Father John Misty - Chloë and the Next 20th Century (2022)

Uhm, hij putte de voorbije albums meestal uit de betere singersongwriter hoogdagen uit de jaren '70/'80 als hij naar het verleden keek. Nu gaat hij naar Hollywood Jazz en meer 60's barok pop.

Vandaar: Q4 was net als Funny Girl zeer retro. Een nieuw geluid voor Father John Misty.

Zo'n stijl doet zich al voor in de rijker georkestreerde stukken van I Love You Honeybear. Als je z'n albums op een rij zet, is dit wel een logische ontwikkeling en ook nog eens fijn uitgevoerd ook.

Morgen eindelijk het vinyl ophalen na vele digitaal-klandestiene draaibeurten.

Deze pakt me wel, waar de vorige me nog wat koud liet. Een constante bij deze man zijn toch de teksten hé. Normaal luister ik daar niet zo naar, maar hier zijn ze zo prominent dat je wel wilt luisteren.

Als crooner doet hij het erg goed, deze Vader Sjon. Ga ik veel rode wijn bij nuttigen gok ik, zo op een maandagavond of zondag rond 4u.

Ben groot fan van deze man. Fan sinds het eerste uur. En vooral van het eerste uur. Geen enkele plaat van hem heeft me zo geraakt als Fear Fun, zijn eerste als Father John Misty, behalve God's Favorite Customer. Deze nieuwe plaat van hem zal me ook niet zo raken. Op een paar uitschieters na zoals Goodbye Mr. Blue, Q4 en het laatste nummer, lijkt het door dezelfde muzikale aanpak enorm veel op elkaar waardoor m'n aandacht vaak verslapt. Het laatste liedje is misschien niet heel bijzonder maar zet opeens weer een andere sfeer en sound neer waar ik na het luisteren naar zoveel met strijkers dichtgesmeerde nummers hard aan toe ben. Ik hou van strijkers maar de overdaad aan orkest op dit album maken het voor mij vaak te gezapig. Zijn stem blijft geweldig natuurlijk, al hoor ik hem ook graag af en toe brullen als de ongetemde leeuw die hij in zijn eerdere werk regelmatig was. Ja, zijn wilde haren zijn letterlijk (even) weg.

Het ademt jaren 50,
'Ritme & Blues' van die tijd welteverstaan.
Ik denk aan The Platters.

Al eerder wist vader John te flirten met dit genre. Op het fantastische 'I Love You, Honeybear' mochten we in subtiele vleugjes kennismaken met de liefde voor 'de jaren 50 muziek van Joshua Tillman.'
Daar was niets mis mee; zelfs een mooi geheel met zijn eigenzinnige teksten en ditto muziek.

Maar nu slaat de gerespecteerde vader wat mij betreft de plank mis. Dit is overkill.
Krampachtig de jaren 50 naspelen in de jaren 20.
Er is zeker behoefte aan nostalgie. Maar die vang je mijns inziens niet in de tijd van nu.

Ja, ik hoor vakmanschap.
Ja, het zit prima in elkaar.
Nee , de urgentie hoor ik niet.

In het rijke oeuvre van Tillman, wordt dit het eerste werk dat ik zeer moeilijk (misschien wel nooit) op waarde kan schatten.

Zie eens aan, waar Father John Misty, a.k.a. Josh Tillman, nu wel staat. Ooit door Fleet Foxes als tweede zanger gerecruteerd, komt hij op zijn vijfde album sierlijk het sepia-bruine showpodium opgeschoven, met in de rug niet minder dan een volledige filharmonische bezetting, strijkers, koper- en houtblazers, wat nog meer. Alweer een adembenemend conceptverhaal met nieuwe personages in de animatie : kwetsbare en eenzame silent lover en zijn passie voor ene Chloë, op handen gedragen ster in het parallel universum van The Next 20th Century. Het verhaal, geplaatst in een zo vintage kader, is als zachtromantisch neuriën over eindeloze liefde, liefdespijnen, over zaken die het hart beroeren. Voor Father John Misty is dit niet meer dan fun. Als songwriter, naast de ironische toets en het geven van commentaar op de American way of life, effe geconcentreerd gaan balanceren op herinneringen aan verdwenen melodieën.

