The Weeknd - Dawn FM (2022)

Gasoline was een flinke tegenvaller bij de eerste luisterbeurt maar dat blijkt toch wel een echte groeier te zijn. Loopt een heerlijk sfeertje doorheen. Het hele album doet het trouwens beter en beter bij meer luisterbeurten.

Hier staan toch weer een paar pareltjes op zeg. De lange versie van Take My Breath is echt heel erg fijn, wint het met gemak van de single versie. Sacrifice ook erg leuk, maar voor mij steekt Less Than Zero er het meest bovenuit, hoogst verslavend nummertje.

Deze gast rijgt die hitjes ook gewoon aaneen hé, wat een kerel. Michael Jackson wie zegt u?

Tot nu toe nog niet verder gekomen dan Out of Time maar wat is dat een heerlijke eerste helft van het album zeg. Ik draai die eerste 7 nummers echt kapot, weldra maar eens het vervolg luisteren.

Een album dat, anders dan ik van the weeknd gewend ben, eerst even moest groeien. Zo erg ‘eighties’ als op dawn fm is hij nog nooit gegaan. Wat ik wel kan waarderen aan the weeknd is dat hij het totaal niet onder stoelen of banken schuift dat hij graag Michael Jackson nadoet. En dat doet hij geslaagd, Out of time is het meest MJ dat ik ooit gehoord heb wat niet van MJ is.

Ik twijfel een beetje of ik deze beter of minder vind dan zijn voorganger. Op After Hours zit er duidelijk een opbouw naar de knallers op het einde van het album. Hier lijkt die structuur er bewust niet te zijn. De uitblinkers op dit album zitten in de eerste helft, maar knallen minder dan op after hours. De single take my breath deed bij mij niet zoveel van de zomer, maar de albumversie is toch een heel stuk vetter. De drumcomputer en mixing op het begin van dit album vind ik heel sterk en doen mij een beetje denken aan discovery van daft punk. Ben bang dat dit swedish house maffia invloed is op deze nummers.

Op het tweede deel van het album wordt het allemaal een klein beetje minder, maar ook hier staan er zeker wel sterke nummers tussen die na een paar luisterbeurten gegroeid zijn.

Interessant vind ik dat ik een aantal the weeknd fans van het eerste uur zie zeggen dat de muziek van abel steeds minder wordt, waar ik, iemand die pas is ingestapt bij bbtm, de commercialisering anders heb meegemaakt. Ik denk net dat de muziek minder wordt, maar ben wel bang dat je oude weeknd nooit meer zal gaan horen inderdeed. Hopelijk vindt hij ooit nog een weg waarop hij deze twee versies van the weeknd weet te combineren, maar op dit moment is dit denk ik het beste wat abel kan brengen en tevens het beste wat pop muziek de laatste jaren voortbrengt.

Al met al ben ik blij met dit album dat after hours duidelijk opvolgt. En ik hoop dat er ooit nog eens een samenwerking met een van de heren van daft punk in zit, want die versie van the weeknd hoor ik het allerliefst.

Behalve de hitjes ken ik niet zo veel van The Weekend. Nooit de moeite gedaan om een album te beluisteren. Deze keer eens geprobeerd omdat er toch wat elementen in zitten die me zouden moeten aanspreken.
Desondanks ga ik het bij deze ene luisterbeurt laten. Te glad/overgeproduceerd. Het merendeel van de nummers steken me tegen en degene die potentieel hebben zijn toch ook niet helemaal mijn ding.

Gasoline kan ook een nieuwe zijn van the human league. Lekker deuntje

Van artiest meer in de schaduw, naar een regelrechte wereldster. Het is snel gegaan met The Weeknd en dat laat hij ook niet op zich zitten. Hij werkt toch wel hard om album na album uit te brengen. Een album waar hij duidelijk laat horen beïnvloed te zijn door Michael Jackson (de dansbare versie van) en de 80's. Het gaat soms ook meer richting de dance en ik hoor misschien ook wel wat Daft Punk. Alles klinkt uiterst lekker in het gehoor, is veelal dansbaar (Is There Someone Else? en Starry Eyes zijn zo'n beetje het enige waar het wat rustiger wordt), maar wellicht ook wat teveel inwisselbaar. Aanstekelijkheid voert de boventoon zonder per sé te letten op eigenheid en herkenbaarheid.

Aanstekelijk en aangenaam zijn ook voor mij de eerste termen die me te binnen schieten; de vorige waar catchy singles met donkere album tracks werden afgewisseld had net wat meer potentieel. De eerste vijf tracks zijn prima, maar dan verglijdt de aandacht en het is opnieuw opveren bij Less Than Zero. Goed, dat is ook het concept, een autorit met op de achtergrond een 80's FM station; en op de radio zijn nu eenmaal ook niet alle liedjes raak.

