In Flames - Foregone (2023)

De eerste nummers zin inmiddels al vrij gegeven op Spotify en daar wordt ik wel enthousiast van. In Flames heeft al kenbaar gemaakt een ouderwets harde plaat te gaan maken. Ze lijken zich aan hun woord te houden. Als de rest van de plaat net zo lekker is als de eerste vrij gegeven nummers dan wordt er wel blij van!

Zijn ze niet wat vroeg met die singles?

Komen ze niet wat laat met de hele plaat? Als de plaat klaar is en opgenomen dan is het toch masteren die hap en op de markt kwakken! Ik begrijp niet zo goed waarom dat nog eens bijna 6 maanden moet duren (eerste singel kwam in augustus).

Dit wordt waarschijnlijk veroorzaakt door de idiote wachttijden die er tegenwoordig zijn bij de vinylperserijen. Naar verluidt is die tijd inmiddels opgelopen tot (bijna) een jaar. Het album al uitbrengen voordat het vinyl in de bakken kan liggen, is natuurlijk commercieel gezien een slecht idee. Dus dan maar al die tijd je publiek opwarmen met af en toe een losse single...

De nieuwste single 'Forgone Pt. 2' klinkt al wel weer wat meer als de In Flames waar we de laatste jaren aan gewend waren. Maar de overige singles klinken inderdaad alsof ze hun best doen ook de oude fans weer voor zich te winnen. Mij hebben ze daar in ieder geval wel mee. Ik heb hier zin in!

Bij Coffee with Ola was Chris Broderick te gast, de lead gitarist op Megadeth's Endgame. En nu blijkt dat deze snarenplukker de ritme (!) gitarist is bij In Flames! Ik had er geen idee van.

Nou dat belooft wat: In Flames - Foregone Review | Angry Metal Guy, zin in...

Nog één nachtje slapen Ik ben zelf ook wel heul nieuwsgierig.

ZwareMetalen heeft ook een positieve recensie in petto: In Flames – Foregone | Zware Metalen - zwaremetalen.com.

Eerste luisterbeurt gehad, en ik ga mee met de positieve kritieken. Een album bomvol smaakvolle melodieën, fijne riffs, mooie gitaarsolo's en heerlijk trommelwerk. Dit verpakt in een lekker volle productie en uitsluitend sterke composities, maakt dat deze plaat een uitstekend product is van haar genre.

Een vroege kandidaat voor de jaarlijstjes van de (melo-) (death-) metalliefhebber misschien? Ik gooi de term er maar vast in...

Van mijn kant in eerste instantie vier dikke sterren!

Ik ga ook zeker mee met de positieve geluiden. Nu ben ik jaren fan van In Flames en vind ik bijna alle platen van een hoog niveau. De plaat is wat steviger dan wat we de afgelopen jaren voor geschotelde hebben gekregen zonder dat In Flames niet meer als In Flames klinkt. Dit zou inderdaad zo maar eens de eerste serieuze jaarlijst-kandidaat van 2023 kunnen zijn.

Tijdens mijn dagelijkse tienduizendstappen wandeling zet ik altijd een album op, het geeft mij mooi de kans om een nieuw album te beluisteren, of oude albums te ontdekken. Ik ben immers toch een tijdje onderweg. Gisteren (vrijdag) gelijk na zijn release en vandaag heb ik deze plaat aangezet bij mijn wandeling maar, ik was toch wat geschokt. Vele positieve berichten over deze plaat vertelden toch een come-back van de 'In Flames' zoals we het gewend zijn. Dat zijn grove woorden, en legt een hoge lat voor de plaat. Wanneer je langs het wat onnodige eerste nummer bent gekomen knalt 'In Flames' als het ware open, met 'State of Slow Decay' weten ze de lat nog maar net aan te tikken. De velheid van 'Friden' zoals vroeger mis je nog wel een klein beetje (het kan door productie komen of door leeftijd), het kan zomaar zijn dat die song nog afstamt van de oudere platen, het is snoeihard, diepe grunts en prima gitaarwerk. Het deathmetal bloed van deze gasten is hier duidelijk keihard gaan stromen, want het klinkt wel weer echt vertrouwd. Alleen daarna komen ze met 'Meet Your Maker' en dan heb je het door; de band is duidelijk nog niet uit hun roots, en de plaat kon best wat gaan worden.

