De grijstinten van 2022 sluiten meer aan bij het grauwe To Lose My Life… debuut. Op As I Try Not to Fall Apart bekennen de Britse postpunkers neonkleur en herpakken ze de ingeslagen Five weg. Het is een feest van herkenning en aangenaam opveren bij de kerkelijke orgeltoetsen van het grimmige The End en het zichzelf overwinnende There Is No Cure for It die zeker niet op die vijf sterren eersteling zouden misstaan. Verder dus heel veel catchy new wave bas funk, wijd uitwaaiende synths en een typisch jaren tachtig zanggeluid. De reeds eerder uitgebrachte straaljager gitaarsound van single I Don’t Want to Go to Mars is een veilige vlucht, maar wat kan je anders verwachtingen bij een band die zich oorspronkelijk Fear of Flying doopt, en ondertussen alweer vijftien jaar lang onder de toepasselijke hedendaagse noemer White Lies naam maakt.
De futuristische retrosound van I Don’t Want to Go to Mars dus, een track die duidelijk aangeeft waar de band zich op dit moment bevindt. Geen kapitalistische uitweg opzoekend, tevreden stellend met de positie waarin ze verkeren. Down to Earth, de underdogplek, zichzelf reddende met de middelen die voorhanden liggen. Geen Living in the Fastlane dus, het vergaanbare materialisme afremmen en daar een tikkeltje standvastige zelfbewustwording aan schenken. Een grens die ze later dan toch nog geslaagd en gewaagd overtreden als ze bijna kopje ondergaan in de opslokkende zwarte gat leegte van het donkere stevig rockende Roll December.
White Lies is geen vernieuwende band met een nieuw geluid, in alles hoor je de eighties postpunk door. Dat kunnen we kort en bondig concluderen. Maar het is heerlijk herkenbaar en het nodigt vervolgens zo uit om die prachtige klassiekers uit de kast te trekken, gewoon omdat ze er naadloos op aansluiten. Sporadisch afzwakkend, het wel erg hitgevoelige Step Outside huppelt er te overenthousiast onthaast en vooral zorgeloos doorheen. Blue Drift leent letterlijk de Black Or White gitaarstructuren van de wereld verbindende Michael Jackson hymne, maar herpakt zich vervolgens prima.
Kwetsbaarheid overheerst, Harry McVeigh vraagt zich in titelstuk As I Try Not to Fall Apart af of hij het in zijn hoofd nog allemaal geordend en georganiseerd krijgt. Information overloaded, de deletetoets hard ingedrukt om zich wederom te herenteren. Am I Really Going to Die. Natuurlijk heerst er hier ook die corona angst, de dagelijkse herinnering aan de sterfelijkheid. Heerlijke gelikte synthpop versterkt met futuristische krautrock lijnen, onderdrukt door de hyperactieve baspartijen van Charles Cave. Op het haastige internet is alle informatie over ziektes en behandelmethodes terug te vinden. Deze zelfredzaamheidscursus wordt bruut onderbroken door een met het blote oog onzichtbaar virus, welke als een sluipmoordenaar in precisie zijn onschuldige slachtoffers opeist. Nep nieuws, voor en tegenstanders, misleidende cijfers, en jij daar alleen verdwalende op die social media snelweg netwerk.
Het precisiemaatwerk van meesterslagwerker Jack Lawrence-Brown krijgt de mogelijkheid om in het toepasselijke met swingende Madchester akkoorden introducerende Breathe te laten ademen. Al is het toch de opvallende aanwezigheid van Charles Cave die hier de basgitaar aangenaam controlerend overheen pompt en viert, neurotisch herstructurerend en in opgewekte stemmigheid zijn ding laat doen. Dit Londense drietal verkeerd wederom tekstueel en muzikaal in topvorm, het zijn hooguit Harry McVeighs zwalkende vocalen die soms hulpeloos in een vrije val een minder geslaagde noodlanding maken. White Lies bouwt in Ragworm aan hun eigen Utopia, maar doet dat dan wel volgens de Metropolis principes. Keyboards als kloppend hart met elke denkbare mechanische draadverbinding om het heden aan het verleden te bundelen.
White Lies - As I Try Not to Fall Apart | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com