Het orkest zet in en hij zingt. Een opwindende sound uit lang voorbije, oogverblindende, oorstrelende decennia waait aangenaam tegemoet, weelderige klanken uit zwart-witjaren dertig, tot polaroidjaren zestig, tijden van nostalgische bigbands, dromerige bossa nova als galmend uit oud-filmische bars, met warme jazzvocalen à la Frank Sinatra, sferen van uitbundige Kurt Weil of gewoon vervlogen barokke pop en zoete cowboy-country. Een pak perfect gearrangeerde songs, gespiegeld aan het gouden American Songbook. Daarmee dat podium op dus, Father John Misty, met z'n hoogst veelzijdig stemgeluid, een en al in metamorfose, crooner van weldadig retrosentiment.

Het concept van zijn prachtige album is niet nieuw. Het grijpt qua sfeersetting zelfs terug naar wat anderen al even goed deden. Een perfecte Bryan Ferry bijvoorbeeld, die in zijn Bitter-Sweet-album in 2018 met zijn Roxy Musicrepertoire schitterend hommage bracht aan een even verre andere tijd. Of een totaal ondergewaardeerde Gregory Page, in 'Love Made Me Drunk', ook zo'n fenomenale ode in puur Parijse stijl.

Voor de enorme arrangementen daarvoor nodig kon Father John Misty ferm rekenen op het talent van Jonathan Wilson, de Drew Erickson van Florence & The Machine en Weyes Blood en geluidsman Dave Cerminara, klassebakken, gelet op het resultaat.

Chloë and The Next 20th Century begint met de figuur van 'Chloë'. 'Chloë', ballade met jazzdrums, xylofoon en verre koperblazers en Father John Misty jonglerend als een Badly Drawn Boy in z'n beste jaren, traditional boy wordt verliefd op de vrije, onafhankelijke Chloë, dat wordt een onmogelijk iets. Het melancholische 'Goodbye Mr. Blue', geheel andere, zacht akoestische sound met beduidend minder orkestratie, 'Midnight Cowboy'-country à la Harry Nilsson zeg maar, over het verzinken in eenzaamheid na een verbroken relatie. Het extatische 'Kiss Me (I Loved You)' dan, zachte verleiding van nachtelijke piano en harmonica solo, als in een droom en Tillman met de micro zo zwoel croonend, tot aan de lippen gedrukt. In het zalig melodieuze '(Everything but) Her Love' ontbrandt de liefde verder, da's alsof je een prachtige Lennon - McCartney hoort. Even magisch dan, naast Father John Misty zelf, is die sax in het ingetogen 'Buddy's Rendez-vous'.

'Q4', roept Roy Orbison, of recenter nog, de psychedelia van Lord Huron's sublieme 'Long Lost' op. Met heerlijke sixties-Rolling Stones-clavecimbeltjes ook! De chillende bossa-nova-kraker 'Olvidado (Otro Momento)' is een en al golvende romance op vergeelde jazz. Nog een ballad, 'Funny Girl', met gezwollen strijkers- en blazersarrangement als uit die o zo hartverscheurende Hollywoodprent. Door de pijn van de liefde geslagen, ontroostbare Father John Misty. 'Only a Fool' en 'We Could Be Strangers', almaar verbluffend melodische zangperformances en verderzetting van de ongelukkige liefdeslijn.

De overweldigende laatste song 'The Next 20th Century' schetst dan de mensheid in die voorbije tijd, weer met Lord Huron-eske strijkers, wat een complex hoogtepunt. Na tien nummers lang bedwelmende ingetogenheid, barst hier in deze grillige elfde plots dissonant en bonkend de gitaardistortion van tussen de voegen. Daar buiten het glimmende showpaleis breekt al evengoed bij wijlen de hel los.

Father John Misty maakte hier, tegen alle trends in, een verrassende plaat. Met mateloos respect voor zijn klassiekers leverde hij met 'Chloë and The Next 20th Century' een topprestatie van muzikale inleving. Met Father John Misty weet je het gewoon nooit. In alle geval, weinig kans dat er dit jaar een nog mooiere stijloefening passeert.
So, father Tillman, we live up to your next misty project!

Mixed feelings bij mij. Positief is de muzikale begeleiding. De strijkers en blazers zetten een prima jazzy sfeertje neer. Je waant je soms echt in een jazzclub uit de jaren 40 en 50.
De nummers die meer naar country neigen zijn gelukkig in de minderheid, want daar houd ik niet zo van. De overgang van Chloë naar Goodbye Mr. Blue is nogal een koude douche wat dat betreft.

De belangrijkste reden waarom het album toch niet echt binnenkomt is de stem. Ik vind em wat vlak en te keurig. Alle registers hadden van mij opengetrokken mogen worden, net als bij de blazers en strijkers.

Zeer lovende recensie in het NRC vandaag (nu gisteren dus). Ik weet zelf nog niet wat ik er van moet vinden...mss wel helemaal niks.

