Def Leppard - Diamond Star Halos (2022)

Je hoopt toch dat ze eens naar hun roots terugkeren, maar niet deze keer, afgaande op de singles. Het is ook niet mogelijk, dat snap ik wel, het ingetogen zingen haalt al het venijn er sowieso uit. Blijft het gitaarspel over en dat klinkt best aardig.

Ik heb het album in de bestelling staan, maar meer dan een aanvulling van mijn Def Leppard collectie zal het niet worden. Ik heb het album al een paar keren beluisterd, maar echt warm wordt ik er niet van. De 3 nummers die eerder werden uitgebracht deden nog een beetje hopen, maar daar blijft het voor mij ook bij. Er staan een paar nummers op die nog redelijk goed klinken, maar voor de rest is het mijn smaak niet.

Ik had met zo'n albumtitel wel een T. Rex-cover verwacht, maar die staat er zo te zien niet op...

Phil Collen zat achter de knoppen bij de laatste ondergewaardeerde Tesla worp ( shock) en de Leppard marinade was er een beetje ingewreven aldaar. Collen neemt nu de Tesla rock n roll mee van die productie mee naar Diamond Star Halos. De gitaren klinken meer bluesy, minder geproduceerd, eerlijker. Verwacht nou geen Wasted want het blijft dezelfde commerciele rockmeuk waar de band bekend om staat. Simpele composities, simpele teksten en rijmschema's, meezingbare refreinen, een Bryan Adams plaat eigenlijk. Voor als het een keer niet zo inspannend hoeft te zijn.

Neen, dit wordt hem niet. Nog een paar keren in alle rust beluisterd, maar het blijft nergens hangen. Het is hoogstens nog wat rock, maar overgoten met (te)veel (pop) saus.

Mochten ze nog eens onze regio aandoen, zou ik wel nog gaan kijken. Ze spelen toch amper nummers van hun laatste albums. Feit is, sinds de dood van Steve Clarck is de ziel van Def Leppard ook gestorven.

erg zwak album voor hun doen. Refereert in niets meer aan hun sterke albums. Hadden beter kunnen stoppen

Def Leppard, ik vind het vreselijke muziek. En toen zag ik in een interview staan dat ze Alison Krauss hebben weten te strikken om twee nummers mee te spelen op hun meest recente plaat, dus toen werd ik toch wel nieuwsgierig. Nu beperkt Krauss zich op Lifeline eigenlijk alleen tot de koortjes, allemaal weinig spannend, dus het is eigenlijk alleen This Guitar waar ze nog iets toevoegt, en zelfs daar wil het allemaal de middelmaat niet echt ontstijgen. Maar goed, middelmaat is nog altijd twee niveaus hoger dan wat Def Leppard op eigen kracht weet te halen, want het is allemaal niet best wat ze hier doen. Het ene cliché na het andere en bedroevende teksten. Nee, dit laat ik in het vervolg weer graag aan me voorbijgaan...

Nummers als Take what you want of unbreakable trek ik nog wel. Daar is ook wel alles mee gezegd verder. Slappe liedjes weer verder. Ik zet de blu ray Live in Detroit wel weer op als ik zin in Def Leppard heb.

De koek is op. Verdomd jammer. Gelukkig hebben ze prachtige muziek achtergelaten. 1 ster voor deze worp. Its been a great journey guys thanks for everything.

How bad is it Joe? Well, pretty bad actually. Eigenlijk is het bijna niet te geloven dat dit dezelfde band is die tijdens de 80's de ene na de andere topper uitbracht. Eerlijk gezegd kijk ik altijd nog eens over mijn schouder als een nieuwe van de Leps wordt aangekondigd. Zou het dan toch misschien eens...Helaas, steeds opnieuw teleurstellend materiaal en dit is niet anders. Met veel tam tam aangekondigd maar voor mij veel te tam en totaal geen "Def Leppard spirit".
Komen ze nog met een worp die het oude vuur zal doen herleven? Ik denk het niet meer. Met pijn in het hart: nog 2 sterren omwille van het begin (van dit album).

Waarom zou iemand als ik, die koppig het debuut van Def Leppard hun beste plaat vindt, naar hun laatste album luisteren? De redenen zijn drieledig: nieuwsgierigheid, gitarist Vivian Campbell en met name het feit dat de journalisten van Classic Rock Magazine het vorige maand tot album van 2022 verklaarden. Hierboven lees ik tegengestelde verhalen bij MuMe-schrijvers. Wie heeft gelijk?
Vooropgesteld dat ik géén liefhebber ben van hun populairste MuMe-album Hysteria (1987, 217 stemmen met een gemiddelde van 3,64). De albums daarvoor krijgen op MuMe stapsgewijs meer stemmen met bovendien een hogere waardering; na Hysteria zakt het in. Dit Diamond Star Halos heeft op dit moment 21 stemmen met een gemiddelde van 2,83, de op twee na laagste. Wat horen ze toch in Londen hierin?

Eerst wat betreft de composities. Na enkele draaibeurten moet ik zeggen dat het niet tegenvalt. Opener Take What you Want is best lekker; U Rok Mi (met het soort spelling waar Slade ooit mee begon) verrast heel aangenaam met z’n akoestische blues in het eerste deel, daarna klinkt weer het typisch dichtgesmeerde Leppard waarmee ik niet veel heb; mijn prijsnummer is ballade Goodbye for Good this Time, wát een mooi liedje! Bij het intro van All we Need denk ik even naar U2’s Pride te luisteren, waarna een aardig nummer volgt dat inderdaad klinkt alsof The Edge te gast is.
De twee duetten met zangeres Alison Krauss bevinden zich in de poprockhoek: This Guitar en Lifeless zijn perfect voor Amerikaanse poprockradio met lichte bluesinvloeden maar ook een drumcomputertje. Ze blijven bij mij niet hangen. Hetzelfde gebeurt me met steviger nummers die op zich best aardig zijn, maar als dan who-ho-ho-koortjes klinken, haak ik subiet af; SOS Emergency is er zo één.

