menu

White Lies - As I Try Not to Fall Apart (2022)

mijn stem
3,50 (116)
116 stemmen

Verenigd Koninkrijk
Electronic / Rock
Label: [PIAS]

  1. Am I Really Going to Die (4:47)
  2. As I Try Not to Fall Apart (4:58)
  3. Breathe (4:46)
  4. I Don't Want to Go to Mars (4:37)
  5. Step Outside (4:05)
  6. Roll December (6:44)
  7. Ragworm (4:32)
  8. Blue Drift (5:00)
  9. The End (3:54)
  10. There Is No Cure for It (4:05)
  11. Trouble in America * (3:36)
  12. Breakdown Days * (3:38)
  13. Staring at the Sun * (4:55)
  14. What If We're Bad Together * (4:23)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 47:28 (1:04:00)
zoeken in:
avatar van coldwarkids
2,5
De nieuwe single is echt geweldig. Eindelijk een White Lies nummer waar ik wat mee kan sinds Bigger Than Us.

4,0
Net de nieuwe single gehoord, track 1
Fijne plaat en dan ook nog “Mars” op 1 in de verrukkelijke 15.
Belooft wat dit album! Ben razend benieuwd.

avatar van coldwarkids
2,5
De laatste twee singles zijn beduidend minder! Constant zijn ze nooit geweest, helaas.

avatar van sj0n88
Mars is inderdaad ijzersterk. Maar hoe zwak is 'Am I Really Going to Die'...

3,0
Am I Really Going to Die is wel erg Franz Ferdinand maar swingt lekker weg.

Blue Drift kan zeker bekoren! Mars is de enige die me net minder ligt. Sowieso houden ze van bombast, maar in dat nummer is het té.

Nee, White Lies bewijst nog relevant te kunnen zijn. Veel generatiegenoten is dat niet meer gegeven.

avatar van demoman
4,5
Erg goede plaat. Goede variatie in nummers, waardoor de hele LP blijft boeien. Uitschieters zijn Breathe (schijnt gebaseerd te zijn op Dancehall Days van Wang Chung) , As I try not to fall en Blue drift. Op Roll December pakken ze helemaal fijn uit, mooie opbouw naar een stevige afsluiting. Al met al wat mij betreft één van de sterkste albums die ze hebben afgeleverd.

4,5
Was niet onder de indruk van de eerste single. Blijkt nu voor mij ook het minste nummer te zijn. Geweldig album weer!!! Kan nog niet zeggen welk nummer mij het best bevalt. Het is in ieder geval een heel ander album geworden dan de voorgangers.

avatar van james_cameron
3,5
De meeste albums van de band, met uitzondering van het debuut, bevatten een aantal sterke tracks maar ook steevast een reeks niemendalletjes. Ook hier is dat het geval, maar wel in mindere mate, in de zin van dat de sterke tracks overheersen. Zo zijn de eerste vier songs uitstekend en ook wat verder op het album zijn een paar mooie nummers te vinden. Eén van de betere werkstukken van de britse band derhalve, met een aangename mengeling van retro '80's new wave en hedendaagse alternatieve popmuziek.

2,5
Wat een tegenvaller is dit.

Een paar aardige nummers zoals Mars, Blue Drift en Roll December. Maar wat zijn de White Lies afgedaald van een stevige Rock band tot een dance poppy groep. Slappe hap waar je bij in slaap valt. Waar ik na het Friends album blij verrast was met "Five" (eindelijk weer stevige rock) is het niveau bij dit album nog verder on die van Friends gedaald. Jammer!

