The Smashing Pumpkins - ATUM: Act I (2022)

Mooi, nu staat ie er ook los op, maakt het stemmen op dit eerste deel wat eenvoudiger, voor zij die dit al beluisterd hebben.

Jeetje, Billy heeft in de afgelopen jaren de lat wel érg laag gelegd, maar een nummer als Hooray! gaat daar nog eens mijlenver onder. Bijna knap zou ik bijna zeggen.

Hij heeft zichzelf ondertroffen.

Raar, gebeurde bij andere soortgelijke albums niet (eerder dit jaar bijvoorbeeld Beach House of Andrew Bayer).

Dat gezegd hebbende; deze mega oud-fan vind dit deel maar niks (zie mijn schrijven bij Atum... hoezo lekker versnipperd op deze manier).

Het was mij ontgaan dat deze al uit is. Ik weet niet eens of ik het aandurf. Of ik dit wel wil horen. Billy's oude band, dat is voor mij een dierbare herinnering aan de jaren 90. Siamese Dream, Mellon Collie. Enfin. Wilde hij rocken, dan is later werk ook nog te pruimen. Bleeding the Orchid, My Love is Winter. De recente albums blinken uit in nietszeggendheid. De zoete, kleurloze elektronica in Embracer (heb het album natuurlijk toch aangeklikt) leert mij genoeg. Over de rest zwijg ik liever.

Dit gaat 'm niet worden voor me.

Aangezien het nu ineens niet uitmaakt om albums er dubbel op te zetten copy-paste ik mijn bevindingen gewoon hier:

Een rock opera in drie acts. En ja hoor, dan bouwen we dat natuurlijk op.

Zo is Act 1 nu te beluisteren en dus te beoordelen. Zoals het een echte opera betaamt opent het lekker pompeus met de instrumentale titeltrack. Maar zoals we van de Pumpkins de laatste jaren gewend zijn krijgen synths een grote rol en ik herken de gitaar in opener Atum nauwelijks. Zijn dit de Pumpkins of horen we hier Pink Floyd met zo'n flink uitwaaierende solo?

In het begin van Butterfly Suite zingt Corgan bijkans als een kwakende kikker. Zeg ik dat? Ik die geen moeite heb met de cirkelzaag zang die we zo gewend zijn. Gelukkig blijft het bij de eerste minuut, maar wat volgt is een nummer waar ik niet zo vrolijk van word. Té geproduceerd, en weer zo'n grote rol voor de synths, en dan die zemelige vrouwenzang. Zo'n nummer dat helemaal nergens naartoe gaat.

The Good in Goodbye dan maar, alhoewel ik er nu al een hard hoofd in heb dat dit nog goed gaat komen. Bij de eerste tonen verwacht ik een hoop pretentieus gedoe door het sensor geluid, maar dan zet zich een gitaarnummer in. Wat rauwer dan wat we tot nu toe konden horen. Alleen daarom al slaak ik een zucht van verlichting, maar om dit nu een memorabel nummer te noemen?! Nee, niet echt.

Oh jongens toch. Stop eens met die infantiele synths. Embracer is zo kinderachtig als de pest en klinkt gewoon lelijk. En weer zo'n ahahaa koortje van mevrouw. Het zal vast een grappig luchtig nummertje zijn, maar kom op zeg... als je nummers als 1979 hebt geschreven mag je je hier best een beetje voor schamen. En wederom: een nummer dat nergens heen gaat en dan opeens klaar is.

With Ado I Do kent ook dat lelijke geluid zoals we het op Cyr hoorden. Corgan zal vast blij zijn met zijn elektronische apparaten, maar doe er dan wel het juiste mee. Hier gebeurt het niet. Godsamme wat mis ik dat geweldige drumgeluid van Chamberlin. Ik hoop voor hem dat hij niet verantwoordelijk is voor de drums op dit nummer, zo ja..... hoe dan?!

Mijn gemoed daalt per nummer, dat moge duidelijk zijn en ik heb dan ook weinig vertrouwen in Hooligan en al wat daarna komt. En ja hoor: daar is de tingeltangel synth weer. Een dreinerig, zeikerige riedel dit nummer, meer kan ik er niet van maken.

Je kan je afvragen of het nog zin heeft jezelf verder te ergeren. Maar dit is wel de band waar ik ooit zo'n mega-fan van ben geweest. Het is bijna ongeloof dat me er toe drijft nog even door te bijten, tevens wetende dat act 2 en 3 nog even niet in beeld zijn. Steps in Time dus. Als ik stappen in de tijd zet dan kom ik uit bij Gish, bij Siamese Dream of bij Mellon Collie and the Infinite Sadness. Het stemt me droevig. Goed, dit nummer gooit een beetje de beuk erin, maar over de gitaren moet en zal een lelijke synthesizer saus gegooid worden. Nee, ik heb helemaal niks tegen dat instrument, integendeel, maar Corgan zet het gewoon niet goed in. Ene oor in, andere weer uit en dan is dit tot nu toe nog enigszins te doen.

