menu

Eddie Vedder - Earthling (2022)

mijn stem
3,54 (122)
122 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Republic

  1. Invincible (4:46)
  2. Power of Right (3:33)
  3. Long Way (4:45)
  4. Brother the Cloud (4:22)
  5. Fallout Today (3:20)
  6. The Dark (3:56)
  7. The Haves (5:07)
  8. Good and Evil (2:41)
  9. Rose of Jericho (2:25)
  10. Try (2:51)
  11. Picture (3:59)
  12. Mrs. Mills (4:04)
  13. On My Way (2:08)
totale tijdsduur: 47:57
zoeken in:
avatar van aERodynamIC
4,0
Geen ukelele deze keer. Ik krijg bij de al bekende tracks een beetje een Bruce Springsteen gevoel.

Hoe dan ook klinkt mij dit beter in de oren dan Ukelele Songs. Van Into the Wild kan ik wel genieten, benieuwd of dat nu ook kan Van de hoes word ik dan weer niet erg warm.

avatar van Mausie
Mausie (crew)
Ik vind Eddie Vedder ontzettend belegen klinken op de singles, komt niet in de buurt van het prachtige Into the Wild.

avatar van Sandokan-veld
3,0
'Long Way' is net Ilse de Lange ofzo. Niet dat daar iets mis mee is, maar ook niet echt de reden dat ik Eddie Vedder ga luisteren. 'The Haves' vind ik wel aardig, maar een beetje tam.

avatar van Joy4ever
3,5
Brother in the Cloud klinkt gelukkig al een heel stuk beter dan de twee eerder vrijgegeven nummers. De urgentie spat er weer een beetje vanaf.

avatar van aERodynamIC
4,0
Begin jaren '90 was ik echt wel fan van Eddie. Voor mij had ie toen de looks en zeker de voice.
Die stem ben ik blijven waarderen op zijn verder toch wat grillige muzikale pad met de mannen van Pearl Jam.

En toen was daar ineens een solo-album vol Ukelele Songs na zijn soundtrack voor Into the Wild. Wat een deceptie was dat zeg. Juist omdat ik Into the Wild zo sterk vond.

Het heeft even mogen duren voordat er een opvolger uit zou komen in de vorm van Earthling. De hoes beloofde niet veel goeds, maar het gaat om de muziek zullen we maar zeggen. Gastartiesten in de vorm van Elton John, Ringo Starr en Stevie Wonder. Toe maar.

Vol gas gaat Vedder van start met de pompeuze opener Invincible (lekkere krachtpatserij) en het flink rockende Power of Right. Het is niet vervelend, maar gevoelsmatig mag het ook wel ietsje minder, en dat doet hij dan op Long Way, wat veilige poprock is. Doet het goed bij iedereen, van de Ilse de Lange fans tot aan de Bruce Springsteen adepten. Het mag misschien wat aan de saaie kant zijn en de gitaarsolo nogal cliché; ik vind het toch best een fijn nummer. Of ik dit van Eddie wil horen ben ik dan nog niet helemaal over uit.

In Brother the Cloud horen we de geest van Pearl Jam een stuk sterker terug. Beetje rechttoe, rechtaan rock zonder al te veel franje. Beetje gas geven en een beetje gas terugnemen waardoor zijn zang goed uitkomt. Beetje lomp af en toe, maar dat mag met dit soort nummers best wel.

Dat lompe en rechttoe, rechtaan gevoel blijft eigenlijk het hele album wel hangen bij mij. Zo klinkt Fallout Today ook. Best een vrij nikserig nummer waar het lekker meegalmen is, maar door die karakteristieke stem valt het toch weer op.
Op The Dark gaat het gaspedaal weer in. Ik ontwaar hier een jaren '80 rock-vibe. The Cult had er ook goede zaken mee kunnen doen denk ik. Ook dit is verre van origineel, maar ik kan er wel van genieten.

The Haves was het album al vooruitgesneld. Al eerder refereerde ik aan Bruce Springsteen en dat gaat op voor zowel de rockkant als de ballades zoals dit nummer. Best fraai, maar ik mis een beetje magie, magie die ik wel hoor op Into the Wild.

