Bob Dylan - Love and Theft (2001)

Grappig toch hoe smaken zo verschillen. Dit nummer vind ik juist een van de sterkere van het album. De energie van de bandleden spat er gewoon vanaf. Dylan lijkt er ook plezier in te hebben, althans zo klinkt het. Overigens stijgt dit album in mijn favo lijstje hoe meer ik ernaar luister.

Time Out of Mind bracht een nieuwe wind in de carrière van Bob Dylan en er volgde een aantal gelauwerde albums. Dylan doet nog altijd zijn eigen zin en hij heeft die positieve lijn niet volledig kunnen vasthouden, maar de algemene consensus is wel dat het trio Time Out of Mind, Love and Theft en Modern Times een goede trilogie vormen. In een artikel dat ik een tijd geleden gelezen, werd verteld hoe de drie albums ook op meerdere vlakken een trilogie vormen. Met uitzondering van dat ze na elkaar zijn uitgebracht lijkt me dan ook zever in pakjes, want ik zie hier weinig tot geen connectie in met Time Out of Mind. Meer zelfs, ik ben eigenlijk niet zo heel wild van Love and Theft. Ik vermoedde al zoiets omdat het een album is dat ik sowieso erg weinig draai, maar Tweedle Dee and Tweedle Dum en Mississippi deden me twijfelen of ik verkeerd was. Dat zijn twee nummers die Dylan ten voeten uit zijn, maar de rest van de plaat vind ik iets teveel een ongeleid projectiel. Misschien is Love and Theft ook gewoon iets te vrolijk? Ik waardeer Dylan het meest op zijn meest catharsische momenten en je mist bijvoorbeeld de aanwezigheid van zo'n nummer als Love Sick. Dat betekent trouwens niet dat dit allemaal rommel is, verre van zelfs. High Water (For Charley Patton) is zo'n nummer dat wel tot mijn favoriete nummers van his holy Bobness is gaan behoren, maar het vloekt allemaal zo hard met bijvoorbeeld dan Po'Boy. Ach, Dylan deed sowieso altijd al zijn eigen zin en ik vermoed niet dat hij wakker ligt van mijn mening. Juist het feit dat hij buiten de lijntjes treedt, is de reden dat ik hem zo kan waarderen. Bij Love and Theft pakt het me echter niet.

Op de een of andere manier past dit album perfect tussen Time Out Of Mind en Modern Times. Ik heb het meest met de wat oudere Dylan en de Dylan ten tijde van de latere jaren zeventig. De wat versleten stem vind ik geweldig, vooral op de wat rauwere blues nummers en die zijn hier goed vertegenwoordigd, Cry A While (wat is dit goed zeg) , Honest With Me, Lonesome day Blues, muziek die prima in mijn straatje past. Honest With me klinkt zelfs als een van de ruigere nummers van Lou Reed op latere leeftijd. Eervolle vermelding ook voor Summer Days, wat een lekker nummer is dit. Mississippi vind ik een van zijn mooiste nummers. Op Fragments Out Of Time is de evolutie van dit nummer goed te horen, het eindresultaat is prachtig. High Water (For Charley patton) is ook een hoogtepunt in zijn oeuvre wat mij betreft. Po'Boy kan ik ook erg van genieten, eigenlijk is er geen moment dat het in kakt of iets aan kwaliteit inlevert. Een enorm consistent album, elk nummer staat op de juiste plek waardoor ik als het over is zin heb in nog een Bob Dylan album, meestal is dat dan Time Out Of Mind...
Vijf sterren, ik zou niet weten wat hij er nog aan zou kunnen verbeteren.

Honest with Me heerlijk in awesomeness typisch voorbeeld van badass Bob in zijn latere jaren en dit is en blijft gewoon een keihard album voor mij wellicht zijn beste.

Highway 61 Blonde on Blonde Tracks allemaal super nice en legendarisch of course maar hier hoor ik hem pas echt volledig tot wasdom in zijn ultieme vorm gekomen.

Deranged = quite right! Au revoir monsieur Lanois. Et voilà..! Deze klassieker.

Een gedreven Dylan. Vitaal. Vakman. Zoals ik hem horen wil. Zelfde laken en pak:

Bob Dylan - Tell Tale Signs (2008) - MusicMeter.nl

Dit album is al 23 jaar oud maar klinkt nergens gedateerd. Goede balans tussen vocalen en instrumenten. Dylan op zijn best. Z'n stem begint steeds meer te klinken als schuurpapier, wat me goed bevalt. De nummers zijn lekker afwisselend, van mooie balads via zompige delta blues naar western swing en terug. De teksten zijn weer sterk als vanouds.