De plaat huppelt ook lekker verder, zeker de duosongs van 'Foregone' vond ik ook erg aangenaam, en dan heb je alsnog het 'pt.2' die er overduidelijk uitspringt, en die ik misschien wel beschouw als één van de betere platen op deze schijf. Diepe grunts die met de zachte clean vocals van 'Friden' wordt afgewisseld, en met een diepe tekst. Zoals ik het ook mag horen van deze gasten, zoals ik het vooral wil horen. Eén keer op zo'n plaat is het echt niet erg even wat gas terug te nemen, het trok in ieder geval gewoon weer mijn aandacht en ik vond het echt fijn om naar te luisteren.

Alleen daarna gaat de band wel de mist in. Dit zachte geluid met clean vocals wordt wederom te lang door getrokken. Niet alleen met het wat slome 'Pure Light of Mind' maar ook met het vooral erg saaie 'A Dialogue in B Flat Minor' weet wederom deze plaat niet volledig te pakken, en te knallen. Dit zijn de songs waarmee we met mijn gevoel gewoon weer terug gaan naar de andere twee platen hiervoor, die beiden toch echt niet 'In Flames' waardig waren. Deze plaat echter steekt daar meer boven uit, zeker het eerste gedeelte (zoals ik al zei) weet echt te knallen, en daarna is de plaat nog lange niet van me af.

Maar, ik had wat meer gehoopt op afwisseling. Aangezien ze opscheuren, wordt je daarna eigenlijk niet meer getrakteerd met de zware vocalen van 'Friden'. Dat deze band niet meer het death metal niveau van de early' 00's weet te halen is lang duidelijk maar, ik vergeleek het allemaal toch wel met 'Come Clarity'. In mijn ogen de laatste harde plaat van de band, en volgens velen de 'aftakeling'. Daar was het nog een waanzinnige sound. Een keiwoeste 'Friden' die echt met keiharde vocalen aan kwam zetten, meer actie, meer energie. En dat is dus alles wat ik hier mis. Het zou (zoals ik al aangaf) de leeftijd van de heren kunnen zijn, die langzamerhand ook al de 50 aantikken, het is gewoon niet de stijl muziek wat ik verwacht van een band als IF.

Het neemt overigens niet weg dat ik niet meer hyped ben om de band wederom te zien op 'Dynamo MetalFest' dit jaar. De plaat gaat voor mij in ieder geval niet in de top 10 komen. Maar, dat is een kwestie van verschillende smaken.

In Flames was wel gewend om een top 30 te halen in de US billboard, maar toen dat niet meer zo lukte kwam I, the Mask. Een Rock georiënteerd album met heel veel melodie waar ze de harde kantjes net zolang eraf zouden wrijven totdat het ging glansen. Het glom zo hard, het deed gewoon pijn aan de ogen. Natuurlijk in Zweden en Finland aan de top maar in de V.S. niet eens top 100. Daar wordt nu (uiteraard) wat van teruggekomen. De melodie zit er nog flink in, de rauwe randjes licht gepolijst maar vooral is het songmateriaal veel sterker. Ik heb echt plezier gehad om dit album te luisteren. Ik zat niet altijd op het puntje van mijn stoel maar er is weinig mis met deze moderne In Flames sound.

Lekkere plaat, hoor ! Dit weekend zeker 3 x voorbij gekomen...

Ik ga volledig mee met de mening van Kondoro0614. Afgezien van het slaapverwekkende intro is er nauwelijks een vuiltje aan de lucht t/m Foregone pt 2. Op dat nummer en ook op Bleeding Out zitten de vocalen van Anders al op het randje van mijn irritatiegrens, maar die nummers zijn als geheel nog goed genoeg om ze over de streep te trekken. Daarna gaat het niveau van de nummers fors omlaag (met uitzondering van The Great Deceiver) en de inbreng van de zuivere vocalen van Anders flink omhoog. En dus ook mijn irritatie. Want vanaf In The Dark zakt Foregone als een plumpudding in elkaar. Die laatste vier nummer zijn echt van een erbarmelijke kwaliteit wat mij betreft.

Ik heb inmiddels een playlist gemaakt van de nummers 2 t/m 6 en nr 8 en dan heb je een meer dan prima EP. Ofwel: ik denk dat In Flames (of de platenmaatschappij) zelf ook heel goed aanvoelde wat de beste nummers van de plaat zijn, want op Bleeding Out na zijn dat precies de nummers die vooraf zijn uitgebracht. Daar had het wat mij betreft bij kunnen blijven.