3,0
Ik heb het album een paar keer geluisterd. Persoonlijk mis ik mis toch wel wat vaart in het album zoals bij het tweede deel van 'There is no cure for it'. Met wat meer energie verspreid over het album was er mogelijk wel die vonk geweest. Nu blijft het voor mij niet meer dan een aardig album.

avatar van Pinsnider
4,0
Grappig. Ik vind de plaat juist in de volle lengte lekker veel vaart hebben. Het kakt voor mijn gevoel ook nergens in. Toch wel verrassend; na hun verdienstelijke debuut ben ik ze volledig uit het oor verloren en de flarden die ik van ze hoorde deden me niet overgaan tot verdere beluistering van de albums. Maar met Five hadden ze me al terug aan boord en ik vind deze zo mogelijk nog beter!!! Eigenlijk recyclen (en husselen) ze mijn hele muziekjeugd van eightiestoetsen tot ninetiesgitaren. Het zal dus nostalgie zijn . Fijne plaat!!
(Oh, en het basritme van Am I Really Going To Die is wel heel schaamteloos gejat van Ensamheten van Kent, maar het is ze vergeven . Eindelijk internationale erkenning voor mijn Zweedse helden haha.)

2,0
Ik ben reeds enige tijd fan van White Lies. Heb alles in huis van hen. Maar dit album is echt soms tenenkrommend zwak. Geen beleving (het gaat alle kanten op zonder dat het ook maar ergens kan raken). De laatste 2 nummers "The End" en "There is no cure for it" zijn veelzeggend. Hopelijk is er wel nog genezing mogelijk voor White Lies en hoeft dit gedrocht niet het einde te betekenen......

avatar van Man of Sorrows
4,0
Het probleem van White Lies is dat de betere songs steeds voortijdig worden prijs gegeven, waarna het album iets kan tegenvallen. Dat was ook bij de voorganger, met Time To Give en Tokyo. Ik vind het wel een aardig album, in de lijn van Friends en Five; geen meesterwerken maar gewoon aangename muziek. Beter dan de eerste twee worpen maar niet in de buurt komend van wat voor altijd wel hun beste zal zijn, Big TV. Ergens tussen 3,5 en 4 dus, naar boven afrondend omdat ik het één van de sympathiekere bands out there vind.

avatar van Pinsnider
4,0
Mwâh; wat Vijf betreft ben ik het absoluut eens, maar ik werd op deze plaat toch wel heel positief verrast door Roll December....
Verder helemaal mee met de sympathiek-index .

avatar van Marco van Lochem
4,0
Ze noemden zich ooit Fear Of Flying, maar braken door als White Lies. Harry McVeigh als leadzanger, gitarist en toetsen, Charles Cave op basgitaar en toetsen en Jack Lawrence op slagwerker. Dat is sinds 2007 de vaste line-up van deze Engelse band.

De uit Ealing Londen afkomstige band wordt wel onder de post-punk geschaard, ik zou ze meer in de richting van new-wave willen schuiven. In 2009 verscheen het eerste White Lies album, “TO LOSE MY LIFE…” dat vooral in hun thuisland succesvol was. Opvolger “RITUAL” komt uit in 2011 en was voor mij de eerste kennismaking met het drietal. Vooral de songs “BIGGER THAN US” en “HOLY GHOST” behoren tot mijn favorieten en laten horen waartoe de band in staat is, namelijk het schrijven van pakkende jaren tachtig synthesizer popliedjes. In 2013 verschijnt album #3, “BIG T.V.”. De stijl is hetzelfde, waarvan ik “THERE GOES OUR LOVE AGAIN” en “GETTING EVEN” erg goed vind. “FRIENDS” verschijnt in 2016 en vind ik persoonlijk een wat mindere plaat. “FIVE”, dat in 2019 uitgebracht werd, is weer een erg goed album. Vooral het geweldige, ruim zeven minuten durende “TIME TO GIVE” is één van de beste nummers die White Lies ooit gemaakt heeft.

“AS I TRY NOT TO FALL APART” werd in oktober voorafgegaan door de eerste single van het album, het titelnummer. Het zesde album duurt 47 en een halve minuut, er staan tien nummers op en de songs werden geproduceerd door Claudius Mittendorfer, die gewerkt heeft met Panic! At The Disco, Weezer, Fall Out Boy en de Goo Goo Dolls en ook door Ed Butler. Het album komt langzaam op gang met het openingsnummer “AM I REALLY GOING TO DIE”. Als na ongeveer een minuut de drums invallen, krijg je een swingend liedje voorgeschoteld, subtiele toetsen, mooie zanglijn en een krachtig ritme. Bijna 5 minuten duurt “AS I TRY NOT TO FALL APART”, White Lies zoals je ze mag verwachten. Pakkend liedje, heerlijke melodie en een mooie opbouw naar het refrein. “BREATHE” begint met een smakelijk intro, bouwt ook weer prachtig op naar een voller laatste deel. Eén van de toppers van het album is het uitermate pakkende “I DON’T WANT TO GO TO MARS”, met een bombastisch en aanstekelijk refrein. ”STEP OUTSIDE” is het meest commerciële nummer van het album. Lekker ritme, fijne melodie en mooie, maar ook subtiele toetsenbijdrage.

