Jason Isbell and the 400 Unit - Weathervanes (2023)

Het album staat vanochtend op repeat via Spotify en de fysieke variant komt op dit moment via DHL op mijn deurmat. Het plastic om de hoes bevat een sticker met de zin "life and death songs played for and by grown ass people", een perfecte samenvatting van de inhoud. Gelukkig zit er ook een boekje in met songteksten. Ik luister altijd in eerste instantie naar de muziek en verdiep me pas later in de teksten, maar juist die teksten is wat de muziek van Isbell zo ongelooflijk sterk maakt, met muziek en een stem die recht je hart in gaan. Ooit groot liefhebber geworden door Something More Than Free, in een vakantie in 2015. Het niveau van Southeastern en Something More Than Free heeft hij niet meer behaald, maar hoeveel perfecte albums kun je maken? Toch zijn de vorige albums ook erg goed, maar met dit album komen ze weer dichter bij de perfectie. Er lijkt meer lucht, meer ontspanning in de nummers en het spel te zitten. Isbell bewijst toch wederom één van de beste songwriters van het moment te zijn. Hopelijk komt er snel weer een concert in Nederland.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Jason Isbell & The 400 Unit - Weathervanes - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Jason Isbell & The 400 Unit - Weathervanes
Jason Isbell moet gerekend worden tot de allerbeste songwriters van het moment en laat op het samen met zijn band The 400 Unit gemaakte Weathervanes met heel veel overtuiging horen waarom dat zo is

Jason Isbell waagde in 2007 een sprong in het diepe toen hij de succesvolle band Drive-By Truckers verliet en begon aan een solocarrière. Het blijkt achteraf bezien een wijs besluit, want het oeuvre van de Amerikaanse muzikant is inmiddels zeer indrukwekkend. Het is een oeuvre waarin Jason Isbell nog steeds groei laat horen, want het deze week verschenen Weathervanes doet niet onder voor het geweldige Reunions uit 2020 en zou ook het onaantastbaar geachte Southeastern uit 2013 wel eens kunnen overtreffen. Op Weathervanes laat Jason Isbell niet alleen horen dat hij een groot songwriter is, maar maakt hij ook muziek die de Amerikaanse rootsmuziek overstijgt. Groots album van een groot muzikant.

Jason Isbell maakte zes jaar deel uit van de Amerikaanse band Drive-By Truckers en droeg bij aan de uitstekende albums Decoration Day, The Dirty South en A Blessing And A Curse. In 2007 begon hij aan een solocarrière, die inmiddels als zeer succesvol kan worden bestempeld. De Amerikaanse muzikant maakte tussen 2007 en 2021 acht albums en bij het merendeel stond zijn band The 400 Unit vermeld op de cover. De naam van de band staat ook weer op de cover van het deze week verschenen Weathervanes, de opvolger van Georgia Blue, het album waarop Jason Isbell een eerbetoon bracht aan muzikanten uit de staat die Joe Biden in 2020 hielp aan de verkiezingswinst.

Jason Isbell groeide in de ruime vijftien jaar die zijn solocarrière inmiddels duurt uit tot de beste songwriters in de Verenigde Staten en ook Weathervanes staat weer vol met songs waarvoor de allergrootsten zich niet zouden schamen. Het zijn songs die vooral de etiketten Americana en alt-country krijgen opgeplakt, maar op zijn nieuwe album maakt Jason Isbell muziek die zich ook buiten de grenzen van de Amerikaanse rootsmuziek begeeft en die ook geschikt is voor de Amerikaanse radiostations.

De Amerikaanse muziekwebsite Allmusic.com noemt Weathervanes de Born In The U.S.A. van de Amerikaanse rootsmuziek. Dat zijn misschien wel erg grote woorden, maar dat Jason Isbell een geweldig album vol memorabele songs heeft afgeleverd kan ik niet ontkennen. Jason Isbell werkte op een groot deel van zijn albums samen met topproducer Dave Cobb, maar op Weathervanes heeft hij de touwtjes zelf in handen.

De Amerikaanse muzikant heeft gekozen voor een geluid dat zich deels ontworstelt aan het Nashville keurslijf en het is een geluid dat zijn band The 400 Unit alle ruimte geeft. De band klinkt nog hechter dan op de vorige albums en voorziet de songs van Jason Isbell van een verzorgd geluid, dat bij vlagen bijna net zo groots en meeslepend klinkt als dat van Springsteen’s E Street Band.

Het is een geluid waarin het gitaarwerk gelukkig wat rauwer mag klinken en die kans laat gitarist Sadler Vaden niet onbenut. Het gitaarwerk is belangrijk, maar Jason Isbell heeft ook flink wat andere instrumenten aan het geluid op Weathervanes toegevoegd, waaronder strijkers, inclusief de viool van zijn echtgenote Amanda Shires.

