10 jaar op MusicMeter - 10.000e stem
Exact 10 jaar gelden begon mijn muzikale avontuur op MusicMeter door een stem uit te brengen op het album 'After the Gold Rush' van Neil Young, welke nog steeds tot mijn favoriete albums ooit gemaakt behoort. Niet wetende dat de 10 jaar die zouden volgen een ware ontdekkingstocht ging zijn op muzikaal gebied, mede door alle ontdekkingen die ik via deze site heb gedaan. De liefde voor muziek ging zelfs zo ver dat ik mijn eigen website over vinyl begon, Platendraaier.nl. Binnen korte tijd groeide deze uit tot een gigantische database met een overzicht van platenbeurzen, concertregistraties, albumrecensies, toplijsten en albumcover besprekingen. Nieuwe muziekstijlen deden door MusicMeter een intrede in mijn leven en inmiddels laat bijna geen genre mij meer onberoerd. Het waren gigantisch mooie jaren met als hoogtepunt 3 werkzame jaren als brand manager bij het muzieklabel Music On Vinyl. Inmiddels in een hele andere levensfase en de muziekindustrie alweer wat jaartjes verlaten brengt muziek mij nog steeds alles waarmee het hier 10 jaar geleden begon. Dit brengt mij echter telkens weer terug bij die ene artiest: Neil Young!
Daar stond ik dan als 5-jarig jongetje op de woensdagmiddag in 1995 aan de speakers gekluisterd. Terwijl mijn vader de ene na de andere deegschijf (lees pannenkoek) uit de pan tevoorschijn toverde klonken uit de speakers de tonen van een uiterst kwetsbare of hard rockende Neil Young. Het waren de jaren van Harvest Moon en Sleeps With Angels, twee totaal verschillende albums, die direct de verscheidenheid van de artiest Neil Young tentoonspreidde. Het ene album breekbare en ingetogen (Harvest Moon) en het andere aardedonkere en tekstueel zwaar (Sleeps With Angels). Het was voor mij de kennismaking met een artiest die mij de komende 27 jaar keer op keer zou verbazen en nooit uit mijn muzikale hart zou verdwijnen. In al die jaren dat ik Neil volg zou hij telkens weer terugkeren bij zijn oude vertrouwde begeleidingsband Crazy Horse.
Ook al is Toast niet direct een album met geheel nieuwe nummers, toch geeft deze plaat direct voor mij weer waarvoor Neil mij nog constant weet te verbazen. Daterend uit de tijd van het niet al te hoog gewaardeerde Are You Passionate? (2002) blijkt dit verloren gewaande album een gouden greep te zijn om nu uit te brengen. Het was de tijd waarin hij in een moeizame fase zat met zijn toenmalige echtgenote Pegi. Al de treurnis en verderf deed Neil besluiten het album niet uit te brengen. Terug naar het heden, het album Toast bevat verschillende nummers die Neil al eerder uitbracht: "Quit", "How Ya Doin'?" (als "Mr. Disappointment") en "Boom Boom Boom" (als "She's a Healer"), maar ook "nieuw" materiaal zoals Timberline en Gateway Of Love.
Opener "Quit" gooit net als in de oorspronkelijke versie een heerlijke gruizige en soulvolle sound op tafel. Doordrongen van de emoties waarin de relatieperikelen hoogtij voeren en de toekomst onzeker lijkt. Deze versie verschilt inhoudelijk niet heel veel van de oorspronkelijke, maar heeft hier op muzikaal gebied een kleine stap voorwaarts gemaakt. De ingetogenheid van "Quit" wordt direct van de vloer geveegd met het stevige fuzzy “Standing in the Light”. Dit is hoe wij Neil ook kennen, pulserend op de herhalende klanken van de gitaren en drums marcheert hij voort, zoekende naar dat kleine beetje liefde. "Goin’ Home" knalt op eenzelfde wijze door de speakers. Het kleine broertje van "Cortez the Killer" weet tekstueel en muzikaal de ontroeren, dit is zoals wij Crazy Horse het liefst zien. Hoe de drums telkens weer het voortgaande ritme opstuwen en de gitaarklanken zich samen weten te smelten met het verhaal. De scherpte knalt er nog iets meer vanaf vergeleken met het origineel.
“Timberline" is zo'n voortslepende kraker, waar het gekke paard naar alle kanten beweegt. Inhoudelijk pakt Neil de religieuze denkbeelden van een boomkapper aan. Tekstueel zeker niet het sterkste nummer, maar op muzikaal gebied is het weer genieten geblazen. Met het ruim 10 minuten durende "Gateway of Love" haalt de band alles uit de kast. Een vleugje Bossa Nova (afkomende van de tour die hij toen ter tijd door Zuid-Amerika maakte) wordt hier gemengt met een aantal uitbundige gitaarsolo's van de virtuoos zelf. Pijn en verdriet zitten ook diepgeworteld in dit nummer, zo blijkt wel uit teksten als:
Background noise on a changing sky
Blacked-out eyes saw the reason why
I still feel you in my heart's eye
Dit ultieme nummer van het album weet je 10 minuten te lang te doen verwonderen. "How Ya Doin'?" gaat hier een stuk langzamer dan op "Are You Passionate?", maar is daarom niet minder geslaagd. Tesktueel past het prima binnen de context van dit album, al vormt dit muzikaal in de gruizige sound juist een rustpunt. De pianopartijen en de aangrijpende gitaarklanken zorgen voor een wat aandoenlijker zingende Neil. Het langste nummer van de plaat "Boom Boom Boom" opent met een Deep Purple-achtige bassriff. De songstructuur doet erg denken aan die in het origineel genaamd “She’s a Healer.” Een heerlijke improvisatiesessie volgt waarin zowel jazzy als rocky tonen de boventoon voeren, met een Neil die niet in zijn vrolijkste levensfase blijkt te zitten. Het is een voorstuwende afsluiter van dit album.
Toast laat overduidelijk zien dat tijden van hopeloosheid en verlies soms tot de meest aangrijpende muzikale pareltjes zorgen. Neil Young & Crazy Horse zijn op dit album ouderwets goed op dreef en laten zo nu en dan zien wat de enerverende jamsessies als resultaat kunnen opleveren. Het album valt prima in het straatje met albums waarmee Neil in de jaren 90 nieuwe hoogtes wist te bereiken. Toast is daarmee een waardig vervolg op albums als Ragged Glory, Sleeps With Angels en Broken Arrow. Het is een album doordrongen van fragile schoonheid, maar tevens ook luidruchtige stormen die overrazen. Ik ben Neil dan ook niet minder dan dankbaar dat hij dit album alsnog heeft uitgebracht.
Laten we een Toast uitbrengen op de volgende 10 jaar MusicMeter en het eeuwige leven voor Ome Neil!