Het langste nummer, richting de zeven minuten, is “ROLL DECEMBER”. Typisch White Lies, zoals ze op hun best zijn. Lang intro, prominente rol voor de toetsen, heerlijke basloopjes, stevige “industrial” drums, opnieuw een hoogtepunt op “AS I TRY NOT TO FALL APART”. Minder bombast in “RAGWORM”, smaakvol gitaarwerk en mooie zanglijnen. Ook in “BLUE DRIFT” hoor je prominente toetsenspel, funky gitaar, pakkend ritme, in vijf minuten laat White Lies opnieuw een muzikaal oorwurmpje op je los. Het tempo gaat naar beneden in “THE END”, wat niet de afsluiter van het album is. Een mooi new-wave synth-pop liedje, dat niet boven de vier minuten klokt en daarmee het kortste nummer van het album is. Met “THERE IS NO CURE FOR IT” wordt het album wel afgesloten. Herhalend begin, opnieuw een soort hypnotiserend ritme, wat voor de band een soort signatuur is geworden.

Met dit zesde album heeft White Lies een prima plaat aan het oeuvre toegevoegd. Of het album beter is dan “FIVE” waag ik te betwijfelen, maar de band bewijst wel dat ze met dit genre nog lang niet uit klaar is. De nummers zijn stuk voor stuk goed, er wordt prima gemusiceerd en je krijgt ruim drie kwartier kwaliteitsmuziek te horen.
Prima album dus!

avatar van deric raven
4,0
De grijstinten van 2022 sluiten meer aan bij het grauwe To Lose My Life… debuut. Op As I Try Not to Fall Apart bekennen de Britse postpunkers neonkleur en herpakken ze de ingeslagen Five weg. Het is een feest van herkenning en aangenaam opveren bij de kerkelijke orgeltoetsen van het grimmige The End en het zichzelf overwinnende There Is No Cure for It die zeker niet op die vijf sterren eersteling zouden misstaan. Verder dus heel veel catchy new wave bas funk, wijd uitwaaiende synths en een typisch jaren tachtig zanggeluid. De reeds eerder uitgebrachte straaljager gitaarsound van single I Don’t Want to Go to Mars is een veilige vlucht, maar wat kan je anders verwachtingen bij een band die zich oorspronkelijk Fear of Flying doopt, en ondertussen alweer vijftien jaar lang onder de toepasselijke hedendaagse noemer White Lies naam maakt.

De futuristische retrosound van I Don’t Want to Go to Mars dus, een track die duidelijk aangeeft waar de band zich op dit moment bevindt. Geen kapitalistische uitweg opzoekend, tevreden stellend met de positie waarin ze verkeren. Down to Earth, de underdogplek, zichzelf reddende met de middelen die voorhanden liggen. Geen Living in the Fastlane dus, het vergaanbare materialisme afremmen en daar een tikkeltje standvastige zelfbewustwording aan schenken. Een grens die ze later dan toch nog geslaagd en gewaagd overtreden als ze bijna kopje ondergaan in de opslokkende zwarte gat leegte van het donkere stevig rockende Roll December.

White Lies is geen vernieuwende band met een nieuw geluid, in alles hoor je de eighties postpunk door. Dat kunnen we kort en bondig concluderen. Maar het is heerlijk herkenbaar en het nodigt vervolgens zo uit om die prachtige klassiekers uit de kast te trekken, gewoon omdat ze er naadloos op aansluiten. Sporadisch afzwakkend, het wel erg hitgevoelige Step Outside huppelt er te overenthousiast onthaast en vooral zorgeloos doorheen. Blue Drift leent letterlijk de Black Or White gitaarstructuren van de wereld verbindende Michael Jackson hymne, maar herpakt zich vervolgens prima.

