Taylor Swift - Speak Now (Taylor's Version) (2023)

Staat al even in de bestelling voor begin juli. Haar eerste volledig zelf geschreven album. Een van de betere albums ook uit haar geweldige oeuvre. Net als bij Red TV en Fearless TV zal de zang weer volwassener en beter klinken, naast de kristalheldere productie, en dan kan er eigenlijk niets meer misgaan. Ook de extra nummers zijn al deels bekend. Nu is het nog wachten op de Eras-Tour karavaan richting Europa om het feest compleet te maken.

Ik ben echt zo Swift moe. Kan wel janken.

Recensie op de krenten uit de pop:
De krenten uit de pop: Taylor Swift - Speak Now (Taylor's Version) - dekrentenuitdepop.blogspot.com

Taylor Swift - Speak Now (Taylor's Version)
Taylor Swift vervolgt het opnieuw opnemen van haar eerste zes album met Taylor’s Version van Speak Now uit 2010 en slaagt er opnieuw in om het album frisser en mooier te laten klinken dan het origineel

Als Taylor Swift de rechten van haar eerste zes albums niet was kwijtgeraakt aan haar voormalige manager, was ze waarschijnlijk nooit op het idee gekomen om de albums opnieuw op te nemen. Het is wel een goed idee, want de albums die ze als tiener maakte klinken in de nieuwe versies echt een stuk beter. Het geldt ook weer voor Taylor’s Version van Speak Now, dat in muzikaal, productioneel en vocaal opzicht een flinke boost heeft gekregen. Speak Now was in 2010 een wat volwassener album van Taylor Swift en het blijft razend knap wat ze op haar negentiende wist te presteren. Ik heb liever Folklore, Evermore en Midnights dan Speak Now, maar ook dat is in Taylor’s Version een mooi en interessant album.

Taylor Swift staat in de zomer van 2024 drie keer in de Johan Cruyff Arena als onderdeel van The Eras Tour en gaat vanmiddag met speels gemak alle kaarten voor deze concerten verkopen. Er is deze week nog meer Taylor Swift nieuws, want de Amerikaanse muzikante bracht ook een nieuwe versie van haar album Speak Now uit 2010 uit.

De Amerikaanse megaster verloor een paar jaar geleden de muziekrechten van haar eerste zes albums toen ze haar platenmaatschappij Big Machine Records verliet en haar voormalige manager er met de rechten vandoor ging en liet het hier niet bij zitten. Ze kondigde aan de zes albums opnieuw op te nemen en uit te brengen met de toevoeging Taylor’s Version. Na nieuwe versies van haar tweede album Fearless uit 2008 en haar vierde album Red uit 2012 verschijnt deze week Taylor’s Version van Speak Now, waarmee de Amerikaanse muzikante halverwege het ambitieuze project is.

Er is wel wat kritiek op het project, maar persoonlijk ben ik blij met de nieuwe versies van de vroege albums van Taylor Swift. De Amerikaanse muzikante was immers piepjong toen ze haar eerste albums opnam en haar stem is sindsdien mooier en rijper geworden. Ook in muzikaal en productioneel opzicht viel er nog wel wat te verbeteren aan de albums, die deels werden opgenomen voordat Taylor Swift een wereldster werd.

Iedereen die Taylor Swift het afgelopen decennium heeft gevolgd kent haar als maker van uitstekende indiepop en indiefolk en als popprinses, maar Speak Now stamt nog uit de tijd waarin Taylor Swift in Nashville aan de weg timmerde als countrypopster. Taylor Swift was pas 19 jaar toen de originele versie van het album werd opgenomen, maar het was toch al haar derde album.

Op de eerste twee albums vertrouwde de jonge Amerikaanse zangeres nog deels op de songwriting skills van anderen, maar de songs op Speak Now schreef ze allemaal zelf. Het is een prestatie van formaat, want het derde album van Taylor Swift staat vol met songs die zich genadeloos opdringen, al vind ik persoonlijk de songs op haar tweede album Fearless net wat sterker.

