menu

The Birthday Party - Junkyard (1982)

mijn stem
3,82 (127)
127 stemmen

Australiƫ
Rock
Label: 4AD

  1. Blast Off * (2:18)
  2. She's Hit (6:05)
  3. Dead Joe (3:08)
  4. The Dim Locator (2:49)
  5. Hamlet (Pow, Pow, Pow) (5:33)
  6. Several Sins (2:56)
  7. Big-Jesus-Trash-Can (2:59)
  8. Kiss Me Black (2:48)
  9. 6" Gold Blade (3:34)
  10. Kewpie Doll (3:32)
  11. Junkyard (5:49)
  12. Dead Joe [2nd Version] * (3:07)
  13. Release the Bats * (2:32)
toon 3 bonustracks
totale tijdsduur: 39:13 (47:10)
zoeken in:
avatar van deric raven
4,0
Nooit eerder geweten dat Junkyard autokerkhof betekende.
Altijd gedacht dat dit een begraafplaats voor verslaafden was.
Gestorven aan een overdosis.
Op zich niet zo’n vreemde gedachten.
The Birthday Party balanceerden dan ook op de rand van de dood.
In een paar jaar tijd waren de leden lichamelijk geruïneerd.
Jonge wrakken; getekend door hun heftige levenswijze.
Totale wanorde.
De ondergang in het vizier.
Russisch roulette.
Wie zou de trekker over halen.
Het eerste bezwijken aan de drugs.
Stadscowboy Tracy Pew zou zeer spoedig voor een laatste keer een lasso om zijn arm werpen.
Een dodelijke epileptische aanval tot gevolg.
Eenzame weg naar de eeuwige jachtvelden.

Ondanks die totale ondergang.
Leverde het muzikaal prachtige producten op.
Het nummer Junkyard is nog steeds een hoogtepunt in het repertoire van De Grottenman.
Kenmerkend is de stem van Nick Cave.
Met zijn zwakke lichamelijke gesteldheid een zeer groot bereik.
De dood en het verderf niet alleen overheersend in de teksten.
Uitgebluste ogen die staarden zonder uitdrukking.
Zegt meer dan genoeg.

Gelijk met The Cramps in opkomst.
Ondanks dat die hun roots in de Rockabilly hebben.
Voor mij komen ze uit hetzelfde vieze steegje.
Scoren bij de dealer, en in een trip een straathoertje oppikken.
Het roept vergelijkingen op met het smerige Garage sound van The Stooges.
Zo ook het destructief gedrag van de frontman.
Iggy Pop was ook geen lieverdje.
Beide familie van de katachtigen.
Vanwege de negen levens.

The Boatman’s Call en No More Shall we Part zijn ook werkstukken met Nick Cave.
Onbegrijpelijk.
Contrast kan niet groter worden.

avatar van orbit
3,0
Deze een paar keer beluisterd, kende het al van een vriend die werkelijk volstrekt Cave-adept is. Zelf zit hij ook in een bandje wat flinke overstuurde garageherrie maakt, dus ik kon deze plaat er soms niet eens tussenuit destilleren als hij van alles van zijn eigen band liet horen en soms deze of andere dingen ertussen. Maar inderdaad een flinke bak ruwe en gestoorde herrie, met flink wat snerpende valse noten en een Cave die kennelijk bezig is met zelfmutilatie. Leuk tijdsdocument en een plaat die wel al een beetje de richting van enkele Cave albums erna aangeeft, alhoewel dit wel er wel erg dik bovenop ligt qua gekte en goofyness. Ook meteen de zwakte, sterke composities zijn eigenlijk amper te vinden, het gaat om de smerige gitaarronken die hieruit komen en de detonatie met "rustiger" muziek.. na een tijdje weet ik het echter wel en zit ik een beetje te wachten op iets dat me ook daadwerkelijk pakt. Maar dat gebeurt niet. Enkele nummers springen er iets meer uit, zoals She's hit of Dead Joe en ook Junkyard is best een vet nummer. Had op enkele van Cave's eerste albums niet misstaan. Daarvoor dus nog wel een voldoende, maar zeker geen plaat die me voor langere tijd gaat boeien, zoals kennelijk destijds ook niet is gebeurt bij die vriend van me.

Gast
geplaatst: vandaag om 19:57 uur

geplaatst: vandaag om 19:57 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.

Let op! Je gebruikersnaam is voor iedereen zichtbaar, en kun je later niet meer aanpassen.

* denotes required fields.