Dit volwassen Alt-J weet zich anno 2022 niet alleen te handhaven, ze zetten zich zelfs nog kwiek en fris weer helemaal vooraan in de muziekklas. Eigenzinnig als ze zijn hebben ze het blijkbaar in zich om dat waarin ze goed zijn in stijl te herdefiniëren en er dan nog met verve mee te scoren ook.
Met hun diepzinnige (zelf)reflecties vertoeven ze tegenwoordig overwegend in Hollywoodsferen en vooral ook dromen, vandaar ook de plaattitel, waar de onrustige en donkere waas van leven, dood en seks vrij kunnen rondwaren - brrr, vooral zanger Joe Newman blijkt hevig fan van huiverige truecrime-podcasts. Maar de muziek die ze daarop vertalen klinkt verrassend zo hemels dat het dan toch een melancholische ode wordt aan leven en menselijkheid. Nee, zo catchy en toegankelijk, song na song, hoorde je ze ook nog niet. Heel wat minder handigheidjes en kunstgreepjes dan vroeger bovendien in het geluid en nooit wordt het formulematig. Dit is een plaat in volle rust gemaakt en in een lockdown die nooit opjoeg met deadlines. Zo creëerden ze hier nieuwe weelderige instrumentaties voor de meest uiteenlopende nummers, gevoelige beschouwende ballads en uptempo pop.
In zekere zin is het allemaal ergens zwevend psychedelisch, de sound is een patchwork met fijne stukjes Elvis, The Beatles, filmsountracks, opera, sixtiesgeluid, samples en nog veel meer, alles op één sierlijke lijn gebracht door die prachtstem van Newman.
De aangenaam bizarre Cocacola-song 'Bane' trapt donderend af met filmisch koor en Newman's stem als rode leidraad tijdens een onderzoekstrip naar uiteenlopende ervaringen van verslaving.
Klepper 'U&ME' is een ingetogen ritmisch zomers liefdesverhaal dat luistert als een drugstrip, met video waar Alt-J themselves hun ziel veil hebben voor de hoogst mogelijke duivelsprong in het skatepark. Klepper twee, pulserende Beach Boys-surfpopper 'Hard Drive Gold', tienerfantasie over hoe ooit miljonair te worden. 'Happier When You’re Gone' is gedrenkt in de geur van brandend vee, het bizarre alternatieve Jimi Hendrix-'Hey Joe'-moordverhaal, met treurende strijkers, waarbij nu de vrouw haar vervolger neerlegt.
'The Actor' is een heerlijk rocknummer over wanhoop, drugs en dood en de zoektocht naar the American Dream in het Chateau Marmont Hotel in L.A.
'Get Better' dan, emotioneel het eerlijkste nummer dat Newman ooit schreef, een bijna Don McLean-liefdesballade gegroeid tijdens de pandemie, krachtig in z'n simpliciteit. Het met zowel dramatische opera, piano als stompende Daft Punk opgesmukte 'Chicago', als twee afzonderlijk lijkende, dreigende songs, weidt uit over broer, zus en het onweer over de stad dat een van hen neermaait.
Grootse song is de beatlelesk glinsterende diamant 'Philadelphia', met contrabas en strijkers, een John Barry meets Sergeant Pepper-Abbey Road-Montserrat Cabbalé. 'Walk a Mile' is even eenzame slowtrekker als oude orgelblues, maar wat een verrassende arrangementen, helemaal tot stand gekomen op basis van wiet-improvisaties. 'Delta', een enige spirituele gospel over het heldere licht over de moerassen van de Mississippi.
Het in donker stompend anthem evoluerend 'Losing My Mind', trieste Fleet Foxes- slowcore over vermiste kinderen, met een serie-kindermoordenaar aan het werk.
Alsluiten dan direct daarna met een positief, lichtvoetig 'Powders', immens mooie, trage ballade over een tienerromance vol intens geurende 'powders'.
Een memorabele comeback is dit van Alt-J, met een harmonisch, subtiel album, dat dan ook enkel van hen kan komen. Tegenwoordig blijken ze wel tevreden met het kleine, maar ze vertalen het o zo groots en prachtig in regelrecht hun beste plaat sinds jaren.
Als een fenomenaal mooie droom die uitkomt.