Iedereen met een allergie voor de behoorlijk gepolijste Nashville countrypop zal ook Taylor’s Version van Speak Now niet kunnen waarderen, maar ik vind het een geweldig album, al is het oprekken tot zeven kwartier muziek wel wat veel. Nashville countrypop is absoluut een van mijn voornaamste guilty pleasures, maar Taylor’s Version van Speak Now is te goed voor een guilty pleasure.

De Amerikaanse muzikante heeft de remake van haar derde album voorzien van een wat smaakvoller en natuurlijker geluid, al blijft ze redelijk dicht bij de originelen. In vocaal opzicht vind ik de nieuwe versie van Speak Now echt veel beter, want de stem van de Amerikaanse muzikante is niet alleen mooier en rijper geworden, maar ze is ook beter gaan zingen en zingt bovendien met meer gevoel.

Zeker liefhebbers van Folklore en Evermore, de indiefolk albums van Taylor Swift uit 2020 en 2021, zullen Speak Now wat aan de gladde kant vinden, maar liefhebbers van Amerikaanse rootsmuziek met een al dan niet geheime liefde voor pop kunnen met dit album prima uit de voeten.

Ook ik vind de laatste albums van Taylor Swift een stuk interessanter dan haar vroege werk, maar luister naar Speak Now met de kennis dat Taylor Swift pas 19 jaar oud was toen ze het opnam en een diepe buiging is op zijn plaats. Ik kijk zeer uit naar de opvolger van Midnights, die door de eindeloze tour nog wel even op zich zal laten wachten, maar ook Taylor’s Version van met name 1989 kan bij mij op een warm onthaal rekenen. Erwin Zijleman

Samen met het debuut is Speak Now toch wel duidelijk m'n minst favoriete Taylor Swift: sowieso te lang, maar ook regelmatig te puberaal met die emopopinvloeden en die sprookjesteksten. Dit album wordt vaak gezien als een belangrijke stap in haar ontwikkeling, omdat ze voor de eerste keer alle nummers zelf schreef, maar ik denk dat ze toch baat had gehad bij een paar co-auteurs, die bijvoorbeeld hadden gezegd: 'Better Than Revenge', zou je dat nou wel doen? In die zin is dit echt wel de plaat van een negentienjarige en echt helemaal niet zo'n grootse prestatie. Olivia Rodrigo was op die leeftijd toch wel echt ietsjes verder.

Muzikaal ligt het voor het grootste deel ook heel erg in de lijn van de voorgangers; 'Long Live' en 'Change' van Fearless haal ik bijvoorbeeld constant door elkaar. De Taylor's Version is daardoor geen onverdeeld fijne nieuwe kennismaking, maar ik moet zeggen dat ik een paar nummers herontdekt heb. De iets te kinderachtige wraakoefening 'Dear John' kom ik moeilijk doorheen ('the girl in her dress', serieus? Tegen een meisje in een spijkerbroek mag je wel lullig zijn soms?), maar 'Enchanted', 'Haunted' en 'Last Kiss' zijn beter dan ik me herinner. Die laatste is stiekem Swifts eerste Mazzy Star-moment op plaat, vermoed ik; een kant van haar die me goed bevalt. Maar het leukst is denk ik nog wel 'Back to December'. Het moment waarop de strijkers erin knallen, daar krijg ik toch wel een brede glimlach van.