Good and Evil is rock & rooooooollllll. Het fanatieke en venijnige soort waar Pearl Jam ook wel eens mee komt. Nu begin ik inmiddels wel een belegen middelbare kerel te worden, dus ik zou dit wat vermoeiend moeten vinden, maar juist op dit album veer ik even op. Het vuur is even terug.
Nou denkt Vedder: dan ga ik daar toch even mee door op Rose of Jericho. Ik ontwaar zelfs een lichte Interpol-echo of zoiets. En ineens ben ik er helemaal bij. Dit zijn wel nummers die me pakken. Misschien niet verrassend, maar voldoende pit om het leuk te maken. Eddie kan het heus nog wel.

Welja, als het vuur dan toch brandt kunnen we net zo goed doorgaan op Try met de mondharmonica van Stevie Wonder. Upbeat rockabilly van de bovenste plank.
En dan mag Elton John meedoen op Picture. Mijn keuze is het niet. Ik vind de stemmen niet lekker matchen en het heeft wel een heel hoog musical gehalte als je het mij vraagt. Meer Elton dan Eddie en daarmee een wat vreemde eend in de bijt. 'I'm still staaaanding...'.
Oh, wacht.......

Is het toevallig dat op het Beatlesesque Mrs. Mills Ringo Star als gastartiest (op drums) wordt opgevoerd? Denk het niet. Waar de invloed vandaan komt moge duidelijk zijn. Het is net even wat anders en daardoor eigenlijk best interessant.

Op het laatste nummer On My Way horen we Vedder's biologische vader Edward Severson Jr., de man die nauwelijks aanwezig was in het leven van Vedder.

Earthling is van dik hout zaagt men planken op z'n Vedders. Daar moet je een beetje tegen kunnen. Bij mij gaat dat twee kanten op: momenten dat ik dat helemaal prima vind en momenten dat me dat tegenstaat. Hierdoor is het geen Into the Wild, maar gelukkig ook geen Ukelele Songs. Toch geef ik het album het voordeel van de twijfel vanwege de tweede helft welke ik een stuk sterker vind.

Ongetwijfeld gaat Earthling een love-hate album worden waarvan ik verwacht dat mensen het de hemel in prijzen en waar mensen het zullen affakkelen. Ik zit er een beetje tussenin en rond het dan positief af naar boven. Want eenmaal een Vedder-adept.....

Ik vond dat The Long Way op een nummer van Tom Petty leek (afgezien van de stem natuurlijk) en inderdaad er speelt een lid van The Heartbreakers op mee; en inderdaad een nogal makke en afgelikte song.

4,0
Hele album beluisterd en ik moet zeggen petje af voor dit veelzijdige album. Nauwelijks zwakke nummers en zijn stem is S U P E R !!!!!!!!!!

avatar van Joy4ever
3,5
aERodynamIC schreef:
Toch geef ik het album het voordeel van de twijfel vanwege de tweede helft welke ik een stuk sterker vind.

Grappig. Ik vind de eerste helft van het album juist een (heel) stuk sterker.

Mijn favoriete nummers Invincible (heerlijke opener), Power of Right, Brother the Cloud en The Haves. Het spreekwoordelijke muntje bij dat laatste nummer viel wel later overigens. Erg mooi.

Wel lekker dat het album de tweede helft wat ruiger wordt maar de songs an sich vind ik dan weer niet zo sterk.

Ook wel een aantal zeurpietnummers ertussen helaas.

Maar al met al vind ik wel dat dit album geslaagd genoemd mag worden. Een fris geluid. En qua stem blijft Eddie ook nu weer easy overeind.

avatar van west
4,0
Prima nieuwe Pearl Jam plaat van Eddie!

