Kae Tempest - The Line Is a Curve (2022)

Heel benieuwd. Het vorige album is een meesterwerk.

En het album daarvoor ook eigenlijk ook! More Pressure is alvast een pareltje, wat jij Johnny Marr?

Nog niet gehoord. Hij kwam namelijk nog niet langs in dit topic.

Goh, wat jammer!

More Pressure is alvast een fraai nieuw nummer. Typisch Tempest ook!

De nieuwe single Salt Coast vind ik het beste nummer van Tempest sinds Europe Is Lost. Dat komt misschien ook wel door die verrukkelijke muzikale begeleiding. Bloedmooie synths, de achtergrondzangeres, pulserende beat.

Als deze sterke lijn van More Pressure en Salt Coast wordt doorgetrokken, kan dit wel eens een van de beste albums van 2022 worden.

Jup, pareltje.

De nieuwe single No Prizes ligt met de piano als hoofdelement in de lijn van Firesmoke, wat ik een geweldig nummer vind. Lianna La Havas haar stem past hier ook mooi bij.

Al 3 goeie singles!

Met het album maakt Kae de verwachtingen waar. Wat minder droge spoken word en meer ruimte voor warmbloedige instrumentatie, zoals in de opener Priority Boredom (met een vleugje new wave) of het soulvolle No Prizes met Lianne La Havas. Heerlijk die overgang van No Prizes naar het prijsnummer Salt Coast. In het midden kakt het een beetje in (These Are The Days en Smoking zijn de zwakste schakels), maar vanaf Move is het weer genieten.

De Ann Clark-plaat van Kae. Lekker hoor! De twee voorgangers zijn meesterwerken in mijn boekje dus daar is het sowieso moeilijk tegen opboksen, maar The Line Is A Curve houdt zich prima staande. More Pressure blijft voorlopig wel mijn favoriet hier, stop worrying man, stop panicking

En dan toch bekt Kae Tempest's naam nog helemaal precies als destijds, toen die T nog in de voornaam zat verstopt. Kae nu, zowel Oudengelse gaai, staat voor haar nieuwe identiteit, vogel met aanleg voor communicatie, nieuwsgierigheid, aanpassing en moed. Maar evengoed kae als kauw, symboolvogel voor dood en wedergeboorte.
Met de eerste plaat van deze Londense muzikant, dichter, toneel- en romanschrijver als non-binair persoon zijn de haarkrullen nu wel verdwenen, doch allerminst de sound van het voorheen onophoudelijk hiphopparlando vol wentelende woordenlijnen. Die blijven bovendien vertederen met verse, superieure verhalen van diep persoonlijke, dagdagelijkse en maatschappelijke besoignes. Schitterende woordenkunst over de warrigheid van het zijn, over voorbije schaamte, voorbije angsten en isolatie in de beleving van liefde. Het album gaat over loslaten van al dat, toleranter worden en het sluiten van vrede ook, vergroten van veerkracht. Hier zetten Kae in de kenmerkende schitterende poëzie het hart verder wijdopen. Wat je hoort is echtheid, mooie kwetsbaarheid die keer na keer, zonder voorbehoud, met ontroering binnenkomt. Kae wilden weer hun gezicht laten zien, nooit meer beschaamd maskeren. Vandaar, de Kae van nu, weer regelrecht die plaatcover op.

Muzikaal staken ze, op aangeven van Rick Rubin en producer Dan Carey, alles in een mooi, warm, modern jasje. Met een zeer belangrijke rol voor synths en beats. Al vanaf de daverende opener 'Priority Boredom', fel, krakend en gonzend. Of majestatisch pracht leverend in het profetische 'Salt Coast'. Of in 'Nothing to Prove', een onverbeterbare, pulserende rapsong. Geen depri-plaat, neen, bij wijlen is ze zelfs behoorlijk vrolijk klinkend, fris en oorstrelend. Want hoe verblindend ook de grandeur van Kae's songs in een solo-performance, net zo blits en onwaarschijnlijk goed worden ze nu voor het eerst in een resem samenwerkingen met Kae's geliefde vrienden. En of die bijdragen meevallen, ze bepalen zelfs de meerwaarde, stuk voor stuk. Met dit collectief werd het hele consolideren in een album een verhaal van samenhorigheid, niet meer de loutere writing-down in eenzame isolatie van voorheen.

