Jason Isbell and the 400 Unit - Weathervanes (2023)

Hier zat ik wel weer op te wachten.

Na de wat vlakke vorige plaat, ben ik benieuwd of Isbell zich muzikaal en tekstueel kan revancheren.

Death wish klinkt weer ouderwets goed. Vorige plaat heb ik niet vaak naar teruggegrepen zoals bij eerdere albums wel het geval was. Maar Jason blijft een van de beste songwriters van zijn generatie dus altijd benieuwd naar nieuw werk.

Zo dat is mooi nieuws van een van mijn favoriete artiesten! Death wish komt hard binnen qua tekst.

Enorm veel zin in! Reunions vind ik nog steeds fantastisch en hun vorige album was ook goed, maar in iets minder mate (al zie ik het niet helemaal als volwaardig album). Grappig ook, het linkje naar Southeastern in de hoes.

Death Wish is inderdaad een erg goed liedje, zeer benieuwd naar deze nieuwe! Hopelijk komt hij vervolgens ook weer ons land bezoeken.

Vooruitlopend op deze release, verschijnt op HBO een documentaire over Isbell: New Jason Isbell HBO Documentary Announced: Watch the Trailer | Pitchfork

Nieuwe single Middle of the Morning is uit en krijg alleen nog maar meer zin in dit album!

Nieuwe single Cast iron skillet is prachtig. Het lijkt erop dat dit een geweldig album gaat worden.

Iemand een idee of die HBO docu nog te bekijken is voor Europeanen?

Zeker is die te bekijken! Moet je wel een HBO MAX abonnement voor hebben. Maar de docu is zeker aan te raden!

Zie: HBO Max | Stream HBO, Warner Bros., DC, Cartoon Network etc. - hbomax.com

Nog een paar dagen en dan is het hele album eindelijk te luisteren. De eerste vier nummers vind ik alvast schitterend, dus kijk er erg naar uit!

Ik ben bang dat het hem niet gaat worden voor mij. Geen idee waar het hem precies in zit; ik heb hem als artiest hoog zitten en ben getuige geweest van een waanzinnig goed optreden in Paradiso. Southeastern blijft het pareltje voor mij en de opvolgers werden voor mij minder en minder.

Mooi recensie in Rolling Stone magazine.

Grappig. Ik ook op basis van The Nashville Sound en Reunions ook erg uitkijken naar dit album. Samen met Southeastern toch wel zijn beste albums.

Ik snap het ook niet en ben stiekem jaloers; wat horen jullie wat ik niet hoor? Enige wat ik kan bedenken is dat de sound met unit 400 wezenlijk anders is dan de sound op zijn solo album Southeastern. Mogelijk dat de bijdrage van de band een "volle sound" genereert wat de nummers (voor mij!) meer "mainstream rock achtig" maakt. Op een andere manier kan ik het niet verklaren en/of uitleggen. Iedereen is er vol van, dus het ligt vast aan mij.

Gisteren het album al even kunnen luisteren via een luisterlink voor een recensie die ik mag schrijven voor Realrootscafe.com. Wat een geweldige plaat, mooie muziek sterke teksten (zoals op Save The World). Voor nu 4.5 sterren maar het zou mij niks verbazen als dit gewoon een 5 sterren plaat gaat worden.

Het is wel meer rock/bandgeluid over het geheel gezien, dus ik kan me op zich wel voorstellen dat je daar een ander gevoel bij hebt. Eigenlijk is dat op al zijn albums wel zo en is Southeastern de uitzondering (hoewel daar ook wel een aantal typische 400 unit nummers op staan en met name The Nashiville Sound deels vrij goed aansluit op SE).

Voor mij is alles wat hem zo goed maakt op alle albums wel aanwezig (tekstueel, emotioneel).
Deze komt morgen binnen op vinyl en gaat dan direct op de draaitafel.

Drie keer naar zn concert geweest, toch beetje Isbell moe sinds paar jaar. Misschien toch deze proberen.

Het album staat vanochtend op repeat via Spotify en de fysieke variant komt op dit moment via DHL op mijn deurmat. Het plastic om de hoes bevat een sticker met de zin "life and death songs played for and by grown ass people", een perfecte samenvatting van de inhoud. Gelukkig zit er ook een boekje in met songteksten. Ik luister altijd in eerste instantie naar de muziek en verdiep me pas later in de teksten, maar juist die teksten is wat de muziek van Isbell zo ongelooflijk sterk maakt, met muziek en een stem die recht je hart in gaan. Ooit groot liefhebber geworden door Something More Than Free, in een vakantie in 2015. Het niveau van Southeastern en Something More Than Free heeft hij niet meer behaald, maar hoeveel perfecte albums kun je maken? Toch zijn de vorige albums ook erg goed, maar met dit album komen ze weer dichter bij de perfectie. Er lijkt meer lucht, meer ontspanning in de nummers en het spel te zitten. Isbell bewijst toch wederom één van de beste songwriters van het moment te zijn. Hopelijk komt er snel weer een concert in Nederland.

