menu

Nina Simone - Little Girl Blue (1959)

Alternatieve titel: Jazz as Played in an Exclusive Side Street Club

mijn stem
4,04 (113)
113 stemmen

Verenigde Staten
Jazz
Label: Bethlehem

  1. Mood Indigo (4:02)
  2. Don't Smoke in Bed (3:11)
  3. He Needs Me (2:30)
  4. Little Girl Blue (4:18)
  5. Love Me Or Leave Me (3:22)
  6. My Baby Just Cares for Me (3:38)
  7. Good Bait (5:27)
  8. Plain Gold Ring (3:50)
  9. You'll Never Walk Alone (3:47)
  10. I Loves You, Porgy (4:10)
  11. Central Park Blues (3:06)
  12. He's Got the Whole World in His Hands * (3:10)
  13. For All We Know * (4:00)
  14. African Mailman * (3:09)
  15. My Baby Just Cares for Me [Extended Version] * (5:17)
toon 4 bonustracks
totale tijdsduur: 41:21 (56:57)
zoeken in:
avatar van Slowgaze
4,5
Nina Simone had een prachtige stem, zoveel is gelijk al duidelijk bij het openingsnummer ‘Mood Indigo’. Vic Chesnutt zette me ooit op haar spoor; hij verklaarde altijd naar Simone te luisteren als hij op het vliegveld was. Little Girl Blue draaien leverde me de eerste keer al een soort ‘chill’ op; hoe zeg je dat in het Nederlands? Een koud briesje door mijn hart en botten heen. Na de gejaagde opener neemt ze gas terug in ‘Don’t Smoke In Bed’, waarin ze haar stem laat opdwarrelen als een herfstbladeren die de zwaartekracht een loer draaien. En dan is de plaat nog maar net twee nummers bezig en verdomd, het lukt haar elke keer weer, al vanaf die magistrale eerste beluistering.

Naast Simone’s prachtige stem, is ook haar pianospel ronduit prachtig. Ze was naast een uitmuntende jazzpianist namelijk ook vaardig met klassieke muziek. Op mijn meest eenzame avonden was elke pianoaanslag een mes in mijn hart, maar ik had niet anders gewild. ‘You’ll Never Walk Alone’ krijgt een Chopinachtige bewerking mee, waarin naast watervallen van pianoakkoorden ook plek is voor de aarzelende melodie, die bijna niet meer te herkennen is. Probeer dan je ogen eens droog te houden: dat gaat namelijk niet lukken. Met een messcherp gevoel voor jazz én het citeren en incorporeren van klassieke muziek gaat ze direct met vishaakjes op je hart af, om dat nooit meer los te laten, integendeel.

Zo zijn er nog veel meer kippenvelmomenten, of momenten waarop mijn ogen zacht en vochtig worden. De spookachtige bas en drums op ‘Plain Gold Ring’, aangevuld met spaarzame piano, bieden de basis voor een paar van Simone’s meest door de ziel snijdende uithalen. Evengoed is er het aarzelend beginnende ‘Good Bait’, dat daarna ingetogen doorgaat als de ritmesectie binnenvalt. Zowel a-capella als instrumenteel zou dit album dit album nog ronduit prachtig zijn, maar juist de afwisseling tussen Simone’s stem en pianospel (hoewel ik de andere musici ook niet uit wil vlakken) zorgt voor een op alle manieren emotionerende plaat. Ik geef Vic Chesnutt groot gelijk: de ijzige wind die door mijn ingewanden trekt en die ik ook in zijn werk tegenkom, in zijn ‘You Are Never Alone’ en ‘Independence Day’, is misschien verre van ongeschikt als je al wat aan de sombere en instabiele kant bent, maar zo’n seizoen in de hel van een kleine drie kwartier, kan ook heel louterend werken.

avatar van Superbitch
5,0
Nina Simone had een gespleten kantje: overdag gaf ze klassieke pianoles aan kinderen uit deftige families, 's avonds speelde ze onder haar pseudoniem in groezelige clubs. Jazz was toen nog de muziek van de Duivel. Dat gespletene vind je in haar opnames terug. In sommige pianosolo's hoor je invloed van Bach, maar dan met een swingend ritme. Love Me or Leave Me is door veel mensen opgenomen, maar bij niemand anders klinkt het zo fatalistisch. Het luchtige My Baby Just Cares for Me, gebouwd op een aanstekelijke pianoriff, is een van de weinige keren dat ze vrolijk klinkt; ze was de vrouw die nooit lachte. De taalfout in de titel van I loves you, Porgy steekt enigszins politiek incorrect de draak met het taaltje dat Afro-Amerikanen spraken. Het antwoord van Porgy luidt: "Bess, you is my woman."

avatar van HugovdBos
4,0
Eunice Kathleen Waymon, beter bekend als Nina Simone, begon op driejarige leeftijd al met het spelen op de piano. Haar concertdebuut vond plaats toen ze 12 was en de aanraking met racisme (haar ouders moesten op de voorste rij plaats maken voor witte mensen) speelde een belangrijke rol in haar latere strijd voor gelijke rechten. Ze werd later ook geweigerd op een muziekinstituut, maar nam zelf privélessen om haar pianovaardigheden verder te verbeteren. Ze speelde lange tijd in een bar om haar lessen te bekostigen, maar wist in 1958 wel te debuteren met het prachtige Little Girl Blue.

Invloeden vanuit de gospel en jazz creëren de sfeervolle muziek, waarin haar pianopartijen altijd op de voorgrond treden. Het uptempo nummer My Baby Just Cares for Me werd haar grootse hit en toont haar schitterende stemgeluid en swingende pianospel. Ook de klassieker Love Me Or Leave Me krijgt een totaal nieuwe invulling. Een ander juweeltje is het van oa Duke Ellington afkomstige Mood Indigo, waar ze met de korte muzikale solo’s en haar gospel zang een eigen nummer van maakt. De rechten op de nummers van het album verkocht ze voor $3000, waardoor ze uiteindelijk meer dan 1 miljoen dollar zou mislopen. Het maakt de schoonheid van het album er niet minder op, want Nina’s talent was al op vroege leeftijd duidelijk.

4*

Afkomstig van Platendraaier.

Gast
geplaatst: vandaag om 13:52 uur

geplaatst: vandaag om 13:52 uur

Let op: In verband met copyright is het op MusicMeter.nl niet toegestaan om de inhoud van externe websites over te nemen, ook niet met bronvermelding. Je mag natuurlijk wel een link naar een externe pagina plaatsen, samen met je eigen beschrijving of eventueel de eerste alinea van de tekst. Je krijgt deze waarschuwing omdat het er op lijkt dat je een lange tekst hebt geplakt in je bericht.

* denotes required fields.