Änglagård - Epilog (1994)

Haal deze en zijn voorganger nu binnen. Heb er een nummer van gehoord dat erg goed klonk, ook ff op internet naar recensies gezocht en die waren fascinerend positief. Het verbaast me dat niemand hierop heeft gestemd eigenlijk. Ik zal binnenkort stemmen.

Ongelofelijk inderdaad (hoewel ik zelf ook was vergeten te stemmen). Fantastisch meesterwerk van deze legendarische band. Slechts overtroffen door zijn voorganger Hybris (zie ook mijn verhaal daar). Sista Somrar is een van de mooiste instrumentale tracks ooit.

Aangetrokken door de fantastische hoes heb ik deze plaat ook maar eens beluisterd. Hoewel de diversiteit in zowel de composities als het instrumentgebruik mij opzich aanspreekt, neigt dit album teveel naar Dream Theateresk keyboard gefröbel en da's nu niet bepaald mijn ding. 3*

De vergelijking met Dream Theater, gaat volgens mij helemaal niet op. Het geluid van Anglagard is totaal anders.

Inderdaad, Anglagard is typische 70's prog. Moeilijk te vergelijken met Dream Theater. Als je hier moeite mee hebt dan geld dat denk ik voor het merendeel van de symfonische rock.

Ik vergelijk het ook niet met Dream Theater, er zitten alleen typische keyboardstukken in waar Dream Theater wel degelijk gebruik van maakt. En die werken nu eenmaal enorm op m'n zenuwen. Symfo Rock is ook niet helemaal mijn ding inderdaad, prog rock al weer een stuk meer.

Ik zie dat mijn zin wat ongelukkig geformuleerd is in mijn eerste post. Er zou moeten staan: "het keyboard gefröbel op dit album doet nogal Dream Theateresk aan". De rest van de plaat niet inderdaad.

De dag dat Dream Theater weer een toetsenist heeft die keyboardgefrobel a la Anglagard prefereert is de dag dat ik weer interesse voor een nieuw DT-album zal hebben.

Alles wat je op dit album hoort is is puur en analoog. Geen digitale apparatuur te horen op dit album. Het is een echt orgel, echte mellotrons (de ene keer dat ik ze live heb gezien hadden ze 3 (!!) van die dingen op het podium staan), een echte piano, lekker vette analoge synths.

Epilog vind ik persoonlijk het meesterwerk van deze band. Het is complex, dynamisch, melancholisch en meeslepend. Sista Somrar reken ik tot een van de allerbeste symforock stukken ooit gemaakt.

Sista Somrar is zoals ik al eerder zei inderdaad meer dan geniaal. Wat je zegt over instrumentatie is trouwens ook geen toeval. Ze wilden graag in navolging treden van hun helden Yes en Genesis en daarom hebben ze alleen maar instrumenten gebruikt die in die tijd beschikbaar waren (dwz voor 1975).

Wat mij elke keer weer verbaasd, is dat Zweden een enorme hoge kwaliteit aan bands heeft, in tegenstelling tot andere landen. Ik heb ook veel meer Zweedse bands in mijn cd-kast staan dan bijvoorbeeld andere landen. Ben daarom ook zeer benieuwd hiernaar en ga het snel opzoeken

Een hele reeks bands uit het hoge noorden staan bij mij eveneens zeer hoog aangeschreven. Änglagård als absolute koploper en in het zog daarvan Anekdoten, Landberk, Paatos, Sinkadus, White Willow (N),...
We krijgen deze bands helaas veel te weinig te zien. Maar binnenkort kunnen we wss weer genieten van het sublieme Paatos en Liquid Scarlet. Die typische melancholische en pastorale sfeer, vaak opgewekt door het gebruik van de mellotron, spreekt me erg aan bij die Scandinaviërs . Mijn twee aanraders: Sista Somrar (Anglagard-Epilog) en Jordrok (Anglagard-Hybris).
En dan te bedenken dat de meeste bandleden van Änglagård nog pubers waren toen ze deze muizek maakten.
En de Änglagård-liefhebbers vegeten natuurlijk de petitie niet: http://www.petitiononline.com/anglagar/petition.html

Ik moet je teleurstellen wat betreft Liquid Scarlet, die hebben helaas afgezegd voor de support tour met Paatos..

Gisterennacht voor de eerste keer met koptelefoon geluisterd en ben razend enthousiast over dit album, alles klopt eraan, de muziek klinkt puur en ademd een aparte sfeer uit.
Uiteraard is het toetsenwerk geweldig maar vooral de combinatie met de andere muzikanten, de prachtige composities en de pure sfeer die het uitstraalt maakt het tot een prachtig geheel.
Er zijn ook veel veranderingen in volume waar te nemen, crescendo's en ook plotsere veranderingen, die de muziek soms meer als 19e eeuwse klassieke muziek doen aanvoelen, en dit in combinatie met hoogstaande progressieve elementen. Het gebruik hier van crescendo's deed mij aanvoelen hoe weinig men daar wel gebruik van maakt in de hedendaagse muziek, waar men van het ene naar het andere nummer doorraast in constant volume (niet naar de uitzonderingen gekeken natuurlijk).

4,0* na één luisterbeurt

Bij de eerste indruk toch maar een 3*. Ik sluit me wat aan bij wat HammerHead zegt. De keyboards zijn niet zo m'n ding.

Een schitterende 2de plaat!!! Niet zo ijzersterk als het debuut maar Epilog is toch knap in elkaar gestoken. Een echte klassieker zal het wel nooit worden maar het is een zeer goede toevoeging voor ieder symphonische liefhebber.

Erg knap, maar ik vind het niet zo mooi. Veel op deze plaat is juist waar ik me bij King Crimson en Anekdoten ook zo aan erger.

Ik ben gek op Mellotron en ook op instrumentale prog. Maar de stukjes die wat relaxter zijn vind ik leuker dan dat dreigende en rommelige.
Het lijkt wel een soundtrack voor een horrorfilm en ik word er erg onrustig van.

Ik herzie mijn mening lichtjes. Wat een verdomd sterke plaat. Skogsranden is magistraal.

Na maanden meermaals per week gedraaid te hebben kan ik zeggen dat dit mijn favorite plaat is. Waar het bijna geniale hybris soms wat hak op de tak was is epilog een vloeiend maar onvoorspelbaar en daardoor een erg spannende muzikale reis. Waar andere platen na enkele malen draaien iets hebben van ""ok deze kan weer in de kast"" heeft deze maanden bovenop de stapel meestgedraaide cd's gelegen. Vooral de wisselwerking hard/zacht en van esoterische sferen naar bruut geweld is super ten uitvoer gebracht.

Wat springeriger dan het magnifieke Hybris, maar niet per definitie minder. Moeilijk te doorgronden wel, ik begin met vier sterren maar ben nog lang niet uitgeluisterd. Deze band is voor mij een grote ontdekking.