menu

Neil Young with Crazy Horse - Toast (2022)

mijn stem
3,95 (60)
60 stemmen

Canada
Rock
Label: Reprise

  1. Quit (5:24)
  2. Standing in the Light of Love (4:18)
  3. Goin' Home (7:52)
  4. Timberline (4:10)
  5. Gateway of Love (10:10)
  6. How Ya Doin'? (7:00)
  7. Boom Boom Boom (13:05)
totale tijdsduur: 51:59
zoeken in:
avatar van rbbrbass
4,0
Los van al het gelul over een doorgeslagen en ontwrichte samenleving even terug naar de muziek: wat een heerlijke plaat. Four stars out of five.

avatar van harm1985
4,5
Nu twee keer beluisterd met de koptelefoon. Hier word ik wel erg blij van!

De mix van Goin' Home verschilt subtiel van de AYP versie, de vocalen zijn wat prominenter aanwezig en er is wat reverb toegevoegd. Het nummer is eindelijk thuis.

Quit ligt verrassend dicht op de AYP versie, maar How Ya Doin wordt juist wat langzamer gespeeld, Young zingt het ook in een ander regiem van zijn stem, waardoor het nog melancholischer klinkt. De vocalen van Astrid en Pegi Young zijn ook wat meer aanwezig.

Boom Boom Boom is gewoon een heerlijke slow burn, evenals Gateway of Love, boordevol improvisatie jams.

Standing in the Light of Love en Timberline zijn heerlijke stampers.

Wat mij betreft duidelijk beter dan AYP. Gezien de achtergrond van de nummers zijn de bijdragen van Pegi opmerkelijk. Doet een beetje Abba-esque of Fleetwood Mac-achtig aan zo, een lied schrijven over een relatie crisis (al dan niet zo ervaren door Pegi zelf) en dan je (ex-)vrouw het laten zingen.

Quit en How Ya Doin zijn echter geen The Winner Takes it All of Go Your Own Way, immers Young lijkt vooral zichzelf te verwijten dat hij tekortschiet in de relatie. De nadere uitleg die Young gaf bij dit album en die bij AYP ontbrak geeft het geheel wel meer diepte.

Al met al een stuk bevredigender dan Homegrown dat de hype niet waar kon maken.

Kwalitatief is hier niks mis mee, maar het was, net als Homegrown té persoonlijk. Juist dat is het verschil tussen Toast en AYP, hier liggen de emoties veel meer aan de oppervlakte, bij AYP juist wat meer verstopt.

Je kunt discussiëren of de live versies van Goin Home, Standing in the Light of Love en Gateway of Love niet beter zijn dan de studio versie, maar dat kun je ook zeggen van Down by the River, Like a Hurricane of Cortez the Killer. Het feit blijft dat dit een studio album is en deze nummers hebben nu eenmaal als handicap dat ze in 2001 al live zijn gespeeld én daarna op bootleg zijn verschenen. Wat mij betreft kunnen ze prima naast elkaar bestaan en is het ene niet beter dan het andere.

Ik onthoud me nog even van stemmen, maar dit is minimaal 4*, misschien zelfs 4,5*. Met gemak beter dan Psychedelic Pill en niet gek veel minder dan Ragged Glory. De missing link in het oeuvre met Crazy Horse.

avatar van harm1985
4,5
Overigens, pmac, aan het einde van het jaar komt er evenwel een nieuw, in 2022 opgenomen album uit met Crazy Horse, geproduceerd door Rick Rubin.

Saillant detail, nadat de plaat gemasterd is en naar de vinyl pers is gestuurd hebben Rubin en Young er nog een klein beetje aan gesleuteld, waardoor de CD subtiel zal verschillen met de LP.

Naam van dit album is onbekend, maar er werd al gegrapt dat het More Barn zou moeten gaan heten.

gastheerg
Draaibeurt drie. En met draaien bedoel ik draaien. Nu even echt kunnen luisteren onder wat anders. Geen telefoon, helemaal niks.

Teksten komen mijn soms over van iemand die misschien iets te hopeloos is. Liefde is mooi, liefde is geweldig maar jezelf verloochenen? Misschien maak ik het te zwart maar zo komt het zo nu en dan over.
Wel lekker drama wat heerlijk wordt ondersteund door geweldig gitaarwerk zoals Neil dat zo lekker kan met Crazy Horse.

