Bob Dylan - Tell Tale Signs (2008)

Mooie plaat dit waarvan mij opvalt dat de meeste nummers uit de No Mercy tijd komen, en maar 2 uit de Modern Times tijd.

Heb nu vol 4, vol 5 en deze van the bootleg series. De rest kan ik wel laten liggen, want daar staat mij over het algemeen teveel acoustisch geneuzel uit zijn begintijd op, en daar heb ik niet veel mee. Paar nummers kan ik nog weleens horen, maar niet complete cd's achterelkaar.

Ik hoef de man niet live te zien, want kaartjes van dit soort artiesten kosten vaak nogal wat.

Echt met die ouwe gladjakker van Dire Straits? Wat is dat nou voor onmogelijke combinatie?
(Sorry van de tenen DS fans)

Hier dan inkopper, een van Dylan mooiste.
Dylan piano en zang, Knopfler gitaar :

Blind Willie McTell
YouTube - Bob Dylan - Blind Willie McTell (Original)

Als ik het goed heb staan er op de derde disc 4 live nummers net als op de tweede cd. Als je de single 1 cd versie koopt heb je dus geen live nummers van Dylan uit de jaren 90.

Verder vind ik dit echt een prachtig mooie plaat die ik al erg veel gedraaid heb. Je kunt ook echt horen dat hij op de No Mercy nummers nog een stuk beter van stem is dan later. Draai deze ook zeker nog meer dan Love And Theft en Time Out Of Mind. Maar draai dit nog zeker een stuk vaker dan zijn jaren 60 en 70 albums.

Misschien is de Dylan vanaf 1989 wel mijn favoriet, want speel die albums het meeste af.

'Cross the green mountain : van het allermooiste dat ooit is gemaakt. Tell tale signs (versie dubbel-cd) kan elke muziekliefhebber blind aanschaffen.

Cross The Green Mountain: het mooiste onbekende nummer van Dylan volgens mij

Eén van zijn allerbeste nummers ooit en daarmee één van de beste songs ooit geschreven! Muzikaal heel eenvoudig en ondanks de lengte weet het nummer mij keer op keer te boeien.
En zoals zo vaak in het werk van Dylan in de afgelopen 20 jaar komt het begrip dreams/dreaming steeds opnieuw terug. Zo ook in Cross The Green Mountain:
++Heaven blazin' in my head, i dreamt a monstrous dream++
++They never dreamed of surrenderin', they fell where they stood++
++You're walkin' in dreams, whoever you are++

Het is echt opvallend hoe vaak het begrip terug komt in deze compilatie:

Mississippi (++ I was dreamin' I was sleepin' in Rosie's bed++)
Red River Shore (++Well the dream dried up a long time ago++)
Tell ‘Ol Bill (++I lay awake at night with troubled dreams++)
Born In Time (++When we were made of dreams + Or was I dreaming?++)
Dreamin’Of You (++I'm expecting to wake up from a dream + I've been dreaming of you++)
Huck’s Tune (++And I dreamt of my future wife++)
Marchin’ To The City (++I was hoping we could dream life's pleasant dreams++)
Series Of Dreams (++I's thinkin' of a series of dreams + Like in a dream where someone wakes up and screams + Dreams where the umbrella is folded++)
Can’t Escape From You (++All my dreams have gone astray++)
Dignity (++Looking at a dream that's just been killed++)
Ring Them Bells (++Ring them bells, ye heathen from the city that dreams++)
Miss The Mississippi (++In all my dreams I am roaming once more++)
Tryin’ To Get To Heaven (++Gotta sleep down in the parlor, and relive my dreams++)

Bob is een dromer....

Hier kan ik niet van afblijven. Red River Shore, High Water en Ring Them Bells zijn verslavend. Maar er is zoveel meer en dat klinkt beter dan de definitieve versies uit die periode (sorry mr. Lanois). Work in progress. Dat is de mentaliteit die me zo bevalt aan deze verzameling. Warm.

Weet iemand waarom dit album, met zo'n hoge score, niet in de toplijst van 2008 van Musicmeter voorkomt?

Omdat er geen verzamelalbums worden meegeteld, denk ik.

Al eens gekeken wat er in 2008 op 1 stond ? Juist, een verzamelalbum...

