Bonobo - Fragments (2022)

Goede tips, bedankt! Blockhead begon fantastisch met Music by Cavelight, maar is daarna wel een stuk minder geworden. Jon Kennedy, Mr. Scruff, Quantic en Zero 7 zijn stuk voor stuk prima, maar vaak net wat te soft of zo, of het kabbelt te veel voort. Dan ben ik meer van de Hugo Kant, Berry Weight, Tor en Emancipator. Die neigen (denk ik) iets meer naar instrumental hip hop dan naar nu jazz, al vind ik het altijd gedoe met al die genres.

Alle remixes die je opnoemt ken ik; prima nummers! George Fitzgerald heeft trouwens ook een prachtig album 'All That Must Be'. En Kiasmos en London Grammar zijn ook erg gaaf! Blurred is een gaaf nummer van Kiasmos, maar je kan me nog het meest blij maken met Looped; wat een nummer is dat zeg! In deze richting vind ik Gidge ook heel erg mooi.

Bonobo is de laatste jaren zoals veel house artiesten meer trance invloeden gaan gebruiken. Ik kan dit wel appreciëren aangezien ik in mijn tienerjaren veel trance geluisterd heb, naarmate ik ouder werd, schoof de trance dan ook meer op richting progressive house/ progressive trance. In deze sfeer kan je dan ook richting deze muziek kijken en beoordelen.
Dit ligt redelijk ver af de artiesten Ponty Mython voorstelt, waar de oorspronkelijke Bonobo wel meer bij aansloot. Seabie2 stelt wel wat artiesten voor die onder deze Categorie vallen. Ik denk verder zelf ook aan vb 'Booka Shade'. Persoonlijk vind ik dat dit soort muziek tot zijn beste recht komt als achtergrond studeer/werk muziek. En liefst nog in de vorm van mixtapes ipv albums. Albums doen dit soort muziek weinig eer aan.

Mijn vorige post is niet helemaal correct. Zijn albums bestaan meestal uit twee type tracks. Hoewel ze allemaal wel trance invloeden hebben zijn er naast degene die ik eerder beschreef ook de rustige chill out nummers zoals Tides ( waar ik zelf minder dan van ben) deze sluiten wel aan bij artiesten als Zero 7, Quantic etc... Dus in dat opzicht volg ikPonty Mython wel.
De combinatie van deze twee type tracks zorgt wel dat het album wat aan kracht verliest zoals ik eerder aanhaalde.

Toch, is het een fijn album op te zetten tijdens mijn administratieve functie.

Het kabbelt lekker voort.

Maar ik ben het eens dat het album te weinig schuurt, waardoor het album weinig interessant kan zijn en aanvoelt als een leeg hulsel met warme klanken. (Vandaar dat ik ook iets omlaag ben gegaan in waardering).

Anderzijds heb ik ook het gevoel dat men kritischer is op Bonobo dan op soortgelijken, omdat eerder werk van de beste man wel een stuk spannender was.

Het blijft gewoon een verhaal van been there, seen it, done it. Na Black Sands is het alleen maar minder geworden; de albums daarvoor waren nog beter dan de albums na Black Sands. Deze Bonobo - fabric presents (2019) - MusicMeter.nl was dan nog wel te hachelen ivm hoog I See You Baby vrijmibo-gehalte, maar niet echt het album waarop je zilverlingen zet als safe bet for a nifty prize.

Denk dat er absoluut spannender muziek te vinden is

Absoluut, maar spannend hoeft niet altijd. Al is Black Sands wel wat betere niet-spannende muziek.

Spannend, of interessant. Dat is het beide niet. Muziek moet toch wel wat met je doen. Het klinkt alleraardigst, maar zelfs als achtergrondmuziek houdt dit album geen stand...

Dit is de ultieme definitie van Kattenbrokmuziek - jarenlang Siamezen gehad en die kregen hart of eendagskuikens (en dat laatste is slopen en eten in een voor zo'n dier) en alleen als ik niets anders had kregen ze - noodgeval - kattenbrokken; waren ze altijd heel teleurgesteld zo van is dit het, moeten we het daarmee doen?, vandaar de term.

Dat is toch wel logisch. Je weet wat de man kan, dus met die gedachte ga je ook luisteren. Elk nieuwe album hoeft ook niet perse beter of hetzelfde te zijn, maar je meet het automatisch met zijn voorgaande werk.

Ik vind dit wel zijn meest diverse werk en ik voel meestal ook wel waar hij heen wil, maar het komt nergens echt van de grond. Zo’n track Jordan Rakei, het klinkt prima, maar ik krijg er geen gevoel bij. Ik ken het al, het is vaker gedaan, het is beter gedaan, maar het is ook niet een slecht nummer. Saai dus.

Als je deze muziek gaat fileren blijft er weinig van over. Dit is belevingsmuziek, wellness, bubbels, zie de clipjes, Hier is zat publiek voor die dit leuk vindt en daarvoor maakt Bonobo dit.

Aha, fileren mag niet, waarderen wel - maar wat, oh kind Sir, vormt dan de basis voor de waardering? Eet men een visch, eet men niet de graat of het vel! Toen ik in de vorige eeuw vertelde literatuurwetenschap te studeren, werd mij telkenmale verduidelijkt dat een dergelijke studie een garantie was voor het "kapotanalyseren" van een literair werk.