Jason Isbell schrijft niet alleen geweldige songs, maar voorziet ze ook van mooie teksten, die een mooi inkijkje geven in de Amerikaanse samenleving van het moment. Ik heb sowieso nog geen zwakke plekken kunnen ontdekken in het oeuvre van Jason Isbell, maar op Weathervanes presteert hij op de toppen van zijn momenteel bekende kunnen. Weathervanes imponeert een uur lang met geweldige songs, maar ook in muzikaal en vocaal opzicht is het smullen.

Het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant dringt zich in de warme zon van het moment direct op, maar ook als je het album meerdere keren hebt gehoord blijven de songs op Weathervanes stuk voor stuk parels. Het zijn songs waarmee Jason Isbell zijn status als een van de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek consolideert, maar Weathervanes laat, nog meer dan de vorige albums van de Amerikaanse muzikant en zijn uitstekende band, horen dat Jason Isbell ook buiten de Amerikaanse rootsmuziek met de besten mee kan. Het klinkt allemaal zo makkelijk wat Jason Isbell doet, maar het is echt ongelooflijk knap. Erwin Zijleman

Ja, pas nog gekeken

Heb hem bewust een flink aantal draaibeurten gegeven. En het is inderdaad een prachtalbum! Hoog niveau van de songs, dat vind ik erg belangrijk. Nu al heeft zich een aantal in mijn muzikaal bewustzijn genesteld.

Ook vind ik het gitaarwerk erg fijn. Vooral van de met elkaar dansende gitaren op This Ain't It kan ik erg genieten. En het 'Down By The River-begin van Miles kan ik Jason dan ook best vergeven.

Ik ben een kind van de vroeg jaren zeventig en ben opgegroeid met geweldige, en soms lange gitaarduels. Zoals Duane Allman & Dicky Betts, diezelfde Duane & Eric Clapton, diezelfde Eric & George Harrison, Steve Stills & Neil Young, diezelfde Neil & Frank Sampedro (later met Nils Lofgren) en Dick Wagner & Steve Hunter op de lied-albums van Lou Reed. En dat is zomaar even een greep.

Dit type gitaarwerk leek wel decennialang verboden (enkele uitzonderingen daargelaten). Maar gelukkig mag het weer. Zo hoor ik het ook regelmatig bij Dawes langskomen.

Dit album gaat waarschijnlijk hoog in mijn jaarlijst komen.

Bij het opzetten van het album wordt al duidelijk dat ze voor een bredere sound kiezen dan voorheen. Ik ging er vanuit dat dit ook inhield dat het (nog) toegankelijker zou worden, maar dat blijkt niet zo. Sterker, dit album had echt tijd nodig om in te dalen. Het valt direct op dat er iemand anders - Jason Isbell zelf - achter de knoppen zit. Iets waarmee hij ook al experimenteerde op hun vorige album Georgia Blue. Hoewel ik dat album nog steeds zie al een tussendoortje zijn er wel lijnen te trekken met Weathervanes. Er is veel meer aandacht voor de muzikale begeleiding. In tegenstelling tot het volle geluid van de albums met Cobb kiezen ze hier vaker voor meer gelaagde, opbouwende producties en een universeler geluid. Soms heel subtiel, soms heel stevig en rechttoe rechtaan. Naast het geweldige gitaarspel blijft het vioolwerk van Amanda Shires ook wonderschoon.

En los van de muziek vind ik Jason Isbell zelf ook bijzonder sterk op dit album. Heel persoonlijk en kwetsbaar. Hij wordt altijd (zeer terecht) geprezen vanwege zijn teksten, maar hij doet er hier toch wel een schepje bovenop. Net als bij de muziek is qua zang ook genoeg variatie. Van het rauwe Death Wish tot het breekbare Cast Iron Skillet en krachtige Save The World. IJzersterke teksten, perfecte muzikale begeleiding en altijd met een donker, melancholisch randje.

Misschien wel zijn beste werk en sowieso één van de beste albums van dit jaar!

veel aandacht hier op de site voor deze Weathervanes van Jason Isbell. vraag me af of dit het soort albums zijn die over pak 'em beet 30/40 jaar "classics" zullen worden genoemd. heb alleen Sirens Of The Ditch (Deluxe Edition) in mijn bezit, die ik redelijk tot goed vind maar mij niet zo overtuigde. daarnaast van de DBT "Southern Rock Opera" en "The Dirty South". ben ook een kind van de seventies dus bekend met de hier door Tonio aangehaalde gitaarduels van bijv. de onovertroffen Duane Allman/Dicky Betts, maar inmiddels ben ik wat minder gecharmeerd van het zeg maar "ruigere' werk en luister ik meer naar het wat rustiger werk van singer/songwriters uit de roots/americana hoek zoals Doug Paisley en John Gorka. wellicht een beetje off-topic maar zijn er albums van Jason Isbell die enigszins in dit genre vallen?