Bij het originele album staat het onderstaande relaas van Rudi1984. Hij is niet meer actief op MusicMeter, maar zou ongetwijfeld enthousiast zijn over de nieuwe versie van Hare Majesteit.
Vond het wel een mooie hommage aan zijn favoriete album uit 2010. Bovendien deel ik zijn mening voor 100%. Als je op 19 jarige leeftijd een zelfgeschreven album aflevert, waarvan bijna elke song bij miljoenen fans ook na 13 jaar voorgoed in de hersenpan is blijven hangen (oorwurmen), ben je een grote mevrouw. Ik wil Olivia Rodrigo, Billie Eilish en Dua Lipa dat nog wel eens zien doen over 13 jaar.
De run op kaartjes voor de aanstaande Eras Tour in Europa en Azie heeft de afgelopen weken ondertussen bijna hysterische vormen aangenomen. Het was ook voor mij een worsteling om ergens binnen te komen. Uiteindelijk is het Wenen geworden, maar dat hele circus en de extreme toegangsprijzen zijn eigenlijk te bizar voor woorden. Ondertussen geniet ik van de derde Taylors Version. Op naar 1989 (TV)

Voor RUDI1984 - zijn eigen “Speak Now” epos van 4 juni 2016
Grof maar realistisch geschat heb ik Speak Now nu minimaal 500 keer van begin tot eind beluisterd, vele malen meer dan welk album dan ook (waarschijnlijk is Amnesiac of een van de andere Swifts m'n nummer 2 op dat vlak). Bij élke van die luisterbeurten ben ik weer volledig overtuigd: beter dan dit heb ik nooit gehoord en zal ik waarschijnlijk ook nooit horen.
De outsiders die zo nu en dan met halve aandacht een nummertje op de radio luisteren, vinden Taylor Swift niets meer dan al die andere 'sterretjes'. Klinkt lekker, prima, niets bijzonders. Duik je er echter dieper in, dan gaat er een wereld voor je open, op vele fronten. Voor mij in ieder geval wel.
Een van Swifts grootste kwaliteiten, die ook op dit album bijna in elk couplet/refrein te horen is, is haar enorme spitsvondigheid, wat samen met haar gevoel voor pakkende, grootse refreinen voor unieke situaties in de popmuziek zorgt. Let je niet op, dan hoor je niet eens dat ze in opener 'Mine' bijna nonchalant "He made a rebel of a careless man's careful daughter" over haar lippen laat rollen. Een zin die constant blijft hangen en waar een heel verhaal achter schuilgaat. En dat is dan bedacht door een tienermeisje én haast onmogelijk vertaald naar een uiterst hitgevoelig refrein; ga er maar aan staan.
Dat zal wel voor haar geschreven zijn, denk je dan. Tot je het ene na het andere interview met haar ziet waar ze on the spot de meest bijdehante en dubbelzinnige antwoorden geeft.
Een klein voorbeeld in nog niet eens een van m'n favoriete nummers. Want cliché of niet, ik zou haast niet weten waar te beginnen bij het opnoemen van hoogtepunten; ze zijn constant overal. Mijn absoluut favoriete nummer (niet alleen van haar/dit album, maar overall) is nog steeds 'Long Live', het meest victorieuze nummer dat ik ken. Dat Swift zogenaamd voor de bakvisjes is, het zal; als ik 's ochtends chagrijnig in de auto zit en het uitbundige "LONG LONG LIVE"-gedeelte langs hoor komen, heb ik gelijk weer volop energie voor de rest van de dag. "If you have children someday. When they point to the pictures, please tell them my name." Het is zo mooi eerlijk en open, ik eet die verhalen uit haar hand.
En zo staat Speak Now vol met van die passages die de hele dag blijven hangen. Zowel tekstueel als vocaal en muzikaal. Want ook vocaal moet je Swift niet onderschatten. Ook dit onderdeel klinkt op het eerste gehoor prima, maar weinig opvallend. Probeer je echter in de auto ongegeneerd mee te blèren, dan besef je pas hoe moeilijk dat is met al die onmogelijke accenten en snel wisselende toonhoogtes die ze toepast. Een goed voorbeeld daarvan is het refrein van 'Haunted', probeer het maar eens mee te zingen...
Dan zijn er nog twee grote topics over die Swift-bashers graag in de strijd gooien maar die eveneens ondoordacht zijn. De eerste is de populairste: ze zingt alleen maar over verbroken relaties. Onzin natuurlijk, als je gaat tellen zul je waarschijnlijk nog niet op 10% van haar nummers uitkomen. Maar belangrijker dan dat: wat doet het er überhaupt toe? 60% van haar repetoire heeft ze als tienermeisje geschreven. Waarom zou je dan niet zingen over de dingen die je bezighouden? Die prille liefdes, het dagelijkse leven op school; ze zingt gewoon over haar leven. Gelukkig maar, stel je voor dat zo'n meisje opeens over het Gaza-conflict begint...
Waarmee ik gelijk bij het laatste kritiekpunt aankom: Taylor Swift heeft nooit country gemaakt maar loopt er wel mee te koop. Tja, letterlijk is het geen country, nee. Op een verdwaalde banjo na is het pop wat de klok slaat. Neem je het begrip ruimer, dan pikt ze er echter wel elementen uit - ook vandaag de dag nog. Dat heel verhalende van haar teksten is pure country: vertellen waarom je hart gebroken is en hoe dat ontstaan is, daarbij de situaties schetsend met een beeldend plot. Luister naar een willekeurige popsong op de radio en je zult horen dat dat absoluut niet veel voorkomt, de meeste teksten in dit genre zijn veel afstandelijker en algemener.
Een heel verhaal eromheen, maar dat zijn veel van de elementen die ik op Speak Now terughoor en die het voor mij het beste album aller tijden maken. Haar andere albums, met name 1989, vind ik ook fantastisch. Maar waar zo'n 1989 de absolute popperfectie bereikt, heeft Speak Now iets ongepolijst over zich dat het een eigen gezicht geeft. Soms gaat zo'n nummer eigenlijk net iets te lang door of laat ze, zoals Slowgaze boven me al aangaf, zich verleiden tot een full frontal attack in 'Better Than Revenge', maar ook dat is kunst. Het is een mens van vlees en bloed dat haar instincten volgt en niet onder tafels en stoelen steekt wat haar invloeden en gedachtes zijn.