Behalve de laatste drie nummers: Picture is niet echt PJ. Wat ik mij afvraag: is dit wel echt Elton John? Mrs. Mills zou op Sgt. Peppers kunnen staan.

avatar van milesdavisjr
3,0
Vedder, de zanger wiens kracht wat mij betreft in de wat stemmiger songs ligt. Wanneer de beste man zich gaat overschreeuwen verslapt mijn aandacht al een stuk meer. Zeker op Ten en opvolger Vs. staan een aantal juweeltjes van melancholische tracks, die gedragen worden door Eddie. De soundtrack die hij verzorgde voor de gelijknamige film kan mij ook wel bekoren. Voor het overige vind ik alles maar wisselvallig van aard wat hij op sologebied uitbrengt. Voor zijn werk met zijn broodheer geldt wat mij betreft hetzelfde na Vs. Dan deze worp; Invincible, de pastiche ligt er dik bovenop, maar de song ademt wel een bepaalde sympathie, Power of Right, energiek en uptempo, een prima track. Long Way komt rechtstreeks uit het oeuvre van Tom Petty gelopen, een voortkabbelende titel die maar weinig beroering teweeg brengt. Brother Cloud, wederom veel energie, met een venijnig zingende Eddie, wederom sterk. Fallout Today is redelijk maar hier spat ook niet de urgentie vanaf. The Dark is dan weer sterker, Vedder komt met een dwingende zanglijn, waarbij het trouwens opvalt welke invloed een artiest als Springsteen op hem heeft. The Haves is an sich niet onaardig maar de spanningsboog staat niet gespannen genoeg om 5 minuten te blijven boeien. Good and Evil, typisch zo'n onstuimige song waarbij Vedder zich overschreeuwt, en het ritme van de song mij irriteert. Rose of Jericho, een track waarbij de nerveuze zanglijnen het nummer niet in de weg zitten. Het geheel zit vernuftiger in elkaar na een paar luisterbeurten. Try, vreselijk, het olijke sfeertje trek ik niet. Met Picture wordt die lijn doorgetrokken, de stem van John matcht trouwens helemaal niet met die van Vedder. Wederom een tegenvaller. Mrs. Mills is aardig maar ook hier ligt eenvormigheid op de loer. Het is toch jammer dat Eddie niet wat meer creativiteit legt in de coupletten en refreinen. On My Way sluit de plaat onopvallend af. En zo is ook dit plaatje een wisselvallig geheel, een handjevol aardige songs maar net zoveel missers en niemendalletjes. Een voldoende haalt het nog wel, Vedder had duidelijk plezier in het maken van Earthling, maar indruk maken, nee dat niet.

4,0
@milesdavisjr...gelukkig dat smaken verschillen. Ik vind dit een top album.

avatar van west
4,0
milesdavisjr schreef:
Vedder, de zanger wiens kracht wat mij betreft in de wat stemmiger songs ligt. Wanneer de beste man zich gaat overschreeuwen verslapt mijn aandacht al een stuk meer. Zeker op Ten en opvolger Vs. staan een aantal juweeltjes van melancholische tracks, die gedragen worden door Eddie.

Hoe kom je hier nou bij? Alsof Eddie Vedder geen stevige rocksongs kan zingen.... wel eens naar een Pearl Jam concert geweest? Ook naar de juweeltjes van stevige songs van Ten en VS. geluisterd? Sorry, maar hier kan ik je echt niet volgen. Zeker als je de term 'overschreeuwen' gebruikt.

avatar van milesdavisjr
3,0
Hoe kom je hier nou bij? Alsof Eddie Vedder geen stevige rocksongs kan zingen.... wel eens naar een Pearl Jam concert geweest? Ook naar de juweeltjes van stevige songs van Ten en VS. geluisterd? Sorry, maar hier kan ik je echt niet volgen. Zeker als je de term 'overschreeuwen' gebruikt.


Maar dat schrijf ik niet. De klankkleur van Eddie's zang gedijt wat mij betreft een stuk beter in een wat rustiger setting. Maar die mening is gebaseerd op mijn smaak, ik vind Vedder niet fijn om aan te horen in de songs waarbij de heren van Pearl Jam uit de bocht vliegen, waar de rocksongs een punkachtige benadering krijgen. Dat wil niet zeggen dat Vedder niet kan zingen of dergelijke tracks niet aankan. Kortom, mijn smaak staat los van de technische kwaliteiten van de beste man. En nee, ondanks talloze concerten heb ik nooit Pearl Jam live aan het werk gezien, ik geloof vast dat Eddie zich prima manifesteert in de ruigere regionen.

