Lana Del Rey - Blue Banisters (2021)

recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Lana Del Rey - Blue Banisters - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Lana Del Rey - Blue Banisters
Lana Del Rey brengt haar tweede album van 2021 uit en het is een album dat een inmiddels bekend geluid laat horen, maar het wonderschone Blue Banisters voegt ook iets toe aan haar unieke oeuvre

Ik was net iets meer dan een half jaar geleden diep onder de indruk van Chemtrails Over The Country Club van Lana Del Rey. De Amerikaanse muzikante komt deze week alweer met een nieuw album op de proppen en Blue Banisters is net zo mooi of misschien zelfs nog wel mooier dan zijn voorganger. De hand van topproducer Jack Antonoff ontbreekt dit keer, maar het over het algemeen ingetogen geluid op het album klinkt krachtig en Lana Del Rey zingt mooier dan ooit tevoren. Voor liefhebbers van de van melancholie overlopende ballads van Lana Del Rey is het smullen, bijna een uur lang. Grote kans dat Lana Del Rey dit jaar met twee albums in mijn jaarlijstje terecht gaat komen.

Liefhebbers van de muziek van Lana Del Rey hebben de afgelopen jaren echt niets te klagen. Met het aan het einde van de zomer van 2019 verschenen Norman Fucking Rockwell! leverde de Amerikaanse muzikante één van de beste albums van het betreffende jaar af en ook opvolger Chemtrails Over The Country Club bleek een geweldig album.

Dat laatste album verscheen pas zeven maanden geleden, maar desondanks ligt er deze week alweer een nieuw album van Lana Del Rey op ons te wachten. Dat is zeker niet zonder risico, want verzadiging ligt op de loer, al is het maar omdat Lana Del Rey op haar laatste albums vasthoudt aan een inmiddels bekend geluid.

Dat doet ze ook op het deze week verschenen Blue Banisters, dat in muzikaal opzicht op het eerste gehoor misschien niet heel veel nieuws brengt, maar wat vind ik het weer prachtig. Blue Banisters laat misschien het bekende Lana Del Rey geluid horen, maar het is zeker geen fantasieloos vervolg op Chemtrails Over The Country Club. Lana Del Rey deed voor de afwisseling eens geen beroep op topproducer Jack Antonoff, maar produceerde het album zelf, geholpen door een aantal muzikanten die op het album zijn te horen, onder wie Gabe Simon en Drew Erickson.

Blue Banisters opent ingetogen en zelfs bijna minimalistisch met het fraaie Text Book, dat de toon zet voor de rest van het album. Veel tracks op het album zijn relatief sober ingekleurd, al bestaat de instrumentatie uit flink wat lagen, die langzaam maar zeker aan de oppervlakte komen.

De sfeervolle instrumentatie kleurt prachtig bij de unieke stem van Lana Del Rey, die ook op haar nieuwe album weer prachtig zingt en vaak nog wat mooier dan we al van haar gewend zijn. Je hoort het vooral in de ingetogen tracks, maar ook wanneer de instrumentatie wat zwaarder wordt aangezet en de nodige violen van stal worden gehaald, blijft Lana Del Rey in vocaal opzicht makkelijk overeind.

Het album lijkt na drie tracks even om te slaan met een opeens behoorlijk pompeus intermezzo met trompetten en stevige bas, maar na ruim een minuut keert Lana Del Rey terug naar het relatief ingetogen geluid van het begin van het album.

De Amerikaanse muzikante zingt weer engelachtig mooi, maar in de teksten neemt ze geen blad voor de mond, waardoor de teksten in nogal wat tracks op het albums als ‘explicit’ worden aangemerkt. Het zijn teksten waarin we een inkijkje krijgen in de gevoelens van Lana Del Rey, waardoor Blue Banisters haar meest persoonlijke album tot dusver is.

Hier en daar mis je de geniale hand van Jack Antonoff, waardoor Blue Banisters wat eenvormiger klinkt dan zijn twee voorgangers, maar als je houdt van de wat dramatische en melancholische ballads van Lana Del Rey zit je goed. Ik hou absoluut van deze kant van Lana Del Rey en vind het grootste deel van de 15 songs en ruim een uur muziek op Blue Banisters prachtig.

Ondanks het ontbreken van de hand van meesterproducer Jack Antonoff, heb ik weinig aan te merken op de productie van het nieuwe album van Lana Del Rey. De piano’s klinken prachtig en hetzelfde geldt voor de stem van de Amerikaanse muzikante, terwijl de accenten van met name strijkers en blazers hier en daar zorgen voor verrassing.

Buitenbeentje op het album is, naast het pompeuze intermezzo, Dealer, het duet met Miles Kane (The Last Shadow Puppets), dat verrassend goed uitpakt, met hier en daar Lana Del Rey die het uitschreeuwt, dat niet zo goed past bij de rest van de tracks, maar wel laat horen dat Lana Del Rey meerdere kanten op kan.

Verzadiging ligt zoals gezegd op de loer bij het uitbrengen van twee albums in een jaar, maar ik heb er bij beluistering van het wonderschone Blue Banisters echt geen seconde last van. Integendeel zelfs. Zonder enige twijfel jaarlijstjesmateriaal. Erwin Zijleman

Voor mij was het debuutalbum van Lana echt haar beste album. Van ‘Born to die’ kon ik elk nummer waarderen, van het begin tot het eind. De albums die volgden kon ik ook waarderen, maar dan waren het vaak enkele nummers die er uit sprongen.

Voor mijn gevoel gaan de albums steeds meer op elkaar lijken en ontbreekt de ‘power’ die op het eerste album alom aanwezig was.

Voor nu geen beoordeling, ik ken het album simpelweg nog niet. Maar de eerste indruk wekt nog weinig verschil met het vorige album. Dat neemt natuurlijk niet weg dat het waarschijnlijk een kwalitatief goed album is. Het is gewoon niet helemaal mijn smaak. Wie weet wat ik er over een tijdje van vind…

Mee eens met het laatste bericht waarbij ik wel moet aantekenen dat de nummers die er boven uit steken ook wel weer van topklasse zijn.
Blue Banisters, Arcadia, Violet for Roses en Wildflower wildfire zijn werkelijk prachtig. Thunder kent een fraai intro en het Interlude zijn grappig. Maar de rest is eerlijk gezegd wat saai. Niet slecht maar niet om voor overeind te komen.

Arcadia blijft een nummer waar ik even bij moet slikken. De vocals, productie, soberheid, gelaagdheid,…

Lana Del Rey levert waarschijnlijk - naast Honeymoon - haar beste werk tot nu toe af. Het album is ingetogen, maar met erg veel diepgang. Hier laat ze haar vocale kracht erg uitblinken. Ik had gevreesd dat zonder Antonoff het niet zou lukken. Toch heeft ze het tegendeel bewezen.

Dat er nog zoveel mag volgen!

Haar minst leuke album. Ik kan hier weinig mee. Het is saai en er is niet iets wat ik nog niet eerder heb gehoord. Elk album van haar heeft een eigen sfeertje en stijl, maar dat mis ik hier. Het is heel vlak. Tekstueel kan het dan wel goed zijn, maar ook niet bijzonder of anders in de zin dat het boven de rest uitstijgt. Muziek moet voor mij op de eerste plaats lekker doen klinken en dat doet het totaal niet.

Leukste nummers Black Bathing Suit, Blue Banisters en If You Lie Down With Me.