Spoon - Lucifer on the Sofa (2022)

Degelijke plaat maar de mannen van Spoon spelen het deze keer wel erg veilig. Ze beschikken echter over voldoende metier om er toch grotendeels mee weg te komen. Het laatste, wat persoonlijkere, nummer zou wel een hoopvolle aanzet naar de toekomst kunnen zijn, hopelijk dient dit voor hun volgende worp als inspiratiebron eerder dan een generieke rocker als The Devil & Mister Jones.

Altijd fel fan geweest van het Amerikaanse trio Spoon, omdat die mannen gewoon ook nooit teleurstellen, hoezeer ook het groot publiek hen hier om onduidelijke redenen al dertig jaar gewoon links laat liggen. De titel van de nieuwe plaat 'Lucifer On The Sofa' mag je zien als hun zelfverzekerdste gevecht tegen de Lucifer van de verlammende bitterheid, van het gebrek aan motivatie of wanhoop, waardoor je 'in de sofa' bij de pakken zou gaat zitten. Niet getreurd dus, de rauwe energie, de wilde frisheid die ze al die tijd in zich hadden weten ze nu ook in de grauwe engten van een pandemie perfect gaaf te houden. Ze luisterden tijdens hun making-of wat meer dan gewoonlijk naar ZZ Top en bewijzen nog maar eens, tot spijt van wie 't benijdt, dat rock'n roll helemaal niet is leeggeschreven. Absoluut geen reden om de riem er stilletjes af te leggen, integendeel, Spoon's terugblik illustreert krachtig, kleurrijk en tot in het detail hoe je de sound van aloude rockvoorbeelden vandaag weer springlevend maakt.
Ja, het gruis zit daarbij nog steeds op de stem van Britt Daniel en al rockend gaat ie er ergens een vurige John Lennon mee achterna. Met de herkenbare stijl Spoon eigen, pakken ze het hier ook luider aan dan ooit. Tien songs met puntige melodieuze hooks, ze klinken zo strak en stuwend als voor het live-podium gemaakt en ze brengen alles met een massa flair en precisie. Een once-in-a-lifetime-ervaring dat opnameproces, aldus Daniel zelf.

De plaat loopt in met wat studiogeneuzel. Maar van dan af steken ze schalks de lucifer aan de lont met het heerlijk energieke 'Held', verrassend. En een cover dan nog! Gelukkig, vol elektriciteit en met pianoslagen weten ze het origineel van Bill Callahan's Smog zelfs nóg een niveau hoger te tillen. Hier zijn vol vertrouwen rasmuzikanten aan het werk, een hecht blok dat z'n vak onder de knie heeft.
De assertieve bluesrockstamper 'The Hardest Cut' gaat vervolgens een versnelling hoger, het volume harder, een uitgeklede boogie met tussen de onstuimig ZZ Top-riffende en solerende gitaren inderdaad die regelmatige echt hete 'hardest cuts'.

'The Devil & Mister Jones' is een zwoele r&b met de precisie van Steely Dan. En ergens denk je dan onwillekeurig toch ook even aan The Counting Crows. In het parmantig vrolijke 'Wild' gaat een in extase musicerende band door, met in het oor springend, die epische piano-akkoorden die telkens weer ergens heel bekend Rolling Stones klinken. Het weemoedige liefdeslied 'My Babe' gaat over de complexiteit en de magie van de oprechte, diepe relatie. De eerst zachte piano en akoestische, galmende gitaarakkoorden evolueren al vlug naar sterke zangperformance en weer pittige weidse elektrische snaren.

De knaller 'Feels Alright', over dat geweldige gevoel voor het eerst je eigen regels te kunnen maken, opent met een stevige riff en beat en stroomt funkend een zee van ritmes in. In 'On the Radio', met grootse swingende honkytonktoetsen, is radio de eenzame levenslijn naar de buitenwereld. 'Astral Jacket' is liefkozend een lovesong met ingetogen enkel akoestische gitaar en Wurlitzer.

Het fraaie 'Satellite', dat ze al jaren live speelden, valt hier eindelijk mooi in z'n definitieve plooi. 'Lucifer on the Sofa' is Daniel's rustige, nachtelijke uitgeleide door z'n stad Austin, met hypnotiserende sax en piano, in z'n eenzame introspectie mistroostig mijmerend over "Wat te doen met je laatste sigaretten, oude platen en cassettes..."

Kortom, als het van een geniale band als Spoon komt, moet je niet gecompliceerd doen om verbluffend goed te zijn. Ga er maar van uit, deze hier van Spoon hoort straks bij de beste onconventionele classic rockplaten van 2022. En geloof het, nooit gaan die Lucifer's sofa in!

