Yes - Mirror to the Sky (2023)

Vocalen van Jon Davison.
Hij doet zijn best om op de echte Jon te lijken. Maar ja.

Verder is Steve Howe de man van de oude garde die de kar moet trekken.
Geoff Downes, Billy Sherwood, namen van later aangetrokken bandleden.

Chris Squire is uiteraard overleden. De line up van 1972 is ver te zoeken.
De single doet mij nog niet erg veel, maar dat hoeft nu nog niets te zeggen.

Pardon? Je zult Alan White, die vorig jaar overleden is, bedoelen neem ik aan?

Hij weet het alleen zelf nog niet?

Het feit dat het zes songs zijn die samen over de 47 minuten klokken, geeft wel goede hoop.
De single klinkt na één beluistering nog wat onsamenhangend, maar dat kun je ook positief zien: er valt nog wat te ontdekken.

Chris Squire werd bedoeld.

Kan ook inderdaad. Alle oude proglegendes hebben in de afgelopen jaren (en gaan in de komende paar jaar) het loodje gelegd.

Toch benieuwd.

Prachtige hoes alvast

Dat zal naar alle waarschijnlijkheid het enige prachtige worden aan dit album, als ik uitga van de overige meest recente albums van Yes...

De laatste Yes-albums doen inderdaad het ergste vrezen. Wellicht dat de langgerektere nummers toch weer een iets progressievere stijl opleveren. Ik ben heel voorzichtig benieuwd naar deze plaat. Cut from the Stars vind ik verder zo slecht nog niet.

Snel vervolg op het vorige album en op YT kwam ik de nieuwe single tegen en toch maar even beluisterd.
Technisch zoals altijd prima verzorgd, maar het is nogal cliché geworden. Alles waar Yes voor stond is wel terug te horen en zanger Davison lijkt een steeds betere Anderson imitator te worden.
Voor mij is het al een poosje klaar met Yes. Te veel essentiële leden niet meer van de partij.

Billy Sherwood klinkt best wel charmant op de bas en Steve Howe tokkelt op z'n oude dag misschien nog wel een poosje zo door. Maar net als mijn bovenbuurman heb ik ook niet zoveel interesse meer in deze Yes. Bovendien vind ik Jon Davison op dit vrijgegeven nummer nogal ongeïnspireerd zingen.

Je kunt wel gaan stampvoeten omdat deze of die er niet bij is, uiteindelijk gaat het om de muziek, niet om de poppetjes. Cut from the stars klinkt prima. Lekkere bas. The Quest opende goed, beetje Asia-achtig met The Ice Bridge, wat daarna volgt is (na vele draaibeurten) aangenaam, maar vaak te licht om te blijven hangen. Aangezien de nieuwe songs uit dezelfde sessies voortvloeiden, verwacht ik geen drastische koerswisseling.

Stampvoeten valt mee hoor gelukkig. Het is met name een keuze van Steve Howe om met Yes maar door te gaan en als hij gelukkig is vind ik het prima.
Maar ik heb er wel mijn bedenkingen over en dat is niet van vandaag.

Als ik het eerste nummer, Cut from the stars beluister, denk ik:
Als dit een nieuwe progband zou zijn, hmm, dat belooft veel.
Als ik weet dat dit Yes is, hmm, niet echt geweldig.
De Yes-lat ligt nu eenmaal hoog, maar hun hoogtijdagen lijken echt (al een aantal jaren) voorbij, mede door al die bandwisselingen.
Ik hoop dat het lange titelnummer mij positiever gaat stemmen, maar vrees van niet.

m.i. niets meer met de ECHTE YES te maken.

Yes heeft eigenlijk weinig platen gemaakt die door de fans echt gewaardeerd worden. The Yes Album, Close to the Edge, Fragile, dan houdt het wel op. En er zullen lieden zijn die nu denken, ja, maar Fragile heeft maar drie goede composities, en twee daarvan hadden beter gekund!
Er is altijd wel iets met de kwaliteit, stijl, productie of bezetting dat weerzin oplevert. Natuurlijk, al die prutplaten hebben hun eigen kleine leger fanatieke verdedigers (ik ga door het vuur voor Tormato en Union) maar het valt toch op, zeker bij Yes. Is het het kritische karakter van de doorsnee prog-liefhebber, de doorsnee leeftijd van de Yes-fan, een soort doorgeslagen purisme, de stand van de sterren?

Jawel, de hoes (en het natuurlijk dat logo)!

De harde kleuren in deze stijl op de hoes doen mij denken aan een van de oude Uriah Heep's. Maar de laatstgenoemde band doet het - wat mij betreft - nu beter dan deze Yes.

Relayer wil ik daar sowieso nog aan toevoegen, en ook Going for the One wordt over het algemeen toch behoorlijk goed gewaardeerd binnen de progressieve rockkringen. Voor de rest ben ik het overigens met je eens; Yes heeft niet veel platen gemaakt die van begin tot eind worden gewaardeerd door de fans.

Niet alle fans op één hoop gooien, hè!

Wel knap dat er al op gestemd is.

Sluit ik me bij aan, persoonlijk ben ik het meest gecharmeerd van Tales From Topographic Oceans maar dat is niet ieders cup of tea geloof ik!

Griezelig als opeens opvalt dat tijdreizigers onder ons zijn

India ligt gewoon in een andere tijdzone. Daar is het ondertussen al eventjes vrijdag 19 mei.

All Connected is ook alweer even te beluisteren (en zien).

Ik vond Fly from here nog best lekker, maar die was dan ook geproduceerd door Trevor Horn, net als 90125. De rest wat ze deze eeuw gebracht hebben is toch wel ondermaats. Je ziet ook dat elk concert toch alleen maar de oude hits bevatten, zoals close to the edge. Toch ben ik stiekem altijd wel weer erg benieuwd naar wat nieuws van Yes en hoop ik op een onverwachte uitschieter.

Een onsamenhangend geheel dat Cut From The Stars. De zanger doet erg zijn best om op Anderson te lijken maar slaagt er niet erg in. Toch leuk een nieuw Yes album.

De laatste 2 platen waren in feite niet aan mij besteed terwijl Fly from here uit 2011 werd gered door de geweldige suite en dito productie van de toemalige zanger Trevor Horn. Neen, ik moet terug gaan tot de eeuwwisseling alvorens ik als Yes-adept kan zeggen dat waren behoorlijk albums, welke The Ladder en vooral Magnification als predicaat opgespeld kregen. Nu ben ik blij dat ik datzelfde kan zeggen over Mirror in the Sky. Ok de zanger heet geen Anderson of Horn maar zet dat vooroordeel eens opzij en laat je onderdompelen in Yes 2.0 dan kom je er achter dat dit een verduveld lekker schijfje is geworden met de best denkbare vervanger Jon Davison als vocalist en het titelnummer als centerpiece maar vergeet de andere nummers te weten All Connected, Luminosity en Living Out Their Dream niet.

Het ziet er uit als Yes en het klinkt als Yes, maar het is het wat mij betreft toch net niet. Bij vlagen best aardig en beter dan de vorige albums, maar ik zet toch liever een van de klassiekers van de band op.

Aangezien in de klassiekers (en ook alle slechte platen) inmiddels uit totaal mijn hoofd ken, vind ik dit best een leuke aanvulling. Er valt HEEL VEEL te zeggen over deze variant van Yes, mag het wel Yes heten, wat is er over van de oorspronkelijke Yes (nihil tot niets), etc. Maar ik vind het leuk, behalve dan het nummer Luminosity, dat vind ik wel heel erg cheesy.. bah. Maar wel de beste Yes sinds Fly from here.