Je kunt je ueberhaupt afvragen of The Bootleg Series wel onder Veramelabums zouden moeten. Het is tenslotte niet eerder uitgebracht materiaal. Maar wellicht is dat al eerder bediscussieerd (ik ben relatief nieuw hier).

Nog geen jaar ben ik echt 'into' Bob Dylan, maar man, wat heeft hij me sinds maanden te pakken, zeg!
Destijds heb ik een groot deel van zijn discografie, en een aantal Bootleg Series (voornamelijk de live-delen) pinda gekaast. Deze heb ik laten liggen: de 'recente' Bob Dylan had geen al te beste reputatie en outtakes van die periode zag ik dan niet zo zitten.

Inmiddels is Love And Theft uitgegroeid tot één van mijn favoriete zeven Dylan-albums en kan ik veel nummers van Modern Times ook erg waarderen en is het refrein van Things Have Changed een beetje mijn motto geworden. Tijd dus voor de outtakes!

Ik heb de eerste twee CDs nu slechts 1 keer beluisterd, maar ben aangenaam verrast! Superhoge kwaliteit van de opnames en de performance is ook erg goed. Bijzonder om sommige nummers nu in hoge kwaliteit in een andere versie te horen dan ik gewend ben van de albums. Zo staan er hier drie versies van Mississippi op die allemaal hun eigen charme hebben. En de live versie van High Water (For Charley Patton) is moordend, zeg! Zo goed!

En dan komt 'ie ook nog naar de HMH! Dus als je wilt kan je de Meester zelf aanschouwen

Ja, ja, ik heb al kaartjes
Doordat ik de setlists van zijn afgelopen tours heb bekeken heb ik besloten me wat meer te verdiepen in zijn recentere albums.

Terecht. Vooral het jaren '90 bevat ware parels zoals Love and Theft en Time Out Of Mind. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt!

Kunnen we vandaag even allemaal deze versie van High Water uit de speakers knallen? Wat een pokkeweer!

Nee, hier in de regio heeft iedereen al blowing in the wind op staan

Staat op 1 in mijn 00 lijst van Chevy. Wat een weergaloos mooie verzameling unreleased versions, alternate versions en Live takes staan hier toch bij bijeen. Uitvoeringen van Most of The Time, Red River Shore en Born in Time zijn om je vingers bij af te likken. Dylan in optima forma.

De jaren 1989 (Oh Mercy ) tot 2006 (Modern Times ) kun je best beschouwen als een bloeiperiode van Bob Dylan. Niet te vergelijken met zijn stormachtige periode in de jaren '60 en zijn comeback midden jaren '70. In zekere zin had hij zijn tijd gehad. Toch vinden we juist in dit tijdperk interessant materiaal; rauwer en dieper gravend in zijn americana-wortels dan ooit tevoren. Dylan (her)vond zichzelf. Rijper en bedachtzamer.

Tell Tale Signs vertelt het verhaal van dat proces met een machtige worp aan materiaal. Dylan in de schijnwerpers kan soms flink tegenvallen, maar in de schaduw, bijvoorbeeld in Most of the Time, zónder de productie van Lanois voel je de warme gloed dichterbij komen. Prachtige versies van songs waarbij je je verbaasd afvraagt: waarom koos hij déze niet voor zijn reguliere albums?! Ja, waarom. Niemand zal het weten. Ook Dylan zelf niet, vrees ik. Intussen hebben we hier het beste deel uit de Bootleg-reeks in handen. Prachtig!

Alle drie de CD's staan nu op Spotify.

Absoluut briljant, beter wordt het niet. Zowel alternatieve versies (Mississippi) als unreleased versies (Red river shore).

Ik kan me nog goed herinneren dat deze release op de markt kwam. De eerste Bootleg Series hadden zich met name gericht op de wat eerdere decennia waarin Dylan actief was. Fan-technische gezien was dat ook wel het meest veilig, daar Dylan in de jaren '80 bij de meeste mensen in de vergetelheid raakte en ondanks positieve recensies (en 2 grammy's!) en de samenwerkingen met Daniel Lanois aan het grotere publiek voorbij ging. Adele was er uiteindelijk voor nodig om Time Out of Mind bij het grote pubiek weer op de kaart te zetten middels haar cover van Make You Feel My Love.