Inderdaad, Spoon stelt nooit teleur. Altijd levert de Texaanse band weer die meerwaarde-rock met een randje. Geen groot publiek, maar voor de fijnproevers altijd weer als een mooie wijn. Complex, met diepte en hinten van R&B, blues en soul. De licht gruizige stem van Britt Daniel doet de rest. Opnieuw een fijne plaat in een inmiddels indrukwekkend oeuvre.

Prima plaat weer, net alles hiervoor en dat is denk ik de kracht van Spoon.

Spoon doet het (natuurlijk) weer. Ook dit Lucifer On The Sofa is een meer dan geslaagd album. Een plaat gevuld met sterke songs die weer uitstekend worden neergezet door de band. Ook de volle productie is om door een ringetje te halen. Puntige indie rocksongs krijgen we te horen, met af en toe een wel erg fijne gitaar. Ook de prima toetsen van Alex Fischel en de prettige stem van zanger Britt Daniel zijn kenmerkend. En zoals vaker bij Spoon swingt het soms ook zo lekker, klinkt het haast funky. Favorieten zijn nu Held, The Hardest Cut, Wild, On the Radio en titelsong Lucifer on the Sofa. Maar elk nummer is de moeite waard.

In de shop van Matador is trouwens momenteel een mooie gekleurde LP versie te krijgen: oranje zwart 'spinwheel'.

Identiek zeker aan de Concerto 'strandbal'-editie, zgn. zeer limited wat dus wel meevalt. Maar desalniettemin een mooie uitvoering.

Verdraaid ja: daar was ik te laat voor. Toch nog gelukt!

Ik heb de gelimiteerde splatter Dinked Edition van 500 stuks kunnen bemachtigen toen, gelukkig!

Is dezelfde volgens mij. De print in de Matador Store lijkt identiek.

Nee is niet hetzelfde.Dinked Editions zijn bij de Engelse onafhankelijke winkels toen tijdelijk te pre-orderen en Matador had een andere uitgave. Cream with orange splatter heb ik. Hier de link voor de foto’s ook
Lucifer On The Sofa - discogs.com als je op foto klikt krijg je meer foto’s te zien!

Vanaf €80 trouwens nog te krijgen.

Nog eens beluisterd tijdens zonnige middagwandeling. Veel beter wordt het toch niet, schitterende plaat.

Idd fantastisch goede plaat!

Een "recht toe recht aan" rock album, maar dan wel heel goed uitgevoerd door de mannen van Spoon.
Ik zet 'm graag op en het album luistert lekker weg, maar "Hot Thoughts" vond ik wel een stuk spannender dan dit plaatje.

Oh, die is mooi!

Mooie serie, die Dinked Editions.

Het oranje/zwarte vinyl gekocht in de Matador shop ziet er niet alleen mooi uit, het klinkt ook nog eens erg goed. Prima persing met mooi artwork: gave binnenhoes ook!

Spoon lepelt weer een americana sound op met een vleugje indien. Vind dit niet hun sterkte plaat, niet alle nummers vind ik even sterk.

Ik heb bijna alles van Spoon en heb ze ook live gezien in Paradiso (geweldig was dat!). Inmiddels vind ik dit Lucifer on the Sofa hun allerbeste plaat. En dat wil wat zeggen in hun geval.

Inmiddels al dagen op repeat. Erg fijne ontdekking dit! Een lekkere mix tussen indie pop/rock en broeierige blues.

Ik heb hem vandaag ook binnen gekregen. Mooie release inderdaad.
Zit er bij jou ook een hele korte hidden track aan het einde van de B-kant?

Echt een flinter is dat. Ik dacht eerst aan een mis-pressing.

Ja klopt: die kan ook eeuwig doorgaan.

Aha, jammer dat ik autostop heb dan...

Mijn eerste kennismaking met deze band. Hoorde toevallig The Hardest Cut ergens een aantal weken geleden, geen idee meer waar. Maar dat nummer bleef hangen en nu al een aantal dagen deze heerlijke plaat op repeat. Ze doen niet per se iets heel nieuws, maar het geheel klopt tot in de details en ze weten het ontzettend toegankelijk te houden. Mooie ontdekking, doet me een beetje denken aan een mix van The Shins en The Black Keys.

Welke plaat van deze band kunnen jullie mij aanbevelen om wat meer muziek van ze te ontdekken?

Het zijn er nogal wat he? Ik stapte ook laat in, bij They Want My Soul. En ook dat smaakte toen naar meer

Mijn favoriet is Transference. Wel een hele ruwe en schetsmatige plaat, maar daarin zit hem voor mij de aantrekkingskracht.

Superplaat. PowerPop/Rock van een hoog niveau met invloeden uit soul en blues muziek. De ietwat gruizige stem van de zanger maakt het af.

Ik ben een beetje late to the party met deze plaat. Maar wel echt een aangename verrassing. Deze rock met soul invloeden doet me in de verte denken aan Afghan Whighs’ 1965 uit de jaren ‘90. Dit is een nog wel een tandje toegankelijker. Heerlijk plaatje.