Wat betreft de gitaarsolo’s: ik was benieuwd naar Campbell, dit vanwege diens verleden bij Dio, toen hij en ik veel jonger waren - maar ook Phil Collen is een goede sologitarist die bovendien lekkere bluesinvloeden inbrengt.
Ik weet niet wie welke solo speelt op Diamond Star Halos, maar sporadisch wordt dat heerlijk gedaan. Check maar eens de akoestische (!) solo in Goodbye for Good this Time en de uittro’s van Open your Eyes en From Here to Eternity. Alleen jammer dat die laatste twee véél te snel worden weggedraaid. Waarom mag het niet even spetteren?
De gitaarsolo is het ondergeschoven kindje; Leppard klinkt als een makke versie van aor. Zonder toetsen maar mét vaak dichtgesmeerde gitaren (zij het niet zo erg als voorheen Mutt Lange produceerde) en hier en daar wat digitale fratsen. Over het geheel beleef ik het zoals Joe Elliot in Lifeless zingt: “I thought we had something, but I wanted more.” Live krijgen ze hopelijk meer ruimte.

De hoge waardering in Londen snap ik dus niet, maar omdat ik drie sterren geef, gaat het MuMe-gemiddelde toch iets omhoog. Prijsnummers: vooral Goodbye for Good this Time en in iets mindere mate de afsluiter From Here to Eternity.

Idd bizar dat dit album klaarblijkelijk zo hoog wordt gewaardeerd door sommige fanzines en journalisten. Het is namelijk een tandeloze, bloedeloze plaat die je met elk nummer meer doet verlangen naar het einde daarvan. En dat is weleens anders geweest met deze boys.

Het is zoals met elk album dat ze na Euphoria hebben gemaakt; 2 á 3 leuke dan wel sterke nummers (vaak de singles) en dan heb je het wel gehad. Live zijn ze nog steeds geweldig. Zeker in vergelijking met veel van hun leeftijdsgenoten. Maar wat studio materiaal betreft geldt, net als voor die leeftijdsgenoten; niet meer doen. Lekker live spelen en teren op oude tijden. Maar ja, overtuig ze daar maar eens van...

Het zout is er wel uit bij Def Leppard. Ik hoef geen tien minuten van Diamond Star Halos te horen om die conclusie te durven trekken. En het zout is er al tientallen jaren uit natuurlijk. Euphoria had zijn momenten (ik vind die beter dan Adrenalize) maar blijkt toch ook geen blijver te zijn in mijn cd-lade. X was nog enigszins gewaagd maar mag beschouwd worden als mislukt boybandproduct en daarom ook naar de prullenmand verwezen worden. Daarna ben ik echt gestopt met de studiofratsen te volgen van deze band.
Terugkijkend voel ik mij dan nog het meeste thuis bij Slang als het gaat om de Def Leppard van na Hysteria. Zowel toen als nu nog steeds verguisd maar wie verder durft te kijken is het toch best een fris album vind ik.

Vanuit mijn perspectief was het beste er in 1981 al af, maar ik ben dan ook een eigenwijze azijnpisser. Met mijn lage verwachtingen viel dit alleszins mee.

Haha das idd erg zuur vond je de EP met Hello America erop nog wel leuk?

Mwa, ik heb wel een zwak voor hairmetal en dus ook voor Def Leppard tot en met 1988. High 'N Dry is mijn persoonlijke favoriet. Uit 1981. Dat dan weer wel.

Hello America ben ik destijds en nadien alleen op het debuut On Through the Night tegengekomen, en Leonidas55, ik vind dit nog altijd een heerlijk nummer!
Nadien kwam ik zo nu en dan een goed nummer van ze tegen, zoals Photograph uit '83.
Van hun laatste werpsel blijkt Goodbye for this Time één van mijn favoliedjes van 2022, ontdekte ik dus de voorbije week.

Wat ik sowieso mooi vind van deze groep: de ruimte die Rick Allen kreeg om na dat afschuwelijke auto-ongeluk terug te keren. Ook deed Joe Elliot veel voor/met Scott Gorham van Thin Lizzy, zoals het mixen van onuitgebracht werk.

Sympathieke jongens, de Def Leppards, lijkt mij. Best wel bijzonder in de financiële slangentuin van bandjes, graaimanagers, wurgcontracten en geld, zoals die in de eerste decennia van de populaire muziek schering en inslag was.

Binnenkort ga ik Hysteria een nieuwe kans geven, soms denk ik jaren later anders over een album.

Leuk om te lezen. Ze komen idd erg sympathiek over en no nonsense. Ben een groot fan vanaf Pyromania vooral. Luister vooral ook naar de titeltrack van Hysteria. Goodbye for this time van deze plaat nog even geluisterd, wel aardig trackje idd nog, maar kan mi toch niet in de schaduw staan van hun beste werk. Onder dat beste werk schaar ik het fenomenale Paper Sun van Euphoria. Brian May gaf ooit in een interview toe dat hij "weggeblazen" werd toen hij die track voor het eerst hoorde.