Lekker debuut, niet echt een eenheid maar dat is ook wel de charme, overal wat vandaan, met afwisselend rustige en intense blues, een walsje tegenover power-singles, en een paar work-outs die iedereen de kans geven om even de spotlight te pakken. Niet alles vind ik even sterk:
Cat's squirrel heeft een heerlijke riff die echter niet sterk genoeg om het nummer drie minuten lang interessant te houden, de anderhalve minuut lange mondharmonicasolo op
Rollin' and tumblin' is wat mij betreft enorme herrie, en die drumsolo op
Toad doet me niet veel. Daar staat tegenover dat de kortere poppy nummers geweldig zijn, niet alleen qua (vaak verrassende) compositie maar ook qua sound, met die mysterieuze stem van Bruce, Clapton die alle gelegenheid krijgt om te knallen, en bovenal de drums van Baker, afwisselend subtiel en hard, stevig en swingend, ruimtelijk en rechtdoor – kortom, precies wat
Funky Bookie zegt, Moon, Baker en Mitchell behoren ook tot míjn favoriete drummers. De pluspunten wegen kortom ruimschoots tegen de minpunten op.
Nog even over een paar onduidelijkheden die hierboven aan bod kwamen en die (hopelijk) opgelost zijn dankzij de informatie in het boekwerk bij de
Those were the days-box. De Engelse versie van
Fresh Cream uit december 1966 bevatte wel
Spoonful maar niet
I feel free, terwijl de Amerikaanse versie van een maand later wel
I feel free maar geen
Spoonful bevatte, dus wat nou de "echte" tracklisting zou moeten zijn is onduidelijk (of je moet zeggen: de Engelse, want Cream is per slot van rekening een Engelse band). En
The coffee song werd pas in december 1974 aan een re-issue van
Fresh Cream toegevoegd.