En vooral die eerlijkheid maakt haar tot m'n favoriete artiest en dit tot het beste album.

Fijn album, maar de songs uit The Vault voegen m.i. niet veel toe. Halen hooguit het gemiddelde naar beneden. 3,5*

Electric Touch (From the Vault) (4:26) --- 3,0
When Emma Falls in Love (From the Vault) (4:12) --- 3,5
I Can See You (From the Vault) (4:33) --- 3,5
Castles Crumbling (From the Vault) (5:06) --- 3,5
Foolish One (From the Vault) (5:11) --- 3,5
Timeless (From the Vault) (5:21) --- 3,0

Gut, het is allemaal wel iets beter dan het origineel, maar toch...

In principe is de meerwaarde van het hele Taylor's versie tweeledig: de rechten terug krijgen én een betere versie van die platen maken. En juist bij dat tweede laat Swift de kans liggen om in tweede instantie wél wat kritischer naar haar materiaal te kijken, en dat betreft enerzijds enkele minder sterke nummers - zoals slowgaze ook al aangeeft - maar vooral ook de hoeveelheid. Van mij had ze zo een nummer of vijf naar de bonusschijf mogen verbannen, daar was het album bepaald sterker door geworden. Maar nee, in plaats daarvan zijn voormalige bonustracks nu aan de hoofdmaaltijd toegevoegd, waardoor het album nog langer duurt...

Toen ik voor het eerst naar Speak Now taylorsversion luisterde, vond ik het niet zo’n super goed album.
Des te vaker ik het album luisterde des te meer ging ik het waarderen. Uiteindelijk naar het album 20x geluisterd te hebben vond ik het een super goed album! Het is een steen goed album met vrolijke deuntjes en diepgaande teksten. Echt een aanrader!