Eddie Vedder - Earthling (2022)

Begin jaren '90 was ik echt wel fan van Eddie. Voor mij had ie toen de looks en zeker de voice.
Die stem ben ik blijven waarderen op zijn verder toch wat grillige muzikale pad met de mannen van Pearl Jam.

En toen was daar ineens een solo-album vol Ukelele Songs na zijn soundtrack voor Into the Wild. Wat een deceptie was dat zeg. Juist omdat ik Into the Wild zo sterk vond.

Het heeft even mogen duren voordat er een opvolger uit zou komen in de vorm van Earthling. De hoes beloofde niet veel goeds, maar het gaat om de muziek zullen we maar zeggen. Gastartiesten in de vorm van Elton John, Ringo Starr en Stevie Wonder. Toe maar.

Vol gas gaat Vedder van start met de pompeuze opener Invincible (lekkere krachtpatserij) en het flink rockende Power of Right. Het is niet vervelend, maar gevoelsmatig mag het ook wel ietsje minder, en dat doet hij dan op Long Way, wat veilige poprock is. Doet het goed bij iedereen, van de Ilse de Lange fans tot aan de Bruce Springsteen adepten. Het mag misschien wat aan de saaie kant zijn en de gitaarsolo nogal cliché; ik vind het toch best een fijn nummer. Of ik dit van Eddie wil horen ben ik dan nog niet helemaal over uit.

In Brother the Cloud horen we de geest van Pearl Jam een stuk sterker terug. Beetje rechttoe, rechtaan rock zonder al te veel franje. Beetje gas geven en een beetje gas terugnemen waardoor zijn zang goed uitkomt. Beetje lomp af en toe, maar dat mag met dit soort nummers best wel.

Dat lompe en rechttoe, rechtaan gevoel blijft eigenlijk het hele album wel hangen bij mij. Zo klinkt Fallout Today ook. Best een vrij nikserig nummer waar het lekker meegalmen is, maar door die karakteristieke stem valt het toch weer op.
Op The Dark gaat het gaspedaal weer in. Ik ontwaar hier een jaren '80 rock-vibe. The Cult had er ook goede zaken mee kunnen doen denk ik. Ook dit is verre van origineel, maar ik kan er wel van genieten.

The Haves was het album al vooruitgesneld. Al eerder refereerde ik aan Bruce Springsteen en dat gaat op voor zowel de rockkant als de ballades zoals dit nummer. Best fraai, maar ik mis een beetje magie, magie die ik wel hoor op Into the Wild.

Good and Evil is rock & rooooooollllll. Het fanatieke en venijnige soort waar Pearl Jam ook wel eens mee komt. Nu begin ik inmiddels wel een belegen middelbare kerel te worden, dus ik zou dit wat vermoeiend moeten vinden, maar juist op dit album veer ik even op. Het vuur is even terug.
Nou denkt Vedder: dan ga ik daar toch even mee door op Rose of Jericho. Ik ontwaar zelfs een lichte Interpol-echo of zoiets. En ineens ben ik er helemaal bij. Dit zijn wel nummers die me pakken. Misschien niet verrassend, maar voldoende pit om het leuk te maken. Eddie kan het heus nog wel.

Welja, als het vuur dan toch brandt kunnen we net zo goed doorgaan op Try met de mondharmonica van Stevie Wonder. Upbeat rockabilly van de bovenste plank.
En dan mag Elton John meedoen op Picture. Mijn keuze is het niet. Ik vind de stemmen niet lekker matchen en het heeft wel een heel hoog musical gehalte als je het mij vraagt. Meer Elton dan Eddie en daarmee een wat vreemde eend in de bijt. 'I'm still staaaanding...'.
Oh, wacht.......

Is het toevallig dat op het Beatlesesque Mrs. Mills Ringo Star als gastartiest (op drums) wordt opgevoerd? Denk het niet. Waar de invloed vandaan komt moge duidelijk zijn. Het is net even wat anders en daardoor eigenlijk best interessant.

