Bob Dylan - Tell Tale Signs (2008)

Mooie plaat dit waarvan mij opvalt dat de meeste nummers uit de No Mercy tijd komen, en maar 2 uit de Modern Times tijd.

Heb nu vol 4, vol 5 en deze van the bootleg series. De rest kan ik wel laten liggen, want daar staat mij over het algemeen teveel acoustisch geneuzel uit zijn begintijd op, en daar heb ik niet veel mee. Paar nummers kan ik nog weleens horen, maar niet complete cd's achterelkaar.

Ik hoef de man niet live te zien, want kaartjes van dit soort artiesten kosten vaak nogal wat.

Echt met die ouwe gladjakker van Dire Straits? Wat is dat nou voor onmogelijke combinatie?
(Sorry van de tenen DS fans)

Hier dan inkopper, een van Dylan mooiste.
Dylan piano en zang, Knopfler gitaar :

Blind Willie McTell
YouTube - Bob Dylan - Blind Willie McTell (Original)

Als ik het goed heb staan er op de derde disc 4 live nummers net als op de tweede cd. Als je de single 1 cd versie koopt heb je dus geen live nummers van Dylan uit de jaren 90.

Verder vind ik dit echt een prachtig mooie plaat die ik al erg veel gedraaid heb. Je kunt ook echt horen dat hij op de No Mercy nummers nog een stuk beter van stem is dan later. Draai deze ook zeker nog meer dan Love And Theft en Time Out Of Mind. Maar draai dit nog zeker een stuk vaker dan zijn jaren 60 en 70 albums.

Misschien is de Dylan vanaf 1989 wel mijn favoriet, want speel die albums het meeste af.

'Cross the green mountain : van het allermooiste dat ooit is gemaakt. Tell tale signs (versie dubbel-cd) kan elke muziekliefhebber blind aanschaffen.

Cross The Green Mountain: het mooiste onbekende nummer van Dylan volgens mij

Eén van zijn allerbeste nummers ooit en daarmee één van de beste songs ooit geschreven! Muzikaal heel eenvoudig en ondanks de lengte weet het nummer mij keer op keer te boeien.
En zoals zo vaak in het werk van Dylan in de afgelopen 20 jaar komt het begrip dreams/dreaming steeds opnieuw terug. Zo ook in Cross The Green Mountain:
++Heaven blazin' in my head, i dreamt a monstrous dream++
++They never dreamed of surrenderin', they fell where they stood++
++You're walkin' in dreams, whoever you are++

Het is echt opvallend hoe vaak het begrip terug komt in deze compilatie:

Mississippi (++ I was dreamin' I was sleepin' in Rosie's bed++)
Red River Shore (++Well the dream dried up a long time ago++)
Tell ‘Ol Bill (++I lay awake at night with troubled dreams++)
Born In Time (++When we were made of dreams + Or was I dreaming?++)
Dreamin’Of You (++I'm expecting to wake up from a dream + I've been dreaming of you++)
Huck’s Tune (++And I dreamt of my future wife++)
Marchin’ To The City (++I was hoping we could dream life's pleasant dreams++)
Series Of Dreams (++I's thinkin' of a series of dreams + Like in a dream where someone wakes up and screams + Dreams where the umbrella is folded++)
Can’t Escape From You (++All my dreams have gone astray++)
Dignity (++Looking at a dream that's just been killed++)
Ring Them Bells (++Ring them bells, ye heathen from the city that dreams++)
Miss The Mississippi (++In all my dreams I am roaming once more++)
Tryin’ To Get To Heaven (++Gotta sleep down in the parlor, and relive my dreams++)

Bob is een dromer....

Hier kan ik niet van afblijven. Red River Shore, High Water en Ring Them Bells zijn verslavend. Maar er is zoveel meer en dat klinkt beter dan de definitieve versies uit die periode (sorry mr. Lanois). Work in progress. Dat is de mentaliteit die me zo bevalt aan deze verzameling. Warm.

