John Fullbright - The Liar (2022)

Onverwacht maar prachtig nieuws. Op zich doet de aankondiging van dit album al reikhalzend uitzien naar 30 september, maar mocht een opwarmertje hierbij helpen dan is hier het eerste nummer alvast te horen: John Fullbright - Paranoid Heart (YouTube)

Klinkt goed alvast dat eerste nummer. Ik zie een paar bekende titels op de tracklist. Mooi dat ‘Blameless” er op staat. Geschreven door Fullbright, eerder al opgenomen door Kelley Mickwee.

Hier kijk ik heel hard naar uit!

John Fullbright heeft overigens wel een bijzondere discografie. In 2009 brengt hij een live-album uit met nummers die vervolgens verschijnen op reguliere albums in 2012, 2014 en 2022... Dat klinkt een beetje als de omgekeerde volgorde!

Ik ben vooral blij dat er een studioversie komt van Unlocked Doors. Hopelijk is het even goed (of nog beter) dan de live-versie.

Op mijn blog is eventueel een recensie van Rein van den Berg over dit album te lezen. Een recensie waar ik me heel goed in kan vinden trouwens.

Heb het album nu enkele keren beluisterd. Wat een tegenvaller. Ik vroeg mij vaak af waarom John na zijn prachtige Songs uit 2014 niet met iets nieuws kwam. Het antwoord (met Liar) is nu duidelijk.

Hij heeft gewoon zijn kruit verschoten en kampt met 'artistieke droogte'. Dit in schrille tegenstelling tot een Ryan Adams, die dit jaar maar liefst 4 (!) albums uitbrengt (en het jaar is nog niet eens voorbij). Die heeft juist een fors overschot aan inspiratie, maar ontbeert het aan een kritische houding ten aanzien van zijn werk. Van hemzelf, maar ook van zijn omgeving.

Wat Liar betreft: ook ik kan me op hoofdlijnen vinden in de recensie van Rein van den Berg. Met mijn kanttekening dat Rein en Lura nog vrij mild zijn. Want op dit album staan best een paar aardige, maar niet bijzondere songs. Maar er staan ook veel domme stampnummers op. Zoals bijvoorbeeld Social Skills; zeg nou zelf, zo'n nummer haalt het gemiddelde niveau van dit album toch flink omlaag.

Haha, 'artistieke droogte'... De man levert een kandidaat album van het jaar af en zijn nieuwe kunstwerkje wordt even weggezet als onmiskenbaar misbaksel. Het is als bij de topsporter die het ene jaar wereldkampioen wordt en de jaren erna nauwelijks waardering krijgt voor het behalen van een van de andere podiumplekken. Natuurlijk kan dit album niet tippen aan Songs, maar het is niettemin een zeer aangename uitbreiding van Fullbrights toch al niet zo omvangrijke oeuvre en dat die even op zich heeft laten wachten mag de pret niet drukken. Niet alle nummers zullen in mijn favorietenlijstje belanden (zoals bij het voorgaande album), maar de meeste zijn Fullbrightiaans goed en dat zijn naam in dezen synoniem is voor de buitencategorie is met dit album niet veranderd.

ik kan nog altijd niet geloven dat er überhaupt een nieuw album is gekomen. Enkele keren per jaar ging ik toch actief op zoek naar nieuw materiaal, zo'n indruk had hij op me gemaakt met (vooral) Songs.
Dat John's stem-uit-de-duizend opnieuw door de boxen galmt doet me gewoonweg glimlachen. Een warm 'baddeke' pakken, zo voelt het aan.
Bedankt voor de tip Jasper, ik bezit het album van Mickwee toevallig.