Ik wordt hier heel blij van. Schitterende hoes trouwens met binnenhoezen met songteksten EN extra binnen hoezen om de platen goed te beschermen. Zo zien we het graag!

avatar van harm1985
4,5
Alhoewel Quit en prima nummer is, twijfel ik of het een geschikte opener is. De achtergrondvocalen op AYP vind ik iets beter. Al met al wel het minste nummer van deze plaat.

Het lome, jazzy gitaarwerk op Gateway of Love en Boom Boom Boom maken dat meer dan goed, net als de drie stampers (al is de overgang naar Standing in the Light of Love wel erg lomp, alsof iemand, a la Like a Hurricane net iets te laat op record drukte).

Het is dat je geen kwart sterren kan geven, maar een 4* is gewoon te laag.

Dit kan nog prima anno 2022.

Het gegeven dat een artiest in een later stadium van zijn carrière niet meer dezelfde kwaliteit kan leveren als in het begin van zijn carrière gaat er bij mij niet in. Dat is net zoiets als zeggen dat muziek van na de jaren 70 niet beter kán zijn dan die van daarvoor. Een veelgehoord punt van kritiek van boomers die niet snappen dat Kanye West in de meest recente Rolling Stone 500 Greatest Songs lijst boven Simon & Garfunkel stond.

Het wordt nooit meer beter dan vroeger, nou Toast > Life.

Kleine kanttekening: ik ben natuurlijk niet opgegroeid met Neil Young. Voor mij geen jeugdsentiment. Ook nu ben ik niet 'the target audience'. Voor mij al Young's muziek van voor 2003, toen ik hem ontdekte, gelijk. Ik had in één klap 30+ jaar muziek tot mijn beschikking, in plaats van dat ik plaat voor plaat, jaar na jaar met Young meegroeide.

avatar van pmac
3,5
Het klinkt heerlijk getrouwd en luisterde fijn weg. Geen klassieker misschien maar gewoon een degelijke Neil met Crazy Horseplaat. Achtergrondzang van de dames in mooi contrast met het gruizige gitaargeluid. Rustige en aangename melodieën.

avatar van pmac
3,5
Getrouwd moet uiteraard vertrouwd zijn.

avatar van vanwijk
3,5
Inmiddels een week verder en ik moet eerlijk bekennen dat ik er nog niet uit ben. Is dit nu echt beter dag AYP?
Dat AYP voor mij een van de minste platen is uit zijn toch unieke oeuvre (Goin’ Home geeft het m.i. bestaansrecht) en dat deze toen gereleased ten faveure van Toast gaf me hoop Dan moet Toast toch vele malen beter zijn!
Maar eigenlijk hoor ik het verschil niet echt en zijn nummers als Quit, Boom Boom Boom niet aan mij besteed.
Standing in the light of Love en Timberline zijn voor Neils begrip redelijke rockers maar niet echt outstanding. Blijft toch weer Goin’ Home over!
Ik heb volgende week vakantie en ga er dan eens echt ff voor zitten en beide albums eens naast elkaar leggen. Ben benieuwd.

gastheerg
Nog even wat dieper in op dit lekkere album:

Precies op mijn verjaardag bracht Neil Young vorige vrijdag dit album uit en het gebaar wordt gewaardeerd. Het gaat om een album dat hij samen met Crazy Horse in 2001 heeft opgenomen. Het is een van de vele albums van Neil die om uiteenlopende redenen kortere of langere tijd op de plank zijn blijven liggen.

Soms dwong een maatschappij ome Neel om een album op te houden zoals het gitzwarte Tonight's The Night. Voor de platenmaatschap te zwart en het album ging voor korte tijd op de plank en On The Beach kreeg voorrang. Tonight's The Night kwam uiteindelijk ruim een jaar later uit dan Neil had gehoopt.

