Måneskin - Rush! (2023)

Het zal wel not done zijn, maar oh wat kijk ik hier naar uit. La Fine is vandaag uitgekomen en wat een heerlijkheid!

Måneskin behoort inmiddels wel tot de meest succesvolle winnaars van het Songfestival.

Overal ter wereld kennen ze de band wel en ze verkopen grote zalen uit, staan op allerhande festivals en je ziet en hoort ze overal. De pr machine draait daar vast overuren.

Iets waar ik wel een beetje voor vrees, want volgens mij gaan ze tot het gaatje (of worden daartoe gedreven) en dat gaat ook een keer fout natuurlijk.

Geen Teatro d'ira - Vol. 2, maar Rush!, een album waar de engelstalige nummers de overhand hebben. Dat vind ik persoonlijk wel jammer, maar ja... de internationale markt hè!
Het grappige is ook dat ze nu ook niet echt uitblinken in vloeiend Engels, ach, het heeft z'n charme en op dat punt heeft Måneskin wel een voordeel.

Ja, het zijn stouterds, maar het is allemaal wel erg duidelijk gespeeld. Want zodra je interviews met ze ziet zie je ook verlegen jonge gastjes die ook maar wat doen.

Of niet? Rush! is het eerste album sinds ze internationaal zo zijn doorgebroken en het lijkt of het er ook echt in 'a rush' is gekomen. Zo klinken de nummers ook: het is allemaal vrij jachtig en ze lijken best wat op elkaar. Maar hey, daar klagen we bij Ramones ook niet over toch?!

Ongetwijfeld dat Måneskin niet goed in de markt ligt bij het alternatieve publiek: zalen als Ziggo Dome in no time uitverkopen, tienerfans, Songfestival, spelen met gender. Dat is natuurlijk bah bah en daar hoor je met een boog omheen te lopen.

Mijn advies is dan ook: doen. Rush! borduurt voort op de voorgangers en is van dik hout zaagt men planken. Lekker links laten liggen en vooral niet aankomen met die lage scores. We weten dat u smaak heeft!

Voor mij gaat dit niet op. Dit is ongecompliceerd feest. Gabba gabba hey op z'n Italiaans. Ik gun het deze jonge honden ook. Toen ik ze het podium op zag komen tijdens het Songfestival in Ahoy (de generale repetitie) schreeuwde ik ze aanmoedigend toe. Ze waren mijn favorieten en ik hoopte dat ze zouden gaan winnen. Dat deden ze dus ook. Ik kreeg als dank een glimlach van de hele band toen ze dat podium opliepen (we konden zien wat er aan de achterkant gebeurde), of was dat voor die fanatieke Italianen bedoeld die achter me zaten met hun vlag?! Boeit niet. Måneskin stond op mijn radar en ik geniet van deze ongecompliceerdheid. Hop, hop en door...... even geen arty farty rock nu. Ik heb daar geen zin in.

Rush! is niks nieuws onder de zon (ik hoor bands als Franz Ferdinand en The Killers), poppy (punk)rock. Pure fun en ik ben daar momenteel gewoon enorm aan toe.

Daarmee komt dit album dus gewoon op de juiste tijd. Niet te moeilijk doen, gewoon genieten. Dat doe ik zoals gezegd dus volop.

Bravissimo Måneskin! See you in Ziggo Dome.

Jammer dat ik dacht dat de titel de band was want iets te verrassend dan natuurlijk. Maar ook dit bandje is leuk. Niet helemaal te vergelijken natuurlijk

Prima dat er een een redelijk in de markt liggend bandje bestaat dat als een vorm van rock klinkt, zelf het nodige schrijft, en zelf gewoon instrumenten kan bespelen.

Zo veel zijn er daar tegenwoordig niet van, als je het hebt over het level 'zou op reguliere radiozenders kunnen komen, en eventueel zelfs de Top 2000 kunnen halen' (zelfs Fontaines D.C. hoor je op Radio 2 niet heel veel).

In hoeverre het authentiek is kan je je afvragen. Er zit nogal veel 'image building' bij. Maar via hen kan generatie Z uiteindelijk uit komen bij het serieuzere werk.

Op de vinylversie ontbreken de hits Mammamia en Supermodel helaas.

Goed dat ik dit net op tijd lees: bedankt!

Eindelijk een volledige officiële versie van Gasoline!

Wisselvallig album. Er staan enkele mindere nummers op, maar Bla Bla Bla is toch echt een triest dieptepunt. Maar daar tegenover staan er ook enkele fantastische kleppers op. Gossip (met Tom Morello!), Gasoline en Mark Chapman zijn voor mij de uitschieters.

Veel van de nummers zijn wel een herhalingsoefening. Dezelfde dansbare drumpatronen, dezelfde soort zanglijntjes en riffs, hierdoor lijken sommige nummers enorm op elkaar. Maar dat ze een goede sound hebben, dat staat natuurlijk vast.

Blij om te zien dat er weer wat gitaren in de mainstream binnendringen!

Niks nieuws onder de zon, en dat maakt niets uit. Er zijn er zoveel die dit doen,maat lang niet zo interessant

Bla bla bla vind ik juist erg grappig...

