Cream - Fresh Cream (1966)

persoonlijk de beste van Cream, deze eerste
meer blues georrienteerd dan het latere werk

Toad is echt een geweldig nummer, vooral als je van drumsolos houdt

Rete-goed debuut-album!

Iets meer, ja, maar toch ook al behoorlijk psychedelisch.
Ik had begrepen dat The Coffee Song ook op sommige edities van dit album staat. Geweldig nummer is dat, in ieder geval te vinden op Cream's boxset.

4,5.

Hm...heb ik nog nooiet gehoort dat de "Coffee Song" op sommige edities van dit album staat. Ik heb het original release en daar staat deze geweldige nummer niet op. Mischien dan op latere re-releases. Deze nummer staat ook op de vinyl verzamelnig "I Feel Free"

Op mijn editie staat ie wel . Gaaf nummer.

Dan heb je niet de original release.maar wat maakt het uit. Echt een heel goede song.


Coffee Song (Colton/Smith)

The rehearsal outtake, during which Jack and Eric crack up over the trite melody, says it all. They completed it with, probably, some additional overdubbing in December. Planned for inclusion on the album it was sensibly dropped but did appear on some European EPs. This is available in multiple mixes - mono, basic stereo, stereo (Fresh Cream reissues).

The crude stereo is instructive - all the basic recording is hard right (a mono mixdown) with the solo guitar overdub hard left. When remixed into steeo the mono mix was centred with the guitar paniing left-right for each alternate break.

Hmmm, zo te lezen is het een zwart schaap.
Onbegrijpelijk, maarja... de meningen van artiesten en fans lopen wel vaker uiteen, denk ik zo...

Voor wie nog niet begrijpt waarom Clapton zo hoog gewaardeerd werd als gitarist, is dit een absolute aanrader. Hij schittert op vrijwel elk nummer. "Fresh Cream" is niet zo geweldig als "Disraeli Gears" (1967), maar ik vind een waardering van 4,5 heel terecht voor deze puike plaat. Afgezien van het laatste Cream-album ("Goodbye") is elke plaat met Clapton t/m "461 Ocean Blvd" (1974) absoluut de moeite waard!

Sinds wanneer hebben we I Feel Free als openingsnummer? Op mijn LP begint ze met N.S.U.

Wellicht weer zo'n Amerikaanse versie????? Niet????

Coffee Song staat er eveneens niet op

Er moet een sterretje achter deze openingstrack staan

Nu over dit album.

het absolute hoogtepunt is toch wel dreaming. fantastisch nummer. De openingstrack, in mijn geval, NSU is een sterke opener en Spoonful al zeker. De rest is van een goed niveau wat dit album toch wel een bepaalde klasse geeft.

Minder psychedelisch dan Disraeli Gears, en ze hebben nog niet echt een eigen sound. Clapton's gitaarspel is goed, maar af en toe toch iets te clichématig. Dat geldt ook voor het harmonicaspel van Jack Bruce.

Spoonful valt wel tegen. Deze versie haalt het bij lange na niet bij die van Howlin' Wolf of zelfs bij die van bijvoorbeeld Livin' Blues. Dreaming en I'm So Glad hadden er voor mij ook niet opgehoeven.

Ondanks dat het allemaal niet erg origineel is (behalve dat het harder gespeeld wordt) vind ik dit wel een prima album met bekwame muzikanten.

I'm so Glad is juist gaaf! Bij mij roept het altijd een glimlach op, lekker ongecompliceerd nummer!

Ik doe er toch een halfje bij voor deze lekkere, rauwe bluesrock van deze topmuzikanten. 'N.S.U.'

Heerlijke psychedelische blues van dit powertrio...

Alles is wel zo'n beetje gezegd over deze plaat.
Ik kan er alleen maar zo hard van genieten.... Ginger Baker is god!

Als ik het met Disraeli Gears mag vergelijken vindt ik dit nog beter. Disraeli Gears is een constante van allemaal steengoede nummers, maar de energie die in nummers als 'N.S.U', 'Sweet Wine' en 'I'm So Glad' te vinden is, maakt dat hier mijn favoriete Cream nummers terug te vinden zijn. Hun interpretatie van 'Spoonful' is de beste die ik al gehoord heb. De instrumentalere nummers vragen meer tijd maar zijn ook echt genieten na een tijd. Disraeli Gears is ook geweldig maar is cleaner en minder ruw als deze. Deze is zotter waardoor de drie helden mij vaker verassen en daarom prefereer ik deze.

Cream heeft maar kort bestaan maar is toch een legendarische band uit de 60's vooral door hun virtuositeit en opmerkelijke live-optredens. Het debuut leunt nog erg aan bij blues maar er is ook al sprake van psychedelica. Stilistisch te vergelijken met Jimi Hendrix die ook een mengeling bracht van blues en psychedelica. Het album klinkt nog steeds fris - wat de titel belooft - en het album biedt al een staalkaart van kun kunnen.

Wat betreft 'Fresh cream' ben ik het eens met belang van 'I am so glad'.
(dat vond ik heel lang bijzonder nummer).
Verder ook goed: 'dreaming',(als ballade), ''sleepy time'' als slow-blues,
'rolling and tumbling' als aanstekelijke snelle instr. blues,
'sweet wine' all-around, sfeervol, zelfs beter dan 'I feel free'.
Maar openbaring is NSU. Dat is veruit de beste song.
om vele redenen, o.a. enige Cream song met meerdere versies!
(vergelijk snelle studio-versie met rustige recente reunie-versie!)
via zeer lange bluesy life versies van 12 en zelfs 24 min ,
waarom zoveel varianten?

