Yes - Mirror to the Sky (2023)

Vocalen van Jon Davison.
Hij doet zijn best om op de echte Jon te lijken. Maar ja.

Verder is Steve Howe de man van de oude garde die de kar moet trekken.
Geoff Downes, Billy Sherwood, namen van later aangetrokken bandleden.

Chris Squire is uiteraard overleden. De line up van 1972 is ver te zoeken.
De single doet mij nog niet erg veel, maar dat hoeft nu nog niets te zeggen.

Als ik het eerste nummer, Cut from the stars beluister, denk ik:
Als dit een nieuwe progband zou zijn, hmm, dat belooft veel.
Als ik weet dat dit Yes is, hmm, niet echt geweldig.
De Yes-lat ligt nu eenmaal hoog, maar hun hoogtijdagen lijken echt (al een aantal jaren) voorbij, mede door al die bandwisselingen.
Ik hoop dat het lange titelnummer mij positiever gaat stemmen, maar vrees van niet.

De laatste 2 platen waren in feite niet aan mij besteed terwijl Fly from here uit 2011 werd gered door de geweldige suite en dito productie van de toemalige zanger Trevor Horn. Neen, ik moet terug gaan tot de eeuwwisseling alvorens ik als Yes-adept kan zeggen dat waren behoorlijk albums, welke The Ladder en vooral Magnification als predicaat opgespeld kregen. Nu ben ik blij dat ik datzelfde kan zeggen over Mirror in the Sky. Ok de zanger heet geen Anderson of Horn maar zet dat vooroordeel eens opzij en laat je onderdompelen in Yes 2.0 dan kom je er achter dat dit een verduveld lekker schijfje is geworden met de best denkbare vervanger Jon Davison als vocalist en het titelnummer als centerpiece maar vergeet de andere nummers te weten All Connected, Luminosity en Living Out Their Dream niet.