Op het laatste nummer On My Way horen we Vedder's biologische vader Edward Severson Jr., de man die nauwelijks aanwezig was in het leven van Vedder.

Earthling is van dik hout zaagt men planken op z'n Vedders. Daar moet je een beetje tegen kunnen. Bij mij gaat dat twee kanten op: momenten dat ik dat helemaal prima vind en momenten dat me dat tegenstaat. Hierdoor is het geen Into the Wild, maar gelukkig ook geen Ukelele Songs. Toch geef ik het album het voordeel van de twijfel vanwege de tweede helft welke ik een stuk sterker vind.

Ongetwijfeld gaat Earthling een love-hate album worden waarvan ik verwacht dat mensen het de hemel in prijzen en waar mensen het zullen affakkelen. Ik zit er een beetje tussenin en rond het dan positief af naar boven. Want eenmaal een Vedder-adept.....

Dad-rock



Hopelijk staat Eric me toe om een klein stukje van zijn recensie te citeren, omdat dit na één keer luisteren toch wel érg de indruk was die ook bij mij bleef hangen. Iets te dik aangezette emoties? Check. Wat al te sentimentele teksten en aansteker-eindes die net te lang doorgaan? Ja zeker.

Niet verrassends, maar in het verleden was er meestal wel iets wat contrasteerde met de gladde kant van Vedder, iets puur rauws of zelfs lelijks, een stukje waanzin of iets zoekends. Dat ontbreekt op deze plaat een beetje, zelfs op de rockende nummers. In plaats daarvan lijkt Vedder, zoals ik ergens las, zich na jaren eindelijk te hebben neergelegd bij de rol van MOR-rocker waar hij al sinds Ten tegen rebelleerde.

Misschien kunnen we daar ook een stukje diepgang in zien. Vedder vond kennelijk een paar jaar geleden ineens een tape waarop zijn biologische vader zingend te horen was (die 'real daddy' die 'was dying' uit doorbraakhit 'Alive'). Een fragment hiervan samplet hij op afsluiter 'On My Way'. Ergens anders op de plaat zijn Vedders tienerdochters op achtergrondzang te horen. Een 'dad' die rockt, een veteraan die met lichte melancholie terugdenkt aan de weg die hij heeft afgelegd, aan de dingen die voorbijgaan en de dingen die terugkomen.

Als Earthling een beetje bezadigd klinkt, is dat vooral aan de productie te danken. Die is in handen van Andrew Watt, die o.a. eerder voor Justin Bieber en Miley Cyrus produceerde. Watt speelt ook mee op de meeste tracks, samen met drummer Chad Smith (RHCP) en Josh Klinghoffer (ex-RHCP en tegenwoordig volgens mij in de liveband van Pearl Jam). Prima band, en Watt geeft de plaat een modern geluid mee, maar het is allemaal wel héél netjes afgemixt. Die koortjes op 'The Long Way' of die perfect uitgevoerde Springsteen-geluidsmuur op 'The Dark' doet mij vooral verlangen naar rauwer werk uit het verleden.

De liedjes zijn verder best oké, vooral eerbetonen aan helden en tracks die aardige middenmoters zouden zijn op de gemiddelde Pearl Jam-plaat. Vooralsnog zet ik alleen 'Brother the Cloud', 'The Haves' (ook ontzettende kitsch natuurlijk), en 'Rose of Jericho' in een apart lijstje, maar vooral de ontzettend lekkere Beatles-pastiche 'Mrs Mills', het meest aandoenlijke nummer van de plaat en ook het nummer waarop Watts productie wel helemaal erbij past. Voor de rest is het een sympathieke plaat zonder echte rotnummers, waar ik na een aantal keer luisteren ook weer niet wildenthousiast over ben.

