bdrmm - I Don't Know (2023)

Met It's Just a Bit of Blood rocken ze er lekker op los. Sterke track met fijn gitaarwerk.

It's Just A Bit Of Blood is best lekker.

Be Carefull en Pulling Stitches zijn ook heel nice. Het moet dus raar lopen wil dit geen goed album worden. Ik vond het vorige album nogal wisselvallig, dus ik hoop dat ze op I Don't Know het hoge niveau een volledige plaat kunnen vasthouden.

De verslaving heeft ernstig toegeslagen bij Pulling Stitches, dus ik tel de dagen af naar 30 juni.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: bdrmm - I Don't Know - dekrentenuitdepop.blogspot.com

bdrmm - I Don't Know
Op I Don’t Know verrijkt de Britse band bdrmm het geluid van haar debuutalbum met extra invloeden en kiest het bovendien voor een veelzijdiger geluid waarin het experiment niet wordt geschuwd

Het debuutalbum van bdrmm heb ik drie jaar geleden gemist, maar ik ben behoorlijk onder de indruk van het deze week verschenen tweede album van de band uit Hull. Het is een album waarop de Britse band nog wat extra invloeden toevoegt aan het geluid van haar debuutalbum, dat werd gedomineerd door invloeden uit de shoegaze. Op I Don’t Know heeft bdrmm niet alleen haar horizon verbreed, maar zoekt het bovendien met grotere regelmaat het experiment. Het levert acht tracks op die aan de ene kant vol dynamiek zitten, maar die ook kunnen ontaarden in lome en dromerige geluidstapijten. Het resultaat is een duidelijk eigen geluid waarmee bdrmm wat mij betreft vooruit kan.

De Britse band bdrmm maakte tussen 2016 en 2019 een aantal EP’s voordat in 2020 het debuutalbum Bedroom verscheen en duidelijk werd waar de wat cryptische naam van de band voor staat. Ik heb het allemaal gemist, want het deze week verschenen tweede album van de band is de eerste muziek die ik van bdrmm hoor.

Ik lees op het Internet best wat behoorlijk kritische reacties op I Don’t Know, maar persoonlijk vind ik het een mooi en interessant album. Om de negatieve reacties te begrijpen heb ik ook naar het debuutalbum van de band uit Hull geluisterd en dat album klinkt inderdaad anders dan het deze week verschenen album.

Ik heb Bedroom precies drie jaar geleden niet opgemerkt, maar had dat wel moeten doen. Het is een interessant album met vooral invloeden uit de shoegaze, dat vol staat met melodieuze en breed uitwaaiende songs. Het is een album dat misschien vooral aansluit op de rijke tradities van de shoegaze, maar een goed album in het genre kan er altijd bij.

Op I Don’t Know heeft bdrmm zich een stuk breder georiënteerd. De Britse band verwerkt ook dit keer invloeden uit de hoogtijdagen van de shoegaze, maar hier blijft het niet bij. Ook invloeden uit de 70s en 80s postpunk en new wave hebben hun weg gevonden naar het geluid van bdrmm, dat bovendien wat experimenteler is dan het geluid op het debuutalbum van de band.

Je hoort het direct in de openingstrack waarin de band uit Hull experimenteert met tegendraadse ritmes en eigenzinnige elektronische impulsen, maar ook als de band, net als op haar debuutalbum, vertrouwt op breed uitwaaiende gitaarpartijen en dromerige zang, klinkt I Don’t Know anders dan zijn voorganger. Het tempo ligt lager, de songs zitten complexer in elkaar en de melodieën zijn wat minder betoverend.

Ik kan me voorstellen dat het nieuwe materiaal op het podium wat lastiger indruk zal maken, maar uit de speakers klinkt het wat mij betreft allemaal geweldig. Het is knap hoe bdrmm haar shoegaze geluid van weleer steeds weer weet te verrijken met bijzondere wendingen. Dat zijn de eerdere keer de al eerder genoemde ritmes en elektronische impulsen, maar de Britse band speelt ook met dynamiek die de ene keer wordt gecreëerd met net wat hogere gitaarmuren en de volgende keer met veel ingetogener passages, waarbij vooral gitaren, maar ook een piano wordt ingezet.

Wanneer hoge gitaarmuren worden opgebouwd schuift bdrmm weer wat dichter naar de shoegaze toe, maar I Don’t Know kan ook aangenaam psychedelisch klinken. Hier blijft het niet bij, want met vleugjes ambient, spacerock, slowcore en Krautrock bestrijkt bdrmm dit keer een opvallend breed palet aan stijlen.

Het dringt zich misschien net wat minder makkelijk op dan de grootse en meeslepende songs van het debuutalbum van de band, maar hoe vaker ik naar I Don’t Know luister, hoe mooier ik het tweede album van bdrmm vind. Het is een album met acht tracks die allemaal boven de vier minuten klokken, wat de band de tijd geeft om fraaie spanningsbogen op te bouwen. Dat doet bdrmm in een aantal tracks op fascinerende wijze, maar de band is ook niet bang om het zonder spanningsbogen te doen.

I Don’t Know is zoals gezegd mijn eerste kennismaking met de muziek van bdrmm, maar inmiddels heb ik ook het debuutalbum van de Britse band omarmd. Album nummer twee heeft echter duidelijk mijn voorkeur en het is ook nog eens een album dat de komende tijd nog wel, eens flink door kan groeien. Erwin Zijleman

dbrmm heeft een ambitieus album gemaakt, door een creatieve smeltkroes van muziekvormen te combineren met shoegazerige gitaar explosies. Er zijn nog steeds vriendelijk klinkende dreampop songs, als contra gewicht voor de songs met dynamiek, want die zijn het meest geslaagd: ‘It’s Just A Bit Of Blood’ en ‘Pulling Stitches’.

De verschillende stijl details per song maken het een afwisselend geheel. In de opener ontbreken zelfs dromerige galmpedalen en is er alleen pure synths begeleiding. Kleine smet is het Soundscape experiment midden op het album. Track 5 zal wel nooit een fav. worden want ook het afsluitende ‘A Final Movement’ zorgt voor voldoende verstilling.
Overal is dit album een opvallend geslaagd artistiek avontuur.

Mooie plaat deze, zag ze vorig jaar 2 keer live, en dat klonk heel anders dan dit album.
Hier is het meer poppy, en vooral lekkere shoegaze. Heerlijk album wat ik zeker een paar keer moet beluisteren.