Ik hanteer een aantal criteria voor het beoordelen van muziek (6 - 7), zoals klank, beheersing van de instrumenten/technische uitvoering, productie van het album, innovatie/creativiteit, emotie - om er paar te noemen.

Enkele daarvan kan ik bij dit album positief afvinken, de meeste echter niet - bij mij scoort dit maximaal 3*, eerder 2,75*. De nieuwste Burial scoort bij mij 3,75* - maar ik wil dat album nog een paar keer horen.

En dat ergens een publiek voor is - laat mij Siberisch; voor Frans Bauer is ook een publiek, net als voor duo Sjansee

Dit album is imo een goede soundtrack voor cafë Wildschut, tijdens de vrijmibo

Hij heeft er ook lang aan gedacht om dit album “Cafe Del Mar Vol. 114” te noemen.

Mjuman beetje lastig om hier nog op in te haken. Wildschut ik dacht dat je Weltschmerz bedoelde, maar dit is dus een echt café, ja de vrijdagmiddagborrel met bubbels lijkt me een geschikte locatie. Het manco van de ‘discussies’ hier is dat deze buiten de ambiance van het café plaats vindt, achter het toetsenbord. Ik ga het nog eens beluisteren, en die van Blaudzun ook een geval apart.

Ondanks ik ook een maniac ben op vlak van statistiek en ook een eigen ratinglijstje heb in excel met parameters, vind ik je manier van oordelen net te objectief.

Parameters als innovatief/creatief gebruik ik ook, maar zijn uiteindelijk ook subjectief. Regelmatig kom ik nog artiesten/tracks tegen die blijkbaar de inspiratie vormden voor artiesten die ikzelf hoger aanschrijf omdat ik ze toevallig eerder ontdekte. Zo is de parameter emotie ook volledig subjectief.

De belangrijkste parameter is uiteindelijk toch gewoon of de muziek je iets doet al dan niet de technische eigenschappen. Bij mij zullen die technische eigenschappen eerder bepalend zijn of ik überhaupt me waag aan een album. Of ik het uiteindelijk iets vind zal mijn subjectieve beleving zijn.

De nieuwste Burial zal dus technisch interessanter zijn, maar kan evenzeer een 2* worden als het me echt niets doet

Kanttekening: De technische parameters zoals complexiteit, creativiteit,... Zijn voor mij wel vaak bepalend of ik het album na een jaar ofzo nog leuk of interessant genoeg vind.

Mijn lijstjesallergie is wereldberoemd, en statistisch-maniakaal zou ik mezelf ook niet willen noemen. Wel ben ik - deels uit beroepsdeformatie (waarom zou je nou dit project moeten uitvoeren of nou net niet, tenminste niet op dit moment; wat levert het op vs de kosten) - steeds bezig met justificatie a.k.a. value for money



Je luistert met je eigen oren en dus is mijn observatie - net als die van jou idd - altijd subjectief. Verder, ook subjectief en opnieuw deels beroepsdeformatie, techniek mag nooit tussen iets (muziek, software, e-book) en de gebruiker ervan zitten. Software met een slechte interface verdient geen adoptie, een groot gebouw vergt 'functioneel denken' ("form follows function") - berucht is hier in Utrecht het hoofdkantoor van de Rabo-bank; twee grote torens volledig glazen front; bewoners in de aanpalende panden kregen - na talloze klachten - zonnewering op kosten van de bank

Slecht geproduceerde goede muziek is een gemiste kans. Goed geproduceerde matige muziek - zoals dit album - glijdt naar binnen, maar mist kans op echte waardering door gebrek aan te overwinnen weerbarstigheid - premisse: iets wat tijd vergt om te leren (waarderen), blijft langer hangen.

En Burial is complexer dan dit - maar nog onvoldoende geland hier voor een gewogen waardering

Niet slecht Bonobo. Zit zeker nog groeimarge in wat mij betreft. Day by Day, Rosewood, Otomo en Closer springen er nu uit voor mij. Sterke nummers. De meer gezappige geluidscollages moeten nog wat rijpen in de oren maar de plaat wisselt goed af tussen de up tempo en Lounge.

Zijn we hier niet allemaal wat te streng voor deze man?

Ja!

Kreeg zojuist mijn update van Tidal met de 5 meest gedraaide artiesten - op 1 de laatste van Dominik Eulberg - en dat kan je billijken - en op 4 zowaar deze Bonobo - val ik me daar even door de mand

Eerlijk gezegd is dit een album dat je makkelijk opzet, als je in een soort van onbestemde mood zit - je wilt wel wat, maar je weet 't niet zo scherp. Het blijft weliswaar iets van hap-slik-weg muziek, maar het heeft toch de kwaliteit om je ernaar toe te lokken als je zelf even aan het 'bungelen' - en dat is wel opvallend - niet dat het daarmee dan 4* oid wordt, maar het zelfde overkwam me ook met zijn 'aflevering' van Fabric Presents.

Tuurlijk niet zijn beste album, maar toch uiterst genietbaar!

Overwegend fijne bliepjes, soms voor op de achtergrond, soms iets meer energiek.

Had rond dit tijdstip het album zelf ook opstaan. Draaide daarna
Move D - Building Bridges (2019) - MusicMeter.nl en dat is ook mid-tempo/mellow, maar imo verfijnder, iets meer drive, ook dieper in geluid.