Gisteravond was ik een avondje alleen in de woonkamer, iets wat met vier kinderen en een vrouw niet vaak voorkomt. Bovendien zijn de buren op vakantie, dus kon de volumeknop op aso. Een avond genieten van de nieuwe BBT op de stereo. Wat een genot. En wat een martelgang, David Longdon heeft een stem die altijd binnenkomt, maar nu hij er niet meer is, doet het af en toe gewoon pijn om hem te horen. Wat helpt is dat het zowel tekstueel als muzikaal een vrolijk en positief album is. Ik denk dat ik een avond met 'a Boy in Darkness' of 'Victorian Brickwork' niet zou trekken nu. Maar gedurende de avond werd de magie van de muziek overheersender dan het verdriet van het gemis.
Het album ligt in lijn met zijn voorganger, een beetje zoals 'Folklore' en 'Grimspound' duo albums waren. Je hoort tekstueel en muzikaal wat kleine subtiele verwijzingen. Ook is de vernieuwing qua sound die 'Common Ground' al had, doorgezet. Dat komt met name door de andere componisten (NDV, Sjöblom, Foster en Bryant). Greg Spawton levert met zijn nummers de meest klassieke BBT nummers af. 'Lanterna', 'Proper Jack Froster' en 'Capotoline Venus' zijn geweldige nummers, waar de ziel van Anthony Phillips meer dan ooit doorklinkt in met name het 12-snarige gitaarwerk en de verhalende en beeldende teksten doen denken aan de klassieke English Electric albums.
Maar de andere composities zijn voor mij wel waar de vernieuwing zit. Maar ze zijn toch herkenbaar BBT, door de instrumentatie (fluit, blazers), de arrangementen en de stem van Longdon bij de nummers met zang. De nummers van NDV '(The Connection Plan' en 'Bats in the Belfry') zijn echt geweldig, met een klein beetje Spock' Beard-vibe gecombineerd met BBT magie.
De opener van de hand van nieuwe gitarist (voor de tour dan toch, want op het album is het vooral Sjöblom die de snaren beroert) is de beste poppy opener die ze ooit voor een album hebben gemaakt (met de opener van Common Ground op nummer twee).
Het instrumentale nummer van de hand van Sjöblom, 'a Room with no ceiling' , blijf ik opnieuw draaien. Het is overigens een versie van het nummer dat hij al eerder zelf opgenomen heeft
Ett rum utan tak - YouTube en lijkt daar nog flink op. Het baswerk van Spawton en de drums van NDV maken het wel veel meer jazzy en ik moest af en toe aan Brand X denken terwijl ik het luister. Maar de accordeon maakt het toch ook wel typisch een Sjöblom/Beardfish/Gungfly nummer. Heerlijk in elk geval. Ik blijf een Sjöblom fanboy.
De afsluiter en titelnummer van de hand van pianiste Bryant bevalt me het minst. Maar het groeit wel bij elke luisterbeurt. Het is een vreemd nummer, waar de herhalende zin 'welcome to the planet' me in de loop van het nummer begint te irriteren en het vooral instrumentaal alle kanten op lijkt te schieten. Maar het nodigt wel uit tot opnieuw luisteren. Je ontdekt steeds andere dingen en er komt zelfs een soort logica in op een bepaald moment.
Het mooiste nummer voor mij is 'Oak and Stone'. Misschien omdat dit het beste van beide werelden heeft. Het is een compositie van Spawton, NDV en Sjöblom samen en mengt daarmee de typische klassieke BBT sound met de nieuwere sounds. En de mellotron in dit nummer helpt natuurlijk ook.
Er is dus gelukkig genoeg te genieten zonder steeds verdriet te voelen bij het horen van David's stem. Wat ik het meest bijzondere vind, is dat het album veel minder Longdon-heavy lijkt dan eerdere albums. Terwijl bij het maken men natuurlijk niet wist wat er die fatale dag in november zou gebeuren. Hij heeft geen compositie op het album, alleen de tekst van de opener. Er wordt veel meerstemmig of door anderen gezongen (NDV, Bryant, nieuwe violiste Claire Lindley en Sjöblom), er zijn twee instrumentale en na de openingszinnen hoor je in het laatste nummer Longdon helemaal niet meer. In die zin geeft het album ook hoop voor de toekomst van BBT. Het maakt bedroefd dat ik deze band nooit met Longdon live ga aanschouwen. Dat ik nooit meer in vervoering zal raken door zijn stem bij een nieuw en onbekend nummer. Maar er zit nog zoveel muzikaal leven in de combinatie van de achterblijvers, dat ik me niet kan voorstellen dat ze zullen stoppen. Of er een nieuwe zanger bij nodig is weet ik niet. Er blijven voldoende top zangers over in de band. Al kan ik me de oude typisch Engelse nummers als 'Uncle Jack' en 'Winkie' niet voorstellen met het Amerikaanse accent van NDV, een vrouwenstem als die van Bryant of het Zweedse engels van Sjöblom. Hopelijk horen we daar in de loop van dit jaar wat over.