menu

Interpol - The Other Side of Make-Believe (2022)

mijn stem
3,33 (131)
131 stemmen

Verenigde Staten
Rock
Label: Matador

  1. Toni (4:34)
  2. Fables (4:34)
  3. Into the Night (5:28)
  4. Mr. Credit (3:48)
  5. Something Changed (3:56)
  6. Renegade Hearts (4:11)
  7. Passenger (4:14)
  8. Greenwich (4:00)
  9. Gran Hotel (4:04)
  10. Big Shot City (4:04)
  11. Go Easy (Palermo) (2:46)
totale tijdsduur: 45:39
zoeken in:
avatar van deric raven
4,0
Als er een band is die treffend dat claustrofobische gevoel van leegte, eenzaamheid en vervreemding kan weergeven is dat Interpol wel. Turn on the Bright Lights is stagnatie, dertig jaar aan vooruitgang in een stap teruggezet naar 1980. Untitled, de beklemmende openingstrack, Paul Banks de belichaming van dat rusteloze opzuigende neerslachtigheidsgevoel, een schaduwdanser die de muren grijs kleurt. Vergelijkbare bands volgen, waarvan Editors het meest succesvol is. An End Has a Start, die aftrap ligt dus eind jaren negentig in New York. Het begrip postpunk krijgt een herziende naam, en die erfenis levert nog steeds prachtige cadeautjes af. Sterker nog, die herziende opmars begint al ruim voor het hele corona gebeuren in het Verenigde Koninkrijk. Het maatwerk is uitgesneden, woest met klodders zwarte verf ingekleurd en het belang is in deze onzekere tijd groter dan ooit.

En Interpol? Tja, eigenlijk hebben we ze niet echt gemist. Na het veelbelovende Turn on the Bright Lights, Antics en Our Love to Admire drieluik volgen langere periodes van stilte. Paul Banks/Julian Plenti brengt twee goed ontvangen soloplaten uit en verrast twee jaar geleden met het meer dan fraaie Muzz project. Interpol experimenteert er op los en voegt op de gelijknamige Interpol album meer dance toe. Het kan absoluut de afwezigheid van bassist Carlos Dengler niet vervangen, daarbij is de eindmix van de plaat te gedempt en te voorzichtig. Alan Moulder heeft al een grote staat van dienst, maar krijgt het onmogelijk voor elkaar om meer dieptes toe te voegen. Het vertrouwen in deze producer is echter zo groot dat ze hem ook voor de helder krassende El Pintor gitaarplaat vragen. Na zijn afwezigheid op de Marauder wederopstanding, waar Dave Fridmann die rol overneemt, is Alan Moulder weer prominent voor The Other Side of Make-Believe beschikbaar. Bij die wereldklus om Interpol weer op de voorgrond te plaatsen, schakelen ze tevens de hulp van duistere postpunk legende Flood in. Een beter team is amper voorstelbaar.

Groots pakken ze met de hedendaagse West Side Story videoclip van Toni uit. Filmproducent Van Alpert zet Paul Banks als een afwachtende ruzie negerende politieagent neer. Romeo en Julia romantiek, typerende Lana Del Rey personages, opgepoetste Beat It (Michael Jackson) choreografie en hippe Netflix omlijsting. De prachtige geschoten beelden leiden je aandacht af, waardoor het pas op het einde doordringt hoe sterk de track eigenlijk in elkaar steekt. Treurende verzurende regen klaagzang met daarachter het logge zandzakkenachtige slagwerk van Sam Fogarino. Scheurende oorlogsgitaarsalvo’s die de dreigende zwarte pianotoetsen overstemmen totdat deze zich overwinnend terugvechten. Een geslaagde eerste singlekeuze, waarmee Interpol weer die piekpositie opeist.

Als de Something Changed video verschijnt, blijkt dat dit de voortzetting van het Toni verhaal is. Net zo indrukwekkend, met misschien nog wel meer vraagtekens. Letterlijk naakt en kwetsbaar, en in die hoedanigheid vervolgt het opjagende geheel. Je krijgt onderhand een gruwelijke hekel aan de sadistische achtervolgende Paul Banks, zijn filmrol ijzingwekkend uitspelend. De dictatorangst van een controlerend Amerika, die het recht op vrijheid volgens aanvullende regels in de grondwet vastlegt. Ook hier zit die tragische duisternis in de somberheid van het pianospel gevangen, waardoor Interpol volwassener en ervaringsrijker klinkt dan de huidige generatie.