Ik mis voorlopig nog een beetje de klik. Ik hoor zeker wel een paar nummers (bijv. Buddy's Rendezvous en The Next 20th Century) die me eraan herinneren waarom ik fan van de beste man ben, maar andere nummers (bijv. Chloë en Olvidado (Otro Momento) schuren voor mij wel erg tegen de kitsch aan, wat ik minder trek. Desondanks zijn op het merendeel van de nummers de arrangementen erg mooi gedaan.

Prachtige plaat van Joshua Tillman, die een nostalgisch geluid verpakt in mooie liedjes, die beklijven en inventieve en toch vertrouwde arrangementen. Op een plaat die klinkt als een klok, croont en zingt Father John Misty prachtig, zoals we van hem gewend zijn. Heel mooi en eigen geluid.

Eindelijk binnen, zin in de aanstaande uren met mijn favoriete muzikant..

Valt meteen al het een en ander op aan de platen, met name de totale andere 'titels'

Dat het opnieuw een goede worp is, staat vast. Vooralsnog vind ik hem een tikkeltje minder dan de vorige drie albums. Het is zoet en flirt soms met kitsch, maar behoudt wel z'n muzikaliteit en vooral authenticiteit. Daarin doet hij me hier soms aan Harry Nilsson denken en dat is geen schande.

Erg gezapig wat mij betreft. Minste van wat ik tot nu toe van m gehoord heb. De vorige kon me ook al niet al te zeer bekoren. Liever zijn eerdere platen voor mij.

1. Fear Fun
2. Chloë (voorlopig dan nog)
3. Customer
4. Honeybear
5. Pure Comedy

Prachtig album van deze Harry Nilsson incarnatie

Wat is dit een aangenaam, verrassend goed album van FJM.

Ik kan hem moeiteloos 4-5 keer op de repeat zetten en het verveelt mij dan geen seconde.
Prachtige arrangementen en zijn stem is er natuurlijk een van de buitencategorie, zuiver, warm, prachtig!

De composities liggen min of meer in elkaars verlengde maar dat maakt dit ook een coherent geheel. Enkel de laatste track is het koekoeksjong op dit album, daar komt een andere sfeer om de hoek kijken.

Maar een heel mooi album in dit pittige jaar, zo mag hij er meer maken wat mij betreft!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Father John Misty - Chloë & The Next 20th Century - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Father John Misty - Chloë & The Next 20th Century
Chloë & The Next 20th Century van Father John Misty verscheen afgelopen lente, maar de buitengewoon stemmige songs op het album schreeuwen om lange, donkere en koude winteravonden

Ik heb absoluut een zwak voor tijdloze jaren 70 singer-songwriter pop, maar desondanks klikte het eerder dit jaar maar matig met Chloë & The Next 20th Century van Father John Misty. De Amerikaanse muzikant sluit op zijn laatste album deels aan bij de groten uit het genre, maar er schuilt ook een crooner in Joshua Michael Tillman. De meeste songs op het album zijn sfeervol ingekleurd, waarbij niet moeilijk wordt gedaan over een strijker meer of minder. De songs van Father John Misty zijn af en toe wat aan de zoete kant, maar het zijn ook songs die een donkere winteravond fraai kunnen verwarmen. Ik had er afgelopen lente niet veel mee, maar nu valt alles op zijn plek.

Joshua Michael Tillman maakte al een aantal jaren muziek als J. Tillman toen hij in 2008 aan de slag ging als drummer bij de Amerikaanse band Fleet Foxes. De focus lag echter al snel weer bij zijn eigen muziek, zeker toen de albums van J. Tillman in steeds bredere kring de aandacht trokken. In 2012 verruilde Joshua Michael Tillman zijn alter ego J. Tillman voor een nieuwe artiestennaam, Father John Misty.

Het was meer dan alleen een naamswijziging, want ook in muzikaal opzicht sloeg de Amerikaanse muzikant nieuwe wegen in. De ingetogen folk van J. Tillman maakte plaats voor de groots klinkende jaren 70 pop van Father John Misty en in eerste instantie beviel me dit uitstekend. De afgelopen jaren heb ik de albums van Father John Misty echter laten liggen en ook het eerder dit jaar verschenen Chloë & The Next 20th Century leek definitief op de stapel te blijven liggen.

Misschien werd ik wat op het verkeerde been gezet door de wat theatrale en barokke openingstrack, maar Chloë & The Next 20th Century verscheen wat mij betreft ook op het verkeerde moment. Father John Misty maakt op zijn laatste album muziek die uitstekend tot zijn recht komt in de donkere seizoenen van het jaar, maar die bij mij in ieder geval niet aan kwam op een moment dat de lentezon aangenaam begon te schijnen.

