Paolo Nutini - Last Night in the Bittersweet (2022)

Het is even geleden dat we iets van Paolo Nutini hebben gehoord. Sowieso een zanger die zich steeds opnieuw uit wist te vinden. Van het pophitje New Shoes tot aan het soulgerichte album Caustic Love. En nu 8 jaar later eindelijk weer nieuwe muziek van zijn hand. Dit album werd voorgegaan door de intense single Through the Echoes, maar dit album heeft veel meer te bieden. Aftermath opent het album met een soort rauwe uitbarsting van vocalen. Gevolgd door Radio, een prachtige hitgevoelige popsong. Dit is echt fijne muziek. Daarna die eerder benoemde intense single Through the Echoes. Dit is vocaal puur genieten. Acid Eyes is een mooie rustige song. Hiermee kunnen we wel spreken van een enorm sterk begin van dit album.

Na een korte interlude horen het wat vuigere, maar ook wat onbereikbaardere Lose It. Perified Love is ook net even anders van karakter met zijn meer rock-inslag. Everywhere brengt de intensiteit en rust weer wat meer terug. Die stem van Nutini is echt fanastisch, zo goed gezongen dit. Abigail gaat juist meer de folky kant op. Ook aan afwisseling duidelijk geen gebrek op dit album. Children of the Stars is een mooie rustige popsong. Waar Heart Filled Up juist terug gaat naar de folk, wat ontspruit in wat meer muzikaal geweld. Shine a Light is gewoonweg een goede poprock-song. Waar hij bij Desperation juist weer meer de groove op zoekt. Julianne dan als mooie pianoballade. Het sereen, breekbare Take Me Take Mine is prachtig. Gevoelige muziek maken doe je dus zo. Afsluiter Writer dan. Een meer folky singer-songwriter song. Mooie stemmige afsluiter van een heel geslaagde plaat Nutini. Materiaal voor eindejaarslijstjes.

Omdat dit album hoog in de eindlijst van oor stond, toch even geluisterd. Ik kan niet anders zeggen dan dat ik het allemaal oerdegelijk vind en van kwalitatief prima niveau. Maar het raakt me kennelijk ook voor geen meter, het blijft niet plakken.

Wat een geweldig veelzijdig en kundig album blijft dit voor mij. En......"eindelijk" op vinyl.

Een voordeel van vinyl is dat de muziek opsplitst in kanten van een lp; in dit geval vier. Daardoor heb ik ontdekt dat kant D hemeltergend mooi is; vanaf Desperation naar het einde. Met Spotify kwam ik zelden zo ver en begin ik vaak bij het begin. Ik verhoog naar 5.0*

Op New Shoes na ben ik eigenlijk niet zo bekend met Paolo Nutini. Het nummer Through the Echoes greep me echter direct toen ik het op de radio hoorde en vervolgens heb ik het veelvuldig gedraaid. Het album is, zoals al vaker geschreven, inderdaad erg veelzijdig. Toch maar eens wat meer gaan luisteren van deze man.

Fantastisch album. *****.
Onbegrijpelijk waarom dit album ten opzichte van zijn andere albums de minste reacties krijgt.
Wat trouwens ook een grappige manier van albums beoordelen is. De hoeveelheid reacties. Hebben we die al? Dacht het niet.

Het is echt wel een prima album, hoor. En een paar nummers zijn bijzonder goed. Maar het is ook wel een lang album, te lang. Soms wordt het mij al te... lijzig.

Lijzig? Nee! Lang? Ja nou je het zegt.
Een paar 'mindere' nummers voegen m.i. niet zoveel toe; bv Petrified in love. Children of the sun en Desperation.
Hoe dan ook voor mij het mooiste/ bijzonderste album van de afgelopen paar jaar.
Through the Echoes, Acid Eyes, Everywhere, Abigail, Take me take mine, Writer op 1!!! Album. Kom op lieve mensen dit is geniaal. *****