2,5
Een paar van de nummers vind ik wel fijn, maar voor mij iets te veel Eddie die z'n helden vrij een-op-een kopieert zonder tegenwicht van bandleden met hun eigen invloeden. Er is een Bruce Springsteen liedje, een Neil Young liedje, een Beatles liedje, een Talking Heads bridge etc. Dat wordt een beetje veel op een gegeven moment. Voorlopige hoogtepunten zijn voor mij Try, On My Way en Good and Evil. Zal het nog wel een paar keer opzetten, want een aantal Pearl Jam albums zijn uiteindelijk ook wel groeiertjes geweest voor mij.

Verder vind ik het jammer hoe het album gemixt is. Alle dynamiek eruit. Ik dacht dat die loudness war wel zo'n beetje voorbij was.

avatar van VDB79
Ik zit dit nu te luisteren en me de hele tijd af te vragen waarom het zo’n hoog Boomer rock gehalte heeft. Is het de mix? Zijn het de ‘80s drums? Alle (hard)rock clichés komen voorbij. Ik visualiseer getoupeerd haar en Live Aid perikelen.
Ooit was Grunge de tegenreactie op dit soort muziek. Grappig.

42.99 euri voor de vinyl (1 LP) versie? Echt?

avatar van knoltor
frankv91 schreef:

Verder vind ik het jammer hoe het album gemixt is. Alle dynamiek eruit. Ik dacht dat die loudness war wel zo'n beetje voorbij was.


Eens! Ik had erg hoge verwachtingen van dit album, want Eddie Vedder is wel echt een van mijn grootste helden. Maar de grootste teleurstelling zit hem wat mij betreft in de productie en de mix. Met dank aan de ineens superhippe Andrew Watt, die ik tot nog toe niet heb kunnen betrappen op een productie en mix waar ik vrolijk van word. Grootste irritatie: de enorm lompe compressie op de drums. Zonde, zonde, zonde.

Dat gezegd hebbende: best een hoop goeie dingen op dit album. Maar het blijft een teleurstelling.

avatar van Michiel Cohen
1,5
Waardeloos album. Cliché. Behalve track 13 die geef ik 4 sterren.

avatar van west
4,0
Wat blijft dit toch een ouderwets goed Pearl Jam achtig album van Eddie, althans nummers 1-10. De laatste 3 zijn in een andere stijl, maar ook de moeite waard.

avatar van milesdavisjr
3,0
Ieders goed recht om dit plaatje elke kwalificatie mee te geven die hem of haar goed dunkt. Hoewel dit album in mijn ogen zeker een voldoende meekrijgt vraag ik mij wel af hoe deze plaat had geklonken met zijn kompanen van Pearl Jam. Hoewel Earthling niet eens zo schrikbarend afwijkt van de laatste van de heren; Gigaton. Op de eerste helft van Eartling staan in mijn ogen de sterkste songs hoewel ik mij ook afvraag hoeveel nummers de schifting hadden overleefd met Gossard, McCready en Ament. Long Way, The Haves, Good and Evil, Try, Picture en Mrs. Mills, geen enkele song uit dit rijtje maakt ook maar enige indruk op mij. Geen inventieve details, een verslavende zanglijn, een heerlijke groove of simpelweg een melancholische invalshoek. Power of Right, Brother the Cloud en Rose of Jericho, tracks die gelukkig de spanningsboog wel gespannen houden, zelfs Invincible is catchy genoeg om zich tussen de oren te nestelen. Zo haal ik de krenten uit de pap, maar zijn het er voor mij te weinig om de honger te stillen. Dat is niet erg, Vedder weet bij vlagen nog steeds de juiste snaar te raken, met zijn broodheer lukt dat bij mij al lange tijd niet meer.

4,0
@milesdavisjr: als, als als werkt niet . Het is gewoon een soloalbum.

avatar van milesdavisjr
3,0
Dat klopt maar dat hoeft niet te betekenen dat ik niet dergelijke gedachten er op na kan houden. Jij hebt die gedachte erbij, en dat is ook prima. Ik denk er zo over.

avatar van rkdev
3,0
Redelijke soloplaat van Eddie Vedder. Tot en met het fraaie 'The Haves' is het een goed album, met als andere hoogtepunten het Tom Petty-achtige 'Long Way' en het als Pearl Jam klinkende 'Brother the Cloud'.