Krijg net de japanse stereo/mono rielies binnen ........ Fokking A ! Wat een verademing die mono schijf !

Zo herinner ik me dit album, dè grote inspiratiebron om een powertrio te beginnen op school. Cat's Squirrel zoals ik 'm vroegâh op het Creation label singletje had, met minder harmonica en veel kompakter dan de stereo miks ....... Spoonful zonder dat irritante gat in het geluid bij de break vlak voordat ome Jack zijn laatste stukkie tekst eruit gooit. Zelfs Wrapping Paper klinkt een stuk minder als een buitenbeentje in het geheel .........

Bij de bolustreks klinkt I Feel Free ook een stuk beter trouwens ........

Wat jammer toch dat Bruce in deze studioversie bij de tekst van het laatste couplet van Spoonful zodanig mompelt dat hij voor de slechte verstaander de hele punchline verknalt :

It could be a spoonful of water,
Saved from the desert sand,
But a little spoon of a little old .45
Save you from another man

Ikzelf verstond de derde regel in ieder geval pas duidelijk toen ik het origineel van Howlin' Wolf hoorde.

Weer eens opgezet en wat een fijne blues georienteerde (hard) rock plaat uit 1966 blijft dit. Geen wonder dat Cream een inspiratie voor Jimi Hendrix was.

Wellicht val ik hier een beetje uit de toon, maar vanaf mijn eerste luisterbeurt, namelijk in het jaar van verschijnen, heb ik voor dit album altijd een beetje mijn neus opgetrokken. Ik houd nu eenmaal niet zo erg van de meeste bluesrock (waar ik Fresh Cream voor het gemak maar bij indeel) en dan is het luisteren al snel een beproeving. Mooiste nummer is voor mij derhalve Four Until Late, in een stijl die ik wél kan waarderen. Vervelendste nummer vind ik dan weer Toad met ergerniswekkende drumsolo.

Ah, ik zag dat ik hier al vier sterren had staan. Daar verandert na deze luisterbeurt niets aan. Het kan niet tippen aan Disraeli Gears, maar ik geef maar al te graag toe dat het een goed debuut is. Dit soort blues valt een beetje buiten mijn straatje, maar de uitvoering is erg goed. Kan eigenlijk ook bijna niet anders met deze drie fantastische muzikanten. De eigen songs vind ik wel echt een klasse beter dan de covers met uitzondering van Spoonful. Ik kan hier altijd wel heerlijk bij wegdromen en het vleugje psychedelica wordt dan ook zeker gewaardeerd. Het is altijd wel fijn aan dit soort producties dat je altijd goed kan horen wat er gespeeld wordt. Geen ondefinieerbare brij aan geluid gelukkig. Cream's spel is regelmatig bijna fragiel en dat kan ik erg waarderen.

Cream wordt vaak ook genoemd als zo'n vroege bluesband die hardrock als genre flink beïnvloedt heeft. Niet dat het er zelf mee eens zijn (ik heb begrepen dat ze er behoorlijk op neerkijken), maar het is niet vreemd om te geloven dat de sound is opgepikt door latere bands. Clapton heb ik altijd het liefste gehoord als hij lekker scheurt, waardoor ik Cream vanzelfsprekend graag mag horen. Nu is op het debuut wat mij betreft de hit I Feel Free wel het beste nummer, maar ook een lekker uitgesponnen nummer als Toad gaat er goed in. Benieuwd hoe de rest klinkt!

Goede plaat maar ik mis hier nog een beetje de klassiekers die de opvolgers wel hadden.Twee van de beste nummers,Spoonful en Rollin' and Tumblin' zijn dan ook covers.Technisch gezien is dit echter een album om te watertanden.

Volgens Wiki bestaat de hier gepresenteerde versie niet. Er is een UK versie zonder de single I Feel Free, een US versie met I Feel Free, maar zonder Spoonful, een Duitse versie, bestemd voor Zweden met The Coffee Song en Wrapping Paper erop. Dus lijkt het mij, dat de versie hierboven verandert "moet" worden, net zoals bij Then Play On van Fleetwood Mac, waar Oh Well weggehaald is. Het is maar een suggestie.

spinout, ik heb de versie die hierboven staat gewoon, deze elf nummers, in deze volgorde. Dus kennelijk bestaat hij wel. Bij dodax.nl kun je deze ook kopen (daar heb ik hem ook vandaan).
Zie: Dodax.nl | Fresh Cream.

Volgens mij is dit gewoon de remastered version?

Dat zou goed kunnen. Wat mij logisch lijkt is dat er sterretjes geplaatst worden bij I Feel Free en Spoonful, omdat ze dus niet op iedere versie staan.

Ik bedoelde dus de in 1966 uitgekomen versies. Het lijkt me dat die bepalend zijn. Net zoals bij het voorbeeld wat ik aanhaalde. Niet dat het verder veel uitmaakt uiteraard.

De eerste helft van dit album is fijn, maar de tweede helft (te beginnen bij de cover Spoonful is prachtig (op Toad na dan; weer zo'n verstorende drumsolo). Vooral het gitaarwerk in Spoonful is ijzersterk. 3* voor de eerste helft en 4* voor de tweede maakt 3,5* gemiddeld.
5e in de 100 Greatest Albums of 1966 en 11e in Best Ever Albums over dat jaar.