Lorna Shore - Pain Remains (2022)

Lorna Shore is ongekend populair op het moment, deze nieuwe Pain Remains vliegt in onze (vinyl) webshop de deur uit, zowel binnen als buitenland. Ik tot nu toe slechts enkele fragmenten kunnen beluisteren, maar op het eerste gehoor borduurt men verder op ...And I Return to Nothingness.

Je moet er (in mijn geval) voor in de stemming zijn om hier ruim een uur naar te luisteren, maar deze Amerikanen leveren zeker weer kwaliteit af en qua geluid blijven ze ongeëvenaard!

Bruut is de 1e term die bij me opkomt als ik deze plaat opzet... Verder kom ik nog niet, compleet overdonderd en lamgeslagen na een 1e luisterbeurt... Maar gaat zeker nog meerdere rondjes maken om in te dalen en een juiste plek en oordeel te kunnen geven.

(...And I Return to Nothingness was me destijds net iets te bruut, maar ik heb het gevoel dat ik deze wel ga trekken... )

Het titulaire drieluik is volledig op youtube te beluisteren sinds gisteren!
Album is een stuk melodischer en meer symphonisch dan de vorige EP, maar mij bevalt het goed.

Precies dat

Dit album lijkt op het eerste gehoor een duidelijk vervolg van ...And I Return to Nothingness, waar ze vooral de verschillende elementen veel meer uitwerken en meer tijd gunnen. Tegelijkertijd knallen ze nog net zo oorverdovend uit de speakers en weet Will Ramos nog steeds demonische geluiden te produceren.

Het slot-drieluik is trouwens wel van epische proporties zeg.

Wat...een...top...plaat is dit geworden zeg! Ik volg Lorna Shore al van hun eerste platen, toen was de band een goede middelmaat in het deathcore genre. Toen CJ McCreery werd aangekondigd als nieuwe vocalist voor de opnames van hun vorige langspeler "Immortal" was ik al in de wolken, omdat de man bij de band "Signs Of The Swarm" al zijn deathcore-vocalist strepen had verdiend. De plaat "Immortal" vond ik al zeer sterk, groot was mijn verbazing toen de brave man de laan werd uitgestuurd wegens vermeende sexual allegations ivm zijn vriendin. Nu goed, begrijpelijk natuurlijk... Ik hield mijn hart vast wie als vocalist Lorna Shore zou vervoegen. Enter Will Ramos... Zoals de meesten al wel gelezen en gehoord hebben is deze man nóg stukken beter qua stem bereik, afwisselend in grunts, screams, squals en brullen tout court... De man is uniek in het genre, hell, zelfs in het totale metal-genre! De mini plaat "...And I Return To Nothingness" met Will Ramos aan het roer was al een "jaw-opener" via Tik Tok, YouTube en andere kanalen, miljoenen likes en views en dat voor een deathcore band... En dan de eerste volwaardige plaat van Lorna Shore met Will als vocalist. Waar te beginnen? Van begin tot eind is dit één van de beste deathcore albums OOIT, super bruut, symphonisch, technisch perfect gespeeld, variatie in de composities met genoeg black metal invloeden om van een perfecte blackened deathcore plaat te spreken! Elk nummer is uniek en biedt zoveel verschillende lagen techniciteit en muzikaal vakmanschap dat ik iedereen wil aanraden om de plaat te beluisteren, ook al ben je niet "into" deathcore, aangezien de band verschillende stijlen incorporeert in het totaal geluid van de songs. 5/5 en dat is meer dan verdiend! Top plaat!

Inderdaad een Topplaat! Vanmiddag nog een keertje geluisterd en nog steeds overdonderd van de kwaliteit die hier geleverd wordt. Natuurlijk is de zang(er) het meest in het oog (oor ) springend, maar de rest van de muzikanten doet hier zeker niet voor onder. Van begin tot eind een heerlijke energieke, meeslepende muzikale trip

Deze video wil ik de liefhebber niet onthouden. Een anderhalf uur durende breakdown van het slot-drieluik. Enjoy!

Zo zeg! Dit is even andere koek. Deze woeste, intense mix van black metal en deathcore resulteert feitelijk in een nieuw genre. Ehhh... blackcore? Wat het ook is, het is behoorlijk bruut. Het ultrabombastische, bikkelharde songmateriaal wordt bij elkaar gekrijsd en geschreeuwd door ene Will Ramos, die hier een haast onmenselijke prestatie levert. Wat een strot heeft die man, niet te geloven. De rest van de band doet overigens niet veel voor hem onder en speelt hier op de top van het menselijk kunnen. Het levert een dodelijk vermoeiend maar tegelijkertijd bijzonder meeslepend album op, dat heen en weer stuitert tussen kitscherige bombast en verpulverende agressie. Ik ben fan!

Het bandje dat Will Ramos heeft achtergelaten klinkt ook nog steeds niet kinderachtig: A Wake in Providence - Eternity

Ik vind het op zijn minst aardig om te zien dat Lorna Shore de coreformules loslaat en wat eigenwijzer is geworden. De drukke toestanden die gepresenteerd worden, lenen zich bij uitstek voor een wat meer grillig verloop van de composities. Dat maakt Pain Remains wel ineens een stuk interessanter dan voorgaand spul waar keurig binnen de dogmatische lijntjes van metal- en deathcore werd gekleurd. Het levert een boeiend album op waar je je even flink in kunt vastbijten.

De plaat weet niet zo te verrassen als dat de ep deed. Maar ze weten hier wel flink te boeien en de stijl van die ep verder uit te bouwen. En dat is maar goed ook want juist die groeiende diversiteit en afwisseling in de muziek houd het geheel spannend. Uiteraard blijven ze bikkelhard uit de speakers komen, maar het wordt allemaal in een prachtig sfeervol geheel gepresenteerd. In plaats van simpelweg zo hard en snel mogelijk door de muziek heen hakken.

Het is echter het slotstuk dat de show steelt en de plaat uiteindelijk naar een hoger niveau tilt. Hoe ze het drieluik opbouwen en de muziek zo emotioneel weten te brengen is wat mij betreft een bijzondere prestatie voor de muziekstijl die ze leveren.

Lorna Shore was eigenlijk altijd te veel death-core voor mij en te weinig techdeath vandaar dat ik me nooit zo in ze verdiept heb. Deze plaat brengt daar wellicht verandering in. Ik las het en de dat Lorna Shore wat meer richting de prog en tech verschoof. Hier blijkt geen woord van gelogen. Wat een heerlijke plaat is dit geworden zeg. Een perfecte mix van tech/prog en een vleugje Core maakt tot een Beuker vanjewelste.