De clip voor Out of Time is gelost. Het einde staat wel heel haaks op de song zelf. Nadat we Jim Carrey hoorden, zien we hem nu ook kortstondig opduiken in 't verhaal.

https://youtu.be/2fDzCWNS3ig

Vinyl van dit album verschijnt aanstaande vrijdag, met een verkoopprijs van €43,99
Serieus, dit soort prijzen voor een normaal album gaan toch nergens meer over?

Nee joh, gewoon voor een tientje minder te vinden hoor. Nog steeds idioot hoge prijs hoor, dat wel.

Het zijn beste prijzen inderdaad. Maar ik kan je de FNAC-versie aanbevelen. Zilvergrijs vinyl en identiek aan de exclusieve Target release, maar dan speciaal voor de EU markt. Kwam op 32 euro en dan heb je er eentje die een stuk exclusiever is. Je kan er dan wel over discussiëren welk artwork het fraaiste is, maar goed... er wordt in elk geval wat moeite voor gedaan.

Muzikaal gezien is dit toch wel weer een hoogstandje. Zo kan ik de retro-80s vibe heel erg waarderen. En waar ik de eerste luisterbeurt nog dacht dat er weinig singles op het album staan en het toch vooral een concept is, moet ik daar nu toch echt wel heel erg op terugkomen. Take My Breath is op het album een klap sterker dan de single versie, maar How Do I Make You Love Me?, Sacrifice en Out of Time zijn singlewaardig (gebleken). En dan vergeet ik bijna Less Than Zero, misschien wel het fraaiste nummer op het album.

Puntje van kritiek is dat er onder track 9 t/m 14 wat nummers zijn die wel achterwege hadden kunnen blijven. Niet dat ze slecht zijn, maar ze zorgen toch voor een dipje na het daverende begin. Ook had ik zelf graag het erg fijne Moth to a Flame gewoon op het album gezien, in plaats van als bonustrack. Maar goed, laten we de behoorlijk productieve Abel gewoon koesteren. Als hij dit soort dingen op ons af blijft vuren, ben ik in elk geval van de partij om een exemplaar aan te schaffen.

Ik weet op persoonlijk vlak eigenlijk niet of ik After Hours of DawnFM de voorkeur geef. Wel ben ik ook gaan terugluisteren. Zo kende ik The Weeknd eigenlijk alleen van de hits en ben ik (eerlijk is eerlijk) pas echt ingestapt met After Hours. Ondertussen redelijk bekend met ook zijn eerdere werk en eigenlijk vind ik het heel mooi die groei te zien. En zeker met BBtM en Starboy hoorde je veel potentie en goede singles, maar toch een wat teleurstellend geheel, daar is nu zeker geen sprake van wat mij betreft. Wel ben ik benieuwd of hij zich hierna opnieuw weet te vernieuwen.

Ik zou niet weten hoe dit album beter kan.
Het zit hem niet perse de individuele songs, maar de som.
Zelden zo vrolijk van een plaat geworden.

En ik denk dat Less Then Zero mijn favorite Weekend track ooit gaat worden en misschien stiekem al is. Maar dat is nog beetje vroeg om te zeggen.

Terug naar meer avontuur? Meer gelaagdheid in opbouw, variatie en daardoor wat meer spanning? Een organischer minder plastic geluid en daardoor wat meer bezieling en sfeer? Verschrikkelijke nummers als Sacrifice skippen? Zomaar wat suggesties..
Het is me een raadsel waarom iedereen hier zo mee weg loopt. Ja, omdat het de armoede van de radio iets ontstijgt misschien.

Hij is diegene die synthwave binnen de mainstream pop heeft gebracht, en dat heeft hij wat mij betreft beter gedaan dan de alom geprezen Dua Lippa met Future Nostalgia of de halfbakken pogingen van Muse met hun laatste albums. De credits zijn dus wel terecht, ook gewoon respect voor deze man die na de het Grammy incident gewoon zijn ding is blijven doen zonder toegevingen naar de hedendaagse muziek industrie.

Behoorlijk schatplichtig aan de eerste LP van Trevor Something, maar wel een stuk radiovriendelijker, vooral deze Dawn FM.

Geen bijster origineel concept, maar wel voldoende uitgewerkt.

Ik had echt gehoopt dat er 12 inch versies van nummers uitgebracht zouden worden. Hopelijk gaat dat nog ooit komen, maar na half jaar verwacht ik het niet meer .

Gisteren kwam ik bij Urban Outfitters de Franse limited edition op zilver vinyl met alternatief artwork tegen voor €39,90. En wanneer je je inschrijft voor hun nieuwsbrief krijg je meteen 10% korting, waardoor je dus maar €35,- kwijt bent voor deze versie.

Heart on my sleeve.
Angstaanjagende ontwikkeling? Hmm, ik twijfel... Misschien ben ik die angst voorbij en zorgt AI wel juist voor een renaissance van pure, originele (versus formule) en meer organische klinkende muziek?