Fables en het eerder deze week verschenen Gran Hotel werken naar de The Other Side of Make-Believe releasedatum toe. Deze keer zonder een speelfilm introductie, maar puur winnende op de kracht van de songs. Fables is valse hoop, luchtig in gedurfde geleende hiphop beats en dromerige new wave psychedelica verpakt. Het mist de zeggingskracht van die andere twee singles en het kost een aantal luisterbeurten voordat hij enigszins aardt. Gran Hotel is dan weer geweldig. De zonlicht vermijdende echo’s uit het verleden gecombineerd met de mysterieuze tekstflarden van Paul Banks schetsen genoeg deprimerende twijfels om een hongerige luisteraar mee te voeden. Drie veelbelovende singles en een kleine misstap dus, de grondwortels van The Other Side of Make-Believe, die nu volledig het licht mag aanschouwen. Turn on the Bright Lights.

People lie in the ground
We saw their shade
People lie in the ground
They saw the other way

Into the Night, het donkere pandemie verlies, met gevallen slachtoffers, abrupt afgesloten toekomstdromen, verscheuring en het eenzame sterven. Muzikaal wat rommelig met het drummer Sam Fogarino en gitarist Daniel Kessler samenspel die elkaar op een vervelende manier dwarsliggen. Blijkbaar hebben ze beide een andere invulling voor ogen, waardoor de samenwerking stroef verloopt. Paul Banks speelt al langer de baspartijen in, maar ook hier heeft het wat onwennigs en amateuristisch. Het trio mist op dit soort momenten nog steeds een katalysator van het Carlos Dengler kaliber. Mr. Credit heeft dezelfde hoekige stroperigheid, modder dik besmeerd, lastig verteerbaar en zwaar op de maag liggend. Het onheilspellende grimmige Greenwich lift hierop mee, maar worstelt zich uiteindelijk revancherend boven de middenmoot uit. Reinigende rockexorcisme, welke de demonen van de Evil waanzin verlossen.

De instrumentenbalans van het uitgewrongen Passenger duikt duizelingwekkend dieper die neerwaartse spiraal in. Hier is de stekende zielenpijn, het wereldvreemde onbegrip en die poëtische verfraaiing wel overtuigend voelbaar. Eigenwijs funkend stappen ze met Renegade Hearts van het klassieke betegelde Interpol pad af. Ritmisch, dansbaar, opbeurend en zelfs sexy. Daniel Kessler heeft dat ontsporende sabotage talent om te kronkelen, te fileren en ontregelt prettig de songstructuren om zich triomfantelijk de verblindende hoogte in te werken. Optimistisch, draagkrachtig overheersend. Go Easy (Palermo) als de meer realistische grote broer, zelfverzekerd, strak de toekomst inkijkende.

De stormvloed lijkt in het heerlijke lichtvoetige Big Shot City te gaan liggen, maar onder die vlakke rimpeligheid loert het wakende gitaargedrocht. Explosief aanvallend grijpt hij op het einde zijn allesverslindende kans om de boel te ontwrichten en te ontregelen. The Other Side of Make-Believe heeft genoeg potentie met een paar memorabele klassiekers in spe, maar verbergt ook een paar kleine misstappen en onnodige schoonheidsfoutjes. Het blijft echter een genot om die gedragen Paul Banks te horen. De urgentie van de Interpol vaandeldragers is dan wel grotendeels afgezwakt, afgeschreven zijn ze zeker niet.

Interpol - The Other Side of Make-Believe | Alternative | Written in Music - writteninmusic.com

avatar van Boris1
2,5
Dikke tegenvaller. Het sleept en het sleept maar door. De handleiding van mijn nieuwe stofzuiger is nog spannender. Krappe voldoende, ik ben beter van de heren gewend.

avatar van Vert Lin
2,0
De inspiratie is zeker op (hebben ze gemeen met the National). Toni en Something Changed zijn niet om aan te horen, Fables en Go Easy zijn aardig. De rest, laat maar. Tot voor kort een van mijn favoriete groepen. Tot aan nu.

avatar van Litmanen1
4,0
Weer eens naar dit album geluisterd. Uit melancholie naar de tijden van de eerste 3 albums maar ook omdat het een beter album is dan ik in eerste instantie dacht. Net als veel andere luisteraars miste ik in eerste instantie wat pit en wat vernieuwingsdrang. Maar als ik door de bril vanhailtotherainbow kijk en het dus van een andere kant bekijk kan ik er met terugwerkende kracht van genieten. Er staan geen nieuwe 'Stella's' op maar de meer ingetogen aanpak doet geen pijn en zorgt voor een consistent geheel en nodigt uit om het vanuit de luie stoel op het gemak te beluisteren. Dat is in zekere zijn ook een andere aanpak waar toch meer respect voor mag zijn omdat ze er ook voor hadden kiezen om wanhopig aan eerder werk vast te klampen. Op herhaling van zetten zit ik niet te wachten. Hier en daar wat meer pit had gemogen maar er is genoeg te genieten. Interpol is wat mij betreft na ruim 20 jaar nog steeds relevant.

Gast
geplaatst: vandaag om 12:44 uur

geplaatst: vandaag om 12:44 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.