Maar daarna zakt het album als een plumpudding in elkaar.
'Good and Evil' is veel te lomp zonder nuance en 'Try' is echt een vreselijk nummer. Laat je Stevie Wonder op je album meespelen, maak je er zo'n draak van een nummer van! Dat zelfde geldt voor 'Picture' met Elton John. De stemmen kleuren niet bij elkaar. Het Beatleske 'Mrs. Mills' met Ringo Starr is nog wel OK, maar de stem van Vedder past niet bij dit poppy nummer in mijn optiek.

Nee, ik had hier meer van verwacht op basis van de eerste vrijgegeven nummers. Maar die blijken dus by far de beste nummers te zijn in mijn ogen. Dan maar weer wachten op het volgende Pearl Jam album.

avatar van Funky Bookie
4,0
Een nieuw solo-album van Eddie. Je kan het bijna niet solo noemen, aangezien het meer een bandproject is dan veel PJ platen. Uiteindelijk fabricieert Ed met een aantal vrienden een fijn rockalbum. Samenwerkingen met Stevie Wonder en Ringo Starr zijn zeer geslaagd. De track met het sample van zijn biologische vader is aardig, maar ik snap de sentimentele waarde. De samenwerking met Elton John is direct de grootste (en enige echte) mispeer op het album.
Met Earthling levert Eddie een album af met een voor zijn doen opgewekt geluid en dat bevalt prima.

avatar van king_pin
Eddie Vedder heeft me eigenlijk nooit weten te bekoren. Alleen dus die ene soundtrack Into the wild sprak me aan. Al zijn andere werk, met of zonder Pearl Jam, is niet aan mijn oren besteed. Na toch een positief geluid te horen over dit album werd ik een klein beetje benieuwd. Net opgezet maar het enige nummer wat mij na een eerste luisterbeurt opvalt is Mrs. Mills, de rest voelde allemaal zo middle of the road en zelfs saai aan. De rockende nummers voelen misplaatst, ik geloof Eddie dan niet meer. Dieptepunt is 'Picture' met Elton John, wat een draak van een lied.

avatar van aERodynamIC
4,0
Het duet met Elton vind ik niet best, maar ik betrap me er wel op dat ik dit nummer snel uit volle borst meezing en het ergens toch blijkbaar dan ook wel weer leuk vind. Misschien wil ik dit niet leuk vinden maar is het tegendeel waar. Apart nummer (en toch ook uit de toon vallend op dit album).

avatar van Barend G
2,0
VDB79 schreef:
Ik zit dit nu te luisteren en me de hele tijd af te vragen waarom het zo’n hoog Boomer rock gehalte heeft. Is het de mix? Zijn het de ‘80s drums? Alle (hard)rock clichés komen voorbij. Ik visualiseer getoupeerd haar en Live Aid perikelen.
Ooit was Grunge de tegenreactie op dit soort muziek. Grappig.

100% eens. Het is echt heel lelijk opgenomen oudemannenrock. Vreselijk. Dan nog liever Pearl Jam.

2,0
Wat een matig album zeg. Kan me nergens echt bekoren. Ik vind het zelfs een Vedder onwaardige plaat maar dat komt ook misschien omdat ik de lat voor hem hoger leg (met Pearl Jam en zijn vorig album 'Into the Wild' als referentiekader). Het is gewoon 'middle of the road' die beter uitgevoerd had kunnen worden door Huey Lewis of Tom Petty. Bij zijn uitstapje naar punk slaat hij helemaal de plank mis, met 'Try' als dieptepunt. Daarentegen vind ik Invincible en Brother the Cloud nog wel van een redelijk niveau. Meer dan twee sterren krijgt hij van mij helaas niet met dit album, maar dat zal hem weinig interesseren

avatar van MarkS73
4,0
Wat een tegenvaller zeg. Om de een of andere reden heb ik altijd ontzettend hoge verwachtingen van Eddie Vedder en Pearl Jam maar dat maken ze maar zelden waar sinds eind jaren negentig. Er staan altijd wel een aantal goede nummers op hun albums die het de moeite waard maken, zo ook weer op het laatste PJ album, maar ook een hoop middelmatigheid. Ik heb zelf een aantal cd's gebrand met de beste PJ en Eddie Vedder songs en dan krijg je een paar geweldige albums, het kan dus wel:)