Soms bleven albums nog langer liggen zoals Hitchhiker dat in 1976 is opgenomen en pas in 2017 in de schappen van de platenwinkel verscheen. Neil nam dit album in één set op en was behoorlijk stoned. Eind jaren 70 vond hij dat blijkbaar toch wat gênant en gelukkig heeft hij de schaamte overwonnen want Hitchhiker is een pareltje.

Zo is ook het album Homegrown pareltje en ook dat bleef - dit keer vanwege liefdesverdriet - jaren op de plank liggen. Homegrown is eveneens opgenomen in de eerste helft van de 70er jaren en pas in 2020 officieel uitgegeven.

Ook het nu voorliggende dubbelalbum (eigenlijk 3 kantjes) Toast heeft een lange weg achter de rug voor het van de opnamestudio in een platenwinkel is terechtgekomen. De opnames zijn uit dezelfde periode als het album Are You Passionate? dat in het voorjaar van 2002 verscheen. Are You Passionate? is voor vele een experiment teveel en Neil flirt daar met muziekstijlen die we niet direct van hem gewend zijn,

Are You Passionate? is een van de vele eigenzinnige albums van de al even eigenzinnige muzikant. Toch gaat door de jaren heen ook een album als Are You Passionate? voor meer en meer waardering zorgen. Dat blijft toch wel de kracht van Neil met dit soort albums. Net zoals je zoute haring en oesters moet leren eten.

Dat geldt ook zeker voor deze nieuwe telg. Toast welke net als Homegrown om persoonlijke redenen op de plank is blijven liggen. We horen Neil en Crazy Horses zoals we ze nog niet eerder hebben gehoord. Flink wat tranentrekkers over een hoop ellende in de liefde. Het begint al gelijk met Quit waar een hopeloze Young de meubelen probeert te redden van een relatie die gedoemd is te mislukken:

Hey, baby, don't count me out
I still got a lot to give, stick around and find out
I might surprise you with what our love still brings
I'm never quitting you, even if you quit me
No, I got to tell you baby that our love is strong
I'm the one, the one who did you wrong

Zeven nummers lang neemt Young ons mee in teleurstellingen in de liefde. De hang naar liefde lijkt zo nu en dan groter dan het zelfrespect. Dat is misschien wel gelijk de grootste les die we uit dit album kunnen halen. Liefde is goed, liefde is geweldig maar verloochen jezelf niet.

Wel schitterende teksten die je zo nu en dan bij de keel pakken en dat doet ook het heerlijk pittige gitaarwerk. Ik mag Neil graag solo horen in een akoestische set maar samen met Crazy Horse blijft toch wel het ideale huwelijk.............om het toch even over liefde en relaties te hebben.

Toast is opgenomen in de gelijknamige studio en dat gebouw was tevens inspiratie voor de zeer fraaie klaphoes die voorzien is van binnenhoezen met songteksten.

Als je een doorsnee fan van Neil bent zou ik het album een keertje via streaming luisteren en het daarna snel vergeten. Voor de gewone fan is het immers niet bij te houden wat de beste man allemaal uitbrengt en voor augustus staat alweer een volgend album (Noise & Flowers) gepland.

Ben je een liefhebber van dit ongeleide muzikale projectiel - die z'n hele carrière aan het uitgraven is - dan is Toast toch dik de moeite om een Toast op uit te brengen.

avatar van Martin Zeeman
4,5
Prima plaat.

avatar van Cor
4,0
Cor
Een kleine 4****, kan net. Toch fijn dat dit uiteindelijk losgelaten is op de mensheid. Over het algemeen toch wel kleine verbeteringen in deze versies t.o.v. die van Are You Passionate? 'Boom Boom Boom' net iets pakkender dan 'She's A Healer', 'How Ya Doin?' net iets puurder dan 'Mr. Disappointment'. En het geeft toch wel weer een goed tijdsbeeld van de muzikale ontwikkeling en keuzes van Young.

avatar van pmac
3,5
Ik moet bekennen dat ik AYP altijd heb laten liggen. Mede door de commentaren op deze site. Maar was Neil sowieso een paar jaar kwijt in de jaren negentig/ begin 2000.
Zo'n nummer als Goin home is voor mij eigenlijk nieuw. En ik ben aangenaam verrast. Dit is wat mij betreft een klassieker onder de Crazy Horse nummers. Wat soleert hij heerlijk.