Daar is het elektronisch zacht sudderende 'I Saw Light', op- en aanrollend, waar zelfs een postpunker als Grian Chatten van Fontaines D.C. zich gepast ingetogen tegen Kae weet aan te schurken. 'No Prizes' is Kae rustig rappend op vriendelijke piano, samen met souldiva Lianne La Havas, die met zachte deining zorgt voor die extra melodieuze twist. Het intieme 'Smoking', zweeft, samen met vriendje Confucius MC, op een vervormd elektronisch klanktapijtje à la Kraftwerk.
Wat een goeie vibes in het uptempo hoogtepunt 'More Pressure', terugkeernummer van Kae waarnaar het hele album is toegebouwd. Dansend op een doorlopend elektronische groove, echt een verheffend lied, waarin stress wordt herkaderd in nieuwe groei, verse energie. Met die mooie, pittige support van rapper Kevin Abstract van Brockhampton.

Kae Tempest's nieuwe is een stijlvolle bevestiging van hun klasse. Zoals ze het tijdens de opnames ook aangaven, hun plaat is gemaakt om drie generaties aan te spreken, die van Kae zelf, maar ook de generaties van ervoor én erna. Mooie ambitie die zich tenvolle is aan 't realiseren. Met behulp van alter ego 'Tempest'. Hun superkracht op de curve.

Hiphop leent zich perfect om opgekropte frustraties te uiten. Kae Tempest beheerst die straatflow opperbest en beent deze tot aan het bot uit om zich op het zeer expressieve Everybody Down uit te drukken. De niet te stoppen verbale woordenschat bereikt een steeds groter publiek en Kae investeert in de juiste mensen om haar heen zodat ze ook met een liveband een spetterende performance kan geven. Daarna gaat het snel, heel snel zelfs. Let Them Eat Chaos overtreft de ladderhoge verwachtingen, waarmee Kae moeiteloos een aantal stijgende treden in het waarderingsproces opschuift.

Met gesproken puurheid in de Charlie Rose talkshow ontroert ze meesterproducer Rick Rubin. Zijn muzikale kennis en samenwerkingsverbanden met hiphop, metal en gevestigde singer-songwriter grootheden drukken een grote stempel op The Book of Traps and Lessons. Soberder, sprookjesachtig, maar nog steeds met die deprimerende persoonlijke hardheidsgevechten. Kae confronteert innerlijke kwelgeesten met haar veranderingsdrang. Twijfel domineert, abstracte maatslagen zoeken steeds meer die confronterende poëtische overgangsfase op. De vergelijking met popdichter Anne Clark dient zich aan, en ook bij de eerste new wave tonen van Priority Boredom blijft die naam maar ronddolen.

Het krachtige Priority Boredom, de openingstrack van het meer extroverte The Line Is a Curve. Filmisch, met Jan Hammer geleende synthpop lijnen. Gedateerd jaren tachtig, maar wel die uitzichtloze weergevende weemoedigheid. Het speelse kinderlijke in de stem is definitief op een zijspoor gezet, krachtinspanningen uit het verleden creëren een hees kapot gezongen randje. Controlerende gearticuleerde zinnen, de nadruk verleggend op de diepere voordracht. Het dealen met ondeelbare geheimen wordt juist nu wel publiekelijk gedeeld, de zwaarte van het hiphop verleden in de grimmige tweede stem geketend. Duistere tripgoth elementen, ritmisch ondersteund door drukkende beats.

Postpunk volksheld Grian Chatten remt de voort ratelende Kae Tempest in I Saw Light af. Zijn Ierse vechtersmentaliteit heeft hier amicale familiare karaktertrekken en verschilt mijlenver van zijn opruiende Fontaines D.C. voortrekkersrol. Een neerslachtige dromerige spoken word voordracht, sterk tegen de minimalistische spookelektronica van The XX leunende. I Saw Light is bijna suïcidaal, Kae Tempest vermoord de oude persoonlijkheid, asresten als bouwstenen voor de wedergeboorte, bevrijdende treurnis tot iets moois leidend.

Hoe stop je afremmend verdriet in versnelde aaneengeschakelde lyrics? Op Nothing to Prove zijn die ondersteunende schaduwkant vocalen van Priority Boredom weer aanwezig. Een geniale participerende vondst die evenwichtigheid aan provocatie toevoegt, en de heroïsche overwinnaarsmentaliteit menselijke trekjes meegeeft. Lianne La Havas is nog aardser, de soultouch tussen de pianosamplers maakt No Prizes levendiger. De prachtige mystieke nevelvlagen hechten zich in volle overgave aan de hopeloos doodlopende Kae Tempest zelfverzekerdheid. Een genadeloze schop richting het materialisme, kapitalisme en de allesbepalende platenbazen.

