Chat Pile - God's Country (2022)

Chat Pile bracht al twee erg veelbelovende EP's uit, en deze full-length is een regelrechte voltreffer. Eindelijk een potentiële kandidaat voor plaat van het jaar! In de hoek van sludge/noiserockbands als Daughters, de liefhebbers weten dan genoeg. Zeer sterke plaat!

Dat slotnummer is wel echt totaal krankzinnig zeg. Op een heel goede manier.

Lang geleden dat ik zoiets verontrustends en angstaanjagends heb gehoord. Deze verdient wel een halfje meer.

Dat laatste nummer, holy shit zeg... Sowieso een erg heftig album. Maar dat slaat alles wel.

Intens is zeker een understatement voor deze plaat. Bij vlagen doet het me denken aan de noise-rock van Metz met het verschil dat deze gasten een stuk dynamischer zijn.

Ik was benieuwd geraakt en dit is nog best kundig gemaakt. Goede, spannende en avontuurlijke composities. Het concept van een desolaat, met gif-dumps gemarkeerd landschap komt wel over.

'This is wat the end of the world sounds like'. Ja dat kan ik wel beamen. Desolaat, nihilistisch, verontrustend zijn wel trefwoorden die me te binnen schieten, al heb ik geen idee wat er gezongen/gezegd wordt. Alles ondersteund door ouderwetse deathmetal-riffs, noiserock-zang/schreeuw, indrustrial drums. Eigenlijk luistert het nog best makkelijk weg voor een noise-plaat.

Ik vind de (geprogrammeerde?) drums wel erg lelijk klinken. Maar ik meen dat dit een een-persoons-band is? Ik stem niet omdat het echt totaal mijn genre niet is, maar ik weet nu in ieder geval wel waar iedereen zo veel naar luistert. Ik snap ook dat liefhebbers dit fantastisch vinden.



Heavy shit....

Why do people have to live outside.

Het is een volledige band en de drums worden opgenomen met een elektronische kit via MIDI.

Over de plaat: gisteren voor het eerst beluisterd en dit is absoluut een sterk debuut. Na de EP's laat Chat Pile ook horen met een langere speelduur uit de voeten te kunnen. Daarbij zijn ze nog een pak dynamischer dan voorheen, met ongemakkelijke fluisterpassages en uitbarstingen waar nu echt alle remmen los gaan. Naast Daughters gooi ik nog Godflesh, Big Black en vroege Korn (debuut/Life Is Peachy, Chat Pile noemt dit zelf als inspiratie en dat is vooral te horen in het gitaarwerk) in de referentielade.

Ik zag bij een EP op bandcamp inderdaad 4 bandleden bas/gitaar/zang en soundboard ofzoiets. Hoedanook vind ik het drumgeluid met name niet mooi. De hysterische, maniakale zang vind ik wel wat hebben.

Snap ik zeker, het is ook absoluut niet mooi. Ik vind het ''lelijke'' geluid erg goed bij de verdorven sfeer van Chat Pile passen, net als de gruizige geprogrammeerde drums op Godflesh's Streetcleaner.

Toch zou ik me afvragen hoe een Chat Pile-plaat zou klinken met Steve Albini als producer, die vaak een fenomenale drumsound neerzet.

Ik ben niet zo op de hoogte van popular culture, maar ik las net ergens dat de Grimace in het laatste nummer (de hallucinatie die de zanger heeft na het roken van teveel weed), de paarse Grimace is van de McDonalds. Een soort mascotte van de Amerikanen. Wat dat betreft gaat die laatste song best diep. Want hoe krijg je dat paarse monster uit je kamer? Oklahoma, waar de band vandaan komt is hevig vervuild en dat paarse monster zou dan wel eens kunnen staan voor Corporate America. Geen idee, dat is mijn duitin het zakje, ik ga weer naar mijn stoner/space bandjes. Dat is ook trippen, maar wat minder gruwelijk.

Die afsluiter, holy fucking shit. Totale waanzin. Absoluut één van dé nummers die je dit jaar moet gehoord hebben. Sowieso is het hele album insane sterk.

Wat een stomp in je maag. Chat Pile laat je duizelen en verafschuwen, zo knap gedaan dat dit op een album wordt gevat. Het knappe van deze release is dat Chat Pile - ondanks alle chaos en heftigheid - gewoon ontzettend goed te volgen is en de nummers ook echt sterk zijn. Echt een luisterervaring.