Where Rain Must Fall: geneuzel. Beyond the Vale: dit is nog te doen (grotere rol voor de gitaren), maar kan zich niet meten aan de mindere nummers op die van bijvoorbeeld Zeitgeist of Oceania. Als ik dit al als beste nummer van Act 1 moet bestempelen zegt dat genoeg.

Hooray!: ja, dat we bijna het einde van deze eerste acte naderen. Dit nummer is te belachelijk voor woorden. Is dit een grap? Heeft Pierre Kartner vlak voor zijn hemelen nog een nummer naar Corgan gestuurd??? Handjes in de lucht en sha-la-lie dan maar. Was ook leuk voor Sesamstraat geweest wellicht.
En dan de laatste: The Gold Mask. Jongens, laat maar ook........ Pumpkins gaan disco of zo. Oh ja, volgens mij is Corgan ABBA fan en is dit een soort poging om hun nummers te benaderen. Missie niet geslaagd. En dat einde ook: 'ploep' en het nummer is ineens afgelopen.

Mijn Pumpkins-hart huilt. Waar Pixies misschien hun scherpte kwijt zijn leveren ze nog wel prima albums af. Suede komt met één van de beste albums dit jaar. Deze helden waren het al kwijt maar met Atum tonen ze aan dat dit niet meer goed komt. Natuurlijk volgen er nog twee delen, maar daar verwacht ik he-le-maal niks meer van. Als je fan bent van Cyr zit je wellicht goed met dit project. Ik word er erg ongemakkelijk van. Ik had al niet veel hoop op iets moois maar Oceania vond ik echt ongelooflijk goed. Het is niet anders. Ik wacht af wat het vervolg zal zijn, maar de hoop is gereduceerd tot absoluut nul. Ik weet dat ik heel zuur overkom, maar ik kan er niet meer van maken. Spijtig.....

Sommigen zullen het zuur vinden, ik noem het realistisch. Ik deel je gevoel volledig. Moet ook wel lachen om je verwijzingen naar Pierre Kartner en Sesamstraat. Maar ja, eigenlijk is het gewoon om te huilen.

Adore was natuurlijk muzikaal het begin van het einde met een kleine opleving tijdens Monuments to an Elegy, wat nog wel aardig was maar damn wat verlang ik naar de pumpkins ten tijde van Gish, Siamese Dream, Melon Collie en de briljante b kantjes plaat Pisces Iscariot

Dan kun je er makkelijk overheen stappen

Aan deze en andere reacties te lezen ga ik hier niet eens de moeite voor nemen. Mijn ervaring is dat wanneer je een band/artiest ontdekt met een album, of dat nou zijn eerste of n-de is, je dát goed vindt, en meestal wordt het daarna (of daarvoor) niet veel beter. Een enkele uitzondering daargelaten.

Voor mij begon het met Siamese Dream, vervolgens MC&IS. Die waren (en zijn) uiteraard goed, vind ik. Toen leerde ik Gish kennen, mwah, wel aardig. En Adore ook mwah-tjes... Daarna machina nog geprobeerd (expres geen hoofdletter) en daarna: laat maar.

Ik zet Siamese Dream nog eens op. Een van de weinige albums die écht niet kapot kunnen.

Nou, als ik deze band met deze plaat zou leren kennen, zou ik het niet veel minder k*t vinden hoor.
Hoewel het dan wel minder pijn zou doen.

Met 'ontdekken' bedoel ik dat je de artiest dan ook erg waardeert. Als je op die manier deze ATUM ontdekt, en dus waardeert, dan heb je waarschijnlijk een iets andere smaak dan mensen die Siamese Dream waarderen. Voor die mensen is er hoop dat ATUM II ook wel OK is.

Als Kaaasgaaf in een soort parallel universum nog nooit van de Smashinp Pumpkins gehoord zou hebben, totdat deze plaat hem ter ore kwam, dan denk ik dat hij zou denken "wat een k*tmuziek" en verder op zoek zou gaan naar iets wat wél zijn goedkeuring kreeg....

Matig eerste deel van een beoogd drieluik, waarvan delen twee en drie later dit jaar worden uitgebracht. Op basis van het songmateriaal op dit album ben ik daar overigens niet heel benieuwd naar. De meeste songs zijn, hoewel niet slecht, nogal futloos en ongeïnspireerd, met een grote rol voor electronica en weinig ruimte voor gitaar. Billy Corgan's zang, altijd al een punt van discussie, is er ook niet bepaald beter op geworden.

Ik vind dit en deel 2 toch wel gedurfd en goed het vorige album was niets die daarvoor was ook goed

Ik betwijfel of dit het zelfde hoge niveau behaalt als CYR.

Ik ben van de jaren negentig. Pumkins vaak gezien. Van Ein Abend in Wien, Zuiderpark. Altijd gevolgd. Dit album doet mij denken aan een concert wat zij eens een keer gaven op een maandagavond in DenBosch in de brabanthallen (2008). Troosteloze hal met een akoestiek om te janken. En een setlist om te huilen. Dezelfde sfeer ademt dit nieuwe album uit. Echt ruk.Ik heb er de moeite voor genomen.................. maar het komt niet uit de verf. Terwijl ze in Afas in 2019 een zeer tof concert gaven. Wat is er in 4 jaar gebeurd.