Dat de periode die deze release bestrijkt (1989 - 2006) misschien wel het muzikale hoogtepunt van Dylan zijn carriere is, is onder de volgers bekend. Het is de tijd waarin Dylan zichzelf muzikaal hervond. De wat gezapige jaren '80 platen, met Empire Burlesque als dieptepunt, werd voorzien van een prettig vervolg waarvan de 1989 verschenen Oh Mercy de voorbode bleek te zijn. Dat Dylan muzikaal zeer productief was in deze periode bewijst ook de recent verschenen boxset Fragments.

Tot deze release had The Bootleg Series een vast format. Op de eerste 3-CD na, verschenen alle opvolgende nummers in een 2-CD-variant gehuld in een kartonnen doosje met een boekje erbij. Bij nummer 8 in de reeks kwam daar verandering in, want voor het eerst werd een Deluxe Edition uitgebracht waar een extra schijf bij zat met nog 12 extra tracks. De grap die indertijd gemaakt werd in mijn vriendengroep was welke idioot 80 euro extra ging betalen voor nog een variant van Mississippi. 15 jaar later blijk ik die idioot zelf te zijn.

Afgelopen week arriveerde de boxset en nu heeft hij een mooi plaatsje naast alle andere boxen, maar de hamvraag na al die jaren is natuurlijk, wat voegt die extra schijf toe? Het begint in ieder geval al lekker, met de onvervalste bluesrocker Duncan & Brady. Weer een track die nooit eerder was verschenen maar zo op Modern Times had kunnen staan. Die andere unreleased track, Mary and the Soldier, is ook erg sterk. Wat een verrassing dat er nog meer goede nummers uit deze tijd zijn die een van de albums niet haalde.

De alternatieve takes zijn stuk voor stuk de moeite van het beluisteren waar, zelfs de derde versie van Mississippi (wat is Dylan goed bij stem!). Wat mij betreft kunnen er niet genoeg versies zijn van een van de beste nummers uit het oeuvre van Dylan. Het zijn op schijf drie vooral de live opnames die weinig toevoegen. Wederom publiekopnames in plaats van soundboard. Ik snap daar echt niets van, want de kwaliteit is serie-onwaardig te noemen (al maken ze het hier niet zo bont als bij de livetracks op Fragments.

De hamvraag is, is deze versie nou die (indertijd) 80 euro extra waard? Mijn antwoord daarop is ja. Hoewel schijf 3 inmiddels ook op Spotify te vinden is en de fan het dus niet per se voor de muziek hoeft aan te schaffen, heeft het voor mij altijd nog een extra meerwaarde om de set compleet te hebben en het fraaie artwork (de singlehoezen uit die tijd met een uitgebreide verhalen erbij) maken dit een mooie release voor de verzamelaar.

Een album met onuitgebrachte tracks en demo's, toch voelt dit als een coherent album. Mississippi vind ik één van Bob's fijnste nummers, de opener zet al direct de toon, een heerlijk akoestische versie van dit hoogtepunt uit zijn oeuvre. De tweede cd opent ook met een hele lekkere versie van Mississippi. Op Fragments Out Of Time staan er nog meer, ik ken weinig songs die in zoveel verschillende uitvoeringen telkens weer geweldig klinkt. Op Oh Mercy vond ik Most Of The Time een wat saai nummer, hier klinkt het nummer veel warmer en ineens een stuk dynamischer.
Red River Shore, ook weer zo'n geweldig nummer dat in meerdere versies te vinden is op zowel dit album als fragments, elke keer anders maar steeds weer ontzettend mooi. Tell Ol' Bill, fantastische song. De live versie van High Water is echt geweldig. De alternate versie van Ain't Talking is eigenlijk veel beter dan de versie op Modern Times, die overigens ook al niet mis was. Cross The Green Mountain is echt prachtig.

Het enige wat dit album enigszins ontsiert zijn de slecht opgenomen live opnames op de tweede cd, dit geldt overigens ook voor Fragments Out of Time. Ik snap werkelijk niet de toegevoegde waarde van door publiek opgenomen opnames van slechte kwaliteit. Het haalt mij ook totaal uit de flow van het album.

Niettemin, een van mijn favoriete Dylan albums.