Als geheel weet ik nog niet zo goed wat ik met Foregone aanmoet. Ik verbaas mij over het enorme kwaliteitsverschil tussen de goede en minder goede nummers. De goede nummers zijn echt goed en zou ik zeker 4 sterren geven. Maar de mindere nummers krijgen maximaal 2,5 ster. Gemiddeld maakt dat 3,25. Voor nu rond ik dat naar boven af.

Ik was verbaasd over de immens hoge prijzen van vinyl die vorig jaar ontstonden. Iets met grondstoffen en Poetin, begreep ik. Maar er is mogelijk nog een reden: Foregone is weer zo’n album dat verkrijgbaar is als dubbelelpee met slechts drie nummers op iedere kant. Dik en dubbel vinyl voor slechts twaalf nummers. Dat was voorheen gewoon op een enkele elpee verschenen, mits het Zweeds-Amerikaanse In Flames het principe van “kill your darlings” had toegepast.
Zoals hierboven al werd opgemerkt is dit album te lang. Daarbij echter een groot compliment voor de hoes, verwijzend naar het thema van de voortschrijdende tijd en de dood die ons wacht. Een ander speerpunt zijn de gitaarsolo’s van Björn Gelotte, die van hoog niveau zijn, melodieus en flitsend tegelijk.

Het instrumentale The Beginning of All Things that Will End met violen en cello’s is met zijn 133 seconden prachtig als opmaat naar meteen het beste nummer van de plaat, State of Slow Decay. Daarna is het aangenaam beuken met Meet Your Maker, maar omdat ik niet zo’n fan ben van de zangstem van Anders Fridéns stem, pakt Bleeding Out mij minder. Kwestie van smaak, de man doet niks verkeerds.
Het titelnummer, opgesplitst in twee tracks, is dan weer genieten. Leuk dat in het intro van Pure Light of Mind de openingstrack nog even terugkeert, maar dan blijkt dit weer zo’n zangnummer te zijn, waar ik minder mee heb.
Het gegrom van Fridén domineert in The Great Deceiver. Vergis ik me of gaat dit over de twee jaren met lockdowns? Humoristisch is het zinnetje “But Joey was right, this is the final countdown.”

De vier laatste nummers doen me minder. In the Dark begint met grunts maar schakelt dan over op zang, net als daarna A Dialogue in B Flat Minor. Cynosure is dan weer volledig gezongen. Met slotlied End the Transmission zijn grunten en zingen aardig in evenwicht. Als compositie is het niet zo sterk, al is de tekst het wederom waard om op je in te laten werken. Met deze nummers gaat de boel als een nachtkaarsje uit, ondanks het metalen geweld.

Jelle78 adviseerde gisteren zes tracks en ik volg hem grotendeels. Heb net zoveel favorietjes, maar dan de nummers 1 tot en met 3, 5 en 6 en tenslotte 8. Kom ik net als hij en Kondoro0614 uit op drieëneenhalve ster.

Deze gedeeltelijke terugkeer naar een meer heavy geluid, met de nadruk op uptempo tracks, is overwegend geslaagd te noemen. Hier en daar verliest de band zich nog steeds in te melodieuze songstructuren en zoete zanglijnen, vooral naar het einde van het album toe, maar de meeste tracks liggen bijzonder fijn in het gehoor, beuken lekker door en laten een band horen die een goede balans heeft gevonden tussen verleden en heden.

Ik moet zeggen dat ik alweer bijna was vergeten dat deze plaat is uitgekomen. Dat is nooit een goed teken en bij herbeluistering blijkt dat te kloppen. Vooral de death metal nummers hebben aan impact verloren. Die vond ik die in de maand na de release erg sterk (zie mijn eerdere bericht), maar nu kunnen die nummers mij een stuk minder boeien. Al met al blijft er nog wel een krappe voldoende over, maar dit gaat niet eens in de buurt van mijn jaarlijst komen.

Gewoon weer een leuke cd van In Flames. Weinig nieuws onder de zon. Ik heb ze de afgelopen jaren niet heel goed gevolgd maar dit klinkt allemaal heel herkenbaar. Het geluid ligt veelal dicht tegen Come Clarity aan. Een nummer als The Great Deceiver zou daar zo op kunnen. Andere nummers hebben refreintjes (In the Dark, Bleeding Out) die daar iets te poppy voor zijn. Maar op zich misstaat die iets gladdere sound In Flames niet. Al met al is dit prima eigentijdse, toegankelijke metal.