Zanger-gitarist Eddie Vedder spoedt zich al decennia lang, tour op tour, in sneltreinvaart de aardbol rond met z'n immer nog oversuccesvolle Pearl Jam. Waar ie eerst evenwel, in al de hectiek, vaak niet het flauwste idee had waar naartoe z'n expres heenraasde, weet hij als 57-jarige intussen wel hoe bij wijlen wat stoom af te laten en ook waar dan eens de afslag in de luwte te nemen. Dit ook nu weer, met z'n derde persoonlijke project 'Earthling'.

Op 'Earthling' trekt hij solo wel alle registers open met gelegenheidsband 'The Earthlings', met o.m. Glen Hansard en Josh Klinghoffer (Frusciante-vervanger) en Chad Smith, beide van de Peppers. Assistentie deze keer ook van muzieklegendes-alle bijna toevallige studiogasten- als Stevie Wonder, Elton John, Ringo Starr en technische bijstand ook van Andrew Watt, producer achter Justin Bieber en Miley Cyrus. Bieber, Cyrus?! Hell, why not!

De plaat begint behoorlijk in Pearl Jam-grungy-stijl met verschillende best aantrekkelijke solonummers. Het prima bombastische 'Invincible', bijna Bono-pleidooi, hier voor het belang van elk individu en voor empathie tussen de 'earthlings' onderling. Volgen ook de intussen succesvolle singles. Rustige poprocker 'Long Way', typische Pear Jam-rockballad 'Brother the Cloud' en het ingetogener, pianogedreven 'The Haves'. In het 'Brother the Cloud', betekenisvol openend met 'I had a brother...', weidt hij uit over dood en universele gevoelens van droefheid en frustratie en hoe dit alles in balans te houden. De zelfmoord van een goede vriend - heel vermoedelijk Chris Cornell van Soundgarden - en Vedder's pijn daarbij. Waarom heb ik niks gemerkt? Waarom is hij niet langsgekomen? Zijn vragen, nu voorgoed zonder antwoorden.
In 'Fallout Today', geschreven vanuit vrouwelijk perspectief, spreekt hij zich dan weer uit over vrouwenzaken en abortus en, wat dat betreft, het feit dat blijkbaar tegenwoordig 'the times they are a-changing backwards'.

Pas in het einddeel doen - niet onopgemerkt - ook de gasten hun aardige duit in het zakje. In 'Try', gedenkwaardige Stevie Wonder, die zichzelf zoals steeds met z'n harmonica volledig weet te verdampen in de muziek. Vervolgens komt in 'Picture' met vocals en piano ook Elton John sterk voor de dag en in het fraai beatleleske 'Mrs. Mills' beroert Ringo Starr even nederig als altijd de drums.

In het geheel aparte 'On My Way' duikt plots dan ook de 'gaststem' van Vedder's biologische vader op. Pearl Jam's allergrootste knaller 'Alive' was ooit al aan hem opgedragen. Zoon Vedder leerde de man pas postuum kennen, samen met de vaststelling welke fantastische voice ook hij als muzikant had. Collage van enkele van zijn songs werd door Watt vakkundig in de afsluiter van 'Earthling' verwerkt. Pure persoonlijke ontroering wanneer beider stemmen, van vader en zoon, zich hier op dit 'On My Way' finaal dan toch eenmaal weten te versmelten.

Ook op de solo-zijweg maakt machinist Eddie Vedder dus weer zeer goede sier met een hoogst geslaagd 'Earthling'. Maar nu dan toch wel, na de hel van de lockdown, met volle focus de Pearl Jam-locomotief weer via de hoofdbaan op dreef krijgen, richting fantastische festivalzomer. Next stops Pearl Jam Pinkpop-Werchter!

Voorop gesteld dat ik Vedder liever hoor met pearl Jam vind ik op Earthling met name zijn meer relaxte tracks fijn. Pas dan hoor ik wat een briljante rockstem hij bezit. Dan hoort hij in het rijtje Mercury, Plant.....