Earthling bevat voor mij welgeteld twee goede nummers, Brother The Cloud en Mrs. Mills, de rest doet mij weinig. Dieptepunt is wel Picture met Elton John, een rare combo, hun stemmen passen totaal niet bij elkaar. De stem van Eddie blijf ik geweldig vinden maar het album raakt mij verder totaal niet. Als ik her en der de recensies zo lees denken veel recensenten daar totaal anders over, het zal er misschien aan liggen dat Eddie Vedder een richting op gaat die mij gewoon niet ligt. Ik vind Eddie altijd het best tot zijn recht komen in de kleinere, melodieuze song zoals op Into The Wild, hopelijk gaat hij dat in de toekomst ook eens vinden...

avatar van Sandokan-veld
3,0
Dad-rock

aERodynamIC schreef:
Earthling is van dik hout zaagt men planken op z'n Vedders.


Hopelijk staat Eric me toe om een klein stukje van zijn recensie te citeren, omdat dit na één keer luisteren toch wel érg de indruk was die ook bij mij bleef hangen. Iets te dik aangezette emoties? Check. Wat al te sentimentele teksten en aansteker-eindes die net te lang doorgaan? Ja zeker.

Niet verrassends, maar in het verleden was er meestal wel iets wat contrasteerde met de gladde kant van Vedder, iets puur rauws of zelfs lelijks, een stukje waanzin of iets zoekends. Dat ontbreekt op deze plaat een beetje, zelfs op de rockende nummers. In plaats daarvan lijkt Vedder, zoals ik ergens las, zich na jaren eindelijk te hebben neergelegd bij de rol van MOR-rocker waar hij al sinds Ten tegen rebelleerde.

Misschien kunnen we daar ook een stukje diepgang in zien. Vedder vond kennelijk een paar jaar geleden ineens een tape waarop zijn biologische vader zingend te horen was (die 'real daddy' die 'was dying' uit doorbraakhit 'Alive'). Een fragment hiervan samplet hij op afsluiter 'On My Way'. Ergens anders op de plaat zijn Vedders tienerdochters op achtergrondzang te horen. Een 'dad' die rockt, een veteraan die met lichte melancholie terugdenkt aan de weg die hij heeft afgelegd, aan de dingen die voorbijgaan en de dingen die terugkomen.

Als Earthling een beetje bezadigd klinkt, is dat vooral aan de productie te danken. Die is in handen van Andrew Watt, die o.a. eerder voor Justin Bieber en Miley Cyrus produceerde. Watt speelt ook mee op de meeste tracks, samen met drummer Chad Smith (RHCP) en Josh Klinghoffer (ex-RHCP en tegenwoordig volgens mij in de liveband van Pearl Jam). Prima band, en Watt geeft de plaat een modern geluid mee, maar het is allemaal wel héél netjes afgemixt. Die koortjes op 'The Long Way' of die perfect uitgevoerde Springsteen-geluidsmuur op 'The Dark' doet mij vooral verlangen naar rauwer werk uit het verleden.

De liedjes zijn verder best oké, vooral eerbetonen aan helden en tracks die aardige middenmoters zouden zijn op de gemiddelde Pearl Jam-plaat. Vooralsnog zet ik alleen 'Brother the Cloud', 'The Haves' (ook ontzettende kitsch natuurlijk), en 'Rose of Jericho' in een apart lijstje, maar vooral de ontzettend lekkere Beatles-pastiche 'Mrs Mills', het meest aandoenlijke nummer van de plaat en ook het nummer waarop Watts productie wel helemaal erbij past. Voor de rest is het een sympathieke plaat zonder echte rotnummers, waar ik na een aantal keer luisteren ook weer niet wildenthousiast over ben.

Gast
geplaatst: vandaag om 22:16 uur

geplaatst: vandaag om 22:16 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.