Weet iemand waarom dit album, met zo'n hoge score, niet in de toplijst van 2008 van Musicmeter voorkomt?

Omdat er geen verzamelalbums worden meegeteld, denk ik.

Al eens gekeken wat er in 2008 op 1 stond ? Juist, een verzamelalbum...

Je kunt je ueberhaupt afvragen of The Bootleg Series wel onder Veramelabums zouden moeten. Het is tenslotte niet eerder uitgebracht materiaal. Maar wellicht is dat al eerder bediscussieerd (ik ben relatief nieuw hier).

Nog geen jaar ben ik echt 'into' Bob Dylan, maar man, wat heeft hij me sinds maanden te pakken, zeg!
Destijds heb ik een groot deel van zijn discografie, en een aantal Bootleg Series (voornamelijk de live-delen) pinda gekaast. Deze heb ik laten liggen: de 'recente' Bob Dylan had geen al te beste reputatie en outtakes van die periode zag ik dan niet zo zitten.

Inmiddels is Love And Theft uitgegroeid tot één van mijn favoriete zeven Dylan-albums en kan ik veel nummers van Modern Times ook erg waarderen en is het refrein van Things Have Changed een beetje mijn motto geworden. Tijd dus voor de outtakes!

Ik heb de eerste twee CDs nu slechts 1 keer beluisterd, maar ben aangenaam verrast! Superhoge kwaliteit van de opnames en de performance is ook erg goed. Bijzonder om sommige nummers nu in hoge kwaliteit in een andere versie te horen dan ik gewend ben van de albums. Zo staan er hier drie versies van Mississippi op die allemaal hun eigen charme hebben. En de live versie van High Water (For Charley Patton) is moordend, zeg! Zo goed!

En dan komt 'ie ook nog naar de HMH! Dus als je wilt kan je de Meester zelf aanschouwen

Ja, ja, ik heb al kaartjes
Doordat ik de setlists van zijn afgelopen tours heb bekeken heb ik besloten me wat meer te verdiepen in zijn recentere albums.

Terecht. Vooral het jaren '90 bevat ware parels zoals Love and Theft en Time Out Of Mind. Ik ben benieuwd wat je ervan vindt!

Kunnen we vandaag even allemaal deze versie van High Water uit de speakers knallen? Wat een pokkeweer!

Nee, hier in de regio heeft iedereen al blowing in the wind op staan

Staat op 1 in mijn 00 lijst van Chevy. Wat een weergaloos mooie verzameling unreleased versions, alternate versions en Live takes staan hier toch bij bijeen. Uitvoeringen van Most of The Time, Red River Shore en Born in Time zijn om je vingers bij af te likken. Dylan in optima forma.

De jaren 1989 (Oh Mercy ) tot 2006 (Modern Times ) kun je best beschouwen als een bloeiperiode van Bob Dylan. Niet te vergelijken met zijn stormachtige periode in de jaren '60 en zijn comeback midden jaren '70. In zekere zin had hij zijn tijd gehad. Toch vinden we juist in dit tijdperk interessant materiaal; rauwer en dieper gravend in zijn americana-wortels dan ooit tevoren. Dylan (her)vond zichzelf. Rijper en bedachtzamer.

Tell Tale Signs vertelt het verhaal van dat proces met een machtige worp aan materiaal. Dylan in de schijnwerpers kan soms flink tegenvallen, maar in de schaduw, bijvoorbeeld in Most of the Time, zónder de productie van Lanois voel je de warme gloed dichterbij komen. Prachtige versies van songs waarbij je je verbaasd afvraagt: waarom koos hij déze niet voor zijn reguliere albums?! Ja, waarom. Niemand zal het weten. Ook Dylan zelf niet, vrees ik. Intussen hebben we hier het beste deel uit de Bootleg-reeks in handen. Prachtig!