Uriah Heep - Chaos & Colour (2023)

Sinds 'Wake The Sleeper' levert Uriah Heep alleen maar uitstekende studioalbums. 'Living The Dream' vormt wat mij betreft het voorlopige hoogtepunt van Heep in de 21ste eeuw. Het nieuwe Chaos & Colors kan niet tippen aan de voorganger, maar misstaat absoluut niet in het mooie rijtje albums dat de band in de afgelopen 15 jaar uitbracht. Daarvoor zijn nummers als Age Of Changes, You'll Never Be Alone en Freedom To Be Free net wat te magertjes.

Tegenover deze nummers staat genoeg goed materiaal. En ook met de uitvoering is niks mis. Heep mag van mij nog wel even doorgaan zo!

Sinds Chaos & Colour vorige week verscheen, heb ik het de nodige keren gedraaid, meerdere malen per dag. Na één keer was duidelijk dat Uriah Heep wederom stevige, geïnspireerde hardrock brengt, waarin veel energie en afwisseling zijn gestopt. Die indruk wordt bij iedere keer sterker, waarbij bovendien nieuwe details komen bovendrijven.
Ooit las ik de omschrijving 'retrogressive rock' voor hun muziek sinds 2008, een omschrijving die de spijker op de kop slaat. Enerzijds grijpt de band namelijk terug op hun geluid van de jaren ’70 en klinken af en toe de harmonieuze koortjes en frequent een Hammondorgel (inmiddels digitaal). Anderzijds steekt men regelmatig de grens van eigentijdse hardrock over naar eigentijdse progressive rock, waardoor een interessant mengsel van diverse kleuren ontstaat. Voeg daarbij de heerlijke gitaar- en toetsensolo’s met de vette productie van Jay Ruston en je hebt een album dat blijft boeien.

Met alle kwaliteit is het aanwijzen van favorieten moeilijk. Moet ik gaan voor de snelle opener Save me Tonight of het epische Hail the Sunrise? Voor het symfonische You’ll Never Be Alone of het gevarieerde Freedom to Be Free? Of het knallende Hurricane? Of een andere? Voor ieder nummer valt te pleiten.
De cd-versie bevat ten opzichte van de elpee twee nummers meer: Age of Changes met zijn dromerige intro en uptempo vervolg en Closer to your Dreams, dat met die typisch-snelle shuffle een ode is aan de legendarische Heepdrummer Lee Kerslake, een kleine drie jaar geleden overleden.

De titel geeft al aan dat het thema ‘heaven and hell’ betreft, of juister ‘hell and heaven’: ‘chaos’ staat voor het slechte, ‘colour’ voor het goede. De teksten verhalen over de moeilijkheden, uitdagingen en zoete ervaringen in het leven, waarin de twee uitersten elkaar ontmoeten. Zanger Bernie Shaw vertolkt ze krachtig en meeslepend, zoals in de powerballade One Nation, One Sun.

Gisteren drong tot mij door dat als ik dit vergelijk met de laatste twee studioalbums met origineel werk van Deep Purple, ik absoluut een voorkeur heb voor Heep. Bij Purple ervaar ik een zekere bezadigdheid waar zowel energie als avontuur zijn geslonken, terwijl Uriah Heep klinkt als een stel jonge honden mét gevoel voor de groepshistorie.
Gitarist Mick Box scheurt heerlijk, toetsenist Phil Lanzon is een waardig opvolger van zijn illustere voorganger Ken Hensley, eveneens in 2020 overleden. Drummer Russell Gilbrook zet zijn dubbele basdrums beperkt maar effectief in en houdt met bassist Dave Rimmer de basis strak, stevig en swingend.

Maar goed, wie de band is blijven volgen, wist dat allang. Voor nu houd ik het op 4,5 ster, als ik er over een half jaar nog zo over denk, worden dat er gewoon 5.