurig hoogtepunt. Yard Act heeft het nonchalante van de ophitsende druggy Madchester feestvierders, die illegaal hun eigen raves organiseren, en in het catchy Pour Another de oude uitgerangeerde glamrockers uitnodigen op hun bruisende jetset party.

Besmet en ontredderd door het nepnieuws klampt men zich aan elke nieuwe spreekbuis van de jongere generatie vast. Yard Act is de belichaming van de waanideeën, James Smith het zoveelste gezicht van de werkende klasse, die als wel besproken verliezer de hedendaagse helden een hak zet door het mogelijke onwaar te maken. Vergeet niet dat Groot Brittannië ook nog met die onhaalbare terugbetalende Brexit erfenis zit opgescheept, het geëtaleerde pronkstuk in het museum der ondoordachte keuzes. Het ooit zo gefortuneerde eiland dobbert als een lekkende plezierjacht roekeloos rond. Een kapitalistisch mierennest, waarbij de eeuwig zittende koningin op de groei en voortplanting van haar kolonie toeziet. Het kromme beleid betaald zich op de retro straatjungle sound van het funky Payday in de eerder gemaakte verheerlijkte fouten uit. De kapitalistische grootverdieners bouwen in de met scharnier piepende saxofooninstrumentatie eindigende Rich een zelf functionerend piramidespel op waarbij de lagere klasse onbedoeld de rol van draagkrachtig fundament op zich neemt.

Het verhalende Tall Poppies handelend over het plaatselijke voetbalidool. A Well-Respected Man die zich ontwikkelt tot een arrogante Dedicated Follower of Fashion hufter, een legendarische bezienswaardigheid welke een illustratief landelijk dorp de privileges van een aantrekkelijke toeristenplaats in de schoot werkt. Ruim zes minuten lang wordt er naar een overweldigende magische climax toegewerkt, waarmee ze de opgeschoonde paradepaardjes van in vergetelheid geraakte stijliconen met opgeheven hoofd voorbij draven. Sam Shjipstone duelleert met bassist Ryan Needham in het smerig rockende maar oh zo prettig dansbare Dead Horse en overtreden die grens om het tot stilstand gebrachte volk in beweging te zetten. De onder stroom staande gabberende elektropunk van Witness (Can I Get A?) verlaat rokend de startblokken om gebombardeerd door smerige gitaarriffs de finish te halen. Ryan Needham voegt het kloppende hart aan het uitgeleefde karkas toe waarna het duistere Quarantine the Sticks volgens de grimmige postpunkprincipes tot stand komt.

Juist die harder op slacker toon uitgesproken bewoordingen van de hedendaagse punk poëet roepen op tot opstand. Terwijl generatiegenoten de barricades trotseren, staat James Smith afzijdig met volgeschreven notitieboekje te observeren en de vocale geweldsuitingen te consumeren. The Overload rammelt als een slecht onderhouden gebit, de rottende tanden vervangen door gouden replica’s. Het kost ze echter weinig moeite om die lastig te plaatsen ontoegankelijke woordendiarree in een obstiperende swingende compactheid om te zetten, waarmee ze zich distantiëren van de freakende moeilijkdoenerij van hun opgefokte collega’s.

Yard Act - The Overload | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

De recensies van henrie9 en deric raven vind ik gloedvoller en spannender dan het daadwerkelijke album. De zanger(?) verpest het gewoon voor mij, muzikaal verder prima, maar niet the Next Big Thing uit de UK voor mij....

Op papier zou dit album mij goed moeten liggen. Op de koptelefoon doet dit album mij vooralsnog weinig. Ook bij mij is het de zang die een 'klik' met de muziek in de weg staat. Ik blijf het nog een paar keer proberen.

kaartjes voor 31 mei binnen, ik ga me laten verrassen. Denk dat het life nog beter zal zijn ! Heerlijk

Een soort poor man's Modern Lovers? Enfin, 2022 heeft vast nog wel wat beters in petto.

En live misschien nog wel beter.

Youtube link: Yard Act 31-05-2022 Paradiso Tolhuistuin, Amsterdam

Of het beter was dan de plaat weet ik niet, maar het was voor een beginnende act wel behoorlijk goed. De lange lappen tekst kun je live duidelijk minder volgen en dat was soms jammer. Maar ze imiteerden ook niet slaafs elk liedje noot voor noot., de sound was gevarieerder dan ik had verwacht. Ik ben benieuwd waar deze band zich heen ontwikkelt en of ze een breder publiek dan de trendwatchers en liefhebbers van de underground aan zich kunnen binden.