Gewoon weer een fijne wegluister plaat van deze band. Ik ben er blij mee en word er vrolijk van

Måneskin kwam in 2021 als een bommetje binnen bij mij. De meest eigenzinnige Songfestival-winnaar sinds Lordi trok me middels Zitti e Buoni naar hun album Teatro d'Ira - Vol. I, waar ik aangenaam verrast was door het tentoongestelde muzikale talent. Nog steeds luister ik die 8 knap geschreven en uitgevoerde nummers met plezier van begin tot einde af. Ook de voorganger, Il Ballo della Vita, kan me ondanks wat meer wisselvalligheid nog steeds bekoren en huisvest eveneens een aantal schitterende hoogtepunten.

I Wanna Be Your Slave werd na het Songfestival de grootste hit van de voorganger, met op datum van schrijven 750+ miljoen plays op Spotify. De cover Beggin' van een eerdere EP doet er nog een flinke schep bovenop, met maar liefst 1,25 miljard(!) plays op Spotify. Band en label hebben dit duidelijk opgemerkt, want een flink stuk van dit album komt op mij over als een poging om dat succes te herhalen.

Daarvoor zijn een rits schrijvers en producers aangetrokken die hun naam gemaakt hebben in de popwereld. Waar op de voorganger de groep nog volledig zelf al haar nummers schreef, hebben ze nu versterking van figuren als bijv. Max Martin, die o.a. Britney Spears, Backstreet Boys en NSYNC hielp lanceren.

Het moge duidelijk zijn: Måneskin wil op dit album flink scoren bij het grote publiek. Daartoe is het zo kenmerkende Italiaans van deze groep op 14 van de 17 nummers ingeruild voor Engels. Het probleem daarmee is dat Damiano het Engels, blijkens interviews, niet geweldig beheerst en een stuk creatiever en beeldender schrijft in zijn eigen moedertaal. Nu krijgen we vooral veel voor de hand liggende, oppervlakkige teksten over seks, parties & rock ‘n’ roll.

De nummers zijn ook muzikaal vaak bewust in elkaar gestoken om in je hoofd te blijven plakken. De strontvervelende zanglijnen uit Bla Bla Bla en Feel zijn hier een paar van de ergste voorbeelden van. Het refrein van Gasoline doet mij denken aan de Belgische Rode Duivels-feestjes in het Sportpaleis, waar ladderzatte voetbalfanaten met de handen omhoog ‘dance with the devil!’ staan te blèren en onderweg een goede scheut bier morsen op de onschuldige omstaanders. Ik pareerde de karakterisering van deze groep als Lenny Kravitz-podiumrock nog bij het vorige album, maar nu zijn ze hier helaas ook voor mij te ver in doorgeslagen.

Is er dan niks positiefs te melden? Gelukkig wel. Na het slappe Idles-aftreksel Kool Kids wordt het album een stuk interessanter. If Not for You is een smaakvolle ballade die ingetogen begint en geleidelijk opzwelt tot een uit volle borst gezongen ode aan de muse (waarvan de identiteit ambigu wordt gelaten) die Damiano de drijfveer geeft om elke dag uit bed te komen en zich volledig voor zijn muziek te geven.

De echte hoogtepunten zijn voor mij echter, niet geheel toevallig, de Italiaanse nummers. Het opzwepende, punk-geïnspireerde Mark Chapman gaat, zoals de titel al doet vermoeden, over een stalker die geobsedeerd is door een beroemdheid en uiteindelijk tot drastische maatregelen overgaat. La Fine gaat naadloos op die agressieve energie verder, waarbij de eerder cryptische tekst volgens de band zelf een aanklacht is tegen de verergerende situatie in Italië en de (her)opkomst van extreemrechts. Het gitaarwerk op het einde brengt me terug naar Royal Blood anno 2014, een plezierige flashback. Tot slot veranderen we van versnelling op Il Dono della Vita, een brok rauwe, reflectieve emotie die op de vorige plaat perfect had gepast (en daar ook origineel voor was bestemd).

De 3 laatste nummers van het album waren de eerste singles en de grootste hits: Mamma Mia, Supermodel en The Loneliest. Dit zijn ook van de betere songs van de plaat (zeker Supermodel met haar funky RHCP-riffje en ditto tekst over de oppervlakkigheid van het L.A.-leven), maar het beste hebben we intussen wel al achter de rug.

De Italiaanse songs bevestigen voor mij dat deze groep vooral schittert als ze nummers schrijft in haar moedertaal. Erg jammer dat we daar niet meer van gekregen hebben dus. De tweede helft van dit album trekt het gemiddelde nog een beetje op, maar ik hoop dat de groep op een volgend project toch meer teruggrijpt naar haar roots, de teugels over het creatieve proces terug steviger zelf in handen neemt en zich niet al te veel meer aantrekt van het al of niet scoren van de volgende grote commerciële hit. Haar vlag is intussen al stevig geplant op het wereldpodium, dus zolang ze trouw blijft aan zichzelf, goede muziek blijft schrijven en memorabele live-optredens geeft, kan het niet meer stuk voor deze jonge honden.