Orbital - Snivilisation (1994)

Forever is wel aardig, maar vooral Are We Here en Attached. De rest is gewoon niks. Ben het roerend eens met Onderhond over dit album.

Het derde album alweer en wat voor één!

Het album begint goed met Forever, een heerlijke openingstrack die meteen laat horen waarom Orbital bij veel mensen favoriet is. Dit nummer loopt over I Wish I Had Duck Feet, een ambient-achtig nummer dat nog het meeste wegheeft van The Orb, inclusief percussie, zweverige pads en een scala aan vocal samples. Het eerste hoogtepunt is Sad But True, waar de ijle stem van Alison Goldfrapp op te horen is. Ze wordt begeleidt door vreemde a-muzikale, industrieel klinkende melodieën. Geen idee waar ze over zingt, maar het is prachtig! Crash and Carry voert het tempo op en begeeft zich richting de hogere techno sferen. Science Friction neemt gas terug en speelt vooral met de geluidskanalen. Het heeft jammer genoeg nogal weinig om het lijf en eindigt abrupt. Philosophy By Numbers klinkt moeilijk. Het is wel typisch Orbital maar wordt grotendeels verpest door een afgrijselijke melodie. Dit nummer heeft bij mij een hoog 'skip'-gehalte. Kein Trink Wasser begint met een elektrische piano en bouwt lekker op, om na een paar minuten het roer om te gooien en daarna weer opnieuw te beginnen. Quality Seconds is een zeer korte hard house track en een vreemde eend in de bijt. Overduidelijk humoristisch bedoeld, maar dit nummer hadden ze er beter af kunnen laten, want het verpest de flow van het album. Are We Here is het tweede hoogtepunt: een 15 en een halve minuut durende track waarin we zowel complexe drum & bass ritmes als vreemde melodieën voorgeschoteld krijgen, met wederom Alison Goldfrapp op vocal duty. Ik vind de 'Who Are They?' mix van de cd-single wat beter dan de albumversie, maar het is niettemin een prachtig nummer. Attached mag de boel afsluiten en doet dit met verve door middel van opera samples en zweverige, spacey geluidjes.

Snivilisation is mijns inziens één van de beste albums van de gebroeders Hartnoll en laat precies horen wat een enorme groeispurt de groep heeft gemaakt. Dat de meeste nummers op dit album wat minder dansbaar zijn dan op het vorige album mag de pret zeker niet drukken.

Half puntje aftrek voor "quality seconds". Ik luister met veel nostalgie terug naar dit album en op een 1 of andere manier raakt het allemaal. Ondanks dat ik dit album tientallen keren gehoord heb blijft het mysterieus en spannend. De hoes vind ik daarentegen weer foeilelijk.

5* über classic die bijna 30 jaar later nog steeds fris klinkt.