avatar van vanwijk
3,5
Toch een beetje tot inkeer gekomen, Toast is inderdaad wel een tikkie beter dan AYP. De eerste vijf nummers zijn inmiddels wel gevallen en al mee neuriënd loop ik samen met mijn hond een extra ommetje.
Een prima plaat zoals Martin Zeeman aangaf. Toch ben ik ook benieuwd naar vrijdag..

avatar van pmac
3,5
Boom boom boom vind ik echt tegenvallen maar How ya doin blijft in je kop kleven.
Wel beschouwd zijn deze en Going home de prijsschieters op deze plaat en op zich de aanschaf waard. De rest is gewoon prima behalve dat Boom 3x wat soms wat met dat onbenullige gitaarspel wel heel vrijblijvend overkomt.

avatar van Twinpeaks
4,0
Meer dan degelijke plaat. Het klinkt allemaal wat urgenter dan de versies op AYP. Al is dat album in de loop der jaren wat meer gestegen in mijn achting. Goin' Home blijft toch een wat ondergewaardeerd nummer in zijn oeuvre. Ook getuige de weinige live uitvoeringen door de jaren heen. Voor de rest een fijne niks aan de hand plaat , waarbij het slordige spel wederom zijn charme heeft . 4 sterren met de kans op een halfje meer in de toekomst.

avatar van HugovdBos
4,0
10 jaar op MusicMeter - 10.000e stem

Exact 10 jaar gelden begon mijn muzikale avontuur op MusicMeter door een stem uit te brengen op het album 'After the Gold Rush' van Neil Young, welke nog steeds tot mijn favoriete albums ooit gemaakt behoort. Niet wetende dat de 10 jaar die zouden volgen een ware ontdekkingstocht ging zijn op muzikaal gebied, mede door alle ontdekkingen die ik via deze site heb gedaan. De liefde voor muziek ging zelfs zo ver dat ik mijn eigen website over vinyl begon, Platendraaier.nl. Binnen korte tijd groeide deze uit tot een gigantische database met een overzicht van platenbeurzen, concertregistraties, albumrecensies, toplijsten en albumcover besprekingen. Nieuwe muziekstijlen deden door MusicMeter een intrede in mijn leven en inmiddels laat bijna geen genre mij meer onberoerd. Het waren gigantisch mooie jaren met als hoogtepunt 3 werkzame jaren als brand manager bij het muzieklabel Music On Vinyl. Inmiddels in een hele andere levensfase en de muziekindustrie alweer wat jaartjes verlaten brengt muziek mij nog steeds alles waarmee het hier 10 jaar geleden begon. Dit brengt mij echter telkens weer terug bij die ene artiest: Neil Young!

Daar stond ik dan als 5-jarig jongetje op de woensdagmiddag in 1995 aan de speakers gekluisterd. Terwijl mijn vader de ene na de andere deegschijf (lees pannenkoek) uit de pan tevoorschijn toverde klonken uit de speakers de tonen van een uiterst kwetsbare of hard rockende Neil Young. Het waren de jaren van Harvest Moon en Sleeps With Angels, twee totaal verschillende albums, die direct de verscheidenheid van de artiest Neil Young tentoonspreidde. Het ene album breekbare en ingetogen (Harvest Moon) en het andere aardedonkere en tekstueel zwaar (Sleeps With Angels). Het was voor mij de kennismaking met een artiest die mij de komende 27 jaar keer op keer zou verbazen en nooit uit mijn muzikale hart zou verdwijnen. In al die jaren dat ik Neil volg zou hij telkens weer terugkeren bij zijn oude vertrouwde begeleidingsband Crazy Horse.

Ook al is Toast niet direct een album met geheel nieuwe nummers, toch geeft deze plaat direct voor mij weer waarvoor Neil mij nog constant weet te verbazen. Daterend uit de tijd van het niet al te hoog gewaardeerde Are You Passionate? (2002) blijkt dit verloren gewaande album een gouden greep te zijn om nu uit te brengen. Het was de tijd waarin hij in een moeizame fase zat met zijn toenmalige echtgenote Pegi. Al de treurnis en verderf deed Neil besluiten het album niet uit te brengen. Terug naar het heden, het album Toast bevat verschillende nummers die Neil al eerder uitbracht: "Quit", "How Ya Doin'?" (als "Mr. Disappointment") en "Boom Boom Boom" (als "She's a Healer"), maar ook "nieuw" materiaal zoals Timberline en Gateway Of Love.