I start my own company, run my own business
Print my own money, I serve my own interests
I’m telling you, knowledge is key
All my life, people took my ideas, made their names off of me
But trust this, the more I look, the more I see
There’s so much more I’m going to be

Fastlife, Fastfood stad blues. Salt Coast zelfkant mentaliteit. Jammerende klaagfado aan de achterzijde van de song. Uitzichtloze begeerte, hunkering naar een leven zonder vrijheid beperkende regels. Het ingekapselde Britse waanbeeld, Brexit, pandemieminachtende overheidsfeestjes in de achtertuin van het Conservatisme versus gemeenschappelijke publieke isolatie. Techno schetsen mengen zich al ravend in Move en memoreren aan de illegale drugsrijke zero tolerantie jaren negentig dancefestijnen.

Met rijk vloeiende gitaarklanken en fragmentarische sixties samplers voegt ook Don’t You Ever een stuk verfijning toe. De melancholische seventies triphop song These Are the Days rockt zelfs nog meer, het funkjazz begin introduceert vervolgens de bigband nachtclub blazers, rokerig en de track lui breed opentrekkend. Een ware krachtexplosie met een zeer behaaglijke in overtuigend overwicht verkerende Kae Tempest. Hoe nail je een song, nou zo nail je dus een song.

De Zuid Londense straatrapper Confucius MC vult het gastenlijstje aan. Ambient folk gekoppeld aan nicotine verslavingsdrang. De slopende teerdonkere stroperigheid van Confucius MC geeft Smoking nog meer zeggingskracht. De zeer expressief ingestelde Assia Ghendir levert een emotionele, bijna opera getinte voordracht in het met licht pure harpklanken ontglippende Water in the Rain aan. Disco escapisme vloert de dansvloer More Pressure knaller. Texaanse BROCKHAMPTON grootheid Kevin Abstract koppelt eventjes imposant doelgericht scorend zijn naam aan The Line Is a Curve. Het is bijzonder hoe een luidsprekende typemachine lawine als Kae Tempest zich zo onderschikkend opstelt, en zoveel ruimte aan andere artiesten vrijgeeft.

Uiteindelijk is het de liefde die in Grace de doodsangst overwint. Hoe triest is het dat er dagelijks tegen de verharde conservatieve wereld gestreden dient te worden. Hoe triest is het dat zelfs een krachtige temperamentvolle persoonlijkheid als Kae Tempest jarenlang uitputtend stukje voor stukje haar eigen identiteit van de maatschappij terugpakt. Hoe mooi is het dat The Line Is a Curve een indrukwekkende overgangsplaat oplevert. Niet zozeer vernieuwend muzikaal, maar vooral als boegbeeld voor een breeddenkende geaardheidsacceptatie. Hulde!

Kae Tempest - The Line Is a Curve | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

Voorlopig vier sterren voor deze nieuwe worp van Kae Tempest.
Van mij hadden de gastbijdragen zeker niet gehoeven.
Kae Tempest kan het in mijn ogen makkelijk zonder gasten af.

Maar goed. Wederom een erg goede plaat van Kae.
The book of Traps and Lessons (de vorige plaat) is ook lastig te overtreffen.

Ik vind de gastartieseten juist wel erg fijn, een heel van haar vergt veel van mijn concentratie.

Absoluut een topplaat verder, maar inderdaad juist door de gastartiesten weet het mij te boeien tot het eind.

Kae Tempest is een mooie toevoeging in het muzieklandschap. En waar dit album de magie van The Book Of Traps And Lessons ontbreekt, valt er toch meer dan genoeg te beleven op dit, bij momenten vrij dansbaar, album.

More Pressure is een geweldig catchy nummer, maar ook Move is een geweldig intenst nummer waarin je duidelijk de 90 jaren Engelse rave sound herkent.
Verder vindt ik No Prizes met Lianne La Havas ook meer dan geslaagd. De balans tussen het breekbare zingen van Lianne en het directe spoken word van Kae werkt goed.

Ik had tot gisteren nog maar weinig van Kae Tempest gehoord, en al helemaal niets van dit album (het deed me niet zo veel). Op Haldern Pop werd dit album integraal gespeeld en vanaf de eerste tel was ik om. Wat een intensiteit, wat een goede teksten... Met vlagen ontroerend, kreeg zelfs tranen in mijn ogen - en dat van een artiest wiens muziek niet per se binnen mijn kaders valt. Ik heb meer dan een uur vol bewondering staan kijken naar Kae, die alleen met toetseniste de volledige mainstage inpakte.

Mijn eerste ervaring met dit album was dus live, I Saw Light, Nothing To Prove, No Prizes, Salt Coast, These Are The Days, Smoking, No Pressure en Grace maakten direct de meeste indruk.

Een tikkeltje minder spannend en aangrijpend dan de voorganger, maar ook deze LP is weer boeiend.