Ik ben het wel met je eens, de 400 Unit is mij vaak ook te gelikt. Had Isbell zijn laatste platen met een vuige rockband à la DBT gemaakt waren ze denk ik een stuk beter geweest.

Isbell's beste werk blijven zijn twee 'solo' albums, Southeastern en Something More Than Free.
Al zal deze naar alle waarschijnlijkheid ook weer gewoon in huis gehaald worden.

Hoewel Dave Cobb ook aan de knoppen zat bij Southeastern lijkt hij toch volledig de hand te krijgen om de sound zo gelikt (en vol) te maken als het hem betaamt. Voor eenieder de HBO docu heeft gezien (en zo niet, gaat dat zien), is het duidelijk dat Isbell zelf de studio binnenloopt met een lyric sheet en een melodie. Wat daarna volgt is het maakproces met band onder begeleiding van Cobb.

De sound van DBT vindt ik vaak wat vermoeiend over een heel album. Wat geforceerd. Southeastern en Something More than Free waren juist zo goed omdat de liedjes wat klein gehouden werden. Wat een contrast met een nummer zoals Miles van deze plaat.

De documentaire ga ik zeker zien. Als ik het zo lees heeft de band én producer een dikke vinger in de pap. Uiteindelijk wordt er voor een duidelijke sound en richting gekozen die mij wat minder doet, maar anderen gelukkig wel. Muziek blijft natuurlijk òòk een kwestie van smaak en gelukkig maar. Ik prefereer een andere sound; de suggestie van Germ had denk ik beter uitgepakt voor mij, want met verandering is niks mis.

Ik weet nog precies waar ik was toen ik voor de eerste keer cover me up hoorde. Één van mn mooiste tracks.

Inmiddels een aantal keren op de oortjes gehad en dat klinkt pvd goed! Morgen maar even naar de platenboer en aanschaffen. Kom er op terug,

Wow wat een belachelijk goed album is dit zeg!!. Save The world is echt een prachtig nummer en die tekst.

Mijn eerste indruk is dat dit album een knaller van jewelste is. Ik werd al erg enthousiast van de vooruitgeschoven tracks maar nu ik het hele album heb gehoord lijkt het erop dat het zijn beste werk tot op heden is. Wat een ontwikkeling hebben Isbell & band doorgemaakt. Muzikaal is het bij vlagen veel grootser opgezet dan we gewend zijn. Het is vanaf de opener meteen duidelijk dat de keuze om zelf de productie voor zijn rekening te nemen in plaats van vaste producer Dave Cobb in te schakelen een koerswijziging in de sound betekent. De mooie liedjes zijn gebleven, het gitaarwerk is fenomenaal (luister naar de solo op This ain’t it) en er zit wat echte stampende meezing rock elementen in. Hij zingt ook beter met groter bereik dan we eerder gehoord hebben. Er wordt voorgesorteerd op grotere zalen en misschien wel stadions. En dat is ook het podium wat hij verdient. De beste songwriter van zijn generatie maakt definitief de stap naar het hoofdpodium van hedendaagse rockmuziek.

PS. ‘When we were close’ is een ode aan de veel te vroeg gestorven Justin Townes Earle, die ook een van mijn absolute favoriete Americana artiesten van de nieuwe generatie is/was.
Justin en Jason waren generatiegenoten en hebben samengewerkt aan Justins’ beste album Harlem River Blues (2010)

Ik vind Dave Cobb één van de betere producers binnen het genre, maar hier ben ik het wel mee eens. Aan de ene kant zijn is het zijn kracht, want hij haalt vaak het beste uit artiesten met hij werkt en de albums zijn behoorlijk gevarieerd zonder dat het rommelig wordt. Aan de andere kant valt het wel op dat hij met een soort sjabloon werkt die hij op verschillende artiesten legt, waardoor er weer veel overeenkomsten zijn tussen albums. Al zou je het ook weer een signature sound kunnen noemen.

Hoe dan ook, ik lees hier dat dit album geproduceerd is door de band zelf, dus ik ben erg benieuwd. Sowieso veel goede reacties al, zie ik...

Pareltje weer hoor, Isbell blijft toch een van de beste singwriters van het laatste decennium.

Tekstueel sterk als altijd, muzikaal weer wat meer naar de Americana hoek. En toch ook weer wat nieuwe invalshoeken zoals de zanglijnen op Middle of the morning en de Neil Young vibe op de afsluiter Miles.

Na 3 luisterbeurten vandaag zet ik hem op 4.5.

PS. ‘When we were close’ is een ode aan de veel te vroeg gestorven Justin Townes Earle, die ook een van mijn absolute favoriete Americana artiesten van de nieuwe generatie is/was.
Justin en Jason waren generatiegenoten en hebben samengewerkt aan Justins’ beste album Harlem River Blues (2010) [/quote]

Dank voor de tip VDB79!