Opener "Quit" gooit net als in de oorspronkelijke versie een heerlijke gruizige en soulvolle sound op tafel. Doordrongen van de emoties waarin de relatieperikelen hoogtij voeren en de toekomst onzeker lijkt. Deze versie verschilt inhoudelijk niet heel veel van de oorspronkelijke, maar heeft hier op muzikaal gebied een kleine stap voorwaarts gemaakt. De ingetogenheid van "Quit" wordt direct van de vloer geveegd met het stevige fuzzy “Standing in the Light”. Dit is hoe wij Neil ook kennen, pulserend op de herhalende klanken van de gitaren en drums marcheert hij voort, zoekende naar dat kleine beetje liefde. "Goin’ Home" knalt op eenzelfde wijze door de speakers. Het kleine broertje van "Cortez the Killer" weet tekstueel en muzikaal de ontroeren, dit is zoals wij Crazy Horse het liefst zien. Hoe de drums telkens weer het voortgaande ritme opstuwen en de gitaarklanken zich samen weten te smelten met het verhaal. De scherpte knalt er nog iets meer vanaf vergeleken met het origineel.

“Timberline" is zo'n voortslepende kraker, waar het gekke paard naar alle kanten beweegt. Inhoudelijk pakt Neil de religieuze denkbeelden van een boomkapper aan. Tekstueel zeker niet het sterkste nummer, maar op muzikaal gebied is het weer genieten geblazen. Met het ruim 10 minuten durende "Gateway of Love" haalt de band alles uit de kast. Een vleugje Bossa Nova (afkomende van de tour die hij toen ter tijd door Zuid-Amerika maakte) wordt hier gemengt met een aantal uitbundige gitaarsolo's van de virtuoos zelf. Pijn en verdriet zitten ook diepgeworteld in dit nummer, zo blijkt wel uit teksten als:

Background noise on a changing sky
Blacked-out eyes saw the reason why
I still feel you in my heart's eye


Dit ultieme nummer van het album weet je 10 minuten te lang te doen verwonderen. "How Ya Doin'?" gaat hier een stuk langzamer dan op "Are You Passionate?", maar is daarom niet minder geslaagd. Tesktueel past het prima binnen de context van dit album, al vormt dit muzikaal in de gruizige sound juist een rustpunt. De pianopartijen en de aangrijpende gitaarklanken zorgen voor een wat aandoenlijker zingende Neil. Het langste nummer van de plaat "Boom Boom Boom" opent met een Deep Purple-achtige bassriff. De songstructuur doet erg denken aan die in het origineel genaamd “She’s a Healer.” Een heerlijke improvisatiesessie volgt waarin zowel jazzy als rocky tonen de boventoon voeren, met een Neil die niet in zijn vrolijkste levensfase blijkt te zitten. Het is een voorstuwende afsluiter van dit album.

Toast laat overduidelijk zien dat tijden van hopeloosheid en verlies soms tot de meest aangrijpende muzikale pareltjes zorgen. Neil Young & Crazy Horse zijn op dit album ouderwets goed op dreef en laten zo nu en dan zien wat de enerverende jamsessies als resultaat kunnen opleveren. Het album valt prima in het straatje met albums waarmee Neil in de jaren 90 nieuwe hoogtes wist te bereiken. Toast is daarmee een waardig vervolg op albums als Ragged Glory, Sleeps With Angels en Broken Arrow. Het is een album doordrongen van fragile schoonheid, maar tevens ook luidruchtige stormen die overrazen. Ik ben Neil dan ook niet minder dan dankbaar dat hij dit album alsnog heeft uitgebracht.

Laten we een Toast uitbrengen op de volgende 10 jaar MusicMeter en het eeuwige leven voor Ome Neil!

Gast
geplaatst: vandaag om 00:21 uur

geplaatst: vandaag om 00:21 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.