Aangemoedigd door flink wat jaarlijstjes heb ik het toch nog een keer geprobeerd met Chloë & The Next 20th Century en na de matige openingstrack wist Father John Misty me dit keer wel te overtuigen. Ook dit keer kiest de Amerikaanse muzikant vooral voor nostalgische klanken en het zijn klanken die herinneren aan de grote singer-songwriters uit de jaren 60 en 70. Denk hierbij ook dit keer aan Elton John, maar Chloë & The Next 20th Century bevat ook volop echo’s van de jaren 70 albums van Randy Newman, Harry Nilsson en Don McLean.

Father John Misty kiest in veel songs op het album voor een warm en akoestisch geluid, met hier en daar flarden uit de Amerikaanse rootsmuziek en meestal een flinke bak strijkers. Het zijn klanken die aan van alles en nog wat herinneren, maar in het huidige seizoen klinkt het allemaal prachtig. De warme en zeer smaakvolle klanken passen bovendien uitstekend bij de stem van de Amerikaanse muzikant. Father John Misty klinkt meer dan eens als een van de grote singer-songwriters uit de jaren 70, maar hij laat ook horen dat hij uitstekend uit de voeten kan als crooner.

Chloë & The Next 20th Century is af en toe aan de zoete kant en dat stond me eerder dit jaar nog wel eens tegen, maar bij vallende blaadjes, korte dagen en af en toe lage temperaturen slaat de muziek van Father John Misty zich als een warme deken om je heen. Het doet af en toe wel wat denken aan de muziek van Rufus Wainwright, maar vergeleken met zijn muziek klinkt het nieuwe album van Father John Misty opeens sober.

De albums van Father John Misty zijn voor mij absoluut geen zekerheid, maar ik kan inmiddels wel toegeven dat ik met mijn eerste oordeel over Chloë & The Next 20th Century flink fout zat. Naast de spreekwoordelijke warme deken die is gevuld met louter tijdloze songs, is het immers ook een album dat zowel in muzikaal en vocaal als in tekstueel opzicht knap in elkaar zit. Erwin Zijleman

Oei, oei wat was dat optreden medogeloos goed gister in uitverkochte Melkweg. Elk nummer was een feest met 10 man band. Blazers erbij! Ik heb Tillman ooit in de bovenzaal paradiso gezien maar dit was wel even andere koek. Tillman zelf is aardig verandert in een showman van heb ik jou daar. En die jaren 30 sfeer nummers waren live veel beter, heerlijk sfeertje

Ik was er graag bij geweest... Het laatste album heb ik nu al grijsgedraaid. De nummers zijn great en zijn stem is echt geweldig!

Ik ben vanaf ILYHB al fan van Father John Misty, en dat album vind ik nog steeds geweldig. Pure Comedy heb ik ook nog veel gedraaid, en hoewel dat album erg goed is vind het soms ook een beetje te langdradig. God's Favorite Costumer had wederom goede nummers, maar naar mijn mening leek het allemaal net wat te veel op wat we al van hem kenden. Op een paar nummers na heb ik niet echt de neiging gehad om dat album regelmatig op te zetten. Maar ik zal daarin misschien de enige zijn, aangezien GFC hier blijkbaar het hoogst beoordeeld is van alle FJM albums.

Maar goed, nu toch maar dit nieuwe album gecheckt, en ik moet zeggen dat ik meteen aangenaam verrast was over de weg die Tillman hier inslaat. Niet iedereen zal even blij zijn met deze richting, die op momenten heel erg naar het niveau vintage showtune neigt (wat duidelijk wel een bewuste keuze is geweest), maar ik vind die zoetsappige kant van Father John Misty altijd wel leuk (daarom is Honeybear ook mijn favoriet). Bovendien zit er zit toch altijd nog een lekker cynisch randje aan.
En zoals ik eerder aangaf, vond ik de vorige platen een beetje te veel van hetzelfde worden, dus dan is dit best een welkome ontwikkeling. Alsnog is het ook weer geen super drastische verandering, en past het nog steeds prima binnen de kenmerkend FJM sound, maar het brengt wel genoeg variatie om weer even mijn interesse te wekken.

nieuw album al volledig op you tube en te pindakazen erg mooi!
Father John Misty - Mahashmashana (2024) - MusicMeter.nl

https://youtu.be/BKcdIFJt2aA?si=iIcJVtBJ9hrwyl0Z