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Jason Isbell & The 400 Unit - Weathervanes - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Jason Isbell & The 400 Unit - Weathervanes
Jason Isbell moet gerekend worden tot de allerbeste songwriters van het moment en laat op het samen met zijn band The 400 Unit gemaakte Weathervanes met heel veel overtuiging horen waarom dat zo is

Jason Isbell waagde in 2007 een sprong in het diepe toen hij de succesvolle band Drive-By Truckers verliet en begon aan een solocarrière. Het blijkt achteraf bezien een wijs besluit, want het oeuvre van de Amerikaanse muzikant is inmiddels zeer indrukwekkend. Het is een oeuvre waarin Jason Isbell nog steeds groei laat horen, want het deze week verschenen Weathervanes doet niet onder voor het geweldige Reunions uit 2020 en zou ook het onaantastbaar geachte Southeastern uit 2013 wel eens kunnen overtreffen. Op Weathervanes laat Jason Isbell niet alleen horen dat hij een groot songwriter is, maar maakt hij ook muziek die de Amerikaanse rootsmuziek overstijgt. Groots album van een groot muzikant.

Jason Isbell maakte zes jaar deel uit van de Amerikaanse band Drive-By Truckers en droeg bij aan de uitstekende albums Decoration Day, The Dirty South en A Blessing And A Curse. In 2007 begon hij aan een solocarrière, die inmiddels als zeer succesvol kan worden bestempeld. De Amerikaanse muzikant maakte tussen 2007 en 2021 acht albums en bij het merendeel stond zijn band The 400 Unit vermeld op de cover. De naam van de band staat ook weer op de cover van het deze week verschenen Weathervanes, de opvolger van Georgia Blue, het album waarop Jason Isbell een eerbetoon bracht aan muzikanten uit de staat die Joe Biden in 2020 hielp aan de verkiezingswinst.

Jason Isbell groeide in de ruime vijftien jaar die zijn solocarrière inmiddels duurt uit tot de beste songwriters in de Verenigde Staten en ook Weathervanes staat weer vol met songs waarvoor de allergrootsten zich niet zouden schamen. Het zijn songs die vooral de etiketten Americana en alt-country krijgen opgeplakt, maar op zijn nieuwe album maakt Jason Isbell muziek die zich ook buiten de grenzen van de Amerikaanse rootsmuziek begeeft en die ook geschikt is voor de Amerikaanse radiostations.

De Amerikaanse muziekwebsite Allmusic.com noemt Weathervanes de Born In The U.S.A. van de Amerikaanse rootsmuziek. Dat zijn misschien wel erg grote woorden, maar dat Jason Isbell een geweldig album vol memorabele songs heeft afgeleverd kan ik niet ontkennen. Jason Isbell werkte op een groot deel van zijn albums samen met topproducer Dave Cobb, maar op Weathervanes heeft hij de touwtjes zelf in handen.

De Amerikaanse muzikant heeft gekozen voor een geluid dat zich deels ontworstelt aan het Nashville keurslijf en het is een geluid dat zijn band The 400 Unit alle ruimte geeft. De band klinkt nog hechter dan op de vorige albums en voorziet de songs van Jason Isbell van een verzorgd geluid, dat bij vlagen bijna net zo groots en meeslepend klinkt als dat van Springsteen’s E Street Band.

Het is een geluid waarin het gitaarwerk gelukkig wat rauwer mag klinken en die kans laat gitarist Sadler Vaden niet onbenut. Het gitaarwerk is belangrijk, maar Jason Isbell heeft ook flink wat andere instrumenten aan het geluid op Weathervanes toegevoegd, waaronder strijkers, inclusief de viool van zijn echtgenote Amanda Shires.

Jason Isbell schrijft niet alleen geweldige songs, maar voorziet ze ook van mooie teksten, die een mooi inkijkje geven in de Amerikaanse samenleving van het moment. Ik heb sowieso nog geen zwakke plekken kunnen ontdekken in het oeuvre van Jason Isbell, maar op Weathervanes presteert hij op de toppen van zijn momenteel bekende kunnen. Weathervanes imponeert een uur lang met geweldige songs, maar ook in muzikaal en vocaal opzicht is het smullen.

Het nieuwe album van de Amerikaanse muzikant dringt zich in de warme zon van het moment direct op, maar ook als je het album meerdere keren hebt gehoord blijven de songs op Weathervanes stuk voor stuk parels. Het zijn songs waarmee Jason Isbell zijn status als een van de smaakmakers binnen de Amerikaanse rootsmuziek consolideert, maar Weathervanes laat, nog meer dan de vorige albums van de Amerikaanse muzikant en zijn uitstekende band, horen dat Jason Isbell ook buiten de Amerikaanse rootsmuziek met de besten mee kan. Het klinkt allemaal zo makkelijk wat Jason Isbell doet, maar het is echt ongelooflijk knap. Erwin Zijleman

Ja, pas nog gekeken