Kwetsbaarheid overheerst, Harry McVeigh vraagt zich in titelstuk As I Try Not to Fall Apart af of hij het in zijn hoofd nog allemaal geordend en georganiseerd krijgt. Information overloaded, de deletetoets hard ingedrukt om zich wederom te herenteren. Am I Really Going to Die. Natuurlijk heerst er hier ook die corona angst, de dagelijkse herinnering aan de sterfelijkheid. Heerlijke gelikte synthpop versterkt met futuristische krautrock lijnen, onderdrukt door de hyperactieve baspartijen van Charles Cave. Op het haastige internet is alle informatie over ziektes en behandelmethodes terug te vinden. Deze zelfredzaamheidscursus wordt bruut onderbroken door een met het blote oog onzichtbaar virus, welke als een sluipmoordenaar in precisie zijn onschuldige slachtoffers opeist. Nep nieuws, voor en tegenstanders, misleidende cijfers, en jij daar alleen verdwalende op die social media snelweg netwerk.

Het precisiemaatwerk van meesterslagwerker Jack Lawrence-Brown krijgt de mogelijkheid om in het toepasselijke met swingende Madchester akkoorden introducerende Breathe te laten ademen. Al is het toch de opvallende aanwezigheid van Charles Cave die hier de basgitaar aangenaam controlerend overheen pompt en viert, neurotisch herstructurerend en in opgewekte stemmigheid zijn ding laat doen. Dit Londense drietal verkeerd wederom tekstueel en muzikaal in topvorm, het zijn hooguit Harry McVeighs zwalkende vocalen die soms hulpeloos in een vrije val een minder geslaagde noodlanding maken. White Lies bouwt in Ragworm aan hun eigen Utopia, maar doet dat dan wel volgens de Metropolis principes. Keyboards als kloppend hart met elke denkbare mechanische draadverbinding om het heden aan het verleden te bundelen.

White Lies - As I Try Not to Fall Apart | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Castle
2,5
Wat ben ik toch ongelooflijk blij ik dit album niet gereserveerd had.
Vorige albums van de witte leugens( vooral Five) vielen mij steeds tegen en deze ook groot deels.

Na aantal keer via stream geluisterd te hebben blijft voor mij het gevoel de heren het niet meer hebben.
Veel herhaling van vorig werk.
Opening begint goed en dan is het lijkt het op.
Of het nu de stem van de zang is, het rommelig over gaan van stukken, geen idee.
Soms klikt het niet.

avatar van Dim
4,0
Dim
Fijn album, regelmatig word je verrast door een aangenaam basloopje, drumroffeltje of riffje. Ik hoor ergens de invloed van Depeche Mode, en dat is nooit verkeerd.

avatar van Olivia
3,5
Deze bevalt mij ook best wel goed! Heeft nog een paar luisterbeurten nodig, maar ik de sound van White Lies is hierop weer duidelijk herkenbaar. I Don't Want To Go To Mars blijft hangen net als As I Try Not To Fall Apart.

avatar van DjFrankie
4,5
DjFrankie (moderator)
Goeie plaat, die vooral als geheel boeit. Laatste nummer mij favoriete nummer

4,5
Leuke extra tracks, maar helaas alleen en opnieuw via streaming. Zonde.

avatar van wizard
2,5
Ook al heb ik As I Try... al een paar keer een tweede (etc.) kans gegeven, blijft er bij elke luisterbeurt gewoonweg te weinig hangen om na 47 minuten te kunnen vertellen wat ik nou eigenlijk geluisterd heb. De eerste paar nummers zijn nog wel aardig. Daarna wordt het een album een grijze mist die verdwijnt zodra ik probeer het vast te pakken. Van de vier albums die ik van ze heb gehoord, is deze wat mij betreft White Lies' minste.

Gast
geplaatst: vandaag om 03:50 uur

geplaatst: vandaag om 03:50 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.